Παρότι η Formula 1 λειτουργεί συχνά ως πεδίο δοκιμών για τεχνολογίες που περνούν αργότερα στα αυτοκίνητα παραγωγής, η περίπτωση του ιμάντα χρονισμού είναι ακριβώς το αντίθετο. Ενώ παραμένει διαδεδομένος στα συμβατικά αυτοκίνητα, στην F1 εγκαταλείφθηκε εδώ και δεκαετίες
Ο τελευταίος F1 κινητήρας με ιμάντα χρονισμού εμφανίστηκε το 1989 και ανήκε στη Renault.
Μία τεχνολογία που εξαφανίστηκε οριστικά από την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού λίγο πριν τα ‘90s.
Παρότι η Formula 1 λειτουργεί συχνά ως πεδίο δοκιμών για τεχνολογίες που περνούν αργότερα στα αυτοκίνητα παραγωγής, η περίπτωση του ιμάντα χρονισμού είναι ακριβώς το αντίθετο. Ενώ παραμένει διαδεδομένος στα συμβατικά αυτοκίνητα, στην F1 εγκαταλείφθηκε εδώ και δεκαετίες.
Ήταν αναμενόμενο, καθώς οι απαιτήσεις ακριβείας στον χρονισμό των βαλβίδων σε έναν αγωνιστικό κινητήρα είναι εξαιρετικά αυστηρές και ο ιμάντας παρουσιάζει μεγαλύτερα ανοχές σε σχέση με άλλες μεθόδους μετάδοσης, όπως τα γρανάζια.
Το τελευταίο μοτέρ της Formula 1 που χρησιμοποίησε ιμάντα χρονισμού ήταν ο Renault RS1, που εμφανίστηκε το 1989. Επρόκειτο για έναν V10 ατμοσφαιρικό κινητήρα με κλίση κυλίνδρων 67 μοιρών, τον οποίο κατασκεύασαν οι Γάλλοι για να επιστρέψουν στη Formula 1 μετά την απαγόρευση των υπερτροφοδοτούμενων κινητήρων.
Παρότι οι προηγούμενοι κινητήρες της Renault, με τούρμπο, χρησιμοποιούσαν επίσης ιμάντα, το ίδιο σύστημα επιλέχθηκε και για το νέο, ατμοσφαιρικό RS1. Ο κινητήρας έκανε το ντεμπούτο του στον αγώνα της Βραζιλίας εκείνης της χρονιάς, στο μονοθέσιο της Williams.
Η αρχή δεν ήταν ιδανική, αφού και τα δύο αυτοκίνητα εγκατέλειψαν λόγω προβλημάτων στον κινητήρα. Ωστόσο, η αξιοπιστία βελτιώθηκε γρήγορα και η σεζόν έκλεισε με δύο νίκες για τον Thierry Boutsen (στον Καναδά και την Αυστραλία), επιβεβαιώνοντας τη δυναμική του νέου συνόλου. Η Williams κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.
Διαβάστε περισσότερα
Μία τεχνολογία που εξαφανίστηκε οριστικά από την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού λίγο πριν τα ‘90s.
Παρότι η Formula 1 λειτουργεί συχνά ως πεδίο δοκιμών για τεχνολογίες που περνούν αργότερα στα αυτοκίνητα παραγωγής, η περίπτωση του ιμάντα χρονισμού είναι ακριβώς το αντίθετο. Ενώ παραμένει διαδεδομένος στα συμβατικά αυτοκίνητα, στην F1 εγκαταλείφθηκε εδώ και δεκαετίες.
Ήταν αναμενόμενο, καθώς οι απαιτήσεις ακριβείας στον χρονισμό των βαλβίδων σε έναν αγωνιστικό κινητήρα είναι εξαιρετικά αυστηρές και ο ιμάντας παρουσιάζει μεγαλύτερα ανοχές σε σχέση με άλλες μεθόδους μετάδοσης, όπως τα γρανάζια.
Το τελευταίο μοτέρ της Formula 1 που χρησιμοποίησε ιμάντα χρονισμού ήταν ο Renault RS1, που εμφανίστηκε το 1989. Επρόκειτο για έναν V10 ατμοσφαιρικό κινητήρα με κλίση κυλίνδρων 67 μοιρών, τον οποίο κατασκεύασαν οι Γάλλοι για να επιστρέψουν στη Formula 1 μετά την απαγόρευση των υπερτροφοδοτούμενων κινητήρων.
Παρότι οι προηγούμενοι κινητήρες της Renault, με τούρμπο, χρησιμοποιούσαν επίσης ιμάντα, το ίδιο σύστημα επιλέχθηκε και για το νέο, ατμοσφαιρικό RS1. Ο κινητήρας έκανε το ντεμπούτο του στον αγώνα της Βραζιλίας εκείνης της χρονιάς, στο μονοθέσιο της Williams.
Η αρχή δεν ήταν ιδανική, αφού και τα δύο αυτοκίνητα εγκατέλειψαν λόγω προβλημάτων στον κινητήρα. Ωστόσο, η αξιοπιστία βελτιώθηκε γρήγορα και η σεζόν έκλεισε με δύο νίκες για τον Thierry Boutsen (στον Καναδά και την Αυστραλία), επιβεβαιώνοντας τη δυναμική του νέου συνόλου. Η Williams κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.
Διαβάστε περισσότερα
Σχόλια αναγνωστών