Η ύφεση αλλάζει τη συμπεριφορά των καταναλωτών και των επιχειρήσεων με τρόπους που είναι δύσκολο να προβλεφθούν...αναφέρει η Alliance Bernstein
Η οικονομική ύφεση είναι ένα ιδιαίτερο φαινόμενο, αλλά υπό μια βασική έννοια ύφεση είναι ο τρόπος της οικονομίας για να καθαρίσει το σύστημα από κακές επενδύσεις, επισφαλή δάνεια, κακές πολιτικές, υπερβολικό κίνδυνο και κερδοσκοπία αναφέρει το αμερικανικό fund Alliance Bernstein.
H ύφεση πάντα αποκαλύπτει τα τρωτά σημεία της οικονομίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Παρόλο που ένα εξωτερικό σοκ μπορεί να προκαλέσει μια ύφεση όπως τώρα με τον κορωνοιό αλλά οι αδυναμίες και οι ανισορροπίες στις οικονομίες προϋπήρχαν και λόγω του σοκ βίαια έρχονται στην επιφάνεια.
Έτσι, όταν το "σωστό" σοκ έρχεται σε μια περίοδο εύθραυστη….οι οικονομίες καταρρέουν.
Οι οικονομικές κρίσεις αλλάζουν θεμελιωδώς τη συμπεριφορά και τις πολιτικές και η ύφεση αλλάζει ριζικά το προφίλ των επιχειρήσεων και των οικονομιών.
Οικονομική κρίση
Από το 1960 η οικονομία των ΗΠΑ έχει βιώσει οκτώ φορές ύφεση.
Κάθε οικονομική ύφεση ήταν διαφορετική σε συνδυασμό με τη διάρκεια και το βάθος.
Για παράδειγμα, κάποιες οικονομικές κρίσεις προκλήθηκαν από ένα εξωγενές σοκ (π.χ. οι πετρελαϊκές κρίσεις και τώρα ο κορωνοϊός), μερικές προήλθαν από την προσπάθεια καταπολέμησης πληθωριστικών ανισορροπιών ή την πιστωτική κρίση. Εν τω μεταξύ, υπήρξαν υφέσεις που προήλθαν από την κατάρρευση των μετοχών και των ομολόγων.
Στην μεταπολεμική περίοδο, η συντομότερη ύφεση ήταν έξι μήνες και η μεγαλύτερη δεκαοκτώ.
Η μέση απόκλιση μεταξύ του μέγιστου και του ελάχιστου ποσοστού του πραγματικού ΑΕΠ ήταν περίπου 1,7%, αλλά το εύρος είναι από 0,5% έως 4%.
Η οικονομική ύφεση λειτουργεί όπως μια δασική πυρκαγιά, έτσι ώστε να μην δημιουργεί διακρίσεις μεταξύ του "νεκρού ξύλου" και του "καλού" στην οικονομία.
Η ύφεση καταστρέφει τις θέσεις εργασίας και τη ζωή των ανθρώπων, αλλά υποχρεώνει επίσης τις μικρές επιχειρήσεις (μερικές φορές μεσαίου μεγέθους έως μεγάλες) να κλείνουν ή να μειώνουν το μέγεθος τους, στο πλαίσιο μιας αυτορύθμισης.
Ορισμένες από τις βιομηχανίες που πλήττονται σε μεγάλο βαθμό σήμερα περιλαμβάνουν αεροπορικές εταιρείες, εστιατόρια, ξενοδοχεία και ψυχαγωγία (αθλητικά κέντρα, πάρκα, συναυλίες, θέατρα κλπ.).
Σύμφωνα με στοιχεία για το ΑΕΠ, οι ετήσιες δαπάνες των καταναλωτών για τις εν λόγω υπηρεσίες και δραστηριότητες ανέρχονται σε περίπου 2 τρισεκατομμύρια δολάρια - οι επιχειρήσεις πιθανόν να δαπανήσουν παρόμοια.
Με άλλα λόγια, αν όλες αυτές οι δραστηριότητες σταματήσουν για μια περίοδο 8 εβδομάδων, ο αντίκτυπος στην οικονομία των ΗΠΑ θα ήταν πάνω από 650 δισεκατομμύρια δολάρια, ίσο με το 3% του ΑΕΠ.
Μόνο η πλευρά των καταναλωτών για την μείωση των δαπανών θα επηρεάσει άμεσα το ΑΕΠ, αλλά αυτοί οι κλάδοι θα αισθανθούν τον πλήρη αντίκτυπο αυτής της κατάρρευσης των δαπανών.
Οι δαπάνες δεν πρόκειται να «μηδενιστούν», αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις θα συμβεί και αυτό.
Είναι αδύνατο να προβλέψουμε με βεβαιότητα πόσο σοβαρή θα είναι η οικονομική ύφεση ή η διάρκεια λόγω του κορωνοιού.
Τίποτα σε αυτήν την κλίμακα δεν έπληξε την αμερικανική οικονομία κατά την μεταπολεμική περίοδο.
Η διαταραχή αυτή υπερβαίνει κατά πολύ την εργασία και τη χρηματοδότηση, διότι περιλαμβάνει επίσης την κινητικότητα των ανθρώπων, την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση, όλες τις μορφές ψυχαγωγίας και αναψυχής και την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση.
Οι γρήγορες αντιδράσεις της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής είναι χρήσιμες, αλλά δεν καλύπτουν όλα τα κενά που δημιουργούνται στη χρηματοδότηση και στην οικονομία.
Οι απότομες πτώσεις των μετοχών και ομολόγων έχουν ενισχύσει την ανησυχία, συμβάλλοντας στην επιβράδυνση της οικονομίας.
Είναι πολύ δύσκολο να δούμε πώς η νομισματική πολιτική μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός απορρόφησης κραδασμών, αφού η πολιτική χαμηλών επιτοκίων της Fed συνέβαλε στις οικονομικές ανισορροπίες που υπάρχουν σήμερα.
Η περίοδος ανάκτησης του χαμένου εδάφους μετά από υφέσεις από τις τρεις τελευταίες περιόδους ύφεσης ήταν δυσάρεστα αργές.
Θα ήταν λάθος να σκεφτούμε ότι οι επιχειρηματικές και οικονομικές συνθήκες θα επέστρεφαν γρήγορα σε επίπεδα πριν από την εμφάνιση του κορωνοιού.
Η ύφεση αλλάζει τη συμπεριφορά των καταναλωτών και των επιχειρήσεων με τρόπους που είναι δύσκολο να προβλεφθούν.
Μετά την ύφεση, οι άνθρωποι θα ξανασκεφτούν τους ταξιδιωτικούς προορισμούς και τον τρόπο μεταφοράς τους.
Η κοινωνική απομόνωση μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επιλέγουν να βιώσουν μορφές ψυχαγωγίας και αναψυχής.
Οι επιχειρήσεις ενδέχεται να επιλέξουν στρατηγικές με μικρότερο προσωπικό σε διάφορες τοποθεσίες, σε αντίθεση με τη συγκέντρωση μεγάλων ομάδων σε ένα μέρος. Μπορούν επίσης να αναδιαρθρώσουν υφιστάμενες αλυσίδες εφοδιασμού ή να δημιουργήσουν νέες.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση πρέπει να επενδύσει περισσότερο στο δημόσιο σύστημα υγείας της.
Πριν τελειώσει η κρίση, μπορεί να αναγκαστεί να προσφέρει προγράμματα διάσωσης σε ορισμένες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα με κόστος δύο φορές το δάνειο διάσωσης των 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων του 2008.
Η νομισματική πολιτική θα πρέπει να αλλάξει θεμελιωδώς το λειτουργικό της πλαίσιο.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν μπορούν να αποφύγουν κάθε ύφεση, αλλά πρέπει να ενσωματώσουν μια καλύτερη προσέγγιση διαχείρισης των κινδύνων στις αποφάσεις της πολιτικής, ώστε να μειώσουν τους κινδύνους.
Τα εύκολα χρήματα δεν προκάλεσαν την ύφεση, αλλά συνέβαλαν στη σοβαρότητα της ύφεσης, διαχώρισαν τη χρηματοδότηση από την οικονομία, αύξησαν τις τιμές των περιουσιακών στοιχείων και ενθάρρυναν τις μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις να μοχλεύσουν τον δανεισμό τους σε επίπεδα ρεκόρ.
www.bankingnews.gr
H ύφεση πάντα αποκαλύπτει τα τρωτά σημεία της οικονομίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Παρόλο που ένα εξωτερικό σοκ μπορεί να προκαλέσει μια ύφεση όπως τώρα με τον κορωνοιό αλλά οι αδυναμίες και οι ανισορροπίες στις οικονομίες προϋπήρχαν και λόγω του σοκ βίαια έρχονται στην επιφάνεια.
Έτσι, όταν το "σωστό" σοκ έρχεται σε μια περίοδο εύθραυστη….οι οικονομίες καταρρέουν.
Οι οικονομικές κρίσεις αλλάζουν θεμελιωδώς τη συμπεριφορά και τις πολιτικές και η ύφεση αλλάζει ριζικά το προφίλ των επιχειρήσεων και των οικονομιών.
Οικονομική κρίση
Από το 1960 η οικονομία των ΗΠΑ έχει βιώσει οκτώ φορές ύφεση.
Κάθε οικονομική ύφεση ήταν διαφορετική σε συνδυασμό με τη διάρκεια και το βάθος.
Για παράδειγμα, κάποιες οικονομικές κρίσεις προκλήθηκαν από ένα εξωγενές σοκ (π.χ. οι πετρελαϊκές κρίσεις και τώρα ο κορωνοϊός), μερικές προήλθαν από την προσπάθεια καταπολέμησης πληθωριστικών ανισορροπιών ή την πιστωτική κρίση. Εν τω μεταξύ, υπήρξαν υφέσεις που προήλθαν από την κατάρρευση των μετοχών και των ομολόγων.
Στην μεταπολεμική περίοδο, η συντομότερη ύφεση ήταν έξι μήνες και η μεγαλύτερη δεκαοκτώ.
Η μέση απόκλιση μεταξύ του μέγιστου και του ελάχιστου ποσοστού του πραγματικού ΑΕΠ ήταν περίπου 1,7%, αλλά το εύρος είναι από 0,5% έως 4%.
Η οικονομική ύφεση λειτουργεί όπως μια δασική πυρκαγιά, έτσι ώστε να μην δημιουργεί διακρίσεις μεταξύ του "νεκρού ξύλου" και του "καλού" στην οικονομία.
Η ύφεση καταστρέφει τις θέσεις εργασίας και τη ζωή των ανθρώπων, αλλά υποχρεώνει επίσης τις μικρές επιχειρήσεις (μερικές φορές μεσαίου μεγέθους έως μεγάλες) να κλείνουν ή να μειώνουν το μέγεθος τους, στο πλαίσιο μιας αυτορύθμισης.
Ορισμένες από τις βιομηχανίες που πλήττονται σε μεγάλο βαθμό σήμερα περιλαμβάνουν αεροπορικές εταιρείες, εστιατόρια, ξενοδοχεία και ψυχαγωγία (αθλητικά κέντρα, πάρκα, συναυλίες, θέατρα κλπ.).
Σύμφωνα με στοιχεία για το ΑΕΠ, οι ετήσιες δαπάνες των καταναλωτών για τις εν λόγω υπηρεσίες και δραστηριότητες ανέρχονται σε περίπου 2 τρισεκατομμύρια δολάρια - οι επιχειρήσεις πιθανόν να δαπανήσουν παρόμοια.
Με άλλα λόγια, αν όλες αυτές οι δραστηριότητες σταματήσουν για μια περίοδο 8 εβδομάδων, ο αντίκτυπος στην οικονομία των ΗΠΑ θα ήταν πάνω από 650 δισεκατομμύρια δολάρια, ίσο με το 3% του ΑΕΠ.
Μόνο η πλευρά των καταναλωτών για την μείωση των δαπανών θα επηρεάσει άμεσα το ΑΕΠ, αλλά αυτοί οι κλάδοι θα αισθανθούν τον πλήρη αντίκτυπο αυτής της κατάρρευσης των δαπανών.
Οι δαπάνες δεν πρόκειται να «μηδενιστούν», αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις θα συμβεί και αυτό.
Είναι αδύνατο να προβλέψουμε με βεβαιότητα πόσο σοβαρή θα είναι η οικονομική ύφεση ή η διάρκεια λόγω του κορωνοιού.
Τίποτα σε αυτήν την κλίμακα δεν έπληξε την αμερικανική οικονομία κατά την μεταπολεμική περίοδο.
Η διαταραχή αυτή υπερβαίνει κατά πολύ την εργασία και τη χρηματοδότηση, διότι περιλαμβάνει επίσης την κινητικότητα των ανθρώπων, την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση, όλες τις μορφές ψυχαγωγίας και αναψυχής και την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση.
Οι γρήγορες αντιδράσεις της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής είναι χρήσιμες, αλλά δεν καλύπτουν όλα τα κενά που δημιουργούνται στη χρηματοδότηση και στην οικονομία.
Οι απότομες πτώσεις των μετοχών και ομολόγων έχουν ενισχύσει την ανησυχία, συμβάλλοντας στην επιβράδυνση της οικονομίας.
Είναι πολύ δύσκολο να δούμε πώς η νομισματική πολιτική μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός απορρόφησης κραδασμών, αφού η πολιτική χαμηλών επιτοκίων της Fed συνέβαλε στις οικονομικές ανισορροπίες που υπάρχουν σήμερα.
Η περίοδος ανάκτησης του χαμένου εδάφους μετά από υφέσεις από τις τρεις τελευταίες περιόδους ύφεσης ήταν δυσάρεστα αργές.
Θα ήταν λάθος να σκεφτούμε ότι οι επιχειρηματικές και οικονομικές συνθήκες θα επέστρεφαν γρήγορα σε επίπεδα πριν από την εμφάνιση του κορωνοιού.
Η ύφεση αλλάζει τη συμπεριφορά των καταναλωτών και των επιχειρήσεων με τρόπους που είναι δύσκολο να προβλεφθούν.
Μετά την ύφεση, οι άνθρωποι θα ξανασκεφτούν τους ταξιδιωτικούς προορισμούς και τον τρόπο μεταφοράς τους.
Η κοινωνική απομόνωση μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επιλέγουν να βιώσουν μορφές ψυχαγωγίας και αναψυχής.
Οι επιχειρήσεις ενδέχεται να επιλέξουν στρατηγικές με μικρότερο προσωπικό σε διάφορες τοποθεσίες, σε αντίθεση με τη συγκέντρωση μεγάλων ομάδων σε ένα μέρος. Μπορούν επίσης να αναδιαρθρώσουν υφιστάμενες αλυσίδες εφοδιασμού ή να δημιουργήσουν νέες.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση πρέπει να επενδύσει περισσότερο στο δημόσιο σύστημα υγείας της.
Πριν τελειώσει η κρίση, μπορεί να αναγκαστεί να προσφέρει προγράμματα διάσωσης σε ορισμένες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα με κόστος δύο φορές το δάνειο διάσωσης των 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων του 2008.
Η νομισματική πολιτική θα πρέπει να αλλάξει θεμελιωδώς το λειτουργικό της πλαίσιο.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν μπορούν να αποφύγουν κάθε ύφεση, αλλά πρέπει να ενσωματώσουν μια καλύτερη προσέγγιση διαχείρισης των κινδύνων στις αποφάσεις της πολιτικής, ώστε να μειώσουν τους κινδύνους.
Τα εύκολα χρήματα δεν προκάλεσαν την ύφεση, αλλά συνέβαλαν στη σοβαρότητα της ύφεσης, διαχώρισαν τη χρηματοδότηση από την οικονομία, αύξησαν τις τιμές των περιουσιακών στοιχείων και ενθάρρυναν τις μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις να μοχλεύσουν τον δανεισμό τους σε επίπεδα ρεκόρ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών