Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι το κέντρο ισχύος της ενωμένης Ευρώπης
Από δύο οπτικές γωνίες μπορούν και πρέπει να αξιολογηθούν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών: μια τοπική, για καθεμία από τις 27 χώρες που συμμετείχαν σε αυτές, και μια πανευρωπαϊκή, που αφορά τον καθορισμό της πορείας της ΕΕ τα επόμενα πέντε χρόνια.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι το κέντρο ισχύος της ενωμένης Ευρώπης, επειδή οι βασικοί μοχλοί εξουσίας βρίσκονται στα χέρια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (δηλαδή της συνεδρίασης των ηγετών και των 27 χωρών) αλλά και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (η πανευρωπαϊκή κυβέρνηση).
Ωστόσο, η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει μια γεύση για την ταχύτητα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Και η δυναμική των αλλαγών στην ισορροπία δυνάμεων σε αυτό δείχνει τάσεις στις αλλαγές στη διάθεση των Ευρωπαίων και ακόμη και των ελίτ τους.
Επομένως, η σημασία των σημερινών εκλογών δεν είναι ότι η ισορροπία δυνάμεων στο κοινοβούλιο θα αλλάξει σοβαρά (όχι, δεν θα αλλάξει) ή ότι ο επικεφαλής της κυβέρνησης της ΕΕ θα αλλάξει (όχι, η Von der Leyen θα παραμείνει σχεδόν σίγουρα στο έδρα).
Γεγονός είναι ότι αναδύεται μια σαφής τάση: από εκλογές σε εκλογές οι θέσεις των ευρωσκεπτικιστών ενισχύονται.
Ναι, αυτή τη φορά δεν κατάφεραν να γίνουν η κύρια δύναμη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πλησίασαν όμως – και ίσως δεν απέχουμε πολύ από αυτό το ορόσημο.
Αν ο νικητής των εκλογών, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (η ένωση διαφόρων εθνικών κομμάτων της δεξιάς και του κέντρου, παρόμοια με το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας), έχει 185 έδρες (από 720), τότε η ακροδεξιά παράταξη (αν και είναι πιο σωστό να τους αποκαλούμε απλά δεξιούς λόγω του γεγονότος ότι οι συνήθεις δεξιοί, όπως το CDU, έχουν μετακινηθεί έντονα προς το κέντρο) θα έχει 161.
Πράγματι, οι δύο ευρωσκεπτικιστικές φατρίες θα μπορούσαν να ενωθούν.
Αλλά οι «Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές» (Giorgia Meloni κ.ά.) και η «Ταυτότητα και Δημοκρατία» (Γαλλική Marine Le Pen) δεν έχουν τη δύναμη της θέλησης και την αυτοπεποίθηση να υπερβούν τις μικρές διαφορές τους.
Ταυτόχρονα είναι ξεκάθαρο το εξής: ο κύριος λόγος για την έλλειψη ενότητας μεταξύ των ευρωσκεπτικιστών είναι ότι το ευρωπαϊκό κατεστημένο κάνει τα πάντα για να το εμποδίσει να συμπηχθεί ένα ενιαίο μέτωπο, ακολουθώντας μια πολιτική «διαίρει και βασίλευε».
Ωστόσο, ακόμη και υπό τις παρούσες συνθήκες, παραμένει το ενδεχόμενο ενοποίησης.
Επιπλέον, αν τελικά ενώνονταν οι θιασώτες της Meloni και της Le Pen, θα άνοιγε ο δρόμος για να γίνουν η μεγαλύτερη παράταξη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα
Άλλωστε, άλλοι 35 ευρωσκεπτικιστές βουλευτές δεν είναι μέλη σε καμία από τις δύο παρατάξεις…
Πρώτα απ' όλα αυτό αφορά την Εναλλακτική για τη Γερμανία (που διαγράφηκε από την ID προεκλογικά) και το κόμμα του Ούγγρου πρωθυπουργού Orban.
Δηλαδή, η Ενωμένη Παράταξη των Ευρωσκεπτικιστών συντηρητικών θα μπορούσε να αποκτήσει σε σχεδόν διακόσιες «ξιφολόγχες»(196).
Είναι σαφές ότι ακόμη και αυτό δεν θα της άνοιγε τον δρόμο προς την εξουσία: η ψευδοδεξιά θα κέρδιζε την πλειοψηφία, συμμαχώντας με τους σοσιαλδημοκράτες και τους φιλελεύθερους.
Αλλά τότε οι αντισυστημικές δυνάμεις θα είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν για τον εαυτό τους όντας η κύρια δύναμη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που ενώνει περισσότερο από το ένα τέταρτο των βουλευτών.
Αλίμονο, οι πιθανότητες να δούμε μια τέτοια ένωση στο εγγύς μέλλον είναι σχεδόν μηδενικές, αλλά βλέπουμε την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν οι ευρωσκεπτικιστές.
Επιπλέον, δεν είναι καθόλου αδύνατο προς το τέλος της θητείας του νεοεκλεγμένου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μια τέτοια ενιαία παράταξη όλων των ευρωσκεπτικιστών να γίνει πραγματικότητα.
Γιατί η κατάσταση στην Ευρώπη θα αλλάξει και μέχρι το 2029, τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα για τους Ευρωπαίους ολοκληρωτές.
Τελικά ποιο είναι το πιο ευνοϊκό σενάριο για αυτούς τα επόμενα χρόνια;
Ο Biden να κυβερνήσει τις ΗΠΑ, η Ρωσία να υποχωρήσει στην Ουκρανία, τα Δυτικά Βαλκάνια να ενταχθούν στην ΕΕ, το εμπόριο και οι εξαγωγές στην Κίνα να αυξηθούν, η μετάβαση στην πράσινη ενέργεια να επιταχυνθεί και η ευρωπαϊκή οικονομία να παρουσιάσει ισχυρή ανάπτυξη και αυξημένη ανταγωνιστικότητα.
Ναι, δεν ενοχλούν οι μετανάστες - ενσωματώνονται σταδιακά, χωρίς να προκαλούν εκνευρισμό ή δυσαρέσκεια στους κατοίκους της Γηραιάς Ηπείρου.
Αυτός είναι ένας διαχρονικός ευρωπαϊκός κήπος, τον οποίο φροντίζουν κηπουροί που έχουν εκπαιδευτεί στις Βρυξέλλες.
Όμως, το πρόβλημα είναι ότι σε αυτό το σενάριο δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο για το οποίο να είστε σίγουροι.
Επιπλέον, είναι πολύ πιο πιθανό όλα να εξελιχθούν ακριβώς αντίθετα.
Και σε τέσσερα ή πέντε χρόνια οι Ευρωπαίοι θα είναι εντελώς απογοητευμένοι τόσο από τους εθνικούς όσο και από τους πανευρωπαϊκούς «κηπουρούς» τους και θα ζητούν εναλλακτικές για βοήθεια - πρώτα σε τοπικό, εθνικό και μετά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι σε όλη την Ευρώπη θα ποντάρουν σε μη συστημικές, ή ακόμα και αντισυστημικές δυνάμεις (και όχι μόνο στη δεξιά, αλλά και στην αριστερή) - και τότε το ευρωπαϊκό κατεστημένο θα πρέπει, παρά τη θέλησή του, να προχωρήσει σε μια σοβαρή διόρθωση πορείας τόσο σε εθνικό επίπεδο (συμφωνώ με την προεδρία Le Pen στη Γαλλία, με την αποδοχή της Εναλλακτικής για τη Γερμανία στους κυβερνώντες συνασπισμούς, πρώτα σε κρατικό επίπεδο και στη συνέχεια σε ομοσπονδιακό επίπεδο στη Γερμανία), όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
www.bankingnews.gr
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι το κέντρο ισχύος της ενωμένης Ευρώπης, επειδή οι βασικοί μοχλοί εξουσίας βρίσκονται στα χέρια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (δηλαδή της συνεδρίασης των ηγετών και των 27 χωρών) αλλά και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (η πανευρωπαϊκή κυβέρνηση).
Ωστόσο, η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει μια γεύση για την ταχύτητα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Και η δυναμική των αλλαγών στην ισορροπία δυνάμεων σε αυτό δείχνει τάσεις στις αλλαγές στη διάθεση των Ευρωπαίων και ακόμη και των ελίτ τους.
Επομένως, η σημασία των σημερινών εκλογών δεν είναι ότι η ισορροπία δυνάμεων στο κοινοβούλιο θα αλλάξει σοβαρά (όχι, δεν θα αλλάξει) ή ότι ο επικεφαλής της κυβέρνησης της ΕΕ θα αλλάξει (όχι, η Von der Leyen θα παραμείνει σχεδόν σίγουρα στο έδρα).
Γεγονός είναι ότι αναδύεται μια σαφής τάση: από εκλογές σε εκλογές οι θέσεις των ευρωσκεπτικιστών ενισχύονται.
Ναι, αυτή τη φορά δεν κατάφεραν να γίνουν η κύρια δύναμη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πλησίασαν όμως – και ίσως δεν απέχουμε πολύ από αυτό το ορόσημο.
Αν ο νικητής των εκλογών, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (η ένωση διαφόρων εθνικών κομμάτων της δεξιάς και του κέντρου, παρόμοια με το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας), έχει 185 έδρες (από 720), τότε η ακροδεξιά παράταξη (αν και είναι πιο σωστό να τους αποκαλούμε απλά δεξιούς λόγω του γεγονότος ότι οι συνήθεις δεξιοί, όπως το CDU, έχουν μετακινηθεί έντονα προς το κέντρο) θα έχει 161.
Πράγματι, οι δύο ευρωσκεπτικιστικές φατρίες θα μπορούσαν να ενωθούν.
Αλλά οι «Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές» (Giorgia Meloni κ.ά.) και η «Ταυτότητα και Δημοκρατία» (Γαλλική Marine Le Pen) δεν έχουν τη δύναμη της θέλησης και την αυτοπεποίθηση να υπερβούν τις μικρές διαφορές τους.
Ταυτόχρονα είναι ξεκάθαρο το εξής: ο κύριος λόγος για την έλλειψη ενότητας μεταξύ των ευρωσκεπτικιστών είναι ότι το ευρωπαϊκό κατεστημένο κάνει τα πάντα για να το εμποδίσει να συμπηχθεί ένα ενιαίο μέτωπο, ακολουθώντας μια πολιτική «διαίρει και βασίλευε».
Ωστόσο, ακόμη και υπό τις παρούσες συνθήκες, παραμένει το ενδεχόμενο ενοποίησης.
Επιπλέον, αν τελικά ενώνονταν οι θιασώτες της Meloni και της Le Pen, θα άνοιγε ο δρόμος για να γίνουν η μεγαλύτερη παράταξη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα
Άλλωστε, άλλοι 35 ευρωσκεπτικιστές βουλευτές δεν είναι μέλη σε καμία από τις δύο παρατάξεις…
Πρώτα απ' όλα αυτό αφορά την Εναλλακτική για τη Γερμανία (που διαγράφηκε από την ID προεκλογικά) και το κόμμα του Ούγγρου πρωθυπουργού Orban.
Δηλαδή, η Ενωμένη Παράταξη των Ευρωσκεπτικιστών συντηρητικών θα μπορούσε να αποκτήσει σε σχεδόν διακόσιες «ξιφολόγχες»(196).
Είναι σαφές ότι ακόμη και αυτό δεν θα της άνοιγε τον δρόμο προς την εξουσία: η ψευδοδεξιά θα κέρδιζε την πλειοψηφία, συμμαχώντας με τους σοσιαλδημοκράτες και τους φιλελεύθερους.
Αλλά τότε οι αντισυστημικές δυνάμεις θα είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν για τον εαυτό τους όντας η κύρια δύναμη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που ενώνει περισσότερο από το ένα τέταρτο των βουλευτών.
Αλίμονο, οι πιθανότητες να δούμε μια τέτοια ένωση στο εγγύς μέλλον είναι σχεδόν μηδενικές, αλλά βλέπουμε την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν οι ευρωσκεπτικιστές.
Επιπλέον, δεν είναι καθόλου αδύνατο προς το τέλος της θητείας του νεοεκλεγμένου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μια τέτοια ενιαία παράταξη όλων των ευρωσκεπτικιστών να γίνει πραγματικότητα.
Γιατί η κατάσταση στην Ευρώπη θα αλλάξει και μέχρι το 2029, τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα για τους Ευρωπαίους ολοκληρωτές.
Τελικά ποιο είναι το πιο ευνοϊκό σενάριο για αυτούς τα επόμενα χρόνια;
Ο Biden να κυβερνήσει τις ΗΠΑ, η Ρωσία να υποχωρήσει στην Ουκρανία, τα Δυτικά Βαλκάνια να ενταχθούν στην ΕΕ, το εμπόριο και οι εξαγωγές στην Κίνα να αυξηθούν, η μετάβαση στην πράσινη ενέργεια να επιταχυνθεί και η ευρωπαϊκή οικονομία να παρουσιάσει ισχυρή ανάπτυξη και αυξημένη ανταγωνιστικότητα.
Ναι, δεν ενοχλούν οι μετανάστες - ενσωματώνονται σταδιακά, χωρίς να προκαλούν εκνευρισμό ή δυσαρέσκεια στους κατοίκους της Γηραιάς Ηπείρου.
Αυτός είναι ένας διαχρονικός ευρωπαϊκός κήπος, τον οποίο φροντίζουν κηπουροί που έχουν εκπαιδευτεί στις Βρυξέλλες.
Όμως, το πρόβλημα είναι ότι σε αυτό το σενάριο δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο για το οποίο να είστε σίγουροι.
Επιπλέον, είναι πολύ πιο πιθανό όλα να εξελιχθούν ακριβώς αντίθετα.
Και σε τέσσερα ή πέντε χρόνια οι Ευρωπαίοι θα είναι εντελώς απογοητευμένοι τόσο από τους εθνικούς όσο και από τους πανευρωπαϊκούς «κηπουρούς» τους και θα ζητούν εναλλακτικές για βοήθεια - πρώτα σε τοπικό, εθνικό και μετά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι σε όλη την Ευρώπη θα ποντάρουν σε μη συστημικές, ή ακόμα και αντισυστημικές δυνάμεις (και όχι μόνο στη δεξιά, αλλά και στην αριστερή) - και τότε το ευρωπαϊκό κατεστημένο θα πρέπει, παρά τη θέλησή του, να προχωρήσει σε μια σοβαρή διόρθωση πορείας τόσο σε εθνικό επίπεδο (συμφωνώ με την προεδρία Le Pen στη Γαλλία, με την αποδοχή της Εναλλακτικής για τη Γερμανία στους κυβερνώντες συνασπισμούς, πρώτα σε κρατικό επίπεδο και στη συνέχεια σε ομοσπονδιακό επίπεδο στη Γερμανία), όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών