Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει μια κρίση που θα προέκυπτε από πιθανή πτώση στην τιμή της μετοχής της Nvidia ή στην αξία του Bitcoin...
Θέμα χρόνου θεωρεί πως είναι η επόμενη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση λόγω των πολιτικών που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις στις δυτικές χώρες, σύμφωνα με τον γνωστό οικονομολόγο Daniel Lacale.
Ειδικότερα, όπως επισημαίνεται, oι κρίσεις δεν προκαλούνται ποτέ από την υπερβολική έκθεση σε υψηλού κινδύνου περιουσιακά στοιχεία - συμβαίνουν μόνο όταν οι επενδυτές, οι κυβερνητικοί φορείς και τα νοικοκυριά συσσωρεύουν επικίνδυνα στοιχεία ενεργητικού, και ενώ οι περισσότεροι πιστεύουν ότι υπάρχει ελάχιστος ή καθόλου κίνδυνος.
Η κρίση του 2008 δεν ξέσπασε λόγω των subprime. Αυτά ήταν οι κορυφές του παγόβουνου.
Υπενθυμίζεται πως οι Freddie Mac και Fannie Mae, κρατικές οντότητες, εγγυήθηκαν τα subprime δάνεια, γεγονός που ώθησε πολλούς επενδυτές και τράπεζες να επενδύσουν σε αυτά.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει μια κρίση που θα προέκυπτε από πιθανή πτώση στην τιμή της μετοχής της Nvidia ή στην αξία του Bitcoin.
Στην πραγματικότητα, αν η κρίση του 2008 είχε προκληθεί από τα subprime, θα είχε απορροφηθεί και αντισταθμιστεί σε λιγότερο από δύο εβδομάδες.
Το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που μπορεί πραγματικά να προκαλέσει κρίση είναι το μέρος των ισολογισμών των τραπεζών που θεωρείται «χωρίς κίνδυνο» και, ως εκ τούτου, δεν απαιτεί κεφάλαιο για τη χρηματοδότηση των κατόχων του: τα κρατικά ομόλογα.
Όταν η τιμή των κρατικών ομολόγων μειώνεται απότομα, ο ισολογισμός των τραπεζών συρρικνώνεται γρήγορα.
Ακόμα και αν οι κεντρικές τράπεζες στραφούν στο εργαλείο της ποσοτικής χαλάρωσης, το φαινόμενο διαρροής σε άλλα περιουσιακά στοιχεία οδηγεί στην απότομη καταστροφή της νομισματικής βάσης και των δανείων.
Η κατάρρευση στην τιμή του φαινομενικά ασφαλέστερου περιουσιακού στοιχείου, των κρατικών ομολόγων, συμβαίνει όταν οι επενδυτές πρέπει να πουλήσουν τα υπάρχοντα χαρτοφυλάκιά τους και αποτυγχάνουν να αγοράσουν νεοκδοθέντα κρατικά ομόλογα.
Η επίμονη πληθωριστική πίεση καταναλίσκει τις πραγματικές αποδόσεις των ομολόγων που είχαν αγοραστεί, προκαλώντας την εμφάνιση εμφανών προβλημάτων φερεγγυότητας.
Συνελόντι ειπείν, σύμφωνα με τον Lacale, μια χρηματοπιστωτική κρίση αποτελεί απόδειξη της αφερεγγυότητας του κράτους.
Όταν το περιουσιακό στοιχείο με τον χαμηλότερο κίνδυνο χάνει ξαφνικά την αξία του, η βάση των στοιχείων ενεργητικού των εμπορικών τραπεζών διαλύεται και υποχωρεί γρηγορότερα από την ικανότητα έκδοσης μετοχών ή τραπεζικών ομολόγων.
Στην πραγματικότητα, οι τράπεζες δεν μπορούν να αυξήσουν το κεφάλαιο ή να προσθέσουν χρέος λόγω της μειούμενης ζήτησης για κρατικά ομόλογα - οι τράπεζες αναλαμβάνουν στοιχήματα με μόχλευση στο χρέος των κυβερνήσεων.
Οι τράπεζες δεν προκαλούν χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
Αυτό που δημιουργεί μια κρίση είναι η ρύθμιση, η οποία πάντα θεωρεί τη χρηματοδότηση των κυβερνήσεων ως μια «χωρίς κίνδυνο», «χωρίς απαιτούμενο κεφάλαιο» επένδυση, ακόμα και όταν οι δείκτες φερεγγυότητας είναι κακοί.
Επειδή το νόμισμα και το κρατικό χρέος είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένα, η χρηματοπιστωτική κρίση εκδηλώνεται πρώτα στο νόμισμα, το οποίο χάνει την αγοραστική του δύναμη και οδηγεί σε αυξημένο πληθωρισμό, και έπειτα στα κρατικά ομόλογα.
Όπως αναφέρει ο γνωστός οικονομολόγος, ο Κεϊνσιανισμός και η πλάνη της ΜΜΤ (Μοντέρνα Νομισματική Θεωρία) έχουν οδηγήσει το παγκόσμιο δημόσιο χρέος σε επίπεδα ρεκόρ.
Επιπλέον, το βάρος των μη χρηματοδοτoύμενων υποχρεώσεων είναι ακόμα μεγαλύτερο από τα τρισεκατομμύρια δολάρια του δημόσιου χρέους που εκδόθηκαν.
Σύμφωνα με την Οικονομική Έκθεση της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, (Φεβρουάριος 2024), οι μη χρηματοδοτημένες υποχρεώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών υπερβαίνουν το 600% του ΑΕΠ.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με την Eurostat, η Γαλλία και η Γερμανία συσσωρεύουν μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις που υπερβαίνουν το 350% του ΑΕΠ η καθεμία.
Σύμφωνα με τον Claudio Borio της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, μια υπερβολή χρέους από την κυβέρνηση μπορεί να προκαλέσει μεγάλη διόρθωση στην αγορά ομολόγων η οποία θα επηρεάσει και άλλα περιουσιακά στοιχεία.
Σύμφωνα με το Institute of International Finance (IIF), τα μεγάλα ελλείμματα στον κυβερνητικό προϋπολογισμό υποδηλώνουν ότι το κρατικό χρέος θα αυξηθεί κατά το ένα τρίτο μέχρι το 2028, φτάνοντας στα 130 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Τα όρια
Οι Κεϊνσιανοί λένε ότι το δημόσιο χρέος δεν έχει σημασία επειδή η κυβέρνηση μπορεί να εκδώσει ό,τι χρειάζεται και έχει απεριόριστη δημοσιονομική ισχύ - αυτό είναι απλώς ψευδές.
Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να εκδώσουν όσα ομόλογα χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους. Έχουν τρία σαφή όρια:
Το οικονομικό όριο: Οι δημόσιοι προϋπολογισμοί και το χρέος σταματούν να λειτουργούν ως εργαλεία για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης.
Μετατρέπονται, αντίθετα, σε εμπόδιο για την παραγωγικότητα και την οικονομική ανάπτυξη.
Παρά αυτήν την εντελώς λανθασμένη θεωρία, οι περισσότερες κυβερνήσεις συνεχίζουν να παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης. Σήμερα, αυτό είναι πιο εμφανές από ποτέ.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάθε νέο δολάριο χρέους φέρνει λιγότερο από 60 σεντ αύξηση στο ονομαστικό ΑΕΠ.
Στη Γαλλία, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ανησυχητική, καθώς το 6% του ΑΕΠ ως έλλειμμα οδηγεί σε στασιμότητα της οικονομίας.
Το δημοσιονομικό όριο: Η αύξηση των φόρων δημιουργεί λιγότερα έσοδα από ό,τι αναμενόταν, ενώ το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται.
Ο Κεϊνσιανισμός πιστεύει ότι η κυβέρνηση είναι κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα βάρος που δεν δημιουργεί πλούτο και μόνο καταναλώνει ό,τι έχει δημιουργηθεί από τον ιδιωτικό τομέα.
Όταν οι φόροι γίνονται τιμωρητικοί, τα φορολογικά έσοδα δεν αυξάνονται ενώ το χρέος αυξάνεται άνευ ετέρου τινός.
Το πληθωριστικό όριο: Η εκτύπωση περισσότερου χρήματος και η κυβερνητική δαπάνη δημιουργούν επίμονο ετήσιο πληθωρισμό, καθιστώντας τους πολίτες φτωχότερους και την πραγματική οικονομία ασθενέστερη.
«Σε πολλές αναπτυγμένες χώρες, τα τρία όρια έχουν ξεπεραστεί ξεκάθαρα, αλλά φαίνεται ότι καμία κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να μειώσει τις δαπάνες της, και χωρίς περικοπές δαπανών, δεν υπάρχει μείωση του χρέους.
Ανεύθυνες κυβερνήσεις, που ξεχνούν ότι ο ρόλος τους είναι να διαχειρίζονται τους σπάνιους πόρους και όχι να δημιουργούν χρέος, θα προκαλέσουν την επόμενη κρίση. Χώρες όπως η Βραζιλία και η Ινδία βλέπουν τα νομίσματά τους να καταρρέουν λόγω των ανησυχιών για τη βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών και τον κίνδυνο δανεισμού περισσότερων χρημάτων, ενώ ο πληθωρισμός παραμένει υψηλός.
Το ευρώ έχει καταρρεύσει λόγω του συνδυασμού των δημοσιονομικών προβλημάτων της Γαλλίας και των απαιτήσεων των γραφειοκρατών για να αυξήσει η Γερμανία τις δαπάνες του ελλείμματος.
Όπως πάντα, η επόμενη κρίση θα αποδοθεί στην τελική πτώση που προκαλεί την κατάρρευση του φράγματος, αλλά θα προκληθεί – όπως πάντα – από το κυβερνητικό χρέος.
Η αδιαφορία των πολιτικών πηγάζει από το γεγονός ότι οι φορολογούμενοι, οι οικογένειες και οι επιχειρήσεις θα υποστούν το μεγαλύτερο βάρος των αρνητικών συνεπειών.
Όταν προκύψει η κρίση χρέους, οι Κεϊνσιανοί και οι επιδέξιοι πολιτικοί θα υποστηρίξουν ότι η λύση απαιτεί αυξημένες δημόσιες δαπάνες και χρέος.
Εσύ και εγώ θα πληρώσουμε. Καμία κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να σου προσφέρει, ως επενδυτή, πραγματική θετική απόδοση από την κατοχή του χρέους της.
Η πιο σημαντική επενδυτική απόφαση για τα επόμενα πέντε χρόνια είναι να προστατευθούμε από την υποτίμηση του νομίσματος» καταλήγει ο Lacale.
www.bankingnews.gr
Ειδικότερα, όπως επισημαίνεται, oι κρίσεις δεν προκαλούνται ποτέ από την υπερβολική έκθεση σε υψηλού κινδύνου περιουσιακά στοιχεία - συμβαίνουν μόνο όταν οι επενδυτές, οι κυβερνητικοί φορείς και τα νοικοκυριά συσσωρεύουν επικίνδυνα στοιχεία ενεργητικού, και ενώ οι περισσότεροι πιστεύουν ότι υπάρχει ελάχιστος ή καθόλου κίνδυνος.
Η κρίση του 2008 δεν ξέσπασε λόγω των subprime. Αυτά ήταν οι κορυφές του παγόβουνου.
Υπενθυμίζεται πως οι Freddie Mac και Fannie Mae, κρατικές οντότητες, εγγυήθηκαν τα subprime δάνεια, γεγονός που ώθησε πολλούς επενδυτές και τράπεζες να επενδύσουν σε αυτά.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει μια κρίση που θα προέκυπτε από πιθανή πτώση στην τιμή της μετοχής της Nvidia ή στην αξία του Bitcoin.
Στην πραγματικότητα, αν η κρίση του 2008 είχε προκληθεί από τα subprime, θα είχε απορροφηθεί και αντισταθμιστεί σε λιγότερο από δύο εβδομάδες.
Το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που μπορεί πραγματικά να προκαλέσει κρίση είναι το μέρος των ισολογισμών των τραπεζών που θεωρείται «χωρίς κίνδυνο» και, ως εκ τούτου, δεν απαιτεί κεφάλαιο για τη χρηματοδότηση των κατόχων του: τα κρατικά ομόλογα.
Όταν η τιμή των κρατικών ομολόγων μειώνεται απότομα, ο ισολογισμός των τραπεζών συρρικνώνεται γρήγορα.
Ακόμα και αν οι κεντρικές τράπεζες στραφούν στο εργαλείο της ποσοτικής χαλάρωσης, το φαινόμενο διαρροής σε άλλα περιουσιακά στοιχεία οδηγεί στην απότομη καταστροφή της νομισματικής βάσης και των δανείων.
Η κατάρρευση στην τιμή του φαινομενικά ασφαλέστερου περιουσιακού στοιχείου, των κρατικών ομολόγων, συμβαίνει όταν οι επενδυτές πρέπει να πουλήσουν τα υπάρχοντα χαρτοφυλάκιά τους και αποτυγχάνουν να αγοράσουν νεοκδοθέντα κρατικά ομόλογα.
Η επίμονη πληθωριστική πίεση καταναλίσκει τις πραγματικές αποδόσεις των ομολόγων που είχαν αγοραστεί, προκαλώντας την εμφάνιση εμφανών προβλημάτων φερεγγυότητας.
Συνελόντι ειπείν, σύμφωνα με τον Lacale, μια χρηματοπιστωτική κρίση αποτελεί απόδειξη της αφερεγγυότητας του κράτους.
Όταν το περιουσιακό στοιχείο με τον χαμηλότερο κίνδυνο χάνει ξαφνικά την αξία του, η βάση των στοιχείων ενεργητικού των εμπορικών τραπεζών διαλύεται και υποχωρεί γρηγορότερα από την ικανότητα έκδοσης μετοχών ή τραπεζικών ομολόγων.
Στην πραγματικότητα, οι τράπεζες δεν μπορούν να αυξήσουν το κεφάλαιο ή να προσθέσουν χρέος λόγω της μειούμενης ζήτησης για κρατικά ομόλογα - οι τράπεζες αναλαμβάνουν στοιχήματα με μόχλευση στο χρέος των κυβερνήσεων.
Οι τράπεζες δεν προκαλούν χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
Αυτό που δημιουργεί μια κρίση είναι η ρύθμιση, η οποία πάντα θεωρεί τη χρηματοδότηση των κυβερνήσεων ως μια «χωρίς κίνδυνο», «χωρίς απαιτούμενο κεφάλαιο» επένδυση, ακόμα και όταν οι δείκτες φερεγγυότητας είναι κακοί.
Επειδή το νόμισμα και το κρατικό χρέος είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένα, η χρηματοπιστωτική κρίση εκδηλώνεται πρώτα στο νόμισμα, το οποίο χάνει την αγοραστική του δύναμη και οδηγεί σε αυξημένο πληθωρισμό, και έπειτα στα κρατικά ομόλογα.
Όπως αναφέρει ο γνωστός οικονομολόγος, ο Κεϊνσιανισμός και η πλάνη της ΜΜΤ (Μοντέρνα Νομισματική Θεωρία) έχουν οδηγήσει το παγκόσμιο δημόσιο χρέος σε επίπεδα ρεκόρ.
Επιπλέον, το βάρος των μη χρηματοδοτoύμενων υποχρεώσεων είναι ακόμα μεγαλύτερο από τα τρισεκατομμύρια δολάρια του δημόσιου χρέους που εκδόθηκαν.
Σύμφωνα με την Οικονομική Έκθεση της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, (Φεβρουάριος 2024), οι μη χρηματοδοτημένες υποχρεώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών υπερβαίνουν το 600% του ΑΕΠ.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με την Eurostat, η Γαλλία και η Γερμανία συσσωρεύουν μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις που υπερβαίνουν το 350% του ΑΕΠ η καθεμία.
Σύμφωνα με τον Claudio Borio της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, μια υπερβολή χρέους από την κυβέρνηση μπορεί να προκαλέσει μεγάλη διόρθωση στην αγορά ομολόγων η οποία θα επηρεάσει και άλλα περιουσιακά στοιχεία.
Σύμφωνα με το Institute of International Finance (IIF), τα μεγάλα ελλείμματα στον κυβερνητικό προϋπολογισμό υποδηλώνουν ότι το κρατικό χρέος θα αυξηθεί κατά το ένα τρίτο μέχρι το 2028, φτάνοντας στα 130 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Τα όρια
Οι Κεϊνσιανοί λένε ότι το δημόσιο χρέος δεν έχει σημασία επειδή η κυβέρνηση μπορεί να εκδώσει ό,τι χρειάζεται και έχει απεριόριστη δημοσιονομική ισχύ - αυτό είναι απλώς ψευδές.
Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να εκδώσουν όσα ομόλογα χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους. Έχουν τρία σαφή όρια:
Το οικονομικό όριο: Οι δημόσιοι προϋπολογισμοί και το χρέος σταματούν να λειτουργούν ως εργαλεία για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης.
Μετατρέπονται, αντίθετα, σε εμπόδιο για την παραγωγικότητα και την οικονομική ανάπτυξη.
Παρά αυτήν την εντελώς λανθασμένη θεωρία, οι περισσότερες κυβερνήσεις συνεχίζουν να παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης. Σήμερα, αυτό είναι πιο εμφανές από ποτέ.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάθε νέο δολάριο χρέους φέρνει λιγότερο από 60 σεντ αύξηση στο ονομαστικό ΑΕΠ.
Στη Γαλλία, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ανησυχητική, καθώς το 6% του ΑΕΠ ως έλλειμμα οδηγεί σε στασιμότητα της οικονομίας.
Το δημοσιονομικό όριο: Η αύξηση των φόρων δημιουργεί λιγότερα έσοδα από ό,τι αναμενόταν, ενώ το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται.
Ο Κεϊνσιανισμός πιστεύει ότι η κυβέρνηση είναι κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα βάρος που δεν δημιουργεί πλούτο και μόνο καταναλώνει ό,τι έχει δημιουργηθεί από τον ιδιωτικό τομέα.
Όταν οι φόροι γίνονται τιμωρητικοί, τα φορολογικά έσοδα δεν αυξάνονται ενώ το χρέος αυξάνεται άνευ ετέρου τινός.
Το πληθωριστικό όριο: Η εκτύπωση περισσότερου χρήματος και η κυβερνητική δαπάνη δημιουργούν επίμονο ετήσιο πληθωρισμό, καθιστώντας τους πολίτες φτωχότερους και την πραγματική οικονομία ασθενέστερη.
«Σε πολλές αναπτυγμένες χώρες, τα τρία όρια έχουν ξεπεραστεί ξεκάθαρα, αλλά φαίνεται ότι καμία κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να μειώσει τις δαπάνες της, και χωρίς περικοπές δαπανών, δεν υπάρχει μείωση του χρέους.
Ανεύθυνες κυβερνήσεις, που ξεχνούν ότι ο ρόλος τους είναι να διαχειρίζονται τους σπάνιους πόρους και όχι να δημιουργούν χρέος, θα προκαλέσουν την επόμενη κρίση. Χώρες όπως η Βραζιλία και η Ινδία βλέπουν τα νομίσματά τους να καταρρέουν λόγω των ανησυχιών για τη βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών και τον κίνδυνο δανεισμού περισσότερων χρημάτων, ενώ ο πληθωρισμός παραμένει υψηλός.
Το ευρώ έχει καταρρεύσει λόγω του συνδυασμού των δημοσιονομικών προβλημάτων της Γαλλίας και των απαιτήσεων των γραφειοκρατών για να αυξήσει η Γερμανία τις δαπάνες του ελλείμματος.
Όπως πάντα, η επόμενη κρίση θα αποδοθεί στην τελική πτώση που προκαλεί την κατάρρευση του φράγματος, αλλά θα προκληθεί – όπως πάντα – από το κυβερνητικό χρέος.
Η αδιαφορία των πολιτικών πηγάζει από το γεγονός ότι οι φορολογούμενοι, οι οικογένειες και οι επιχειρήσεις θα υποστούν το μεγαλύτερο βάρος των αρνητικών συνεπειών.
Όταν προκύψει η κρίση χρέους, οι Κεϊνσιανοί και οι επιδέξιοι πολιτικοί θα υποστηρίξουν ότι η λύση απαιτεί αυξημένες δημόσιες δαπάνες και χρέος.
Εσύ και εγώ θα πληρώσουμε. Καμία κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να σου προσφέρει, ως επενδυτή, πραγματική θετική απόδοση από την κατοχή του χρέους της.
Η πιο σημαντική επενδυτική απόφαση για τα επόμενα πέντε χρόνια είναι να προστατευθούμε από την υποτίμηση του νομίσματος» καταλήγει ο Lacale.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών