Στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί η αύξηση μισθών και η βελτίωση των εργασιακών συνθηκών στον ιδιωτικό τομέα
Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης για την κατάσταση στην αγορά εργασίας είναι πράγματι εντυπωσιακά.
Διότι αποτυπώνεται για ακόμα μια φορά το πόσο τραγική είναι η κατάσταση στην αγορά εργασίας.
Και το πώς αυτή θα επηρεάσει αρνητικά τα επόμενα χρόνια τόσο το ασφαλιστικό όσο και γενικότερα την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Και δεν είναι μόνο οι άνεργοι, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι σταθερά πάνω από ένα εκατομμύριο και μαζί με τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό ξεπερνούν κατά τουλάχιστον 700.000 τους απασχολούμενους.
Είναι και οι άλλοι, οι «κανονικοί» εργαζόμενοι - απασχολούμενοι, οι οποίοι καλούνται να εργαστούν υπό συνθήκες Μεσαίωνα, χωρίς ίχνος δικαιωμάτων και με απολαβές που δεν τους επιτρέπουν ούτε καν να δώσουν μάχη για την καθημερινή επιβίωση τους.
Είναι χαρακτηριστικό πως βάσει των στοιχείων του ΕΦΚΑ, περίπου 600.000 εργαζόμενοι με μερική απασχόληση λαμβάνουν αμοιβές κάτω των 400 ευρώ το μήνα.
Και όλα αυτά την ώρα που η ευέλικτη και μερική απασχόληση (και η μαύρη εργασία) «θεριεύουν» έναντι της πλήρους απασχόλησης.
Και μια πρώτη συνέπεια που έσπευσαν να επισημάνουν οι ειδικοί με αφορμή αυτά τα στοιχεία, είναι ότι πλέον απαιτούνται οι εισφορές δέκα εργαζομένων για να πληρωθεί η σύνταξη ενός συνταξιούχου, όταν μέχρι πρόσφατα απαιτούνταν οι εισφορές τεσσάρων εργαζομένων.
Εάν μάλιστα συνυπολογιστεί το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα, το οποίο εκτιμάται ότι θα κορυφωθεί τη δεκαετία του 2020 -2030, όταν και αναμένεται μια τεράστια αύξηση των συνταξιούχων, τότε εύκολα γίνεται αντιληπτό πως σε μια δεκαετία από σήμερα το ασφαλιστικό θα επιστρέψει ακόμα πιο εκρηκτικό.
Και το πιο λογικό σενάριο είναι να απαιτηθεί τότε ένας ακόμα γύρος περικοπών στις συντάξεις (πέρα από αυτές που αιτείται σήμερα το ΔΝΤ για να κλείσει η συμφωνία).
Αλλά δεν είναι μόνο το ασφαλιστικό που λόγω αυτών των συνθηκών καθίσταται μη βιώσιμο.
Είναι ότι διαταράσσονται εξίσου η οικονομία και οι ισορροπίες στην κοινωνία.
Διότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι αυτοί που με τους μισθούς τους συντηρούν όλο τον υπόλοιπο μηχανισμό, από τη μισθοδοσία στο Δημόσιο μέχρι την τελευταία λειτουργία του κράτους.
Όταν λοιπόν οι αμοιβές τους είναι στα τάρταρα, όταν ταυτόχρονα η φορολογική τους επιβάρυνση είναι τέτοια που καθιστά την εργασία τους μη βιώσιμη, όταν οι εργασιακές τους συνθήκες είναι αφόρητες, τότε είναι προφανές πως οι επιπτώσεις θα είναι ευρύτερες.
Και η δυναμική αυτών των επιπτώσεων γίνεται εύκολα αντιληπτή, εάν αναλογιστεί κανείς ότι δημιουργείται εντός της κοινωνίας μια διευρυνόμενη μάζα πολιτών, οι οποίοι αν και εργάζονται, αν και συνεισφέρουν, βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο, στην ανασφάλεια και κυρίως στην αδυναμία ακόμα και να προγραμματίσουν υποτυπωδώς τη ζωή τους.
Οι οποίοι βλέπουν από τη μια δημόσιους υπαλλήλους να απολαμβάνουν «προνομιακές» εργασιακές συνθήκες για τα σημερινά δεδομένα (άδειες, τήρηση ωραρίου, πληρωμές στην ώρα τους, εργασιακή ασφάλεια) και από την άλλη ελεύθερους επαγγελματίες να «ξεγλιστρούν», επιλέγοντας τη μαύρη, ανασφάλιστη εργασία και τη φοροδιαφυγή.
Πρόκειται για ένα μη βιώσιμο, για ένα αδιέξοδο σχήμα, το οποίο ενισχύει ανισορροπίες και αδικίες σε επίπεδο οικονομίας και κοινωνίας.
Και είναι ένα ζήτημα που πρέπει άμεσα να απασχολήσει τη σημερινή ή την επόμενη κυβέρνηση.
Διότι ακόμα και αν αδυνατεί την παρούσα στιγμή να ενεργοποιήσει τις κοινωνικές ευαισθησίες του πολιτικού συστήματος, σύντομα θα κινητοποιήσει τα ψηφοθηρικά τους αντανακλαστικά.
Καθώς αυτοί οι εργαζόμενοι, εάν δεν βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας, σε λίγο καιρό θα ξεπεράσουν σε αριθμό τη μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων, το απόλυτο τοτέμ της χώρας που δεν είναι άλλο από τους δημόσιους υπαλλήλους.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Διότι αποτυπώνεται για ακόμα μια φορά το πόσο τραγική είναι η κατάσταση στην αγορά εργασίας.
Και το πώς αυτή θα επηρεάσει αρνητικά τα επόμενα χρόνια τόσο το ασφαλιστικό όσο και γενικότερα την πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Και δεν είναι μόνο οι άνεργοι, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι σταθερά πάνω από ένα εκατομμύριο και μαζί με τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό ξεπερνούν κατά τουλάχιστον 700.000 τους απασχολούμενους.
Είναι και οι άλλοι, οι «κανονικοί» εργαζόμενοι - απασχολούμενοι, οι οποίοι καλούνται να εργαστούν υπό συνθήκες Μεσαίωνα, χωρίς ίχνος δικαιωμάτων και με απολαβές που δεν τους επιτρέπουν ούτε καν να δώσουν μάχη για την καθημερινή επιβίωση τους.
Είναι χαρακτηριστικό πως βάσει των στοιχείων του ΕΦΚΑ, περίπου 600.000 εργαζόμενοι με μερική απασχόληση λαμβάνουν αμοιβές κάτω των 400 ευρώ το μήνα.
Και όλα αυτά την ώρα που η ευέλικτη και μερική απασχόληση (και η μαύρη εργασία) «θεριεύουν» έναντι της πλήρους απασχόλησης.
Και μια πρώτη συνέπεια που έσπευσαν να επισημάνουν οι ειδικοί με αφορμή αυτά τα στοιχεία, είναι ότι πλέον απαιτούνται οι εισφορές δέκα εργαζομένων για να πληρωθεί η σύνταξη ενός συνταξιούχου, όταν μέχρι πρόσφατα απαιτούνταν οι εισφορές τεσσάρων εργαζομένων.
Εάν μάλιστα συνυπολογιστεί το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα, το οποίο εκτιμάται ότι θα κορυφωθεί τη δεκαετία του 2020 -2030, όταν και αναμένεται μια τεράστια αύξηση των συνταξιούχων, τότε εύκολα γίνεται αντιληπτό πως σε μια δεκαετία από σήμερα το ασφαλιστικό θα επιστρέψει ακόμα πιο εκρηκτικό.
Και το πιο λογικό σενάριο είναι να απαιτηθεί τότε ένας ακόμα γύρος περικοπών στις συντάξεις (πέρα από αυτές που αιτείται σήμερα το ΔΝΤ για να κλείσει η συμφωνία).
Αλλά δεν είναι μόνο το ασφαλιστικό που λόγω αυτών των συνθηκών καθίσταται μη βιώσιμο.
Είναι ότι διαταράσσονται εξίσου η οικονομία και οι ισορροπίες στην κοινωνία.
Διότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι αυτοί που με τους μισθούς τους συντηρούν όλο τον υπόλοιπο μηχανισμό, από τη μισθοδοσία στο Δημόσιο μέχρι την τελευταία λειτουργία του κράτους.
Όταν λοιπόν οι αμοιβές τους είναι στα τάρταρα, όταν ταυτόχρονα η φορολογική τους επιβάρυνση είναι τέτοια που καθιστά την εργασία τους μη βιώσιμη, όταν οι εργασιακές τους συνθήκες είναι αφόρητες, τότε είναι προφανές πως οι επιπτώσεις θα είναι ευρύτερες.
Και η δυναμική αυτών των επιπτώσεων γίνεται εύκολα αντιληπτή, εάν αναλογιστεί κανείς ότι δημιουργείται εντός της κοινωνίας μια διευρυνόμενη μάζα πολιτών, οι οποίοι αν και εργάζονται, αν και συνεισφέρουν, βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο, στην ανασφάλεια και κυρίως στην αδυναμία ακόμα και να προγραμματίσουν υποτυπωδώς τη ζωή τους.
Οι οποίοι βλέπουν από τη μια δημόσιους υπαλλήλους να απολαμβάνουν «προνομιακές» εργασιακές συνθήκες για τα σημερινά δεδομένα (άδειες, τήρηση ωραρίου, πληρωμές στην ώρα τους, εργασιακή ασφάλεια) και από την άλλη ελεύθερους επαγγελματίες να «ξεγλιστρούν», επιλέγοντας τη μαύρη, ανασφάλιστη εργασία και τη φοροδιαφυγή.
Πρόκειται για ένα μη βιώσιμο, για ένα αδιέξοδο σχήμα, το οποίο ενισχύει ανισορροπίες και αδικίες σε επίπεδο οικονομίας και κοινωνίας.
Και είναι ένα ζήτημα που πρέπει άμεσα να απασχολήσει τη σημερινή ή την επόμενη κυβέρνηση.
Διότι ακόμα και αν αδυνατεί την παρούσα στιγμή να ενεργοποιήσει τις κοινωνικές ευαισθησίες του πολιτικού συστήματος, σύντομα θα κινητοποιήσει τα ψηφοθηρικά τους αντανακλαστικά.
Καθώς αυτοί οι εργαζόμενοι, εάν δεν βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας, σε λίγο καιρό θα ξεπεράσουν σε αριθμό τη μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων, το απόλυτο τοτέμ της χώρας που δεν είναι άλλο από τους δημόσιους υπαλλήλους.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών