Οι ευρωεκλογές του Μαίου του 2019 θα είναι μια μάχη μεταξύ φιλελεύθερων και εθνικιστών
Ο φιλελευθερισμός μπορεί να κερδίσει την εθνικιστική παλίρροια αναφέρει σε άρθρο του ο Dominique Moisi του Institut Montaigne in Paris.
Το πρόσφατο κύμα νικών των εθνικιστών στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να οδηγήσει τους προοδευτικούς του κόσμου να παραδεχτούν την ήττα τους μέχρι τώρα.
Οι φιλελεύθερες αξίες μπορούν ακόμα να υπερισχύσουν αν οι υποστηρικτές της αρχίσουν να τονίζουν πέντε κεντρικά θέματα.
Έχει κερδίσει ο εθνικισμός;
Θα ήταν εύκολο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα αυτό, ειδικά εάν ληφθούν υπόψη τι συμβαίνει στην καρδιά της Ευρώπης.
Η Ιταλία, από τους πρωτεργάτες και υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης , καθοδηγείται τώρα από έναν εθνικιστικό και λαϊκιστικό συνασπισμό το 61% των Ιταλών να το στηρίζει.
Ο Γάλλος πρόεδρος E.Macron που θεωρήθηκε ως αντίδοτο του λαϊκισμού, είδε τη δημοτικότητά του να καταρρέει στο 29%.
Και όμως, η μάχη μεταξύ του «κόμματος της λογικής» και του «κόμματος του συναισθήματος» έναντι των εθνικιστών - δεν έχει τελειώσει.
Ωστόσο ο εθνικισμός μπορεί ακόμα να νικήσει, εάν δεν αλλάξουν στρατηγική οι φιλελεύθερες δυνάμεις.
Οι 5 άξονες της νέας στρατηγικής
Ο πρώτος άξονας είναι η λογοδοσία.
Οι λεγόμενες ελίτ που ενδιαφέρονται για τη διαφύλαξη της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θυμό, τον φόβο και την απελπισία που μαστίζουν τους ψηφοφόρους από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2009.
Έχει περάσει μια δεκαετία από την έναρξη της μεγάλης ύφεσης και παρόλα αυτά οι αιτίες της δεν έχουν αντιμετωπιστεί σωστά.
Πολλοί πολιτικοί και επιχειρηματίες δίνουν την εντύπωση ότι το μόνο που έχει σημασία για μια οικονομία είναι η συνολική ανάπτυξη.
Αλλά σε έναν παγκοσμιοποιημένο και διαφανή κόσμο, η αύξηση του χάσματος ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς είναι πιο έντονη.
Η ανισότητα, ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με τη διαφθορά, είναι καταστροφική για το status quo.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η δικαιοσύνη – ο δεύτερος άξονας μιας νέας πολιτικής στρατηγικής - είναι τόσο κρίσιμη. Χωρίς οικονομική δικαιοσύνη, οι πολίτες θα κατηγορούν πάντα για τα δεινά τους το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία.
Ακριβώς αυτός ο συλλογισμός οδήγησε στην εκλογή του Προέδρου Donald Trump στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο τρίτος άξονας είναι η ενότητα.
Με απλά λόγια, οι προοδευτικοί πρέπει να προσφέρουν μια βιώσιμη εναλλακτική λύση στη διχασμό του εθνικισμού.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Madeleine Albright, κάλεσε τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη να στηρίξουν μια «συμμαχία δημοκρατιών» που θα ενίσχυε τις δυτικές αξίες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Πολλές χώρες απάντησαν τότε στις ΗΠΑ, χρειαζόμαστε παρόμοια υπόσχεση ενότητας σήμερα.
Δυστυχώς, χρειαζόμαστε μια νέα παγκόσμια ηγεσία.
Με τις ΗΠΑ να υποχωρούν από αυτό τον ρόλο, η Ιταλία απομακρύνεται, και η Βρετανία χάθηκε στην ομίχλη του Brexit.
O τέταρτος άξονας αφορά την λειτουργία των δημοκρατιών
Για παράδειγμα, πώς μπορεί να υπερασπιστεί και να προωθήσει φιλελεύθερες αξίες εάν δεν υπάρχουν καθαρές πλειοψηφίες. Ζητήματα όπως η μετανάστευση είναι καθολικά, αλλά η πολιτική ασάφεια και η τεχνοκρατική φρασεολογία συσκοτίζουν.
Ο πέμπτος άξονας οι αντιλαϊκιστικές δυνάμεις χρειάζονται θάρρος. Χωρίς αυτό, κανένα ποσό λογοδοσίας, δικαιοσύνης, ενότητας ή σαφήνειας δεν θα αποκρούσει την εθνικιστική παλίρροια.
Για παράδειγμα, ο Macron θα πρέπει να επαινείται για την προθυμία του να αντιταχθεί στην πολιτική μίσους που υποστηρίζει ο αντιπρόεδρος της Ιταλίας Matteo Salvini ή ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας V. Orban.
Το μεταναστευτικό θα είναι το μείζον θέμα των ευρωεκλογών του Μαΐου του 2019
Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει ότι 75 χρόνια μετά την κατάρρευση του φασισμού στην Ιταλία θα έχουμε τώρα έναν ηγέτη στη Ρώμη που θα ενεργεί σαν τον Μουσολίνι;
Ή μήπως στη Γερμανία - και μάλιστα στην πρώην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία - θα κυριαρχεί το συναίσθημα κατά των αλλοδαπών;
Ή μήπως στη Σουηδία, η ακροδεξιά θα ενισχυόταν τόσο πολύ με ρητορική κατά των εβραίων;
Οι ευρωεκλογές είναι μια μεγάλη δοκιμασία.
www.bankingnews.gr
Το πρόσφατο κύμα νικών των εθνικιστών στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να οδηγήσει τους προοδευτικούς του κόσμου να παραδεχτούν την ήττα τους μέχρι τώρα.
Οι φιλελεύθερες αξίες μπορούν ακόμα να υπερισχύσουν αν οι υποστηρικτές της αρχίσουν να τονίζουν πέντε κεντρικά θέματα.
Έχει κερδίσει ο εθνικισμός;
Θα ήταν εύκολο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα αυτό, ειδικά εάν ληφθούν υπόψη τι συμβαίνει στην καρδιά της Ευρώπης.
Η Ιταλία, από τους πρωτεργάτες και υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης , καθοδηγείται τώρα από έναν εθνικιστικό και λαϊκιστικό συνασπισμό το 61% των Ιταλών να το στηρίζει.
Ο Γάλλος πρόεδρος E.Macron που θεωρήθηκε ως αντίδοτο του λαϊκισμού, είδε τη δημοτικότητά του να καταρρέει στο 29%.
Και όμως, η μάχη μεταξύ του «κόμματος της λογικής» και του «κόμματος του συναισθήματος» έναντι των εθνικιστών - δεν έχει τελειώσει.
Ωστόσο ο εθνικισμός μπορεί ακόμα να νικήσει, εάν δεν αλλάξουν στρατηγική οι φιλελεύθερες δυνάμεις.
Οι 5 άξονες της νέας στρατηγικής
Ο πρώτος άξονας είναι η λογοδοσία.
Οι λεγόμενες ελίτ που ενδιαφέρονται για τη διαφύλαξη της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θυμό, τον φόβο και την απελπισία που μαστίζουν τους ψηφοφόρους από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2009.
Έχει περάσει μια δεκαετία από την έναρξη της μεγάλης ύφεσης και παρόλα αυτά οι αιτίες της δεν έχουν αντιμετωπιστεί σωστά.
Πολλοί πολιτικοί και επιχειρηματίες δίνουν την εντύπωση ότι το μόνο που έχει σημασία για μια οικονομία είναι η συνολική ανάπτυξη.
Αλλά σε έναν παγκοσμιοποιημένο και διαφανή κόσμο, η αύξηση του χάσματος ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς είναι πιο έντονη.
Η ανισότητα, ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με τη διαφθορά, είναι καταστροφική για το status quo.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η δικαιοσύνη – ο δεύτερος άξονας μιας νέας πολιτικής στρατηγικής - είναι τόσο κρίσιμη. Χωρίς οικονομική δικαιοσύνη, οι πολίτες θα κατηγορούν πάντα για τα δεινά τους το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία.
Ακριβώς αυτός ο συλλογισμός οδήγησε στην εκλογή του Προέδρου Donald Trump στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο τρίτος άξονας είναι η ενότητα.
Με απλά λόγια, οι προοδευτικοί πρέπει να προσφέρουν μια βιώσιμη εναλλακτική λύση στη διχασμό του εθνικισμού.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Madeleine Albright, κάλεσε τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη να στηρίξουν μια «συμμαχία δημοκρατιών» που θα ενίσχυε τις δυτικές αξίες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Πολλές χώρες απάντησαν τότε στις ΗΠΑ, χρειαζόμαστε παρόμοια υπόσχεση ενότητας σήμερα.
Δυστυχώς, χρειαζόμαστε μια νέα παγκόσμια ηγεσία.
Με τις ΗΠΑ να υποχωρούν από αυτό τον ρόλο, η Ιταλία απομακρύνεται, και η Βρετανία χάθηκε στην ομίχλη του Brexit.
O τέταρτος άξονας αφορά την λειτουργία των δημοκρατιών
Για παράδειγμα, πώς μπορεί να υπερασπιστεί και να προωθήσει φιλελεύθερες αξίες εάν δεν υπάρχουν καθαρές πλειοψηφίες. Ζητήματα όπως η μετανάστευση είναι καθολικά, αλλά η πολιτική ασάφεια και η τεχνοκρατική φρασεολογία συσκοτίζουν.
Ο πέμπτος άξονας οι αντιλαϊκιστικές δυνάμεις χρειάζονται θάρρος. Χωρίς αυτό, κανένα ποσό λογοδοσίας, δικαιοσύνης, ενότητας ή σαφήνειας δεν θα αποκρούσει την εθνικιστική παλίρροια.
Για παράδειγμα, ο Macron θα πρέπει να επαινείται για την προθυμία του να αντιταχθεί στην πολιτική μίσους που υποστηρίζει ο αντιπρόεδρος της Ιταλίας Matteo Salvini ή ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας V. Orban.
Το μεταναστευτικό θα είναι το μείζον θέμα των ευρωεκλογών του Μαΐου του 2019
Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει ότι 75 χρόνια μετά την κατάρρευση του φασισμού στην Ιταλία θα έχουμε τώρα έναν ηγέτη στη Ρώμη που θα ενεργεί σαν τον Μουσολίνι;
Ή μήπως στη Γερμανία - και μάλιστα στην πρώην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία - θα κυριαρχεί το συναίσθημα κατά των αλλοδαπών;
Ή μήπως στη Σουηδία, η ακροδεξιά θα ενισχυόταν τόσο πολύ με ρητορική κατά των εβραίων;
Οι ευρωεκλογές είναι μια μεγάλη δοκιμασία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών