Τα πολιτικά Κόμματα ως Α.Ε. (άνευ εταιρικής ευθύνης)

Η ανάδειξη του Νίκου Ανδρουλάκη στη θέση του Προέδρου του Κινήματος από τη λαϊκή βάση είναι μια γιορτή της Δημοκρατίας.
Αναμφίβολα η διαδικασία εκλογής από τη βάση ήταν μία καινοτομία του Γιώργου Παπανδρέου το 2004 και παραμένει ζωντανή μέχρι σήμερα.
Η παρουσία του νέου και άφθαρτού Νίκου Ανδρουλάκη είναι μία νέα αρχή για το κίνημα του ΠΑΣΟΚ, σήμερα ΚΙΝΑΛ κι πιθανόν αύριο ΠΑΣΟΚ Δημοκρατική Παράταξη , για το οποίον αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε πολλά ως τη γραμμή πλεύσης που θα ακολουθήσει το κόμμα στην Κοινωνία όπως και μέσα στη Βουλή.

Ο 40νταχρονος πολιτικός για την ακρίβεια 42 ετών έχει σηκώσει ψηλά τη σημαία της ελπίδας για ένα κόμμα που φορτώθηκε όλα τα δεινά και τα αρνητικά που έγιναν σε αυτή τη χώρα.
Αλήθεια ποια άλλη χώρα μπορεί να επιβιώνει στο διηνεκές χωρίς να παράγει και αρκείται μόνο στη κατανάλωση;
Όταν μάλιστα δεν έχει αξιοποιήσει στο έπακρο τα καλά της φύσης ή ότι τις έδωσε ο Πανάγαθος Θεός της Ελλάδας , που να σημειωθεί τη δημιούργησε για τα Βαθιά του γεράματα , όπως λένε αρκετά στελέχη όταν προσέρχονται να μιλήσουν σε Συνέδρια για το μέλλον της χώρας, αφήνοντας ένα τόνο αισιοδοξίας και για τις καλύτερες μέρες που έρχονται για όλους μας.
Για το Νίκο Ανδρουλάκη μέχρι σήμερα γνωρίζουμε μόνο το Πόθεν Έσχες, το οποίο περιλαμβάνει 18 ακίνητα και περίπου 1 εκατ. ευρώ ως καταθέσεις σε κάποια τράπεζα στις Βρυξέλλες.
Ελπίζουμε ο Νίκος Ανδρουλάκης να μη μας υποσχεθεί το αύριο αλλά να εστιάσει με την πολιτική του στο «σήμερα» βάζοντας στο πολιτικό διάλογο ότι θεωρεί πιο δίκαιο ,αξιοπρεπές και ανθρώπινο με στόχο για μία κοινωνία που ο …ήλιος της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης θα τους ζεσταίνει όλους.

Τα κόμματα ως μηχανισμός πολιορκίας της εξουσίας:

Τι βρήκε και τι έχει στα χέρια του, ο Νίκος Ανδρουλάκης, για να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στη διεκδίκηση της εξουσίας που θα του επιτρέψει βάλει το όραμα του σε τροχιά υλοποίησης.
Τα σημερινά κόμματα είναι ένας μηχανισμός που δεν επιτρέπουν τις διαφοροποιήσεις από την κεντρική γραμμή .
Τα στελέχη των κομμάτων που τόλμησαν να ενταχθούν στους μηχανισμούς θυσιάζουν τα πάντα και το κυριότερο τη δική τους άποψη για το χατίρι του κόμματος και του αρχηγού.
Οι εσωκομματικές διαδικασίες είναι προϊόν συμβιβασμού ενώ τα ψυχοσωματικά «βασανιστήρια» και η κομματική πειθαρχία που υποβάλλονται στα μέλη του, μπορούν να συγκριθούν μόνο αυτά που συμβαίνουν ή συνέβαιναν στο στράτευμα.
Για να είμαστε όσο πιο δίκαιοι μπορούμε να θυμίσουμε ότι ο Στρατός έχει προβλέψει στην πρωινή αναφορά το δικαίωμα ενός φαντάρου να βγει παραπονούμενος και να εκθέσει το πρόβλημα του.
Στα πολιτικά κόμματα υπάρχουν βαριές συνέπειες για όσους διατυπώνουν παράπονα διότι τα επιτελεία κρατούν το δικό τους πολιτικό τεφτέρι το οποίο δεν σβήνει πότε.
Το κομματικό στέλεχος όπως και ο Βουλευτής ανήκει στον Αρχηγό και αυτός προσδιορίζει την τύχη του. Αυτές είναι οι διαδικασίες κι όποιος ενταχθεί θα πρέπει να τις υιοθετήσει πάραυτα αν θέλει να είναι μέλος της κοινότητας.
Η κομματική στράτευση και στη συνέχεια η πολιτική ωρίμανση ενός στελέχους στον κομματικό μηχανισμό είναι το καλύτερο διαβατήριο για την εξέλιξη του πάντα με την προϋπόθεση ότι το κόμμα διεκδικεί την εξουσία.
Τα κόμματα όπως τα βιώνουμε σήμερα είναι καράβια χωρίς πανιά και μηχανές και παραμένουν αγκυροβολημένα στο λιμάνι περιμένοντας την ευκαιρία να σαλπάρουν με κατεύθυνση την εξουσία.
Αυτή είναι η αποστολή ενός κόμματος γι αυτό χρειάζεται κι ο κομματικός στρατός.
Άλλωστε ένα κόμμα εξουσίας με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας θα χρειαστεί τουλάχιστον 10.000 κομματικά στελέχη.
Τα έμπιστα και πειθαρχημένα στελέχη του Αρχηγού και αυριανού Πρωθυπουργού θα πιάσουν τα καλύτερα πόστα με αρμοδιότητες και εξουσίες που ούτε η Apple του Στήβ Τζόμπς θα τους προσέφερε αντίστοιχες συγκινήσεις.
Η νεολαία που οραματίζεται, μαζί τις πανεπιστημιακές της σπουδές θα ήταν φρόνιμο και χρήσιμο να ενταχθεί στην πολιτική ζωή ή σε έναν κομματικό οργανισμό παραγωγής στελεχών . Βέβαια τα πρώτα βήματα σε ένα γραφείο διαφώτισης ενός κόμματος είναι το καλύτερο σχολείο.
Όμως στην πορεία τα κόμματα έγιναν Ανώνυμες Εταιρείες χωρίς ρυθμιστικό έλεγχο, χωρίς διαφάνεια χωρίς πολιτική ( εταιρική) ευθύνη, δεν υπάρχει απολογισμός λόγων και έργων και στο τέλος όλα σκεπάζονται με την ανάληψη πολιτικής ευθύνης και ο φάκελος της υπόθεσης κλείνει.
Δύσκολη και επίπονη η διαδρομή ενός κομματικού στελέχους αλλά τα σημερινά κόμματα όπως λειτουργούν δεν έχουν προδιαγραφές και την προοπτική για άνοιγμα στην κοινωνία.
Όσο λιγότερα τόσο καλύτερα λένε οι διαχειριστές τους!
Εν κατακλείδι η πολιτική και οι πολιτικοί έχουν δικαίωμα σε πολλά λάθη ενώ ο ψηφοφόρος ΕΝΑ και Μοναδικό που είναι αρκετό για την υπόλοιπη ζωή του.
Επειδή δεν μπορεί να το διορθώσει το επαναλαμβάνει…
Όσο τα κόμματα εμφανίζουν αντίστοιχες δομές λειτουργίας το καράβι ως κόμμα για την κοινωνία θα είναι χωρίς πανιά.
Αντίθετα το κόμμα -καράβι της εξουσίας με πανιά θα χρειαστεί ναύτες πειθαρχημενος στο καπετάνιο.
(Σύντροφοι και συντρόφισσες ευχαριστώ για ότι μου δώσατε αλλά δεν μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σας.)

Νίκος Θεοδωρόπουλος
ntheo@bankingnews.gr
www.bankingnews.gr