Άρθρο του Αργύρη Αργυριάδη, Δικηγόρου
Προσωπικά είχα την εντύπωση ότι «είχαμε χαθεί στη μετάφραση».
Έννοιες αμφίσημες έχουν κατακλίσει εδώ και χρόνια το δημόσιο διάλογο.
Μεταπολιτική, βιοπολιτική, αντιπολιτική.
Τι νόημα μπορούσαν να έχουν οι παραπάνω λέξεις στη χώρα που μαστίζονταν από τη σύγχρονη, πολιτική διαιρετική τομή που ξεπετάχθηκε από τη μήτρα της χρεοκοπίας;
Η αναζήτηση των λεπτών διαφορών την εποχή του δίπολου «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» φάνταζε ως πολυτέλεια.
Και, όμως, δεν ήταν.
Εάν προσπαθήσουμε να δώσουμε περιεχόμενο στις ανωτέρω έννοιες κάποια πράγματα θα γίνουν περισσότερο κατανοητά.
Θα γίνει, ιδίως, αντιληπτή η προβολή των λεκτικών όρων στη ζώσα πραγματικότητα.
Η τελευταία καταδεικνύει ότι το νέο εννοιολογικό οπλοστάσιο ουδόλως σχετίζεται με τη νεωτερικότητα και την πρόοδο.
Μάλλον αποτελεί έκφανση των πολυποίκιλων παθογενειών που αναδείχθηκαν από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989 και του υπαρκτού καπιταλισμού είκοσι χρόνια αργότερα (χρηματοοικονομική κατάρρευση το 2009).
Πρώτα πρώτα, με την έννοια μεταπολιτική έγινε απόπειρα να περιγραφεί η νέα τάση που ήθελε τα κοινωνικά προβλήματα να επιλύονται από μη πολιτικούς. Τεχνοκράτες (λχ τραπεζίτες), πλουτοκράτες (Τράμπ, Μασκ κλπ) ή τηλεπροϊόντα (λχ Πέπε Γκρίλο).
Στο ανωτέρω πλαίσιο δίδονταν μεγαλύτερη έμφαση στην επικοινωνία και όχι και στη διακίνηση ιδεών.
Στην αγκιτάτσια και όχι στην κινητροδότηση των μαζών μέσω παραγωγής σύγχρονης πολιτικής σκέψης.
Στον αντίποδα, με την έννοια της αντιπολιτικής περιγράφουμε την αντίληψη ότι δεν έχουν αποτύχει μόνον οι πολιτικοί, αλλά και η ίδια η πολιτική. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορούν να επιλυθούν ούτε από πολιτικούς ούτε από μη πολιτικούς. Η νιχιλιστική αποτύπωση της ανωτέρω θέσης είναι πρόδηλη, ιδίως στη χώρα μας.
Περισσότεροι από 2.000.000 πολίτες – μέσα σε μια εικοσαετία - αποφάσισαν ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσέρχονται στις κάλπες.
Κάποιες εκαντοντάδες χιλιάδες ψηφίζουν είτε για να σπάσουν πλάκα (με αποτέλεσμα να εκλέγονται στο κοινοβούλιο γραφικές περσόνες) είτε για να εκφράσουν την οργή ή τη διαμαρτυρία τους (με αποτέλεσμα να εκλέγονται ετερόκλητες ομάδες ανθρώπων).
Εάν έχουμε υπόψη μας όλα τα ανωτέρω μπορούμε να κατανοήσουμε και τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, ιδίως το γεγονός ότι το 80% των Ελλήνων εμφανίζεται να απορρίπτει ταυτόχρονα κυβέρνηση και αντιπολίτευση (μείζονα και ελάσσονα).
Η αντιπολιτική κυριαρχεί στο συλλογικό ασυνείδητο οδηγώντας τη χώρα σε άγνωστες ατραπούς…
www.argiriadis.gr
www.bankingnews.gr
Έννοιες αμφίσημες έχουν κατακλίσει εδώ και χρόνια το δημόσιο διάλογο.
Μεταπολιτική, βιοπολιτική, αντιπολιτική.
Τι νόημα μπορούσαν να έχουν οι παραπάνω λέξεις στη χώρα που μαστίζονταν από τη σύγχρονη, πολιτική διαιρετική τομή που ξεπετάχθηκε από τη μήτρα της χρεοκοπίας;
Η αναζήτηση των λεπτών διαφορών την εποχή του δίπολου «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» φάνταζε ως πολυτέλεια.
Και, όμως, δεν ήταν.
Εάν προσπαθήσουμε να δώσουμε περιεχόμενο στις ανωτέρω έννοιες κάποια πράγματα θα γίνουν περισσότερο κατανοητά.
Θα γίνει, ιδίως, αντιληπτή η προβολή των λεκτικών όρων στη ζώσα πραγματικότητα.
Η τελευταία καταδεικνύει ότι το νέο εννοιολογικό οπλοστάσιο ουδόλως σχετίζεται με τη νεωτερικότητα και την πρόοδο.
Μάλλον αποτελεί έκφανση των πολυποίκιλων παθογενειών που αναδείχθηκαν από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989 και του υπαρκτού καπιταλισμού είκοσι χρόνια αργότερα (χρηματοοικονομική κατάρρευση το 2009).
Πρώτα πρώτα, με την έννοια μεταπολιτική έγινε απόπειρα να περιγραφεί η νέα τάση που ήθελε τα κοινωνικά προβλήματα να επιλύονται από μη πολιτικούς. Τεχνοκράτες (λχ τραπεζίτες), πλουτοκράτες (Τράμπ, Μασκ κλπ) ή τηλεπροϊόντα (λχ Πέπε Γκρίλο).
Στο ανωτέρω πλαίσιο δίδονταν μεγαλύτερη έμφαση στην επικοινωνία και όχι και στη διακίνηση ιδεών.
Στην αγκιτάτσια και όχι στην κινητροδότηση των μαζών μέσω παραγωγής σύγχρονης πολιτικής σκέψης.
Στον αντίποδα, με την έννοια της αντιπολιτικής περιγράφουμε την αντίληψη ότι δεν έχουν αποτύχει μόνον οι πολιτικοί, αλλά και η ίδια η πολιτική. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορούν να επιλυθούν ούτε από πολιτικούς ούτε από μη πολιτικούς. Η νιχιλιστική αποτύπωση της ανωτέρω θέσης είναι πρόδηλη, ιδίως στη χώρα μας.
Περισσότεροι από 2.000.000 πολίτες – μέσα σε μια εικοσαετία - αποφάσισαν ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσέρχονται στις κάλπες.
Κάποιες εκαντοντάδες χιλιάδες ψηφίζουν είτε για να σπάσουν πλάκα (με αποτέλεσμα να εκλέγονται στο κοινοβούλιο γραφικές περσόνες) είτε για να εκφράσουν την οργή ή τη διαμαρτυρία τους (με αποτέλεσμα να εκλέγονται ετερόκλητες ομάδες ανθρώπων).
Εάν έχουμε υπόψη μας όλα τα ανωτέρω μπορούμε να κατανοήσουμε και τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, ιδίως το γεγονός ότι το 80% των Ελλήνων εμφανίζεται να απορρίπτει ταυτόχρονα κυβέρνηση και αντιπολίτευση (μείζονα και ελάσσονα).
Η αντιπολιτική κυριαρχεί στο συλλογικό ασυνείδητο οδηγώντας τη χώρα σε άγνωστες ατραπούς…
www.argiriadis.gr
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών