Τα τελευταία χρόνια, πολλές χώρες έχουν επιβάλει περιορισμούς στην ανάληψη μετρητών από τις καταθέσεις, σημειώνεται στο άρθρο της ισπανικής εφημερίδας
Η κρίση που βιώνει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, με την επιβολή περιορισμών στην ανάληψη μετρητών από τις τραπεζικές καταθέσεις προκειμένου να αποφευχθεί η φυγή κεφαλαίων, δεν είναι η πρώτη που έχει συμβεί στην παγκόσμια ιστορία, σημειώνεται σε άρθρο της ισπανικής εφημερίδας ABC, στο οποίο παρουσιάζονται οι πέντε χρεοκοπίες κατά τη διάρκεια των οποίων κατέρρευσε το τραπεζικό σύστημα.
Η χρεοκοπία της Βραζιλίας
Το 1990, το ύψος του πληθωρισμού στη Βραζιλία ήταν μη βιώσιμο.
Ο πρόεδρος της χώρας, Fernando Collo, έθεσε σε εφαρμογή ένα οικονομικό πρόγραμμα υπό το όνομα «Νέα Βραζιλία», μια πρωτοβουλία που προκάλεσε αυστηρούς ελέγχους τιμών, ιδιωτικοποίηση πολλών κρατικών εταιρειών, αλλά και το πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων.
Συγκεκριμένα, βάσει των μέτρων επιτρεπόταν η ανάληψη έως 50.000 κρουθάδος (περίπου 600 ευρώ), το νόμισμα που υπήρχε τότε στη Βραζιλία.
Ο τραπεζικός έλεγχος ίσχυσε για 29 μήνες, όμως το αποτέλεσμα που υπήρξε, δεν ήταν το επιθυμητό, καθώς οι τραπεζικές απώλειες εξαιτίας της χρεοκοπίας ξεπέρασαν το 50% του ΑΕΠ.
Ο πρόεδρος Fernando Collo δεν παρέμεινε για πολύ στην εξουσία και το 1992 αποχώρησε από την εξουσία, κατηγορούμενος για διάφορες υποθέσεις διαφθοράς.
Πληθωρισμός και διαφθορά στο Εκουαδόρ
Στις 11 Μαρτίου του 1999, ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Jamil Mahuad, εφάρμοσε το πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων στους τρεχούμενους λογαριασμούς με περισσότερα από 500 δολάρια και τις αποταμιεύσεις άνω των 5 εκατ.
Ο πληθωρισμός της χώρας ήταν αυτός που επικαλέστηκε ο πρόεδρος της χώρας για να προχωρήσει σε αυτή την κίνηση, διαβεβαιώνοντας ότι έπρεπε να προστατέψει τα συναλλαγματικά αποθέματα και να προωθήσει την πτώση των τιμών.
Η αντιπολίτευση, φυσικά, τόνιζε ότι η τραπεζική κρίση δεν ήταν γενικευμένη, αλλά αφορούσε ορισμένες χρεοκοπημένες τράπεζες.
Επιπλέον, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι ανέπτυξε αυτά τα μέτρα προκειμένου να ευνοήσει τους υπαλλήλους που εργάζονταν στο σύστημα και να βλάψει έτσι τα οικονομικά των νοικοκυριών.
Το περασμένο έτος, το ανώτατο δικαστήριο του Εκουαδόρ καταδίκασε σε 12 χρόνια κάθειρξη των Jamil Mahuad, το οποίο επισήμανε ότι τα αποτελέσματα αυτών των μέτρων είναι ακόμη εμφανή στον πληθυσμό του Εκουαδόρ.
Η περίπτωση της Αργεντινής
Η χώρα της Νοτίου Αμερικής βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση το 2001 εξαιτίας του μη βιώσιμου χρέους της, που είχε την κατά συνέπεια χρεοκοπία των 100 δισ. δολαρίων.
Ενώπιον της προβλεπόμενης και μαζικής φυγής κεφαλαίων, η κυβέρνηση του Fernando de la Rua διέταξε την αναστολή της απόσυρσης ρευστότητας από τις τραπεζικές καταθέσεις, ένα μέτρο που διήρκησε ένα χρόνο και κατέληξε με τη μετατροπή των τραπεζικών υπολοίπων από δολάρια σε πέσος.
Μετά τα μέτρα αυτά, η Αργεντινή είχε μια οικονομική ανάκαμψη, που έφθασε σε συμφωνίες για την αναδιάρθρωση του χρέους και εφαρμόζοντας διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Ισλανδική «επανάσταση»
Μετά την κατάρρευση του ισλανδικού τραπεζικού συστήματος το 2008, διαδηλώσεις ξέσπασαν στη χώρα.
Η κορόνα έχασε το ήμισυ της αξίας της και χιλιάδες οικογένειες και επενδυτές είδαν τις αποταμιεύσεις τους να εξαφανίζονται.
Η απόφαση της κυβέρνησης της Ισλανδίας να κρατικοποιήσει μια σειρά τραπεζών, εκτός από την εφαρμογή των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, ήταν η πρώτη στην Ευρώπη.
Από τότε, η Ισλανδία εξασφάλισε μόνον τις εγχώριες καταθέσεις, ένα μέτρο που κατακρίθηκε από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.
Επίσης, τα Δικαστήρια έθεσαν σε εφαρμογή διάφορες αποφάσεις που εν μέρει θεωρήθηκαν αντισυνταγματικές, προκειμένου να δικαιολογήσουν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης.
Κύπρος, το τελευταίο προηγούμενο
Η τελευταία επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, πριν από την Ελλάδα, συνέβη τον Μάρτιο του 2013, όταν η Ευρώπη επέβαλε αυστηρούς κανόνες στην Κύπρο σε αντάλλαγμα της διευκόλυνσης διάσωσής της.
Επρόκειτο για την επιβολή σε όλους τους λογαριασμούς της χώρας ενός φόρου της τάξης του 9,99% για ποσά άνω των 100.000 ευρώ και 6,75% για όσους ήταν κάτω του ποσού αυτού.
Ο κύπριος υπουργός Οικονομικών, Μιχάλης Σαρρής, παραδέχθηκε ότι η απόφαση αυτή ήταν «πολύ δύσκολο», αλλά αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η κήρυξη χρεοκοπίας.
www.bankingnews.gr
Η χρεοκοπία της Βραζιλίας
Το 1990, το ύψος του πληθωρισμού στη Βραζιλία ήταν μη βιώσιμο.
Ο πρόεδρος της χώρας, Fernando Collo, έθεσε σε εφαρμογή ένα οικονομικό πρόγραμμα υπό το όνομα «Νέα Βραζιλία», μια πρωτοβουλία που προκάλεσε αυστηρούς ελέγχους τιμών, ιδιωτικοποίηση πολλών κρατικών εταιρειών, αλλά και το πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων.
Συγκεκριμένα, βάσει των μέτρων επιτρεπόταν η ανάληψη έως 50.000 κρουθάδος (περίπου 600 ευρώ), το νόμισμα που υπήρχε τότε στη Βραζιλία.
Ο τραπεζικός έλεγχος ίσχυσε για 29 μήνες, όμως το αποτέλεσμα που υπήρξε, δεν ήταν το επιθυμητό, καθώς οι τραπεζικές απώλειες εξαιτίας της χρεοκοπίας ξεπέρασαν το 50% του ΑΕΠ.
Ο πρόεδρος Fernando Collo δεν παρέμεινε για πολύ στην εξουσία και το 1992 αποχώρησε από την εξουσία, κατηγορούμενος για διάφορες υποθέσεις διαφθοράς.
Πληθωρισμός και διαφθορά στο Εκουαδόρ
Στις 11 Μαρτίου του 1999, ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Jamil Mahuad, εφάρμοσε το πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων στους τρεχούμενους λογαριασμούς με περισσότερα από 500 δολάρια και τις αποταμιεύσεις άνω των 5 εκατ.
Ο πληθωρισμός της χώρας ήταν αυτός που επικαλέστηκε ο πρόεδρος της χώρας για να προχωρήσει σε αυτή την κίνηση, διαβεβαιώνοντας ότι έπρεπε να προστατέψει τα συναλλαγματικά αποθέματα και να προωθήσει την πτώση των τιμών.
Η αντιπολίτευση, φυσικά, τόνιζε ότι η τραπεζική κρίση δεν ήταν γενικευμένη, αλλά αφορούσε ορισμένες χρεοκοπημένες τράπεζες.
Επιπλέον, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι ανέπτυξε αυτά τα μέτρα προκειμένου να ευνοήσει τους υπαλλήλους που εργάζονταν στο σύστημα και να βλάψει έτσι τα οικονομικά των νοικοκυριών.
Το περασμένο έτος, το ανώτατο δικαστήριο του Εκουαδόρ καταδίκασε σε 12 χρόνια κάθειρξη των Jamil Mahuad, το οποίο επισήμανε ότι τα αποτελέσματα αυτών των μέτρων είναι ακόμη εμφανή στον πληθυσμό του Εκουαδόρ.
Η περίπτωση της Αργεντινής
Η χώρα της Νοτίου Αμερικής βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση το 2001 εξαιτίας του μη βιώσιμου χρέους της, που είχε την κατά συνέπεια χρεοκοπία των 100 δισ. δολαρίων.
Ενώπιον της προβλεπόμενης και μαζικής φυγής κεφαλαίων, η κυβέρνηση του Fernando de la Rua διέταξε την αναστολή της απόσυρσης ρευστότητας από τις τραπεζικές καταθέσεις, ένα μέτρο που διήρκησε ένα χρόνο και κατέληξε με τη μετατροπή των τραπεζικών υπολοίπων από δολάρια σε πέσος.
Μετά τα μέτρα αυτά, η Αργεντινή είχε μια οικονομική ανάκαμψη, που έφθασε σε συμφωνίες για την αναδιάρθρωση του χρέους και εφαρμόζοντας διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Ισλανδική «επανάσταση»
Μετά την κατάρρευση του ισλανδικού τραπεζικού συστήματος το 2008, διαδηλώσεις ξέσπασαν στη χώρα.
Η κορόνα έχασε το ήμισυ της αξίας της και χιλιάδες οικογένειες και επενδυτές είδαν τις αποταμιεύσεις τους να εξαφανίζονται.
Η απόφαση της κυβέρνησης της Ισλανδίας να κρατικοποιήσει μια σειρά τραπεζών, εκτός από την εφαρμογή των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, ήταν η πρώτη στην Ευρώπη.
Από τότε, η Ισλανδία εξασφάλισε μόνον τις εγχώριες καταθέσεις, ένα μέτρο που κατακρίθηκε από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.
Επίσης, τα Δικαστήρια έθεσαν σε εφαρμογή διάφορες αποφάσεις που εν μέρει θεωρήθηκαν αντισυνταγματικές, προκειμένου να δικαιολογήσουν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης.
Κύπρος, το τελευταίο προηγούμενο
Η τελευταία επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, πριν από την Ελλάδα, συνέβη τον Μάρτιο του 2013, όταν η Ευρώπη επέβαλε αυστηρούς κανόνες στην Κύπρο σε αντάλλαγμα της διευκόλυνσης διάσωσής της.
Επρόκειτο για την επιβολή σε όλους τους λογαριασμούς της χώρας ενός φόρου της τάξης του 9,99% για ποσά άνω των 100.000 ευρώ και 6,75% για όσους ήταν κάτω του ποσού αυτού.
Ο κύπριος υπουργός Οικονομικών, Μιχάλης Σαρρής, παραδέχθηκε ότι η απόφαση αυτή ήταν «πολύ δύσκολο», αλλά αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η κήρυξη χρεοκοπίας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών