Στη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων για τον Mario Draghi στη θέση του διοικητή της ΕΚΤ αναφέρεται δημοσίευμα της ισπανικής εφημερίδας «El Mundo».
Ο ιταλός οικονομολόγος, σημειώνει χαρακτηριστικά η ισπανική εφημερίδα, ανέλαβε τα ηνία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον Νοέμβριο του 2011, σε μια κρίσιμη στιγμή για το ευρώ: η ελληνική κρίση είχε επηρεάσει την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και υπήρχε ο κίνδυνος να μεταδοθεί σε Ιταλία και Ισπανία.
Τον Νοέμβριο του 2011, η σοβαρότητα της κατάστασης ήταν τέτοια, που η Ευρώπη αποδέχθηκε την άφιξη τεχνοκρατών στους θεσμούς της.
Τότε, ο Mario Monti και ο Λουκάς Παπαδήμος ορίστηκαν, ύστερα από απαίτηση των Βρυξελλών, πρωθυπουργοί της Ιταλίας και της Ελλάδας αντίστοιχα.
Η Ισπανία απέφυγε μιας τέτοιας μορφής κυβέρνηση εξαιτίας της ξεκάθαρης νίκης που έδιναν οι δημοσκοπήσεις στο Λαϊκό Κόμμα για τις εκλογές της 20ής Νοεμβρίου.
Σε αυτό το πλαίσιο θεσμικής ψυχρότητας, σημειώνει η «El Mundo», ο Mario Draghi παρουσιάστηκε στο κοινό με το «στίγμα» ότι είχε εργαστεί για την πανίσχυρη Goldman Sachs και μάλιστα σε μια εποχή που η επενδυτική τράπεζα είχε συμβουλεύσει την ελληνική κυβέρνηση, η οποία αλλοίωσε το αποτέλεσμα για το δημόσιο έλλειμμα.
Με την κρίση του ευρώ σε πλήρη εξέλιξη, η φήμη της ΕΚΤ δεν βίωνε τις καλύτερές της στιγμές.
Η κεντρική τράπεζα θεωρούνταν μυστικοπαθής και αργή, η οποία υπό τη διοίκηση του Jean Claude Trichet άργησε υπερβολικά να αντιδράσει ενώπιον της κρίσης.
Τρία χρόνια μετά την πτώση της Lehman Brothers, η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ είχε ήδη χρησιμοποιήσει μεγάλο μέρος των πυρομαχικών της, όταν η ΕΚΤ προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την κρίση που έπληγε το σπίτι της από την ελληνική επιδημία, με ένα ελάχιστο πρόγραμμα που περιλάμβανε την επιλεκτική αγορά ιταλικών και ισπανικών ομολόγων.
Ένα είδος μίνι διάσωσης, που δεν ικανοποιούσε κανέναν, καθώς οι πληγείσες χώρες το θεωρούσαν ανεπαρκές και τα γεράκια στη Φρανκφούρτη επιτυχημένο.
Εν μέσω αυτών των εντάσεων μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης, η ιταλική καταγωγή του νέου τότε προέδρου ερμηνεύτηκε ως νεύμα προς την ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Φαινόταν ότι τελικά η ΕΚΤ θα άκουγε με ευαισθησία τα προβλήματα της Μεσογείου και ότι θα ήταν σε θέση να διατηρήσει μια καλή σχέση με την Angela Merkel, με τον Mario Draghi γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη της καγκελαρίου.
Στις 3 Νοεμβρίου 2011, σημειώνει η ισπανική εφημερίδα, ο νέος διοικητής της ΕΚΤ προχώρησε στην πρώτη μείωση των επιτοκίων στην Ευρωζώνη από το 2009, μειώνοντας το κόστος δανεισμού από το 1,5% στο 1,25%.
Ήταν μια μικρή επαναστατική απόφαση (την εποχή εκείνη, τα επιτόκια στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιαπωνία ήταν κοντά στο μηδέν), με την οποία ο θεματοφύλακας του ευρώ άφησε να εννοηθεί ότι η κεντρική τράπεζα δεν θα παραμείνει αδιάφορη στη νέα ύφεση που προμηνυόταν η χρηματοπιστωτική καταιγίδα της Ευρώπης.
Εβδομάδες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2011, η ΕΚΤ αποφάσισε να ενισχύσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες με μισό δισεκατομμύριο ευρώ, για να αποφευχθεί μια χρηματοπιστωτική κατάρρευση με τα λεγόμενα LTRO, που το 2012 ανήλθαν σε 1 δισ. ευρώ εκατομμύρια.
Ο Draghi υποσχόταν έτσι μια νέα εποχή, όμως οι προσδοκίες που καλλιέργησε στο ντεμπούτο του, σύντομα εξατμίστηκαν.
Η επιδείνωση της κρίσης και η σοβαρή κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Ισπανία το 2012 τον έθεσαν στο επίκεντρο σκληρής κριτικής και η ΕΚΤ άρχισε και πάλι να θεωρείται τράπεζα αμετακίνητη στις επιταγές μιας Bundesbank, που φαινόταν να δίνει προτεραιότητα στον έλεγχο του πληθωρισμού αντί στο μέλλον του ευρώ.
Με τα χέρια δεμένα εξαιτίας του σκληρού πυρήνα της Φρανκφούρτης και γνωρίζοντας ότι έπρεπε να δράσει αποφασιστικά για να σταματήσει η κερδοσκοπία κατά της Ισπανίας και της Ιταλίας, ο πρόεδρος της ΕΚΤ στις 26 Ιουλίου 2012 έκανε την περίφημη δήλωση: «Θα κάνω ό,τι χρειάζεται για να διατηρήσω το ευρώ και πιστέψτε με, θα είναι αρκετό».
Αυτό το μήνυμα, έληξε την οικονομική άβυσσο της Ισπανίας και με αυτή, την απειλή της ρήξης του ενιαίου νομίσματος.
Η επιδεξιότητα με την οποία κατάφερε να κερδίσει τον έλεγχο των αγορών μετά από εκείνο το επεισόδιο του χάρισε το παρατσούκλι SuperMario.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Ο ιταλός οικονομολόγος, σημειώνει χαρακτηριστικά η ισπανική εφημερίδα, ανέλαβε τα ηνία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον Νοέμβριο του 2011, σε μια κρίσιμη στιγμή για το ευρώ: η ελληνική κρίση είχε επηρεάσει την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και υπήρχε ο κίνδυνος να μεταδοθεί σε Ιταλία και Ισπανία.
Τον Νοέμβριο του 2011, η σοβαρότητα της κατάστασης ήταν τέτοια, που η Ευρώπη αποδέχθηκε την άφιξη τεχνοκρατών στους θεσμούς της.
Τότε, ο Mario Monti και ο Λουκάς Παπαδήμος ορίστηκαν, ύστερα από απαίτηση των Βρυξελλών, πρωθυπουργοί της Ιταλίας και της Ελλάδας αντίστοιχα.
Η Ισπανία απέφυγε μιας τέτοιας μορφής κυβέρνηση εξαιτίας της ξεκάθαρης νίκης που έδιναν οι δημοσκοπήσεις στο Λαϊκό Κόμμα για τις εκλογές της 20ής Νοεμβρίου.
Σε αυτό το πλαίσιο θεσμικής ψυχρότητας, σημειώνει η «El Mundo», ο Mario Draghi παρουσιάστηκε στο κοινό με το «στίγμα» ότι είχε εργαστεί για την πανίσχυρη Goldman Sachs και μάλιστα σε μια εποχή που η επενδυτική τράπεζα είχε συμβουλεύσει την ελληνική κυβέρνηση, η οποία αλλοίωσε το αποτέλεσμα για το δημόσιο έλλειμμα.
Με την κρίση του ευρώ σε πλήρη εξέλιξη, η φήμη της ΕΚΤ δεν βίωνε τις καλύτερές της στιγμές.
Η κεντρική τράπεζα θεωρούνταν μυστικοπαθής και αργή, η οποία υπό τη διοίκηση του Jean Claude Trichet άργησε υπερβολικά να αντιδράσει ενώπιον της κρίσης.
Τρία χρόνια μετά την πτώση της Lehman Brothers, η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ είχε ήδη χρησιμοποιήσει μεγάλο μέρος των πυρομαχικών της, όταν η ΕΚΤ προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την κρίση που έπληγε το σπίτι της από την ελληνική επιδημία, με ένα ελάχιστο πρόγραμμα που περιλάμβανε την επιλεκτική αγορά ιταλικών και ισπανικών ομολόγων.
Ένα είδος μίνι διάσωσης, που δεν ικανοποιούσε κανέναν, καθώς οι πληγείσες χώρες το θεωρούσαν ανεπαρκές και τα γεράκια στη Φρανκφούρτη επιτυχημένο.
Εν μέσω αυτών των εντάσεων μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης, η ιταλική καταγωγή του νέου τότε προέδρου ερμηνεύτηκε ως νεύμα προς την ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Φαινόταν ότι τελικά η ΕΚΤ θα άκουγε με ευαισθησία τα προβλήματα της Μεσογείου και ότι θα ήταν σε θέση να διατηρήσει μια καλή σχέση με την Angela Merkel, με τον Mario Draghi γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη της καγκελαρίου.
Στις 3 Νοεμβρίου 2011, σημειώνει η ισπανική εφημερίδα, ο νέος διοικητής της ΕΚΤ προχώρησε στην πρώτη μείωση των επιτοκίων στην Ευρωζώνη από το 2009, μειώνοντας το κόστος δανεισμού από το 1,5% στο 1,25%.
Ήταν μια μικρή επαναστατική απόφαση (την εποχή εκείνη, τα επιτόκια στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιαπωνία ήταν κοντά στο μηδέν), με την οποία ο θεματοφύλακας του ευρώ άφησε να εννοηθεί ότι η κεντρική τράπεζα δεν θα παραμείνει αδιάφορη στη νέα ύφεση που προμηνυόταν η χρηματοπιστωτική καταιγίδα της Ευρώπης.
Εβδομάδες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2011, η ΕΚΤ αποφάσισε να ενισχύσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες με μισό δισεκατομμύριο ευρώ, για να αποφευχθεί μια χρηματοπιστωτική κατάρρευση με τα λεγόμενα LTRO, που το 2012 ανήλθαν σε 1 δισ. ευρώ εκατομμύρια.
Ο Draghi υποσχόταν έτσι μια νέα εποχή, όμως οι προσδοκίες που καλλιέργησε στο ντεμπούτο του, σύντομα εξατμίστηκαν.
Η επιδείνωση της κρίσης και η σοβαρή κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Ισπανία το 2012 τον έθεσαν στο επίκεντρο σκληρής κριτικής και η ΕΚΤ άρχισε και πάλι να θεωρείται τράπεζα αμετακίνητη στις επιταγές μιας Bundesbank, που φαινόταν να δίνει προτεραιότητα στον έλεγχο του πληθωρισμού αντί στο μέλλον του ευρώ.
Με τα χέρια δεμένα εξαιτίας του σκληρού πυρήνα της Φρανκφούρτης και γνωρίζοντας ότι έπρεπε να δράσει αποφασιστικά για να σταματήσει η κερδοσκοπία κατά της Ισπανίας και της Ιταλίας, ο πρόεδρος της ΕΚΤ στις 26 Ιουλίου 2012 έκανε την περίφημη δήλωση: «Θα κάνω ό,τι χρειάζεται για να διατηρήσω το ευρώ και πιστέψτε με, θα είναι αρκετό».
Αυτό το μήνυμα, έληξε την οικονομική άβυσσο της Ισπανίας και με αυτή, την απειλή της ρήξης του ενιαίου νομίσματος.
Η επιδεξιότητα με την οποία κατάφερε να κερδίσει τον έλεγχο των αγορών μετά από εκείνο το επεισόδιο του χάρισε το παρατσούκλι SuperMario.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών