Το σύστημα αναφοράς ανεπιθύμητων συμβάντων από τη χορήγηση εμβολίων (VAERS) καθιερώθηκε το 1990.
Διαχειριστές του είναι τόσο τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) όσο και η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA).
Όπως εύλογα προσδιορίζεται στον τίτλο του, στόχος του οργανισμού είναι να υπάρξει καταγραφή πληροφοριών σχετικά με βλαβερές παρενέργειες που μπορεί να προκληθούν από εμβολιασμούς.
Χρησιμεύει δε ως ένα σύστημα «έγκαιρης προειδοποίησης» ώστε οι επαγγελματίες υγείας να έχουν πρόσβαση σε μια δεξαμενή πληροφοριών, σε περίπτωση που ένα εμβόλιο προκαλέσει ζημιά σε ασθενείς.
Όταν συμβαίνει αυτό, και συμβαίνει περιστασιακά με όλα τα εμβόλια, το Εθνικό Πρόγραμμα Αποζημίωσης Τραυματισμών Εμβολίων (VICP) προσφέρει έναν «μηχανισμό αξιώσεων» για την καταβολή αποζημιώσεων σε όσους έχουν πληγεί
Ο νόμος βάσει του οποίου δημιουργήθηκε το VICP - το National Childhood Vaccine Injury Act (NCVIA) - προστατεύει επίσης νομικά τις φαρμακευτικές.
Σύμφωνα με το Brownstone Institute, η εξέταση των δεδομένων του VAERS είναι προβληματική για διάφορους λόγους, δεδομένου ότι οποιοσδήποτε, συμπεριλαμβανομένων των ασθενών και των γονέων, μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε επιθυμεί.
Ωστόσο, η υποβολή ψευδούς αναφοράς VAERS είναι αντίθετη με τον ομοσπονδιακό νόμο στις ΗΠΑ και τιμωρείται με πρόστιμο και φυλάκιση.
Επιπλέον, οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης και οι φαρμακευτικές υποχρεούνται επίσης να υποβάλλουν τυχόν παρενέργειες που έρχονται εις γνώσιν τους σε βάση δεδομένων.
Αναφορές και πραγματικότητα
Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότερες από τις αναφορές που υποβάλλονται είναι πραγματικές.
Φυσικά, λάθη γίνονται.
Ακόμη και φανατικοί οπαδοί του εμβολιασμού πολλές φορές έχουν προβεί σε λανθασμένες ή σκόπιμα λανθασμένες καταχωρίσεις.
Για παράδειγμα, γυναίκα που είχε πεθάνει σε αυτοκινητικό είχε καταχωρισθεί στο VAERS ως θανούσα λόγω παρενεργειών από εμβόλιο.
«Δεν οφείλονται όλοι οι θάνατοι στο εμβόλιο, παρότι πολλοί νεκροί ήταν εμβολιασμένοι» γράφει σχετική έκθεση του CBS.
Ωστόσο, όπως αναφέρει το Brownstone Institute, μερικές φορές αυτό συμβαίνει.
Μερικές φορές οι άνθρωποι πεθαίνουν από την Covid και μερικές φορές οι άνθρωποι πεθαίνουν τα εμβόλια.
Σίγουρα, είναι σπάνιο φαινόμενο, αλλά συμβαίνει.
Πράγματι οι αναφορές για παρενέργειες από τα εμβόλια του κορωνοϊού ξεπερνούν κατά πολύ εκείνες από οποιοδήποτε άλλο εμβόλιο στη σύγχρονη ιστορία.
Μέχρι στιγμής έχουν καταγραφεί περίπου 6.000 θάνατοι, αναφέρει το Ινστιτούτο, που οφείλονται σε παρενέργειες όπως η μυοκαρδίτιδα και το σύνδρομο Guillain-Barré.
Πολλοί δε «από αυτούς τους θανάτους συνέβησαν μετά τη λήψη δεύτερης δόσης από εμβόλιο mRNA».
Φυσικά, καμία θεραπεία, συμπεριλαμβανομένων των εμβολίων, δεν είναι εντελώς ακίνδυνη και αθώα.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο, προ Covid, τα εμβόλια αργούσαν…
Ωστόσο, παρά την υποχρεωτικότητα, έπρεπε αυτή να μην είναι οριζόντια.
Ας υποθέσουμε ότι είστε ο ιδιοκτήτης μιας εταιρείας με δέκα υπαλλήλους.
Αναγκάζετε τους εργαζομένους σας να κάνουν εμβόλιο και μετά ένας από αυτούς πεθαίνει επειδή λόγω κάποιου υποκείμενου νοσήματος το οποίο δεν γνώριζε σε συνδυασμό με το εμβόλιο που του ζητήσατε να κάνει τον οδήγησε στον θάνατο.
Σίγουρα, οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο ήταν λιγοστές, αλλά συνέβη στον υπάλληλό σας.
Πώς θα αισθανόσασταν για αυτό;
Φυσικά, αν γνωρίζατε τι θα μπορούσε να προκαλέσει ένα εμβόλιο, θα αποφασίζατε διαφορετικά… - ειδικά αν ο ιός δεν αποτελούσε κίνδυνο για τον υπάλληλο.
Αν μη τι άλλο, η υποχρεωτικότητα δικαιολογείται σε περιπτώσεις που ο θάνατος είναι πολύ πιθανό ενδεχόμενο, π.χ. στην περίπτωση της ευλογιάς, που έχει ποσοστό θνησιμότητας 30%.
Εξαναγκασμός και συνέπειες
Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Το γεγονός δε ότι, για παράδειγμα, η αποτελεσματικότητα του εμβολίου της Pfizer μειώνεται σημαντικά μετά την παρέλευση 6 μηνών είναι μόνο η κορυφή του επερχόμενου παγόβουνο.
Σε κάθε περίπτωση, υπό αυτό το πρίσμα, ο εμβολιασμός ίσως δεν θα έπρεπε να αναγκαστικός.
Εν προκειμένω αξίζει να σημειωθεί πως οι ισχυρισμοί ότι οι εμβολιασμοί δεν είναι υποχρεωτικοί αποτελούν προσβολή της νοημοσύνης.
Από την άλλη, η υποχρεωτικότητα συνεπάγεται ότι οι εργοδότες στο ενδεχόμενο παρενεργειών θα πρέπει να αποζημιώνουν τους υπαλλήλους τους
Σύμφωνα με το Brownstone Institute, σε έναν δίκαιο κόσμο, κάποιος που προκαλεί το θάνατο κάποιου άλλου, έστω και έμμεσα, θα πρέπει να αντιμετωπίζει σοβαρές αστικές και ποινικές κυρώσεις.
Φυσικά, κάποιος θα μπορούσε να πειστεί ότι μια ιατρική πράξη είναι η καλύτερη δυνατή λύση.
Αυτό μπορεί να γίνει με «συναίνεση» και «ενημέρωση».
Όταν όμως ασκούνται ισχύς και εξαναγκασμός, «είστε ηθικά και θα πρέπει να είστε νομικά υπεύθυνοι για οτιδήποτε αρνητικό προκύψει».
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μια ελεύθερη κοινωνία δεν πρέπει να θέτει σε κίνδυνο την ελευθερία του καθενός να επιλέξει.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών