Τα διδάγματα της τελευταίας δεκαετίας καθιστούν σαφές ότι οι τεχνολογίες SWB δεν μπορούν να αναπτυχθούν σε περιόδους κρίσης, ούτε είναι εγγενώς «καθαρές» ούτε καν ανεξάρτητες από τους υδρογονάνθρακες και δεν είναι φθηνές.
Για όσους ζουν στην πραγματική ζωή και στέκονται κριτικοί απέναντι σε όσα προβάλλονται μαζικά ώστε να επιβληθούν κατά κράτος με μονομερή ενημέρωση, η «ενεργειακή μετάβαση» είναι μια τεράστια αλλαγή, εντελώς τεχνητή και πολιτικοποιημένη, βαθιά προβληματική από τη συμβατική φθηνή ενέργεια η οποία στην ουσία της είναι μια μεγάλη κοστοβόρα απάτη, όπως αναφέρει μελέτη του American Enterprice Institute!
Τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η «ενεργειακή μετάβαση» είναι θεμελιώδη — προκαλούνται από την ίδια τη φύση της μη συμβατικής ενέργειας — που οφείλονται σε τεράστιο κόστος, τεχνικές και μηχανικές πραγματικότητες, σοβαρούς περιορισμούς όσον αφορά τις απαραίτητες φυσικές εισροές και σε πολιτικό επίπεδο αυξανόμενες τοπικές αντιδράσεις σε μη συμβατικές ενεργειακές εγκαταστάσεις στο επίκεντρο της «μετάβασης».
Αυτές οι πραγματικότητες συζητούνται λεπτομερώς σε μια σημαντική πρόσφατη εργασία του Mark P. Mills του Ινστιτούτου του Μανχάταν.
«Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την τεράστια δυσκολία αντικατάστασης έστω και ενός απλού μεριδίου 10% των παγκόσμιων υδρογονανθράκων –το μερίδιο που παρέχει η Ρωσία– δεν πειράζει καθόλου την αδυναμία της προσπάθειας αντικατάστασης όλης της χρήσης υδρογονανθράκων από την κοινωνία με ηλιακή, αιολική και αιολική ενέργεια και τεχνολογίες μπαταρίας (SWB).
Δύο δεκαετίες φιλόδοξων πολιτικών και δαπανών τρισεκατομμυρίων δολαρίων, το μεγαλύτερο μέρος τους στην τεχνολογία SWB, δεν έχουν αποδώσει μια «ενεργειακή μετάβαση» που εξαλείφει τους υδρογονάνθρακες.
Ανεξάρτητα από τα κίνητρα που εμπνέονται από το κλίμα, είναι επικίνδυνη αυταπάτη (σε βαθμό απάτης από όσους υποστηρίζεται), να πιστεύουμε ότι το να δαπανώνται ακόμη περισσότερα, θα φέρουν την μετάβαση πιο γρήγορα».
Τα διδάγματα της τελευταίας δεκαετίας καθιστούν σαφές ότι οι τεχνολογίες SWB δεν μπορούν να αναπτυχθούν σε περιόδους κρίσης, ούτε είναι εγγενώς «καθαρές» ούτε καν ανεξάρτητες από τους υδρογονάνθρακες και δεν είναι φθηνές.
Ο Mills ξεκαθαρίζει μια σειρά από σκληρές πραγματικότητες, μεταξύ των οποίων είναι τα ακόλουθα:
1. Οι πραγματικότητες της φυσικής, της μηχανικής και της οικονομίας των ενεργειακών συστημάτων είναι ανεξάρτητες από οποιεσδήποτε πεποιθήσεις σχετικά με την κλιματική αλλαγή.
2. Η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, η Αυστραλία και οι άλλες περιοχές που έχουν επιδιώξει δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας με υψηλότερο μερίδιο αιολικής και ηλιακής ηλεκτρικής ενέργειας ομοιόμορφα έχουν βιώσει μεγάλες αυξήσεις στο κόστος ηλεκτρικής ενέργειας, και ακόμη και αυτό το αποτέλεσμα κρύβει το κόστος των τεράστιων επιδοτήσεων που βαρύνουν τους φορολογούμενους.
3. Κοστίζει τουλάχιστον 30 δολάρια για την αποθήκευση της ισοδύναμης ενέργειας ενός βαρελιού πετρελαίου χρησιμοποιώντας μπαταρίες λιθίου, γεγονός που εξηγεί γιατί οι μπαταρίες δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την αναξιόπιστη φύση της αιολικής και ηλιακής ενέργειας ακόμη και για μέρες, πόσο μάλλον για εβδομάδες.
«Δεν υπάρχει φυσική, δεν πειράζει η μηχανική ή οι οικονομίες κλίμακας» που θα ξεπερνούσε αυτό το μειονέκτημα κόστους.
4. Το κόστος και μόνο του χρόνου για την επαναφόρτιση ενός ηλεκτρικού οχήματος καθιστά τέτοια οχήματα μη ανταγωνιστικά, ακόμη και εκτός από το κόστος των μπαταριών και άλλα προβλήματα.
5. Ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας εκτιμά ότι μόνο μια μερική ενεργειακή μετάβαση θα απαιτούσε αυξήσεις στις προμήθειες λιθίου, γραφίτη, νικελίου και σπάνιων γαιών κατά 4.200%, 2.500%, 1.900% και 700%, αντίστοιχα, έως το 2040. Αυτό είναι συγκλονιστικό πρόβλημα: τα υλικά είναι «εγγενή στη φύση των τεχνολογιών SWB», πράγμα που σημαίνει ότι το κόστος της μη συμβατικής ενέργειας θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο.
Ωστόσο, οι αυταπάτες συνεχίζονται.
Ο κ. Amos Hochstein, αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών, κατέθεσε πρόσφατα ενώπιον μιας επιτροπής της Γερουσίας ότι «το επιτακτική ανάγκη [είναι] η διαφοροποίηση από τη ρωσική ενεργειακή εξάρτηση επιταχύνοντας παράλληλα τη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια» και ότι «ο πιο αποτελεσματικός τρόπος μείωσης της ζήτησης για ρωσικά ορυκτά καύσιμα είναι να μειωθεί η εξάρτηση από όλα τα ορυκτά καύσιμα».
Τι γίνεται αντιληπτό;
Πως εάν οι Ευρωπαίοι μείωναν την εξάρτησή τους από τις... αναξιόπιστες παραδόσεις ρωσικού φυσικού αερίου και αύξαναν την εξάρτησή τους από τη μη συμβατική ενέργεια ακόμη πιο αναξιόπιστη, θα προέκυπτε αύξηση της ευρωπαϊκής «ενεργειακής ασφάλειας».
Αληθεύει;
Σε καμία περίπτωση.
Αυτό είναι απόλυτη αυταπάτη, όπως αποδεικνύει αδιαμφισβήτητα ο Mills.
Αλλά η κυρίαρχη πολιτική συνεχίζει να μιμείται τον κόσμο του George Orwell, στον οποίο «Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά και η άγνοια είναι δύναμη».
Η μετάφραση της «ενεργειακής μετάβασης»: «Η ακριβή ενέργεια είναι φθηνή, η περιβαλλοντικά καταστροφική ενέργεια είναι καθαρή και ο κεντρικός σχεδιασμός θα αποδώσει την... ουτοπία».
Μόνο οι ανόητοι μπορούν να πιστέψουν τέτοια πράγματα.
www.bankingnews.gr
Τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η «ενεργειακή μετάβαση» είναι θεμελιώδη — προκαλούνται από την ίδια τη φύση της μη συμβατικής ενέργειας — που οφείλονται σε τεράστιο κόστος, τεχνικές και μηχανικές πραγματικότητες, σοβαρούς περιορισμούς όσον αφορά τις απαραίτητες φυσικές εισροές και σε πολιτικό επίπεδο αυξανόμενες τοπικές αντιδράσεις σε μη συμβατικές ενεργειακές εγκαταστάσεις στο επίκεντρο της «μετάβασης».
Αυτές οι πραγματικότητες συζητούνται λεπτομερώς σε μια σημαντική πρόσφατη εργασία του Mark P. Mills του Ινστιτούτου του Μανχάταν.
«Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την τεράστια δυσκολία αντικατάστασης έστω και ενός απλού μεριδίου 10% των παγκόσμιων υδρογονανθράκων –το μερίδιο που παρέχει η Ρωσία– δεν πειράζει καθόλου την αδυναμία της προσπάθειας αντικατάστασης όλης της χρήσης υδρογονανθράκων από την κοινωνία με ηλιακή, αιολική και αιολική ενέργεια και τεχνολογίες μπαταρίας (SWB).
Δύο δεκαετίες φιλόδοξων πολιτικών και δαπανών τρισεκατομμυρίων δολαρίων, το μεγαλύτερο μέρος τους στην τεχνολογία SWB, δεν έχουν αποδώσει μια «ενεργειακή μετάβαση» που εξαλείφει τους υδρογονάνθρακες.
Ανεξάρτητα από τα κίνητρα που εμπνέονται από το κλίμα, είναι επικίνδυνη αυταπάτη (σε βαθμό απάτης από όσους υποστηρίζεται), να πιστεύουμε ότι το να δαπανώνται ακόμη περισσότερα, θα φέρουν την μετάβαση πιο γρήγορα».
Τα διδάγματα της τελευταίας δεκαετίας καθιστούν σαφές ότι οι τεχνολογίες SWB δεν μπορούν να αναπτυχθούν σε περιόδους κρίσης, ούτε είναι εγγενώς «καθαρές» ούτε καν ανεξάρτητες από τους υδρογονάνθρακες και δεν είναι φθηνές.
Ο Mills ξεκαθαρίζει μια σειρά από σκληρές πραγματικότητες, μεταξύ των οποίων είναι τα ακόλουθα:
1. Οι πραγματικότητες της φυσικής, της μηχανικής και της οικονομίας των ενεργειακών συστημάτων είναι ανεξάρτητες από οποιεσδήποτε πεποιθήσεις σχετικά με την κλιματική αλλαγή.
2. Η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, η Αυστραλία και οι άλλες περιοχές που έχουν επιδιώξει δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας με υψηλότερο μερίδιο αιολικής και ηλιακής ηλεκτρικής ενέργειας ομοιόμορφα έχουν βιώσει μεγάλες αυξήσεις στο κόστος ηλεκτρικής ενέργειας, και ακόμη και αυτό το αποτέλεσμα κρύβει το κόστος των τεράστιων επιδοτήσεων που βαρύνουν τους φορολογούμενους.
3. Κοστίζει τουλάχιστον 30 δολάρια για την αποθήκευση της ισοδύναμης ενέργειας ενός βαρελιού πετρελαίου χρησιμοποιώντας μπαταρίες λιθίου, γεγονός που εξηγεί γιατί οι μπαταρίες δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την αναξιόπιστη φύση της αιολικής και ηλιακής ενέργειας ακόμη και για μέρες, πόσο μάλλον για εβδομάδες.
«Δεν υπάρχει φυσική, δεν πειράζει η μηχανική ή οι οικονομίες κλίμακας» που θα ξεπερνούσε αυτό το μειονέκτημα κόστους.
4. Το κόστος και μόνο του χρόνου για την επαναφόρτιση ενός ηλεκτρικού οχήματος καθιστά τέτοια οχήματα μη ανταγωνιστικά, ακόμη και εκτός από το κόστος των μπαταριών και άλλα προβλήματα.
5. Ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας εκτιμά ότι μόνο μια μερική ενεργειακή μετάβαση θα απαιτούσε αυξήσεις στις προμήθειες λιθίου, γραφίτη, νικελίου και σπάνιων γαιών κατά 4.200%, 2.500%, 1.900% και 700%, αντίστοιχα, έως το 2040. Αυτό είναι συγκλονιστικό πρόβλημα: τα υλικά είναι «εγγενή στη φύση των τεχνολογιών SWB», πράγμα που σημαίνει ότι το κόστος της μη συμβατικής ενέργειας θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο.
Ωστόσο, οι αυταπάτες συνεχίζονται.
Ο κ. Amos Hochstein, αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών, κατέθεσε πρόσφατα ενώπιον μιας επιτροπής της Γερουσίας ότι «το επιτακτική ανάγκη [είναι] η διαφοροποίηση από τη ρωσική ενεργειακή εξάρτηση επιταχύνοντας παράλληλα τη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια» και ότι «ο πιο αποτελεσματικός τρόπος μείωσης της ζήτησης για ρωσικά ορυκτά καύσιμα είναι να μειωθεί η εξάρτηση από όλα τα ορυκτά καύσιμα».
Τι γίνεται αντιληπτό;
Πως εάν οι Ευρωπαίοι μείωναν την εξάρτησή τους από τις... αναξιόπιστες παραδόσεις ρωσικού φυσικού αερίου και αύξαναν την εξάρτησή τους από τη μη συμβατική ενέργεια ακόμη πιο αναξιόπιστη, θα προέκυπτε αύξηση της ευρωπαϊκής «ενεργειακής ασφάλειας».
Αληθεύει;
Σε καμία περίπτωση.
Αυτό είναι απόλυτη αυταπάτη, όπως αποδεικνύει αδιαμφισβήτητα ο Mills.
Αλλά η κυρίαρχη πολιτική συνεχίζει να μιμείται τον κόσμο του George Orwell, στον οποίο «Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά και η άγνοια είναι δύναμη».
Η μετάφραση της «ενεργειακής μετάβασης»: «Η ακριβή ενέργεια είναι φθηνή, η περιβαλλοντικά καταστροφική ενέργεια είναι καθαρή και ο κεντρικός σχεδιασμός θα αποδώσει την... ουτοπία».
Μόνο οι ανόητοι μπορούν να πιστέψουν τέτοια πράγματα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών