Η Ρωσία ετοιμάζεται για τελική νίκη και η Δύση για προδοσία στην Ουκρανία με συνταγή ήττας – Ποιος ο ρόλος του Zaluzhny

Τη στιγμή που η Μόσχα κάνει μεγάλες επενδύσεις στην άμυνα, η Ουκρανία έχει σταματήσει (στο πεδίο της μάχης) και το ίδιο ισχύει και για το πακέτο αμερικανικής βοήθειας, γράφει η δημοσιογράφος του Foreign Policy, Amy Mackinnon.
«Η Ουκρανία θα ηττηθεί» λέει ο Niall Ferguson, ανώτερος συνεργάτης του Κέντρου Ευρωπαϊκών Σπουδών του Χάρβαρντ, σε συνέντευξή του με τον John Andersson, πρώην αναπληρωτή πρωθυπουργό της Αυστραλίας.
Σύμφωνα με τον Ferguson, μέχρι στιγμής η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση έχει δώσει στο Κίεβο αρκετά όπλα «για να μη χάσει, αλλά όχι αρκετά για να κερδίσει».
Επιπλέον, το «ενδιαφέρον» των Ηνωμένων Πολιτειών «μειώνεται - ιδιαίτερα “μεταξύ των Ρεπουμπλικανών», σε σημείο που η αμερικανική βοήθεια προς τη χώρα της Ανατολικής Ευρώπης «θα μπορούσε να διακοπεί εάν ο Donald Trump επανεκλεγεί πρόεδρος τον Νοέμβριο του 2024.
Σε αυτό το σενάριο, λέει, είναι δύσκολο να δούμε με ποιον τρόπο η Ουκρανία θα μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο.
Επιπλέον, υποστηρίζει, οι ίδιοι οι Ουκρανοί παραδέχονται ότι έχουν φτάσει σε «αδιέξοδο», και όσον αφορά τους πόρους νιώθουν σαν να ξαναζούν ιστορία της Βίβλου, είναι «Ο Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ», με τον τελευταίο να δυναμώνει ολοένα περισσότερο.
Εάν η Ρωσία «διατηρήσει τον έλεγχο» των τμημάτων της Ουκρανίας που έχει καταλάβει, αυτή θα είναι «η πρώτη μεγάλη ήττα της Δύσης» μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παράλληλα, λαμβανομένης υπόψη όλης της δυτική προπαγάνδας υπέρ του Zelensky, όλες τις «ομιλίες», την «υποστήριξη» και τις «υποσχέσεις» που έλαβαν χώρα, εάν η Ουκρανία «χάσει», η αξιοπιστία της Δύσης θα υπονομευθεί, εξηγεί πειστικά ο Ferguson.
Εν τω μεταξύ, εάν υπάρξει «πολυμέτωπη επίθεση στο Ισραήλ», στη Μέση Ανατολή, και οι ΗΠΑ αποτύχουν να αναλάβουν ουσιαστική δράση, τότε ο ειδικός υποστηρίζει, θα ήταν «έκπληξη» αν ο Xi Jinping δεν εκμεταλλευόταν την ευκαιρία για να προσαρτήσει την Taiwan… καθώς ο αμερικανικός παράγοντας δύσκολα θα μπορέσει να αποστείλει άλλη μεγάλη ναυτική αποστολή στον Ειρηνικό» - κάτι το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει τη μεγαλύτερη πολεμική σύρραξη που έχουμε δει μέχρι τώρα.
Βέβαια, αυτό που ο Ferguson αδυνατεί να αναγνωρίσει είναι ότι οι εντάσεις με την Ταϊβάν προέκυψαν μετά από μια σειρά αμερικανικών προκλήσεων και ότι η τρέχουσα κρίση στη Μέση Ανατολή και την Ερυθρά Θάλασσα είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της επιθυμίας της Δύσης να συνεχίσει να βοηθά και να χρηματοδοτεί τον ισραηλινό σύμμαχό της.
Πίσω στις προοπτικές της ουκρανικής σύγκρουσης, ο Mark Episkopos, συνεργάτης στο Quincy Institute for Responsible Statecraft, γράφει ότι, σε αυτό το σημείο, δεν υπάρχει κανένα μαγικό όπλο και ότι οι «υποστηρικτές» του Κιέβου (και στις «και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού) δεν έχουν «κανένα ρεαλιστικό σχέδιο νίκης» για χάρη της Ουκρανίας και ως εκ τούτου αποτυγχάνουν να προσφέρουν «ένα βιώσιμο πλαίσιο για τον τερματισμό του πολέμου με τους καλύτερους δυνατούς όρους για το Κίεβο».
Στο ίδιο πνεύμα, ο James Stavridis, πρώην Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη δεν βλέπει κανένα μέλλον για την Ουκρανία - εκτός από μια συμφωνία τύπου γη και ύδωρ.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Σκωτσέζος-Αμερικανός ιστορικός Ferguson καταλήγει στο ότι «αυτή είναι μια πολύ επικίνδυνη στιγμή στην παγκόσμια ιστορία» έχοντας ξεχάσει τα μαθήματα που προσέφερε ο Ψυχρός Πόλεμος», δηλαδή ότι κάποιος πρέπει να έχει «αξιόπιστη αποτροπή».
Μια τέτοια αποτροπή, θρηνεί, έχει χαθεί.

Αποτροπή

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως η Δύση δεν έχει αρκετή αποτρεπτική δύναμη κατά του Ιράν ούτε στη Μέση Ανατολή.
Όπως συμβαίνει συχνά, παρά την όποια κριτική μπορεί να κάνει κανείς στον Ρώσο πρόεδρο Putin και τις επιλογές του σχετικά με την εισβολή της Μόσχας στην Ουκρανία, κάτι λείπει στη συζήτηση για την κρίση
Συγκεκριμένα λείπει οποιαδήποτε αναφορά στον ρόλο της Δύσης, στην επέκταση του ΝΑΤΟ και στην υποστήριξη του ακροδεξιού παραστρατιωτικού εθνικισμού στην Ουκρανία, ο οποίος είναι συχνά νεοφασιστικός: από την επανάσταση του Μαϊντάν και εξής.
Σε κάθε περίπτωση, η Ουάσιγκτον δεν «σκόνταψε» μόνο στην Ανατολική Ευρώπη.
Σοβαρά προβλήματα, σύμφωνα με όσα προειπώθηκαν, αντιμετωπίζει και στη Μέση Ανατολή…
Τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους, ο πρώην υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Robert Gates περιέγραψε τη χώρα του ως μια «διχασμένη» και «δυσλειτουργική υπερδύναμη», ανίκανη να αποτρέψει τόσο την Κίνα όσο και τη Ρωσία – η αναποφασιστικότητα θα μπορούσε πραγματικά να είναι μια λέξη-κλειδί σε σχέση με την υπαρξιακή κρίση που στοιχειώνει την αμερικανική εξαιρετικότητα.
Η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα απομακρυνθεί από τη Μέση Ανατολή προς την Περιοχή Ινδο-Ειρηνικού (IPR) ή θα «μείνει» στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Αλλά ο διπλός περιορισμός της Μόσχας και του Πεκίνου διαβρώνει την αμερικανική υπερδύναμη, που είναι υπερφορτωμένη.
Η Ουάσιγκτον πρέπει επομένως να επιδείξει αυτοσυγκράτηση.

Ο Zaluzhny παραμένει η μεγαλύτερη απειλή για τον Zelensky

Στο μεταξύ, ο Valery Zaluzhny άφησε τη θέση του ως αρχιστράτηγου των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων στις 8 Φεβρουαρίου, με τον Aleksandr Syrsky να τον αντικαθιστά.
Αρχικά, η αλλαγή αυτή φάνηκε να είναι ένα είδος «νίκης» για τον Zelensky.
Ωστόσο, αναλύοντας σε βάθος την υπόθεση, είναι δυνατόν να συναχθεί το συμπέρασμα ότι ο Ουκρανός πρόεδρος παραμένει υπό ισχυρή απειλή.
Δεν είναι ακόμη πλήρως σαφές εάν η αλλαγή ήταν απόλυση ή οικειοθελής παραίτηση από την πλευρά του Zaluzhny.
Ο Ουκρανός πρόεδρος επαίνεσε τον πρώην στρατηγό σε επίσημη τελετή, κάνοντας την κοινή γνώμη να πιστεύει ότι η αντιπαράθεση μεταξύ του στρατηγού και της κυβέρνησης έχει λήξει οριστικά.
Χωρίς αμφιβολία, οι εντάσεις φαίνεται να έχουν εκτονωθεί σε κάποιο βαθμό, αλλά είναι αδύνατο να θεωρηθεί πως έχει συναφθεί ειρήνη.
Της απομάκρυνσης του Zaluzhny είχαν προηγηθεί σοβαρές προστριβές μεταξύ αυτού και του Zelesnky.
Σημειώνεται πως ο στρατηγός τυγχάνει ισχυρής στήριξης από Ουκρανούς νεοναζί πολιτοφύλακες, κάτι το οποίο υποδηλώνει ότι αυτός και η ομάδα του ήταν πρόθυμοι, εάν χρειαζόταν, να πολεμήσουν εναντίον της επίσημης κυβέρνησης του Κιέβου.
Περισσότερο από αυτό, ο Zaluzhny φαινόταν να δημιουργεί ένα είδος «ιδιωτικού στρατού», απομακρύνοντας τις νεοναζιστικές οργανώσεις το μέτωπο για να τις κρατήσει στην υπηρεσία του σε περίπτωση εμφύλιας σύγκρουσης.
Τέτοιες υψηλής έντασης διαμάχες σπάνια επιλύονται σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Τίποτα δεν δείχνει ότι υπήρξε πραγματική βελτίωση στους δεσμούς μεταξύ Zaluzhny και Zelensky, γεγονός που εγείρει μια σειρά από υποψίες.
Στην πραγματικότητα, αντί για «νίκη» για τον Zelensky, ο ελιγμός Zaluzhny μπορεί να ενίσχυσε τον στρατηγό – γι’ αυτό και δεν φαίνεται να αντιδρά αρνητικά στην υπόθεση.
Εκτός υπηρεσίας, ο Zaluzhny έχει την ελευθερία να παίρνει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του.
Δεν θα χρειάζεται πλέον να συμβιβάζει τα προσωπικά του σχέδια με τις ευθύνες διαχείρισης των στρατευμάτων του στο πεδίο της μάχης.
Η εστίασή του θα είναι πλήρως στραμμένη προς την επίτευξη των προσωπικών του στόχων.
Τώρα έχει επίσης την ελευθερία να αποφασίσει να εγκαταλείψει τη στρατιωτική του καριέρα και να μπει στην πολιτική, αξιοποιώντας τη δημοφιλία που απέκτησε κατά τη στρατιωτική του θητεία.
Άλλωστε, πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι οι εντάσεις μεταξύ Zelensky και Zaluzhny είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας του στρατηγού να προωθήσει τον εαυτό του πολιτικά.
Υπενθυμίζεται πως το ΝΑΤΟ εξετάζει το ενδεχόμενο να αντικαταστήσει τον Zelensky.
Ο μεγάλος κίνδυνος του Zaluzhny για τον Zelensky είναι ουσιαστικά πολιτικός, όχι απλώς διοικητικός και γραφειοκρατικός.
Από τον στρατιωτικό του ρόλο, ο Zaluzhny χάνει μια γραφειοκρατική θέση, αλλά παραμένει μια εξέχουσα πολιτική προσωπικότητα – κάτι που θα πρέπει να προκαλεί ανησυχία στον Zelensky.
Προφανώς, βέβαια, ο Zaluzhny θα ενεργήσει εναντίον της κυβέρνησης μόνο εάν λάβει οδηγίες να το κάνει από δυτικούς χορηγούς.
Οι πραγματικοί φορείς λήψης αποφάσεων σχετικά με την Ουκρανία είναι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ.
Ο δε Zelensky δεν μπορεί να κάνει πολλά… Άλλωστε δέχθηκε τοποτηρητή των αμερικανικών συμφερόντων στην Ουκρανία.
Πλέον θα υπακούει απλώς στις δυτικές εντολές.
Όσον αφορά το πεδίο της μάχης και το στρατιωτικό σενάριο της σύγκρουσης, ο αντίκτυπος της αλλαγής είναι σχεδόν μηδενικός για τη Ρωσία.
Ο Syrsky αναμένεται να δώσει και άλλους Ουκρανούς ως τροφή στα ρωσικά κανόνια, δεδομένου ότι ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την αιματηρή στρατιωτική ήττα στο Bakhmut.
Κάποιοι πιστεύουν ότι θα κάνει κάτι παρόμοιο τώρα στην Avdeevka και σε άλλες περιοχές.
Τελικά, η κύρια αλλαγή που προκύπτει από την απόλυση του Zaluzhny φαίνεται να είναι η περαιτέρω αποδυνάμωση του Zelensky.
Πολιτικά, ο Zaluzhny θα είναι πολύ πιο δυνατός από εδώ και πέρα.

www.bankingnews.gr