Χαμός για την απόφαση στην Ολλανδία
Η Zoragia der Byk, από την Ολλανδία, είναι 29 ετών και από την παιδική της ηλικία παλεύει με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας. Σύντομα θα μπει τέλος στη ζωή της μέσω ευθανασίας στην οποία θα υποβληθεί μέσα στο σπίτι της, παρουσία του αγαπημένου της συντρόφου.
Πώς μια νέα γυναίκα έφτασε σε αυτή τη λύση; Γιατί οποιαδήποτε άλλη λύση, θεραπεία ή προσέγγιση δεν μπορούσε να κάνει τις συνθήκες της ζωής της ανεκτές; Τι λέει η ίδια για την απόφασή της αλλά και για τις σφοδρές αντιδράσεις και τα μηνύματα μίσους από ακραίους επικριτές, τα οποία εκφράζονται κυρίως από ανθρώπους που δεν την γνωρίζουν και που οι περισσότεροι ζουν στις ΗΠΑ;
Οι αρμόδιες ολλανδικές υπηρεσίες έδωσαν την άδεια για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία στην 29χρονη γυναίκα έπειτα από πολυεπίπεδο, μακροχρόνιο και συστηματικό έλεγχο όλων των παραγόντων και των δεδομένων για την περίπτωσή της. Στην αιτιολόγηση της θετικής απόφασης αναφέρεται ότι της δίνεται η άδεια για υποβοηθούμενη αυτοκτονία στη βάση ότι "βιώνει αφόρητο ψυχικό πόνο". Ο θάνατός της θα επέλθει έπειτα από μια ιατρική διαδικασία που θα συμβεί στο σπίτι της τις επόμενες εβδομάδες.
Η Ζοράγια είχε υποβάλλει το αίτημά της πριν από τρεισήμισι χρόνια, ζητώντας την εφαρμογή νομοθεσίας που έχει ψηφιστεί στην Ολλανδία από το 2002.
Υποβοηθούμενες αυτοκτονίες στην Ολλανδία
Ο λόγος για τον οποίο έχουν υπάρξει τόσο έντονες αντιδράσεις και στην Ολλανδία, μια χώρα όπου η κοινωνία είναι εξοικειωμένη με την ευθανασία, είναι ότι πρόκειται για ασθενή με ψυχικά προβλήματα και όχι κάποια άλλη ανίατη νόσο. Οι υποβοηθούμενες αυτοκτονίες ανθρώπων με ψυχικές νόσους είναι κάτι το εξαιρετικά ασυνήθιστο. Για παράδειγμα, το 2010 οι αντίστοιχες αιτήσεις ήταν μόλις δύο. Το 2023 ωστόσο η αύξηση που έχει σημειωθεί είναι σημαντική καθώς οι αιτήσεις για ευθανασία για λόγους ψυχικής υγείας έφτασαν τις 138 αντιπροσωπεύοντας το 1,5% των συνολικών αιτήσεων για ευθανασία στην Ολλανδία που είναι 9.068 για το περασμένο έτος.
Η ιστορία της Ζοράγια πήρε μεγάλη δημοσιότητα μετά από ένα δημοσίευμα σε ολλανδικό ΜΜΕ, τον περασμένο μήνα. Τα μηνύματα που άρχισε να λαμβάνει της προκάλεσαν αφόρητο στρες και την ανάγκασαν να κλείσει τους λογαριασμούς της στα κοινωνικά δίκτυα, για να μην έρχεται αντιμέτωπη με σκληρές επιθέσεις για την επιλογή της.
Η ίδια λέει ότι κατανοεί τις αντιδράσεις για περιπτώσεις σαν τη δική της αλλά και τη γενικότερη συζήτηση για το αν πρέπει η υποβοηθούμενη αυτοκτονία να είναι νόμιμη.
Ειδικότερα για τη δική της περίπτωση, μιλώντας στην εφημερίδα Guardian, σημείωνει ότι "ο κόσμος πιστεύει ότι όταν κάποιος είναι ψυχικά ασθενής δεν έχει καθαρή σκέψη κάτι το οποίο είναι προσβλητικό".
Η Ζοράγια λέει επίσης: "Κατανοώ τον φόβο για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία που εκφράζονται από ανθρώπους με αναπηρίες αλλά κατανοώ και την αγωνία των ανθρώπων που θέλουν να πεθάνουν. Στην Ολλανδία, η νομοθεσία αυτή είναι σε ισχύ εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Οι κανόνες είναι πολύ αυστηροί και είναι πραγματικά ασφαλές".
Σύμφωνα με την ολλανδική νομοθεσία για να είναι κάποιος επιλέξιμος για ευθανασία πρέπει να βιώνει "αφόρητο πόνο χωρίς προοπτική βελτίωσης" και να είναι σε θέση να ενημερωθεί πλήρως ώστε να λάβει την απόφαση.
Η Ζοράγια πάσχει από χρόνια κατάθλιψη, γενικευμένο άγχος, τραυματισμό και διαταραχή προσωπικότητας, ενώ πρόσφατα διαγνώστηκε και με αυτισμό.
Όπως λέει, όταν γνώρισε τον σύντροφό της πίστεψε ότι είχε βρει ένα ασφαλές περιβάλλον για γιατρευτεί. "Όμως συνέχισα να έχω αυτοκτονικές τάσεις" λέει. Απαντώντας στην ερώτηση γιατί δεν έχει αυτοκτονήσει, η απάντηση είναι ότι η αυτοκτονία μιας συμμαθήτριάς της στην εφηβεία της έχει προκαλέσει μεγάλο τραύμα και δεν μπορεί να το κάνει.
Η Ζοράγια έχει υποβληθεί σε πάρα πολλές θεραπείες. Έχει κάνει επί πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία, έχει λάβει φαρμακευτική αγωγή και έχει υποβληθεί σε πάνω από 30 συνεδρίες ηλεκτροσπασμοθεραπείας (ECT).
"Στην ψυχοθεραπεία, έμαθα πολλά για τον εαυτό μου και τους μηχανισμούς αντιμετώπισης των προβλημάτων μου, αλλά δεν έλυσε τα βασικά προβλήματά μου. Στην αρχή της θεραπείας, ξεκινά κανείς με αισιοδοξία. Νόμιζα ότι θα γινόμουν καλύτερα. Αλλά όσο περισσότερο συνεχίζεται η θεραπεία, άρχιζα να χάνω την ελπίδα μου".
Μετά από 10 χρόνια, λέει ότι δεν έμεινε "τίποτα" όσον αφορά τη θεραπεία. "Ήξερα ότι δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τον τρόπο που ζω" καταλήγει εξηγώντας γιατί ζήτησε να πεθάνει με ευθανασία.
www.bankingnews.gr
Πώς μια νέα γυναίκα έφτασε σε αυτή τη λύση; Γιατί οποιαδήποτε άλλη λύση, θεραπεία ή προσέγγιση δεν μπορούσε να κάνει τις συνθήκες της ζωής της ανεκτές; Τι λέει η ίδια για την απόφασή της αλλά και για τις σφοδρές αντιδράσεις και τα μηνύματα μίσους από ακραίους επικριτές, τα οποία εκφράζονται κυρίως από ανθρώπους που δεν την γνωρίζουν και που οι περισσότεροι ζουν στις ΗΠΑ;
Οι αρμόδιες ολλανδικές υπηρεσίες έδωσαν την άδεια για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία στην 29χρονη γυναίκα έπειτα από πολυεπίπεδο, μακροχρόνιο και συστηματικό έλεγχο όλων των παραγόντων και των δεδομένων για την περίπτωσή της. Στην αιτιολόγηση της θετικής απόφασης αναφέρεται ότι της δίνεται η άδεια για υποβοηθούμενη αυτοκτονία στη βάση ότι "βιώνει αφόρητο ψυχικό πόνο". Ο θάνατός της θα επέλθει έπειτα από μια ιατρική διαδικασία που θα συμβεί στο σπίτι της τις επόμενες εβδομάδες.
Η Ζοράγια είχε υποβάλλει το αίτημά της πριν από τρεισήμισι χρόνια, ζητώντας την εφαρμογή νομοθεσίας που έχει ψηφιστεί στην Ολλανδία από το 2002.
Υποβοηθούμενες αυτοκτονίες στην Ολλανδία
Ο λόγος για τον οποίο έχουν υπάρξει τόσο έντονες αντιδράσεις και στην Ολλανδία, μια χώρα όπου η κοινωνία είναι εξοικειωμένη με την ευθανασία, είναι ότι πρόκειται για ασθενή με ψυχικά προβλήματα και όχι κάποια άλλη ανίατη νόσο. Οι υποβοηθούμενες αυτοκτονίες ανθρώπων με ψυχικές νόσους είναι κάτι το εξαιρετικά ασυνήθιστο. Για παράδειγμα, το 2010 οι αντίστοιχες αιτήσεις ήταν μόλις δύο. Το 2023 ωστόσο η αύξηση που έχει σημειωθεί είναι σημαντική καθώς οι αιτήσεις για ευθανασία για λόγους ψυχικής υγείας έφτασαν τις 138 αντιπροσωπεύοντας το 1,5% των συνολικών αιτήσεων για ευθανασία στην Ολλανδία που είναι 9.068 για το περασμένο έτος.
Η ιστορία της Ζοράγια πήρε μεγάλη δημοσιότητα μετά από ένα δημοσίευμα σε ολλανδικό ΜΜΕ, τον περασμένο μήνα. Τα μηνύματα που άρχισε να λαμβάνει της προκάλεσαν αφόρητο στρες και την ανάγκασαν να κλείσει τους λογαριασμούς της στα κοινωνικά δίκτυα, για να μην έρχεται αντιμέτωπη με σκληρές επιθέσεις για την επιλογή της.
Η ίδια λέει ότι κατανοεί τις αντιδράσεις για περιπτώσεις σαν τη δική της αλλά και τη γενικότερη συζήτηση για το αν πρέπει η υποβοηθούμενη αυτοκτονία να είναι νόμιμη.
Ειδικότερα για τη δική της περίπτωση, μιλώντας στην εφημερίδα Guardian, σημείωνει ότι "ο κόσμος πιστεύει ότι όταν κάποιος είναι ψυχικά ασθενής δεν έχει καθαρή σκέψη κάτι το οποίο είναι προσβλητικό".
Η Ζοράγια λέει επίσης: "Κατανοώ τον φόβο για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία που εκφράζονται από ανθρώπους με αναπηρίες αλλά κατανοώ και την αγωνία των ανθρώπων που θέλουν να πεθάνουν. Στην Ολλανδία, η νομοθεσία αυτή είναι σε ισχύ εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Οι κανόνες είναι πολύ αυστηροί και είναι πραγματικά ασφαλές".
Σύμφωνα με την ολλανδική νομοθεσία για να είναι κάποιος επιλέξιμος για ευθανασία πρέπει να βιώνει "αφόρητο πόνο χωρίς προοπτική βελτίωσης" και να είναι σε θέση να ενημερωθεί πλήρως ώστε να λάβει την απόφαση.
Η Ζοράγια πάσχει από χρόνια κατάθλιψη, γενικευμένο άγχος, τραυματισμό και διαταραχή προσωπικότητας, ενώ πρόσφατα διαγνώστηκε και με αυτισμό.
Όπως λέει, όταν γνώρισε τον σύντροφό της πίστεψε ότι είχε βρει ένα ασφαλές περιβάλλον για γιατρευτεί. "Όμως συνέχισα να έχω αυτοκτονικές τάσεις" λέει. Απαντώντας στην ερώτηση γιατί δεν έχει αυτοκτονήσει, η απάντηση είναι ότι η αυτοκτονία μιας συμμαθήτριάς της στην εφηβεία της έχει προκαλέσει μεγάλο τραύμα και δεν μπορεί να το κάνει.
Η Ζοράγια έχει υποβληθεί σε πάρα πολλές θεραπείες. Έχει κάνει επί πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία, έχει λάβει φαρμακευτική αγωγή και έχει υποβληθεί σε πάνω από 30 συνεδρίες ηλεκτροσπασμοθεραπείας (ECT).
"Στην ψυχοθεραπεία, έμαθα πολλά για τον εαυτό μου και τους μηχανισμούς αντιμετώπισης των προβλημάτων μου, αλλά δεν έλυσε τα βασικά προβλήματά μου. Στην αρχή της θεραπείας, ξεκινά κανείς με αισιοδοξία. Νόμιζα ότι θα γινόμουν καλύτερα. Αλλά όσο περισσότερο συνεχίζεται η θεραπεία, άρχιζα να χάνω την ελπίδα μου".
Μετά από 10 χρόνια, λέει ότι δεν έμεινε "τίποτα" όσον αφορά τη θεραπεία. "Ήξερα ότι δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τον τρόπο που ζω" καταλήγει εξηγώντας γιατί ζήτησε να πεθάνει με ευθανασία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών