Πολλοί εξέχοντες σχολιαστές είπαν ότι τους ήταν ευχάριστο να το πουν, αλλά είχαν καταλήξει ότι ήρθε η ώρα να φύγει ο Joe
Ένα από τα διαρκή θέματα της δημόσιας ζωής του Προέδρου των ΗΠΑ, Joe Biden ήταν η έντονη αμφιθυμία σχετικά με τους θεσμούς της ελίτ της αμερικανικής ζωής και τους καλοδιαπιστευμένους, καλοπληρωμένους καριεριστές που τους απασχολούν.
Υπάρχει δυσαρέσκεια από τον πάλαι ποτέ μαθητή με τραυλισμό που μεγάλωσε στο Scranton και στη μικρή πόλη Delaware και δεν είχε τα οικονομικά και εκπαιδευτικά πλεονεκτήματα πολλών από τους ανθρώπους που σύντομα θα συναντούσε στην εθνική πολιτική, αναφέρει το Politico.
Κατά τη διάρκεια των εσωτερικών διαβουλεύσεων, λένε οι σύμβουλοι, ο Biden φαίνεται απόλυτα συντονισμένος με τις απόψεις βοηθών και ειδικών σε θέματα πολιτικής με πτυχία κορυφαίων πανεπιστημίων και σχολιαστών από ιστορικά αναγνωρισμένους ειδησεογραφικούς οργανισμούς.
Υπάρχει επίσης μια καλά κερδισμένη αίσθηση περιφρόνησης.
Αν αυτοί οι άλλοι είναι τόσο γρήγοροι και αυτός είναι τόσο αργός, πώς γίνεται να είναι ο τύπος που έφτασε στη Γερουσία στα 30 του και είναι πρόεδρος μισό αιώνα αργότερα;
Τα μακροχρόνια αισθήματα του Biden για τους άξιους του κατεστημένου - και, με τη σειρά τους, τα μακροχρόνια ανάμεικτα αισθήματά τους γι 'αυτόν - είναι απαραίτητο πλαίσιο για την έκρηξη των αυτόκλητων συμβουλών που λαμβάνει ο πρόεδρος σχετικά με το τι να κάνει στον απόηχο της κακής απόδοσής του στο debate με τον πρώην πρόεδρο Donald Trump.
Τα πυρά των ΜΜΕ
Η σελίδα σύνταξης των New York Times την Παρασκευή είπε ότι πρέπει να εγκαταλείψει για το καλό της χώρας.
Η συντακτική σελίδα της Washington Post είπε ότι θα πρέπει τουλάχιστον να ακυρώσει τα σχέδιά του για το Σαββατοκύριακο για να το σκεφτεί.
Πολλοί εξέχοντες σχολιαστές είπαν ότι τους ήταν ευχάριστο να το πουν, αλλά είχαν καταλήξει ότι ήρθε η ώρα να φύγει ο Joe.
Αυτές οι φωνές περιελάμβαναν τον βραβευμένο με Νόμπελ οικονομολόγο Paul Krugman, τον Tom Friedman, τον Nicholas Kristof, τον Jonathan Alter, τον David Ignatius και τον πρώην βουλευτή Joe Scarborough, τον παρουσιαστή της εκπομπής «Morning Joe» του MSNBC.
Όλοι είπαν ότι η πιθανότητα να χάσει ένας αποδυναμωμένος Biden από τον Trump είναι πολύ υψηλή.
Ποιος νοιάζεται τι σκέφτονται αυτοί οι τύποι;
Μια δίκαιη ερώτηση: Ποιος νοιάζεται τι σκέφτονται αυτοί οι τύποι; Αλλά υπάρχει μια αναμφισβήτητη απάντηση: ο Biden το κάνει, σύμφωνα με το Politico.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα λάβει υπόψιν του τις συμβουλές τους.
Αντίθετα, μπορεί κάλλιστα να είναι ότι όσο πιο σκληρά πιέζεται ο Biden - ειδικά με τη ρηματική και επιβλητική φωνή του διοικητικού συμβουλίου των Times - τόσο πιο αποφασισμένος θα είναι να αψηφήσει τους σκεπτικιστές, ως μέρος του δια βίου ανταγωνισμού του με τις ελίτ.
Αλλά υπάρχει ελάχιστη προοπτική αυτές οι φωνές να μην τραβούν την προσοχή του και πιθανότατα να πληγώνουν τα συναισθήματά του.
Όπως έγραψαν συνάδελφοι, ο Biden είναι τακτικός θεατής του «Morning Joe» και συχνά αναφέρει όσα έχει ακούσει.
Ο Friedman, βραβευμένος με Πούλιτζερ αρθρογράφος εξωτερικών υποθέσεων για τους Times, είπε ότι θεωρεί τον πρόεδρο «φίλο του» αφού ήταν μαζί σε επίσημο ταξίδι μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Είπε ότι παρακολούθησε την λιποθυμία του Biden που σταμάτησε μόνος του το CNN σε ένα ξενοδοχείο της Λισαβόνας και «με έκανε να κλάψω».
Ο Ignatius, σχολιαστής εξωτερικής πολιτικής της Washington Post, είπε ότι η συζήτηση απλώς επικύρωσε αυτό που έγινε «προφανές πριν από σχεδόν ένα χρόνο ότι ο πρόεδρος Biden δεν θα έπρεπε να είναι υποψήφιος για δεύτερη θητεία».
Το έκανε ούτως ή άλλως, υποστήριξε ο Ignatius, από «ένα συνδυασμό ηθικής πεποίθησης, προσωπικής εμπιστοσύνης και εγωισμού».
Ο θόρυβος και τα επικαλυπτόμενα επιχειρήματα από ειδικούς και σελίδες σύνταξης ήταν εντυπωσιακά.
Αλλά υπογράμμισαν επίσης μια άλλη πραγματικότητα: Ακριβώς όπως η ηλικία και η αγάπη του Biden μπορούν να τον κάνουν να φαίνεται σαν επισκέπτης μιας άλλης γενιάς, η ιδέα των εξεχόντων σχολιαστών που έχουν μεγάλη επιρροή στην εθνική ατζέντα είναι από μόνη της τεχνούργημα μιας παλαιότερης εποχής.
Οι φωνές που έκαναν έκκληση στον Biden να εγκαταλείψει τις εκλογές και να ζητήσουν ένα ανοιχτό συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο τον Αύγουστο για την επιλογή ενός πιο επιβλητικού υποψηφίου δήλωσαν ομοιόμορφα ότι είχαν ως κίνητρο την περιφρόνηση για τον Trump και τον φόβο για το τι θα μπορούσε να κάνει αν επιστρέψει στην εξουσία.
Το μάθημα Trump
Ο Trump και το πολιτικό του κίνημα, ωστόσο, είναι οι ίδιοι έκφραση του πόσο ελάχιστη σημασία έχουν οι φωνές του κατεστημένου στη σύγχρονη εποχή.
Πήρε την υποψηφιότητα των Ρεπουμπλικάνων το 2016, κατατροπώνοντας τους ιστορικούς «βασιλιάδες» του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στην επιχειρηματική τάξη.
Εάν οι σελίδες σύνταξης είχαν μεγάλη σημασία για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, ο Trump θα είχε εκδιωχθεί εδώ και πολύ καιρό από την εθνική σκηνή.
Για αυτό το θέμα, ο Biden στον αγώνα ανάδειξης υποψηφίων των Δημοκρατικών για το 2020 θα ήταν η πρώτη επιλογή λίγων από αυτούς που τον συμβουλεύουν τώρα να αντιμετωπίσει το προφανές σχετικά με την προχωρημένη ηλικία του και τις πολιτικές δεξιότητες του.
Ακριβώς όπως ο Trump συγκέντρωσε ένα κίνημα που συγκινούσε με τις ρητορικές του αγανακτήσεις και τη συμπεριφορά του που συντρίβει τους κανόνες, ο Biden συγκέντρωσε ένα κίνημα ανθρώπων που υπολόγισαν ότι τουλάχιστον θα μπορούσε να νικήσει τον Trump.
Αυτό που είναι αβέβαιο είναι εάν οι σελίδες σύνταξης και άλλες φωνές θα αποτελέσουν την αρχή του κινήματος αυτού.
Στο αποκορύφωμα του πολέμου του Βιετνάμ, το 1968, ο Πρόεδρος Lyndon B. Johnson παρακολούθησε ένα καταστροφικό σχόλιο για τον πόλεμο από τον Walter Cronkite στο CBS Evening News και κατέληξε: «Αν έχω χάσει τον Cronkite, έχω χάσει τη Μέση Αμερική.»
Πενήντα έξι χρόνια αργότερα, αν ο Biden έχασε τον Joe Scarborough, είναι μάλλον αλήθεια ότι έχασε ανθρώπους με επιρροή σε περίφημους χώρους της Ουάσιγκτον, της Νέας Υόρκης, του Λος Άντζελες και του Σαν Φρανσίσκο.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγάλη σημασία για τον Biden.
Θα έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία, ωστόσο, εάν ωθήσουν τους ανθρώπους που έχουν πραγματικά αντιμετωπίσει ψηφοφόρους - ανώτερους Δημοκρατικούς στο Καπιτώλιο ή κυβερνήτες - να αναλάβουν δράση.
Μέχρι στιγμής, υπάρχουν πολλοί εκλεγμένοι αξιωματούχοι που κουνούν καταφατικά το κεφάλι με τους σχολιαστές - και μάλιστα το ψιθυρίζουν - αλλά δεν λένε κάτι τέτοιο δημόσια, καταλήγει το Politico.
www.bankingnews.gr
Υπάρχει δυσαρέσκεια από τον πάλαι ποτέ μαθητή με τραυλισμό που μεγάλωσε στο Scranton και στη μικρή πόλη Delaware και δεν είχε τα οικονομικά και εκπαιδευτικά πλεονεκτήματα πολλών από τους ανθρώπους που σύντομα θα συναντούσε στην εθνική πολιτική, αναφέρει το Politico.
Κατά τη διάρκεια των εσωτερικών διαβουλεύσεων, λένε οι σύμβουλοι, ο Biden φαίνεται απόλυτα συντονισμένος με τις απόψεις βοηθών και ειδικών σε θέματα πολιτικής με πτυχία κορυφαίων πανεπιστημίων και σχολιαστών από ιστορικά αναγνωρισμένους ειδησεογραφικούς οργανισμούς.
Υπάρχει επίσης μια καλά κερδισμένη αίσθηση περιφρόνησης.
Αν αυτοί οι άλλοι είναι τόσο γρήγοροι και αυτός είναι τόσο αργός, πώς γίνεται να είναι ο τύπος που έφτασε στη Γερουσία στα 30 του και είναι πρόεδρος μισό αιώνα αργότερα;
Τα μακροχρόνια αισθήματα του Biden για τους άξιους του κατεστημένου - και, με τη σειρά τους, τα μακροχρόνια ανάμεικτα αισθήματά τους γι 'αυτόν - είναι απαραίτητο πλαίσιο για την έκρηξη των αυτόκλητων συμβουλών που λαμβάνει ο πρόεδρος σχετικά με το τι να κάνει στον απόηχο της κακής απόδοσής του στο debate με τον πρώην πρόεδρο Donald Trump.
Τα πυρά των ΜΜΕ
Η σελίδα σύνταξης των New York Times την Παρασκευή είπε ότι πρέπει να εγκαταλείψει για το καλό της χώρας.
Η συντακτική σελίδα της Washington Post είπε ότι θα πρέπει τουλάχιστον να ακυρώσει τα σχέδιά του για το Σαββατοκύριακο για να το σκεφτεί.
Πολλοί εξέχοντες σχολιαστές είπαν ότι τους ήταν ευχάριστο να το πουν, αλλά είχαν καταλήξει ότι ήρθε η ώρα να φύγει ο Joe.
Αυτές οι φωνές περιελάμβαναν τον βραβευμένο με Νόμπελ οικονομολόγο Paul Krugman, τον Tom Friedman, τον Nicholas Kristof, τον Jonathan Alter, τον David Ignatius και τον πρώην βουλευτή Joe Scarborough, τον παρουσιαστή της εκπομπής «Morning Joe» του MSNBC.
Όλοι είπαν ότι η πιθανότητα να χάσει ένας αποδυναμωμένος Biden από τον Trump είναι πολύ υψηλή.
Ποιος νοιάζεται τι σκέφτονται αυτοί οι τύποι;
Μια δίκαιη ερώτηση: Ποιος νοιάζεται τι σκέφτονται αυτοί οι τύποι; Αλλά υπάρχει μια αναμφισβήτητη απάντηση: ο Biden το κάνει, σύμφωνα με το Politico.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα λάβει υπόψιν του τις συμβουλές τους.
Αντίθετα, μπορεί κάλλιστα να είναι ότι όσο πιο σκληρά πιέζεται ο Biden - ειδικά με τη ρηματική και επιβλητική φωνή του διοικητικού συμβουλίου των Times - τόσο πιο αποφασισμένος θα είναι να αψηφήσει τους σκεπτικιστές, ως μέρος του δια βίου ανταγωνισμού του με τις ελίτ.
Αλλά υπάρχει ελάχιστη προοπτική αυτές οι φωνές να μην τραβούν την προσοχή του και πιθανότατα να πληγώνουν τα συναισθήματά του.
Όπως έγραψαν συνάδελφοι, ο Biden είναι τακτικός θεατής του «Morning Joe» και συχνά αναφέρει όσα έχει ακούσει.
Ο Friedman, βραβευμένος με Πούλιτζερ αρθρογράφος εξωτερικών υποθέσεων για τους Times, είπε ότι θεωρεί τον πρόεδρο «φίλο του» αφού ήταν μαζί σε επίσημο ταξίδι μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Είπε ότι παρακολούθησε την λιποθυμία του Biden που σταμάτησε μόνος του το CNN σε ένα ξενοδοχείο της Λισαβόνας και «με έκανε να κλάψω».
Ο Ignatius, σχολιαστής εξωτερικής πολιτικής της Washington Post, είπε ότι η συζήτηση απλώς επικύρωσε αυτό που έγινε «προφανές πριν από σχεδόν ένα χρόνο ότι ο πρόεδρος Biden δεν θα έπρεπε να είναι υποψήφιος για δεύτερη θητεία».
Το έκανε ούτως ή άλλως, υποστήριξε ο Ignatius, από «ένα συνδυασμό ηθικής πεποίθησης, προσωπικής εμπιστοσύνης και εγωισμού».
Ο θόρυβος και τα επικαλυπτόμενα επιχειρήματα από ειδικούς και σελίδες σύνταξης ήταν εντυπωσιακά.
Αλλά υπογράμμισαν επίσης μια άλλη πραγματικότητα: Ακριβώς όπως η ηλικία και η αγάπη του Biden μπορούν να τον κάνουν να φαίνεται σαν επισκέπτης μιας άλλης γενιάς, η ιδέα των εξεχόντων σχολιαστών που έχουν μεγάλη επιρροή στην εθνική ατζέντα είναι από μόνη της τεχνούργημα μιας παλαιότερης εποχής.
Οι φωνές που έκαναν έκκληση στον Biden να εγκαταλείψει τις εκλογές και να ζητήσουν ένα ανοιχτό συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο τον Αύγουστο για την επιλογή ενός πιο επιβλητικού υποψηφίου δήλωσαν ομοιόμορφα ότι είχαν ως κίνητρο την περιφρόνηση για τον Trump και τον φόβο για το τι θα μπορούσε να κάνει αν επιστρέψει στην εξουσία.
Το μάθημα Trump
Ο Trump και το πολιτικό του κίνημα, ωστόσο, είναι οι ίδιοι έκφραση του πόσο ελάχιστη σημασία έχουν οι φωνές του κατεστημένου στη σύγχρονη εποχή.
Πήρε την υποψηφιότητα των Ρεπουμπλικάνων το 2016, κατατροπώνοντας τους ιστορικούς «βασιλιάδες» του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στην επιχειρηματική τάξη.
Εάν οι σελίδες σύνταξης είχαν μεγάλη σημασία για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, ο Trump θα είχε εκδιωχθεί εδώ και πολύ καιρό από την εθνική σκηνή.
Για αυτό το θέμα, ο Biden στον αγώνα ανάδειξης υποψηφίων των Δημοκρατικών για το 2020 θα ήταν η πρώτη επιλογή λίγων από αυτούς που τον συμβουλεύουν τώρα να αντιμετωπίσει το προφανές σχετικά με την προχωρημένη ηλικία του και τις πολιτικές δεξιότητες του.
Ακριβώς όπως ο Trump συγκέντρωσε ένα κίνημα που συγκινούσε με τις ρητορικές του αγανακτήσεις και τη συμπεριφορά του που συντρίβει τους κανόνες, ο Biden συγκέντρωσε ένα κίνημα ανθρώπων που υπολόγισαν ότι τουλάχιστον θα μπορούσε να νικήσει τον Trump.
Αυτό που είναι αβέβαιο είναι εάν οι σελίδες σύνταξης και άλλες φωνές θα αποτελέσουν την αρχή του κινήματος αυτού.
Στο αποκορύφωμα του πολέμου του Βιετνάμ, το 1968, ο Πρόεδρος Lyndon B. Johnson παρακολούθησε ένα καταστροφικό σχόλιο για τον πόλεμο από τον Walter Cronkite στο CBS Evening News και κατέληξε: «Αν έχω χάσει τον Cronkite, έχω χάσει τη Μέση Αμερική.»
Πενήντα έξι χρόνια αργότερα, αν ο Biden έχασε τον Joe Scarborough, είναι μάλλον αλήθεια ότι έχασε ανθρώπους με επιρροή σε περίφημους χώρους της Ουάσιγκτον, της Νέας Υόρκης, του Λος Άντζελες και του Σαν Φρανσίσκο.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγάλη σημασία για τον Biden.
Θα έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία, ωστόσο, εάν ωθήσουν τους ανθρώπους που έχουν πραγματικά αντιμετωπίσει ψηφοφόρους - ανώτερους Δημοκρατικούς στο Καπιτώλιο ή κυβερνήτες - να αναλάβουν δράση.
Μέχρι στιγμής, υπάρχουν πολλοί εκλεγμένοι αξιωματούχοι που κουνούν καταφατικά το κεφάλι με τους σχολιαστές - και μάλιστα το ψιθυρίζουν - αλλά δεν λένε κάτι τέτοιο δημόσια, καταλήγει το Politico.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών