Επιλογή διπλωματικού ρεαλισμού και όχι απομονωτισμού το ... φρένο Trump στον παραλογισμό του Zelensky
Τη στιγμή που οι Δημοκρατικοί ψάχνουν ακόμα τον βηματισμό τους μετά την αιφνιδιαστική αποχώρηση του Biden από την προεκλογική κούρσα, o Donald Trump παρουσιάζεται ήδη ως οιονεί πρόεδρος των ΗΠΑ και μάλιστα προωθώντας μια εξωτερική πολιτική ρεαλισμού που παράγει ήδη αποτελέσματα.
Παράλληλα, η Kamala Harris, διάδοχος του Biden στη Δημοκρατικό ψηφοδέλτιο, φαντάζει ως «μια από τα ίδια» επιλογή ιδίως εις ό,τι αφορά την αμερικανική διπλωματία και ειδικότερα τις πολιτικές για το Ουκρανικό, την Μέση Ανατολή και την Κίνα.
Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ως ένα μεγάλο ταμπού
Για να καταλάβει κανείς τι διακυβεύεται στη σημερινή συνθήκη, είναι χρήσιμο να προβεί σε μια αναδρομή της πολιτικής σύγκρουσης στις ΗΠΑ με αντικείμενο την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι συζητήσεις για την αμερικανική εξωτερική πολιτική διεξάγονται συχνότερα στο εσωτερικό των δύο μεγάλων κομμάτων και λιγότερο ... στον μεταξύ τους διάλογο.
Στα πρώτα στάδια του Ψυχρού Πολέμου, οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί δεν διαφωνούσαν ουσιαστικά για την ανάγκη περιορισμού της ιδεολογικής ... «μόλυνσης» που υποτίθεται πως θα ερχόταν από τη Σοβιετική Ένωση.
Οι περισσότερες από τις συζητήσεις μεταξύ των μερών αφορούσαν τους μηχανισμούς του περιορισμού, παρά την αναγκαιότητά του.
Οι εσωκομματικές συζητήσεις ήταν πολύ πιο επώδυνες, όπως όταν οι Ρεπουμπλικάνοι έπρεπε να καταπνίξουν τον Μακαρθισμό.
Καθώς αγωνιούσαν για το Βιετνάμ, οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί συμφώνησαν ως επί το πλείστον στην ανάγκη να εμπλακούν και στη συνέχεια, μετά το 1967, συμφώνησαν κυρίως στην ανάγκη να αποχωρήσουν.
Η πραγματική συζήτηση ήταν μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα, μεταξύ ενός κατεστημένου που ως επί το πλείστον συμβαδίζει με την ελπίδα της «ειρήνης με τιμή» και μιας νεότερης φουρνιάς στελεχών που τάχθηκε στο πλευρό των αντιπολεμικών διαδηλώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Με τον ίδιο τρόπο, υπήρξε μια αξιοσημείωτη δικομματική συναίνεση μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ότι έπρεπε να αναληφθεί στρατιωτική δράση όχι μόνο εναντίον της κυβέρνησης του Αφγανιστάν αλλά και της κυβέρνησης του Ιράκ.
Μόνο όταν τα πράγματα πήγαν στραβά στο Ιράκ, οι κορυφαίοι Δημοκρατικοί αποστασιοποιήθηκαν από το νεοσυντηρητικό σχέδιο.
Η δικομματική συναίνεση υπέρ της επιβολής δασμών και τεχνολογικών περιορισμών στην Κίνα είναι μόνο το τελευταίο παράδειγμα.
Στα περισσότερα μεγάλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, οι ηγέτες των μεγάλων κομμάτων τείνουν προς την ομαδική σκέψη.
Η επιλογή Vance σηματοδοτεί τη μεγάλη μεταστροφή των Ρεπουμπλικανών
Έτσι, η μεγαλύτερη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια είναι η συζήτηση εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος σχετικά με την υποστήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμό της εναντίον της Ρωσίας.
Σήμερα, η πλειοψηφία των Ευρωπαίων ηγετών αναγνωρίζει ότι η ουκρανική κυβέρνηση του Volodymyr Zelensky θα ήταν μεταξύ των μεγαλύτερων χαμένων εάν ο Donald Trump επανεκλεγόταν πρόεδρος στις 5 Νοεμβρίου.
Μάλιστα, μερικοί εξ αυτών εξέφρασαν ανοιχτά τις ανησυχίες τους, τόσο στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, όσο στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου.
Για τους περισσότερους δυτικοευρωπαίους ηγέτες, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση του Ούγγρου πρωθυπουργού Viktor Orban, η είδηση ότι ο JD Vance επιλέχθηκε ως υποψήφιος αντιπρόεδρος του Trump ήταν καταστροφική.
Ο Vance ήταν άλλωστε που κάποτε δήλωσε ότι «δεν τον ένοιαζε» τι συμβαίνει στην Ουκρανία
Σε μια συνέντευξη με τον σύμβουλο του Trump, Steve Bannin, μόλις πέντε ημέρες πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, ο Vance είπε: «Δεν με νοιάζει πραγματικά τι θα συμβεί στην Ουκρανία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο».
Και συνέχισε: «Δεν υπηρετήσαμε στο Σώμα Πεζοναυτών για να πάμε να πολεμήσουμε τον Putin επειδή δεν πίστευε στα δικαιώματα των τρανς, κάτι που λέει το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ ότι είναι ένα σημαντικό πρόβλημα με τη Ρωσία».
Ακόμη και μετά την εξέλιξη των μαχών, η θέση του Vance ήταν διφορούμενη: «Ο Putin είναι ένας κακός άνθρωπος», τόνισε με νόημα, «αλλά το κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής που οδήγησε την Ουκρανία απευθείας στο σφαγείο δεν αξίζει τίποτα άλλο παρά περιφρόνηση».
Τα επόμενα 2,5 χρόνια, ο Vance ευθυγραμμίστηκε σταθερά με εκείνα τα στοιχεία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και του κινήματος MAGA (Make America Great Again) που διαψεύδουν την ειλικρίνεια της ουκρανικής κυβέρνησης και απεικονίζουν την υπόθεση του Ουκρανικού ως δικαιολογημένα αντίποινα της Ρωσίας για την επέκταση του ΝΑΤΟ.
Επιλογή ρεαλισμού και όχι απομονωτισμού το ... φρένο στον παραλογισμό του Zelensky
Ωστόσο, θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι η επιλογή του JD Vance από τον Trump αντιπροσωπεύει μια νίκη για τους σκληρούς απομονωτιστές ή τους ακραιφνείς οπαδούς του Putin στις ΗΠΑ.
Σκεφτείτε τι είπε ο Vance στους New York Times σε μια συνέντευξη με τον Ross Douthat τον περασμένο μήνα.
Πρώτον, υποστήριξε ότι τα όπλα που αποστέλλονται στην Ουκρανία ήταν απαραίτητα για να αποτρέψουν την Κίνα από την εισβολή ή τον αποκλεισμό της Ταϊβάν.
Αυτό δεν είναι ένα επιχείρημα απομονωτισμού, αλλά πολύ κοντά στο επιχείρημα του Elbridge Colby στο βιβλίο «Strategy of Denial».
Δεύτερον, επανέλαβε ότι ήταν δύσπιστος για τη βιωσιμότητα της αντεπίθεσης της Ουκρανίας πέρυσι, την οποία υποστήριξε η κυβέρνηση Biden παρά τις προφανείς στρατιωτικές δυσκολίες αυτού που επιχειρήθηκε.
Τέλος, παρουσίασε ένα σχέδιο τριών σημείων για τον τερματισμό του πολέμου «με την αμερικανική ηγεσία παρούσα στις διαπραγματεύσεις».
Νο 1 ... παγώνεις τις εδαφικές γραμμές κάπου κοντά στο σημείο που βρίσκονται αυτή τη στιγμή.
Το Νο 2 είναι ότι εγγυάστε τόσο την ανεξαρτησία του Κιέβου όσο και την ουδετερότητά του. Είναι το θεμελιώδες αίτημα που εξέφρασαν οι Ρώσοι από την αρχή. Δεν είμαι αφελής εδώ. Νομίζω ότι οι Ρώσοι έχουν ζητήσει πολλά πράγματα ανέντιμα, αλλά η ουδετερότητα είναι ξεκάθαρα κάτι που θεωρούν υπαρξιακό για αυτούς.
Και τέλος το Νο. 3, ότι δηλαδή θα πρέπει να υπάρξει κάποια αμερικανική βοήθεια για την ασφάλεια μακροπρόθεσμα.
Ερωτηθείς από δημοσιογράφο εάν, «συφωνεί ότι δεν είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ αυτή τη στιγμή να περάσουν οι Ρώσοι στην υπόλοιπη Ουκρανία», ο Vance απάντησε: «Όχι, δεν είναι προς το συμφέρον μας».
Οι Αμερικανοί απαιτούν διπλωματικές λύσεις στη βάση της νέας πραγματικότητας όχι ψυχροπολεμικό ιδεαλισμό
Όπως με τον Vance, έτσι και με τον Donald Trump: Αυτή είναι η γλώσσα του ρεαλισμού, όχι του απομονωτισμού.
Δίνει έμφαση στην αποτροπή, όχι στην «αποκλιμάκωση», που είναι ακριβώς το λειτουργικό της αντίθετο.
Και αναγνωρίζει ότι υπάρχουν όρια στους στρατιωτικούς και οικονομικούς πόρους μιας Αμερικής που πλέον ξοδεύει περισσότερα για την εξυπηρέτηση του ομοσπονδιακού χρέους παρά για την εθνική ασφάλεια.
Τουναντίον, οι ιδεαλιστές -πολλοί εξ αυτών μεταξύ των δημοκρατικών- θα επιθυμούσαν η στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ στην Ουκρανία να αυξηθεί το επόμενο έτος, καθώς εξακολουθούν να έχουν μια ατσάλινη αφέλεια, που υποδεικνύει νίκη του ουκρανικού στρατού.
Αυτή η διπλωματική γραμμή -αυτή του κατεστημένου που εκφράζεται από την ίδια την Kamala Harris- ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, θα απέρριπτε την πραγματικότητα του πεδίου και δεν θα έδινε τίποτε σε τυχόν διαπραγματεύσεις με το Κρεμλίνο .
Ωστόσο η πλειοψηφία των πολιτών των ΗΠΑ έχει αντιληφθεί ως εθνικό στόχο τον τερματισμό του πολέμου, καθώς και τον τερματισμό της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή.
Κάτι τέτοιο έχει γίνει απόλυτα αντιληπτό και από τον ίδιο τον Trump και για αυτό τον λόγο προβάλλει ως αδιαμφισβήτητο φαβορί κόντρα στη Harris.
Οι προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου δεν πρόκειται να κριθούν, ούτε από απόπειρες δολοφονίας, ούτε από αφηγήματα περί ηλικίας, ούτε από δικαστικές πλάνες.
Απεναντίας, θα τις κερδίσει αυτός που αναγνωρίζει τη νέα θέση των ΗΠΑ στον νέο πολυπολικό κόσμο και θα παραγάγει ρεαλιστικές πολιτικές επί τη βάσει αυτής της πραγματικότητας.
Αυτό δηλαδή που θα εγκαταλείψει τους κλασσικούς, ψυχροπολεμικούς μεγαλοϊδεατισμούς της αυτοκρατορικής Αμερικής.
www.bankingnews.gr
Παράλληλα, η Kamala Harris, διάδοχος του Biden στη Δημοκρατικό ψηφοδέλτιο, φαντάζει ως «μια από τα ίδια» επιλογή ιδίως εις ό,τι αφορά την αμερικανική διπλωματία και ειδικότερα τις πολιτικές για το Ουκρανικό, την Μέση Ανατολή και την Κίνα.
Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ως ένα μεγάλο ταμπού
Για να καταλάβει κανείς τι διακυβεύεται στη σημερινή συνθήκη, είναι χρήσιμο να προβεί σε μια αναδρομή της πολιτικής σύγκρουσης στις ΗΠΑ με αντικείμενο την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι συζητήσεις για την αμερικανική εξωτερική πολιτική διεξάγονται συχνότερα στο εσωτερικό των δύο μεγάλων κομμάτων και λιγότερο ... στον μεταξύ τους διάλογο.
Στα πρώτα στάδια του Ψυχρού Πολέμου, οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί δεν διαφωνούσαν ουσιαστικά για την ανάγκη περιορισμού της ιδεολογικής ... «μόλυνσης» που υποτίθεται πως θα ερχόταν από τη Σοβιετική Ένωση.
Οι περισσότερες από τις συζητήσεις μεταξύ των μερών αφορούσαν τους μηχανισμούς του περιορισμού, παρά την αναγκαιότητά του.
Οι εσωκομματικές συζητήσεις ήταν πολύ πιο επώδυνες, όπως όταν οι Ρεπουμπλικάνοι έπρεπε να καταπνίξουν τον Μακαρθισμό.
Καθώς αγωνιούσαν για το Βιετνάμ, οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί συμφώνησαν ως επί το πλείστον στην ανάγκη να εμπλακούν και στη συνέχεια, μετά το 1967, συμφώνησαν κυρίως στην ανάγκη να αποχωρήσουν.
Η πραγματική συζήτηση ήταν μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα, μεταξύ ενός κατεστημένου που ως επί το πλείστον συμβαδίζει με την ελπίδα της «ειρήνης με τιμή» και μιας νεότερης φουρνιάς στελεχών που τάχθηκε στο πλευρό των αντιπολεμικών διαδηλώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Με τον ίδιο τρόπο, υπήρξε μια αξιοσημείωτη δικομματική συναίνεση μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ότι έπρεπε να αναληφθεί στρατιωτική δράση όχι μόνο εναντίον της κυβέρνησης του Αφγανιστάν αλλά και της κυβέρνησης του Ιράκ.
Μόνο όταν τα πράγματα πήγαν στραβά στο Ιράκ, οι κορυφαίοι Δημοκρατικοί αποστασιοποιήθηκαν από το νεοσυντηρητικό σχέδιο.
Η δικομματική συναίνεση υπέρ της επιβολής δασμών και τεχνολογικών περιορισμών στην Κίνα είναι μόνο το τελευταίο παράδειγμα.
Στα περισσότερα μεγάλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, οι ηγέτες των μεγάλων κομμάτων τείνουν προς την ομαδική σκέψη.
Η επιλογή Vance σηματοδοτεί τη μεγάλη μεταστροφή των Ρεπουμπλικανών
Έτσι, η μεγαλύτερη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια είναι η συζήτηση εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος σχετικά με την υποστήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμό της εναντίον της Ρωσίας.
Σήμερα, η πλειοψηφία των Ευρωπαίων ηγετών αναγνωρίζει ότι η ουκρανική κυβέρνηση του Volodymyr Zelensky θα ήταν μεταξύ των μεγαλύτερων χαμένων εάν ο Donald Trump επανεκλεγόταν πρόεδρος στις 5 Νοεμβρίου.
Μάλιστα, μερικοί εξ αυτών εξέφρασαν ανοιχτά τις ανησυχίες τους, τόσο στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, όσο στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου.
Για τους περισσότερους δυτικοευρωπαίους ηγέτες, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση του Ούγγρου πρωθυπουργού Viktor Orban, η είδηση ότι ο JD Vance επιλέχθηκε ως υποψήφιος αντιπρόεδρος του Trump ήταν καταστροφική.
Ο Vance ήταν άλλωστε που κάποτε δήλωσε ότι «δεν τον ένοιαζε» τι συμβαίνει στην Ουκρανία
Σε μια συνέντευξη με τον σύμβουλο του Trump, Steve Bannin, μόλις πέντε ημέρες πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, ο Vance είπε: «Δεν με νοιάζει πραγματικά τι θα συμβεί στην Ουκρανία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο».
Και συνέχισε: «Δεν υπηρετήσαμε στο Σώμα Πεζοναυτών για να πάμε να πολεμήσουμε τον Putin επειδή δεν πίστευε στα δικαιώματα των τρανς, κάτι που λέει το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ ότι είναι ένα σημαντικό πρόβλημα με τη Ρωσία».
Ακόμη και μετά την εξέλιξη των μαχών, η θέση του Vance ήταν διφορούμενη: «Ο Putin είναι ένας κακός άνθρωπος», τόνισε με νόημα, «αλλά το κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής που οδήγησε την Ουκρανία απευθείας στο σφαγείο δεν αξίζει τίποτα άλλο παρά περιφρόνηση».
Τα επόμενα 2,5 χρόνια, ο Vance ευθυγραμμίστηκε σταθερά με εκείνα τα στοιχεία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και του κινήματος MAGA (Make America Great Again) που διαψεύδουν την ειλικρίνεια της ουκρανικής κυβέρνησης και απεικονίζουν την υπόθεση του Ουκρανικού ως δικαιολογημένα αντίποινα της Ρωσίας για την επέκταση του ΝΑΤΟ.
Επιλογή ρεαλισμού και όχι απομονωτισμού το ... φρένο στον παραλογισμό του Zelensky
Ωστόσο, θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι η επιλογή του JD Vance από τον Trump αντιπροσωπεύει μια νίκη για τους σκληρούς απομονωτιστές ή τους ακραιφνείς οπαδούς του Putin στις ΗΠΑ.
Σκεφτείτε τι είπε ο Vance στους New York Times σε μια συνέντευξη με τον Ross Douthat τον περασμένο μήνα.
Πρώτον, υποστήριξε ότι τα όπλα που αποστέλλονται στην Ουκρανία ήταν απαραίτητα για να αποτρέψουν την Κίνα από την εισβολή ή τον αποκλεισμό της Ταϊβάν.
Αυτό δεν είναι ένα επιχείρημα απομονωτισμού, αλλά πολύ κοντά στο επιχείρημα του Elbridge Colby στο βιβλίο «Strategy of Denial».
Δεύτερον, επανέλαβε ότι ήταν δύσπιστος για τη βιωσιμότητα της αντεπίθεσης της Ουκρανίας πέρυσι, την οποία υποστήριξε η κυβέρνηση Biden παρά τις προφανείς στρατιωτικές δυσκολίες αυτού που επιχειρήθηκε.
Τέλος, παρουσίασε ένα σχέδιο τριών σημείων για τον τερματισμό του πολέμου «με την αμερικανική ηγεσία παρούσα στις διαπραγματεύσεις».
Νο 1 ... παγώνεις τις εδαφικές γραμμές κάπου κοντά στο σημείο που βρίσκονται αυτή τη στιγμή.
Το Νο 2 είναι ότι εγγυάστε τόσο την ανεξαρτησία του Κιέβου όσο και την ουδετερότητά του. Είναι το θεμελιώδες αίτημα που εξέφρασαν οι Ρώσοι από την αρχή. Δεν είμαι αφελής εδώ. Νομίζω ότι οι Ρώσοι έχουν ζητήσει πολλά πράγματα ανέντιμα, αλλά η ουδετερότητα είναι ξεκάθαρα κάτι που θεωρούν υπαρξιακό για αυτούς.
Και τέλος το Νο. 3, ότι δηλαδή θα πρέπει να υπάρξει κάποια αμερικανική βοήθεια για την ασφάλεια μακροπρόθεσμα.
Ερωτηθείς από δημοσιογράφο εάν, «συφωνεί ότι δεν είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ αυτή τη στιγμή να περάσουν οι Ρώσοι στην υπόλοιπη Ουκρανία», ο Vance απάντησε: «Όχι, δεν είναι προς το συμφέρον μας».
Οι Αμερικανοί απαιτούν διπλωματικές λύσεις στη βάση της νέας πραγματικότητας όχι ψυχροπολεμικό ιδεαλισμό
Όπως με τον Vance, έτσι και με τον Donald Trump: Αυτή είναι η γλώσσα του ρεαλισμού, όχι του απομονωτισμού.
Δίνει έμφαση στην αποτροπή, όχι στην «αποκλιμάκωση», που είναι ακριβώς το λειτουργικό της αντίθετο.
Και αναγνωρίζει ότι υπάρχουν όρια στους στρατιωτικούς και οικονομικούς πόρους μιας Αμερικής που πλέον ξοδεύει περισσότερα για την εξυπηρέτηση του ομοσπονδιακού χρέους παρά για την εθνική ασφάλεια.
Τουναντίον, οι ιδεαλιστές -πολλοί εξ αυτών μεταξύ των δημοκρατικών- θα επιθυμούσαν η στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ στην Ουκρανία να αυξηθεί το επόμενο έτος, καθώς εξακολουθούν να έχουν μια ατσάλινη αφέλεια, που υποδεικνύει νίκη του ουκρανικού στρατού.
Αυτή η διπλωματική γραμμή -αυτή του κατεστημένου που εκφράζεται από την ίδια την Kamala Harris- ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, θα απέρριπτε την πραγματικότητα του πεδίου και δεν θα έδινε τίποτε σε τυχόν διαπραγματεύσεις με το Κρεμλίνο .
Ωστόσο η πλειοψηφία των πολιτών των ΗΠΑ έχει αντιληφθεί ως εθνικό στόχο τον τερματισμό του πολέμου, καθώς και τον τερματισμό της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή.
Κάτι τέτοιο έχει γίνει απόλυτα αντιληπτό και από τον ίδιο τον Trump και για αυτό τον λόγο προβάλλει ως αδιαμφισβήτητο φαβορί κόντρα στη Harris.
Οι προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου δεν πρόκειται να κριθούν, ούτε από απόπειρες δολοφονίας, ούτε από αφηγήματα περί ηλικίας, ούτε από δικαστικές πλάνες.
Απεναντίας, θα τις κερδίσει αυτός που αναγνωρίζει τη νέα θέση των ΗΠΑ στον νέο πολυπολικό κόσμο και θα παραγάγει ρεαλιστικές πολιτικές επί τη βάσει αυτής της πραγματικότητας.
Αυτό δηλαδή που θα εγκαταλείψει τους κλασσικούς, ψυχροπολεμικούς μεγαλοϊδεατισμούς της αυτοκρατορικής Αμερικής.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών