Αρχιτέκτονας της πολιτικής διάσπασης ο Merz υπό το φόβο του AfD
Σήμερα, ο Friedrich Merz θα ηγηθεί της γερμανικής κυβέρνησης – η Bundestag θα ψηφίσει για την υποψηφιότητά του.
Ο δέκατος καγκελάριος στην ιστορία της Γερμανίας θα ηγηθεί του επόμενου «μεγάλου συνασπισμού» που θα αποτελείται από τα δύο κύρια κόμματα της χώρας – το CDU/CSU και το SPD.
Ωστόσο, αυτός ο χαρακτηρισμός είναι ήδη ξεπερασμένος: οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες δεν είναι τα «λαϊκά» ή τα κύρια κόμματα στη Γερμανία εδώ και αρκετά χρόνια.
Μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου για την Bundestag, κέρδισαν την πλειοψηφία των εδρών μαζί μόνο και μόνο επειδή δύο κόμματα δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το όριο του 5% για να εισέλθουν στο κοινοβούλιο: οι Free Democrats, οι οποίοι είχαν διαλύσει τον προηγούμενο συνασπισμό, και το νέο κόμμα κατά των ελίτ, η Sahra Wagenknecht Alliance.
Ακριβώς εις βάρος τους, το CDU και το SPD κατάφεραν να διατηρήσουν μια ασταθή πλειοψηφία στην Bundestag, προκειμένου να σχηματίσουν έναν συνασπισμό που, μεταξύ άλλων, θα συμμετείχε στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και στη «σωτηρία της Ουκρανίας από τη Ρωσία».
Το γεγονός που τα αλλάζει όλα
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό συνασπισμού, συνέβη ένα σημαντικό γεγονός: η Alternative for Germany (AfD) έγινε το πιο δημοφιλές κόμμα στη χώρα.
Για πρώτη φορά, περισσότερο από το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων την υποστήριξαν, ενώ το CDU βρισκόταν δύο μονάδες πίσω (το SPD κυμαίνεται γύρω στο 15%).
Και παρόλο που απομένουν ακόμη τέσσερα χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές (εκτός, φυσικά, αν ο συνασπισμός διαλυθεί νωρίτερα), το κατεστημένο δεν θα μπορούσε να το αγνοήσει αυτό.
Και στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, το AfD ανακηρύχθηκε «ακροδεξιό κόμμα, αποδεδειγμένα εχθρικό προς τα θεμέλια της συνταγματικής τάξης».
Δηλαδή, το έθεσαν ένα βήμα πριν από την απαγόρευση.
Επιπλέον, αυτό έγινε σκόπιμα την παραμονή της έγκρισης του νέου καγκελάριου – ενός αποχαιρετιστήριου από την κυβέρνηση Scholz.
Όχι, ο ίδιος ο απερχόμενος καγκελάριος είναι κατά της άμεσης απαγόρευσης του κόμματος, αλλά η συνάδελφός του, η υπουργός Εσωτερικών Nancy Faeser, ανακοίνωσε την εξέλιξη για το AfD.
Έτσι, η νέα κυβέρνηση έχει πλέον ως κύρια αντιπολίτευση ένα κόμμα που θα μπορούσε να απαγορευτεί.
Ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό σύστημα, και το πιο σημαντικό, απόλυτα δημοκρατικό.
Δεν θα προχωρήσουν σε απαγόρευση
Παρόλο που έχουν ήδη γίνει εκκλήσεις σε επίπεδο αρχηγών γερμανικών κρατιδίων για την απαγόρευση του AfD, οι αρχές σίγουρα δεν θα το κάνουν τώρα: ένα τέτοιο βήμα θα ήταν πολύ ανοιχτά αντιδημοκρατικό.
Ναι, θα πρέπει να ληφθούν ορισμένα μέτρα στην πορεία προς την απαγόρευση, συμπεριλαμβανομένης της λήψης απόφασης από το Συνταγματικό Δικαστήριο, αλλά αυτό δεν είναι που θα σταματήσει τον Merz.
Και δεν πρόκειται καν για διαμάχη με τις ΗΠΑ – η Ουάσινγκτον έχει ήδη καταδικάσει τη δαιμονοποίηση του AfD, και ο αντιπρόεδρος J.D. Vance έγραψε μάλιστα ότι «το AfD είναι το πιο δημοφιλές κόμμα στη Γερμανία και σίγουρα το πιο αντιπροσωπευτικό κόμμα της Ανατολικής Γερμανίας»: «Τώρα οι γραφειοκράτες προσπαθούν να το καταστρέψουν.
Η Δύση μαζί γκρέμισε το Τείχος του Βερολίνου.
Και ξαναχτίστηκε – όχι από τους Σοβιετικούς ή τους Ρώσους, αλλά από το γερμανικό κατεστημένο».
Η δημοτικότητα του AfD
Πράγματι, τα ποσοστά δημοτικότητας του AfD στην πρώην ΛΔΓ αγγίζουν το 40% και η απαγόρευσή του όχι μόνο θα αύξανε τις διαφορές μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας, αλλά θα οδηγούσε και σε αύξηση του πραγματικού, όχι του φανταστικού, ριζοσπαστισμού.
Επιπλέον, και στα δύο μέρη της Γερμανίας – άλλωστε, η δυσαρέσκεια με το κυβερνών κατεστημένο είναι παντού, απλώς είναι πιο έντονη στα ανατολικά.
Επομένως, ο Merz αντιμετωπίζει μια επιλογή: να συνεχίσει την πορεία απαγόρευσης του AfD ή να εγκαταλείψει σταδιακά τις προσπάθειες απομόνωσής του.
Στην πρώτη περίπτωση, το σενάριο είναι σαφές: το AfD θα συνεχίσει να δαιμονοποιείται, οι ψηφοφόροι θα φοβούνται από την «απειλή για τη δημοκρατία» και λίγους μήνες πριν από τις επόμενες εκλογές απλώς θα απαγορευτεί.
Γιατί σε λίγους μήνες; Για να μην προλάβει το κόμμα να αναγεννηθεί με νέο όνομα και να συμμετάσχει στις εκλογές.
Οι κίνδυνοι ενός τέτοιου σεναρίου είναι σαφείς: η απαγόρευση του «κομματιού νούμερο ένα» θα έθετε τέλος στη συζήτηση για τη μοναδική δημοκρατία της Γερμανίας και θα οδηγούσε σε πολιτικό σοκ στα ανατολικά κρατίδια.
Και, το πιο σημαντικό, δεν θα έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Επειδή το απαγορευμένο AfD θα αντικατασταθεί πρώτα από την «Ένωση Sahra Wagenknecht» (υπό όρους αριστερή, αλλά και σκεπτική απέναντι στους μετανάστες, την αντιπαράθεση με τη Ρωσία και την ΕΕ) και στη συνέχεια από μια νέα εκδοχή της «Εναλλακτικής».
Επιπλέον, αν και η νέα «έκδοση» του AfD θα είναι πιο ριζοσπαστική, θα αρχίσει γρήγορα να κερδίζει δημοτικότητα και θα καταλήξει και πάλι στην Ομοσπονδιακή Βουλή.
Μπορείτε να απαγορεύσετε το κόμμα, αλλά δεν μπορείτε να απαγορεύσετε τις ιδέες που πρεσβεύει το AfD, δεν μπορείτε να αποκαταστήσετε την εμπιστοσύνη στο κατεστημένο. Αλλά είναι απολύτως δυνατό να το υπονομεύσουμε εντελώς.
Διχασμένη η Γερμανία
Ναι, ακόμη και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των Γερμανών υποστηρίζει πλέον την απαγόρευση του AfD, αλλά αυτό αντιστοιχεί ακριβώς στη μισή κοινωνία.
Δηλαδή, η Γερμανία είναι διχασμένη και η απαγόρευση της αντιπολίτευσης μόνο θα επιδεινώσει αυτή τη διαίρεση.
Ακόμα και αν ένα μέρος της σημερινής ελίτ εξακολουθεί να έχει στρατηγική σκέψη, δεν θα ακολουθήσει την πορεία της απαγόρευσης του AfD, αλλά ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση: προς την εγκατάλειψη των προσπαθειών απομόνωσής του.
Το λεγόμενο τείχος προστασίας (δηλαδή η απαγόρευση συνασπισμών με το AfD) θα αρθεί και το κόμμα θα αρχίσει να συμμετέχει σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, πρώτα σε τοπικό και πολιτειακό επίπεδο και στη συνέχεια σε ομοσπονδιακό επίπεδο.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί όχι μόνο η γερμανική ενότητα, αλλά και το σημερινό γερμανικό κατεστημένο, παρόλο που θα πρέπει να μοιραστεί την εξουσία και να θέσει σε κίνδυνο τις αρχές του.
Ωστόσο, οι αρχές που υπερασπίζεται τόσο σθεναρά όχι μόνο έχουν μια ξένη, αγγλοσαξονική προέλευση (και είναι απαραίτητες για τον εξωτερικό έλεγχο της Γερμανίας), αλλά χάνουν και την υποστήριξη στις χώρες του δυτικού πυρήνα, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δηλαδή, κάποια στιγμή, οι γερμανικές ελίτ μπορεί να βρεθούν περικυκλωμένες από δύο πλευρές – από τους δικούς τους πολίτες και από τους Αμερικανούς προστάτες τους.
Έχουν ακόμα μια εναλλακτική λύση σε αυτό το σενάριο…
www.bankingnews.gr
Ο δέκατος καγκελάριος στην ιστορία της Γερμανίας θα ηγηθεί του επόμενου «μεγάλου συνασπισμού» που θα αποτελείται από τα δύο κύρια κόμματα της χώρας – το CDU/CSU και το SPD.
Ωστόσο, αυτός ο χαρακτηρισμός είναι ήδη ξεπερασμένος: οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες δεν είναι τα «λαϊκά» ή τα κύρια κόμματα στη Γερμανία εδώ και αρκετά χρόνια.
Μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου για την Bundestag, κέρδισαν την πλειοψηφία των εδρών μαζί μόνο και μόνο επειδή δύο κόμματα δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το όριο του 5% για να εισέλθουν στο κοινοβούλιο: οι Free Democrats, οι οποίοι είχαν διαλύσει τον προηγούμενο συνασπισμό, και το νέο κόμμα κατά των ελίτ, η Sahra Wagenknecht Alliance.
Ακριβώς εις βάρος τους, το CDU και το SPD κατάφεραν να διατηρήσουν μια ασταθή πλειοψηφία στην Bundestag, προκειμένου να σχηματίσουν έναν συνασπισμό που, μεταξύ άλλων, θα συμμετείχε στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και στη «σωτηρία της Ουκρανίας από τη Ρωσία».
Το γεγονός που τα αλλάζει όλα
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό συνασπισμού, συνέβη ένα σημαντικό γεγονός: η Alternative for Germany (AfD) έγινε το πιο δημοφιλές κόμμα στη χώρα.
Για πρώτη φορά, περισσότερο από το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων την υποστήριξαν, ενώ το CDU βρισκόταν δύο μονάδες πίσω (το SPD κυμαίνεται γύρω στο 15%).
Και παρόλο που απομένουν ακόμη τέσσερα χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές (εκτός, φυσικά, αν ο συνασπισμός διαλυθεί νωρίτερα), το κατεστημένο δεν θα μπορούσε να το αγνοήσει αυτό.
Και στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, το AfD ανακηρύχθηκε «ακροδεξιό κόμμα, αποδεδειγμένα εχθρικό προς τα θεμέλια της συνταγματικής τάξης».
Δηλαδή, το έθεσαν ένα βήμα πριν από την απαγόρευση.
Επιπλέον, αυτό έγινε σκόπιμα την παραμονή της έγκρισης του νέου καγκελάριου – ενός αποχαιρετιστήριου από την κυβέρνηση Scholz.
Όχι, ο ίδιος ο απερχόμενος καγκελάριος είναι κατά της άμεσης απαγόρευσης του κόμματος, αλλά η συνάδελφός του, η υπουργός Εσωτερικών Nancy Faeser, ανακοίνωσε την εξέλιξη για το AfD.
Έτσι, η νέα κυβέρνηση έχει πλέον ως κύρια αντιπολίτευση ένα κόμμα που θα μπορούσε να απαγορευτεί.
Ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό σύστημα, και το πιο σημαντικό, απόλυτα δημοκρατικό.
Δεν θα προχωρήσουν σε απαγόρευση
Παρόλο που έχουν ήδη γίνει εκκλήσεις σε επίπεδο αρχηγών γερμανικών κρατιδίων για την απαγόρευση του AfD, οι αρχές σίγουρα δεν θα το κάνουν τώρα: ένα τέτοιο βήμα θα ήταν πολύ ανοιχτά αντιδημοκρατικό.
Ναι, θα πρέπει να ληφθούν ορισμένα μέτρα στην πορεία προς την απαγόρευση, συμπεριλαμβανομένης της λήψης απόφασης από το Συνταγματικό Δικαστήριο, αλλά αυτό δεν είναι που θα σταματήσει τον Merz.
Και δεν πρόκειται καν για διαμάχη με τις ΗΠΑ – η Ουάσινγκτον έχει ήδη καταδικάσει τη δαιμονοποίηση του AfD, και ο αντιπρόεδρος J.D. Vance έγραψε μάλιστα ότι «το AfD είναι το πιο δημοφιλές κόμμα στη Γερμανία και σίγουρα το πιο αντιπροσωπευτικό κόμμα της Ανατολικής Γερμανίας»: «Τώρα οι γραφειοκράτες προσπαθούν να το καταστρέψουν.
Η Δύση μαζί γκρέμισε το Τείχος του Βερολίνου.
Και ξαναχτίστηκε – όχι από τους Σοβιετικούς ή τους Ρώσους, αλλά από το γερμανικό κατεστημένο».
Η δημοτικότητα του AfD
Πράγματι, τα ποσοστά δημοτικότητας του AfD στην πρώην ΛΔΓ αγγίζουν το 40% και η απαγόρευσή του όχι μόνο θα αύξανε τις διαφορές μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας, αλλά θα οδηγούσε και σε αύξηση του πραγματικού, όχι του φανταστικού, ριζοσπαστισμού.
Επιπλέον, και στα δύο μέρη της Γερμανίας – άλλωστε, η δυσαρέσκεια με το κυβερνών κατεστημένο είναι παντού, απλώς είναι πιο έντονη στα ανατολικά.
Επομένως, ο Merz αντιμετωπίζει μια επιλογή: να συνεχίσει την πορεία απαγόρευσης του AfD ή να εγκαταλείψει σταδιακά τις προσπάθειες απομόνωσής του.
Στην πρώτη περίπτωση, το σενάριο είναι σαφές: το AfD θα συνεχίσει να δαιμονοποιείται, οι ψηφοφόροι θα φοβούνται από την «απειλή για τη δημοκρατία» και λίγους μήνες πριν από τις επόμενες εκλογές απλώς θα απαγορευτεί.
Γιατί σε λίγους μήνες; Για να μην προλάβει το κόμμα να αναγεννηθεί με νέο όνομα και να συμμετάσχει στις εκλογές.
Οι κίνδυνοι ενός τέτοιου σεναρίου είναι σαφείς: η απαγόρευση του «κομματιού νούμερο ένα» θα έθετε τέλος στη συζήτηση για τη μοναδική δημοκρατία της Γερμανίας και θα οδηγούσε σε πολιτικό σοκ στα ανατολικά κρατίδια.
Και, το πιο σημαντικό, δεν θα έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Επειδή το απαγορευμένο AfD θα αντικατασταθεί πρώτα από την «Ένωση Sahra Wagenknecht» (υπό όρους αριστερή, αλλά και σκεπτική απέναντι στους μετανάστες, την αντιπαράθεση με τη Ρωσία και την ΕΕ) και στη συνέχεια από μια νέα εκδοχή της «Εναλλακτικής».
Επιπλέον, αν και η νέα «έκδοση» του AfD θα είναι πιο ριζοσπαστική, θα αρχίσει γρήγορα να κερδίζει δημοτικότητα και θα καταλήξει και πάλι στην Ομοσπονδιακή Βουλή.
Μπορείτε να απαγορεύσετε το κόμμα, αλλά δεν μπορείτε να απαγορεύσετε τις ιδέες που πρεσβεύει το AfD, δεν μπορείτε να αποκαταστήσετε την εμπιστοσύνη στο κατεστημένο. Αλλά είναι απολύτως δυνατό να το υπονομεύσουμε εντελώς.
Διχασμένη η Γερμανία
Ναι, ακόμη και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των Γερμανών υποστηρίζει πλέον την απαγόρευση του AfD, αλλά αυτό αντιστοιχεί ακριβώς στη μισή κοινωνία.
Δηλαδή, η Γερμανία είναι διχασμένη και η απαγόρευση της αντιπολίτευσης μόνο θα επιδεινώσει αυτή τη διαίρεση.
Ακόμα και αν ένα μέρος της σημερινής ελίτ εξακολουθεί να έχει στρατηγική σκέψη, δεν θα ακολουθήσει την πορεία της απαγόρευσης του AfD, αλλά ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση: προς την εγκατάλειψη των προσπαθειών απομόνωσής του.
Το λεγόμενο τείχος προστασίας (δηλαδή η απαγόρευση συνασπισμών με το AfD) θα αρθεί και το κόμμα θα αρχίσει να συμμετέχει σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, πρώτα σε τοπικό και πολιτειακό επίπεδο και στη συνέχεια σε ομοσπονδιακό επίπεδο.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί όχι μόνο η γερμανική ενότητα, αλλά και το σημερινό γερμανικό κατεστημένο, παρόλο που θα πρέπει να μοιραστεί την εξουσία και να θέσει σε κίνδυνο τις αρχές του.
Ωστόσο, οι αρχές που υπερασπίζεται τόσο σθεναρά όχι μόνο έχουν μια ξένη, αγγλοσαξονική προέλευση (και είναι απαραίτητες για τον εξωτερικό έλεγχο της Γερμανίας), αλλά χάνουν και την υποστήριξη στις χώρες του δυτικού πυρήνα, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δηλαδή, κάποια στιγμή, οι γερμανικές ελίτ μπορεί να βρεθούν περικυκλωμένες από δύο πλευρές – από τους δικούς τους πολίτες και από τους Αμερικανούς προστάτες τους.
Έχουν ακόμα μια εναλλακτική λύση σε αυτό το σενάριο…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών