Σύμφωνα με το υπουργείο Ενεργειακής Ασφάλειας και Μηδενικών Εκπομπών, η εγκατεστημένη ισχύς σε αιολική, ηλιακή, μπαταρίες και πυρηνική ενέργεια θα πρέπει να αυξηθεί από τα περίπου 60 γιγαβάτ σήμερα σε σχεδόν 160GW…
Το μεγάλο ερώτημα γύρω από τον στόχο της κυβέρνησης των Εργατικών να παρέχει καθαρή ενέργεια στο Ηνωμένο Βασίλειο έως το 2030 δεν είναι κατά πόσο είναι εφικτός –πιθανότατα δεν είναι– αλλά αν η ύπαρξη τέτοιων φιλόδοξων στόχων είναι χρήσιμη. Η απάντηση είναι: ναι, με επιφυλάξεις.
Η επίτευξη καθαρής ενέργειας μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας –κάτι που ορίζεται ως το να προέρχεται μόλις το 5% της ηλεκτρικής ενέργειας του Ηνωμένου Βασιλείου από μη περιορισμένο (unabated) φυσικό αέριο σε μια χρονιά με φυσιολογικές καιρικές συνθήκες– απαιτεί τεράστια αύξηση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Σύμφωνα με το υπουργείο Ενεργειακής Ασφάλειας και Μηδενικών Εκπομπών, η εγκατεστημένη ισχύς σε αιολική, ηλιακή, μπαταρίες και πυρηνική ενέργεια θα πρέπει να αυξηθεί από τα περίπου 60 γιγαβάτ σήμερα σε σχεδόν 160GW.
Επιπλέον, απαιτείται η εγκατάσταση 5.500 χιλιομέτρων νέων δικτύων, σύμφωνα με την εταιρεία συμβούλων Aurora, δηλαδή διπλάσια από ό,τι έχει καταφέρει το Ηνωμένο Βασίλειο την τελευταία δεκαετία.
Αν και η κυβέρνηση προβάλλει τη δυναμική του σχεδιασμού της για υπεράκτια αιολικά έργα και επιμένει ότι μπορεί να πετύχει τους στόχους της, βάζει σαφώς τον πήχη πολύ ψηλά.
Οι υπερβολικά φιλόδοξοι στόχοι μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα σε κάθε οργανισμό.
Όσοι βρίσκονται στη διοίκηση μπορεί να πάρουν υποδεέστερες αποφάσεις στην απελπισμένη προσπάθεια να ξεπεράσουν το εμπόδιο — και να απογοητευτούν από τη συνεχή ροή αρνητικών ειδήσεων καθώς ο στόχος απομακρύνεται όλο και περισσότερο.
Στην περίπτωση της βρετανικής ενέργειας, ένα από τα προβλήματα είναι πως, καθώς όλοι σπεύδουν να αυξήσουν τη δυναμικότητα, το σύστημα προσκρούει σε περιορισμούς και τα κόστη αυξάνονται.
Ο κλάδος των υπεράκτιων αιολικών, σε παγκόσμιο επίπεδο, ήδη πλήττεται από τα υψηλότερα επιτόκια και τις πληθωριστικές πιέσεις στην εφοδιαστική αλυσίδα.
Ο δανέζικος όμιλος Ørsted σταμάτησε πρόσφατα τις εργασίες στο μεγάλο έργο Hornsea 4, υποστηρίζοντας πως δεν είναι πλέον οικονομικά βιώσιμο.
Συγκρίσεις παραπλανητικές
Είναι πάντα δελεαστικό να κρατάς ρυθμό με τον ανταγωνισμό, ειδικά όταν άλλες χώρες φαίνεται να προχωρούν ταχύτερα.
Η ΕΕ βρίσκεται ήδη κοντά στον στόχο της για μείωση των εκπομπών CO₂ κατά 55% έως το 2030.
Όμως αυτές οι συγκρίσεις μπορεί να είναι παραπλανητικές.
Και το Ηνωμένο Βασίλειο έχει μειώσει τις συνολικές του εκπομπές σε αντίστοιχο βαθμό, ενώ τα νούμερα της ΕΕ ευνοούνται τεχνητά από τη θλιβερή εικόνα του ευρωπαϊκού βιομηχανικού τομέα.
Η φιλοδοξία, τουλάχιστον, κινητοποιεί δράσεις. Στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου, η BNEF προβλέπει ότι η δυναμικότητα καθαρής παραγωγής ενέργειας θα φτάσει τα 130GW έως το 2030 — όχι ακριβώς ό,τι προβλέπει ο στόχος της κυβέρνησης, αλλά δείχνει εντυπωσιακή πρόοδο.
Παράλληλα, καταβάλλονται προσπάθειες για την επιτάχυνση της διαδικασίας αδειοδότησης και τη μεταρρύθμιση της σύνδεσης στο δίκτυο.
Σε κάθε περίπτωση, οι Βρετανοί πολιτικοί επιλέγουν να βαδίσουν έναν δύσκολο δρόμο, που έχει μεγάλο κίνδυνο αποτυχίας,.
www.bankingnews.gr
Η επίτευξη καθαρής ενέργειας μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας –κάτι που ορίζεται ως το να προέρχεται μόλις το 5% της ηλεκτρικής ενέργειας του Ηνωμένου Βασιλείου από μη περιορισμένο (unabated) φυσικό αέριο σε μια χρονιά με φυσιολογικές καιρικές συνθήκες– απαιτεί τεράστια αύξηση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Σύμφωνα με το υπουργείο Ενεργειακής Ασφάλειας και Μηδενικών Εκπομπών, η εγκατεστημένη ισχύς σε αιολική, ηλιακή, μπαταρίες και πυρηνική ενέργεια θα πρέπει να αυξηθεί από τα περίπου 60 γιγαβάτ σήμερα σε σχεδόν 160GW.
Επιπλέον, απαιτείται η εγκατάσταση 5.500 χιλιομέτρων νέων δικτύων, σύμφωνα με την εταιρεία συμβούλων Aurora, δηλαδή διπλάσια από ό,τι έχει καταφέρει το Ηνωμένο Βασίλειο την τελευταία δεκαετία.
Αν και η κυβέρνηση προβάλλει τη δυναμική του σχεδιασμού της για υπεράκτια αιολικά έργα και επιμένει ότι μπορεί να πετύχει τους στόχους της, βάζει σαφώς τον πήχη πολύ ψηλά.
Οι υπερβολικά φιλόδοξοι στόχοι μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα σε κάθε οργανισμό.
Όσοι βρίσκονται στη διοίκηση μπορεί να πάρουν υποδεέστερες αποφάσεις στην απελπισμένη προσπάθεια να ξεπεράσουν το εμπόδιο — και να απογοητευτούν από τη συνεχή ροή αρνητικών ειδήσεων καθώς ο στόχος απομακρύνεται όλο και περισσότερο.
Στην περίπτωση της βρετανικής ενέργειας, ένα από τα προβλήματα είναι πως, καθώς όλοι σπεύδουν να αυξήσουν τη δυναμικότητα, το σύστημα προσκρούει σε περιορισμούς και τα κόστη αυξάνονται.
Ο κλάδος των υπεράκτιων αιολικών, σε παγκόσμιο επίπεδο, ήδη πλήττεται από τα υψηλότερα επιτόκια και τις πληθωριστικές πιέσεις στην εφοδιαστική αλυσίδα.
Ο δανέζικος όμιλος Ørsted σταμάτησε πρόσφατα τις εργασίες στο μεγάλο έργο Hornsea 4, υποστηρίζοντας πως δεν είναι πλέον οικονομικά βιώσιμο.
Συγκρίσεις παραπλανητικές
Είναι πάντα δελεαστικό να κρατάς ρυθμό με τον ανταγωνισμό, ειδικά όταν άλλες χώρες φαίνεται να προχωρούν ταχύτερα.
Η ΕΕ βρίσκεται ήδη κοντά στον στόχο της για μείωση των εκπομπών CO₂ κατά 55% έως το 2030.
Όμως αυτές οι συγκρίσεις μπορεί να είναι παραπλανητικές.
Και το Ηνωμένο Βασίλειο έχει μειώσει τις συνολικές του εκπομπές σε αντίστοιχο βαθμό, ενώ τα νούμερα της ΕΕ ευνοούνται τεχνητά από τη θλιβερή εικόνα του ευρωπαϊκού βιομηχανικού τομέα.
Η φιλοδοξία, τουλάχιστον, κινητοποιεί δράσεις. Στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου, η BNEF προβλέπει ότι η δυναμικότητα καθαρής παραγωγής ενέργειας θα φτάσει τα 130GW έως το 2030 — όχι ακριβώς ό,τι προβλέπει ο στόχος της κυβέρνησης, αλλά δείχνει εντυπωσιακή πρόοδο.
Παράλληλα, καταβάλλονται προσπάθειες για την επιτάχυνση της διαδικασίας αδειοδότησης και τη μεταρρύθμιση της σύνδεσης στο δίκτυο.
Σε κάθε περίπτωση, οι Βρετανοί πολιτικοί επιλέγουν να βαδίσουν έναν δύσκολο δρόμο, που έχει μεγάλο κίνδυνο αποτυχίας,.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών