Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Ομοσπονδιακής Στατιστικής Αρχής , η αναγκαστική «συνεισφορά υπηρεσίας» των επιχειρήσεων προς τη γερμανική διοίκηση ανέρχεται πλέον σε 64,2 δισ. ευρώ ετησίως
Το γερμανικό παραγωγικό μοντέλο είναι πλέον κλινικά νεκρό.
Απόδειξη: Το Ομοσπονδιακό Γραφείο Προϋπολογισμού της Γερμανίας, ο αριθμός των υποχρεώσεων πληροφόρησης για τις επιχειρήσεις έχει φτάσει σε νέο ιστορικό υψηλό φέτος.
Η κρατική γραφειοκρατία πνίγει την επιχειρηματικότητα.
Είτε πρόκειται για την υποβολή φορολογικών δηλώσεων είτε για τα έγγραφα που αντιμετωπίζουν οι ιδιοκτήτες ακινήτων, το κράτος επιστρατεύει συστηματικά τους πολίτες να εκτελούν τη δική του διοικητική εργασία.
Στην οικονομία, η δημόσια διοίκηση έχει αποκτήσει καφκικά χαρακτηριστικά.
Η σύγχρονη γραφειοκρατία εμφανίζεται πλέον σε ψηφιακή μορφή — αλλά παραμένει παρεμβατική, συνεργαζόμενη με την πολιτική για να χαράσσει συνεχώς νέες ζώνες ελέγχου.
Το κόστος αυτού του συστήματος μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια σε ώρες που αναγκάζονται οι επιχειρήσεις να αφιερώσουν στη συμμόρφωση.
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Ομοσπονδιακής Στατιστικής Αρχής , η αναγκαστική «συνεισφορά υπηρεσίας» των επιχειρήσεων προς τη γερμανική διοίκηση ανέρχεται πλέον σε 64,2 δισ. ευρώ ετησίως.
Αυτό περιλαμβάνει υποχρεώσεις αναφοράς και γνωστοποίησης, τεκμηρίωση και κανονιστικές απαιτήσεις — από περιβαλλοντικές εκθέσεις και φύλλα ωραρίου εργαζομένων έως πρωτόκολλα ασφαλείας μηχανών και υποχρεωτικές καταχωρήσεις σε εμπορικές ενώσεις.
Η γραφειοκρατία συντρίβει την πραγματική εργασία των εταιρειών σε εντελώς δυσανάλογο βαθμό.
Τα τρομακτικά στοιχεία
Οι στατιστικολόγοι στο Wiesbaden έδωσαν συγκεκριμένα στοιχεία: έως τις 30 Ιουνίου 2025, οι γερμανικές εταιρείες αντιμετώπιζαν 12.427 διαφορετικές απαιτήσεις αναφοράς και τεκμηρίωσης, ανάλογα με το μέγεθος και τον κλάδο.
Μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2025, προστέθηκαν άλλες 37 υποχρεώσεις!
Από το 2018, σχεδόν χίλιοι νέοι κανόνες έχουν προστεθεί.
Επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι δεν έχουν ουσιαστικούς πολιτικούς υπερασπιστές. Παρά την παρατεταμένη οικονομική ύφεση και την προφανή υπερρύθμιση, η Γερμανία παραμένει παγιδευμένη σε μια κρατικιστική νοοτροπία που έμμεσα τροφοδοτεί τη γραφειοκρατία.
Οι επιχειρήσεις χρησιμοποιούνται σαν εφεδρικός στρατός, δεμένοι πίσω από το άρμα της ρύθμισης, ενώ η γραφειοκρατία αυτοσυντηρείται επεκτείνοντας την εμβέλειά της και τους προϋπολογισμούς της.
Η ενιαία μορφή εξουσίας
Στη Γερμανία —και γενικότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση— αυτή η επέκταση συναντά ελάχιστη πολιτική αντίσταση.
Αντιθέτως, έχει συγχωνευτεί με την πολιτική σε μια ενιαία δομή εξουσίας.
Προγράμματα όπως η «πράσινη μετάβαση» παράγουν βουνά απαιτήσεων τεκμηρίωσης, που φορτώνονται στις επιχειρήσεις μέχρι τα ντουλάπια αρχειοθέτησης να σκάσουν.
Το κόστος ευκαιρίας
Τα στοιχεία της στατιστικής αντικατοπτρίζουν αυτή την πολιτική τάση, αν και καταγράφουν μόνο τα άμεσα κόστη από κανονιστική συμμόρφωση.
Τα λεγόμενα opportunity costs (κόστος ευκαιρίας) — χαμένα κέρδη, ανεκτέλεστες επενδύσεις και χαμένες επιχειρηματικές ευκαιρίες — παραμένουν εκτός ισολογισμού. Πέρσι, το ifo Institute εκτίμησε αυτά τα έμμεσα κόστη σε ακόμη 80 δισ.
Με τα βασικά διοικητικά βάρη να εκτιμώνται γύρω στα 66 δισ., υπάρχει συναίνεση για την κλίμακα το εν λόγω μεγέθους.
Συνολικά, η Γερμανία αντιμετωπίζει περίπου 146 δισ. κόστη σε άμεσα και έμμεσα κόστη γραφειοκρατίας.
Ουσιαστικά, το κράτος «καίει» περίπου το 3% του ΑΕΠ — απόδειξη βαθιάς πολιτικής και διοικητικής κακοδιαχείρισης.
Πάνω απ’ όλα, είναι οι πιέσεις από τις Βρυξέλλες που εξαναγκάζουν τους εθνικούς νομοθέτες σε ολοένα και βαθύτερα κανονιστικά καθεστώτα, δημιουργώντας πρόσθετα στρώματα εσωτερικής γραφειοκρατίας.
Χρέος και κι άλλο χρέος
Το φούσκωμα του κόστους της γραφειοκρατίας βαδίζει παράλληλα με το αυξανόμενο εθνικό χρέος της Γερμανίας, που προβλέπεται να εκτιναχθεί από το 63% του ΑΕΠ στο 95% τα επόμενα χρόνια — εφόσον το Βερολίνο καταφέρει να διαθέσει τέτοια τεράστια προγράμματα χρέους στις αγορές ομολόγων.
Η γερμανική οικονομία έχει χάσει το διεθνές ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, οδηγούμενη από πολιτική ιδεολογία που μεταφράζεται άμεσα σε κανονιστικά κόστη.
Πάνω σε αυτόν τον κρατισμό έρχεται να προστεθεί μια αυτοπροκαλούμενη ενεργειακή κρίση, που μαζί ακρωτηριάζουν τη γερμανική βιομηχανική βάση.
Η παρακμή της γερμανικής οικονομίας είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα δεκαετιών αναβίωσης σοσιαλιστικών ιδεών — σε αυτή την περίπτωση, οικο-κρατιστικού θεμελιώδους ελέγχου σε βασικούς τομείς όπως η ενέργεια και η κινητικότητα
. Το ότι αυτό το πείραμα θα αποτύγχανε θα έπρεπε να είναι προφανές σε οποιονδήποτε γνώριζε το ιστορικό των κεντρικά σχεδιασμένων συστημάτων.
Ωστόσο, για πολλούς Γερμανούς, αυτή η αποτυχία εξακολουθεί να μοιάζει σαν νέα ανακάλυψη.
Η παραδοξότητα της ευρωπαϊκής εσωτερικής αγοράς
Την ίδια ώρα, οι γερμανικές εταιρείες να συναντούν μερικές φορές λιγότερα εμπόδια όταν εξάγουν στις Ηνωμένες Πολιτείες ή σε άλλες τρίτες χώρες απ’ ό,τι όταν εμπορεύονται με τους ευρωπαίους γείτονές τους;
Αυτή η φαινομενικά παράλογη κατάσταση δεν είναι καθόλου μεμονωμένο περιστατικό, αλλά αντικατοπτρίζει ένα συστημικό πρόβλημα της EU internal market (Εσωτερική Αγορά της ΕΕ), η οποία, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια ύπαρξης, απέχει ακόμη πολύ από το να είναι ολοκληρωμένη.
Η Ευρωπαική ενιαία Αγορά που αρχικά σχεδιάστηκε ως η καρδιά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο σε γραφειοκρατικό λαβύρινθο.
Ενώ τα τελωνειακά εμπόδια μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ έχουν καταργηθεί εδώ και καιρό, νέα — συχνά πιο λεπτά — εμπορικά εμπόδια έχουν εμφανιστεί μέσω ενός πλέγματος ειδικών εθνικών κανονισμών, διαφορετικών εφαρμογών των ευρωπαϊκών οδηγιών και υπερβολικής γραφειοκρατίας.
Το αποτέλεσμα είναι ένα παράδοξο: μια θεωρητικά ελεύθερη ενιαία αγορά που, στην πράξη, προκαλεί συχνά περισσότερα προβλήματα για τους Γερμανούς εξαγωγείς απ’ ό,τι οι συναλλαγές με χώρες εκτός ΕΕ.
Πόσο σοβαρές είναι οι εμπορικές στρεβλώσεις εντός της ΕΕ;
Το μέγεθος του προβλήματος αποτυπώνεται καθαρά από πρόσφατες μελέτες του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου.
Σύμφωνα με αυτές, οι απαιτήσεις, τα πρότυπα και οι υποχρεώσεις αναφοράς που ισχύουν εντός της ΕΕ αντιστοιχούν σε έναν εικονικό εσωτερικό δασμό 44% στα βιομηχανικά προϊόντα.
Για τις υπηρεσίες, αυτά τα κρυφά εμπορικά εμπόδια φτάνουν ακόμη και σε επίπεδο 110%.
Τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι τα ενδο-ευρωπαϊκά εμπόδια είναι πλέον τριπλάσια σε σχέση με τους δασμούς 20% που επέβαλε ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump στις εισαγωγές από την ΕΕ.
Η κατάσταση γίνεται ιδιαίτερα δραματική αν δει κανείς την εξέλιξη με την πάροδο του χρόνου.
Ενώ το κόστος εμπορίου υπηρεσιών εντός της ΕΕ έχει μειωθεί κατά περίπου 11% από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, τα εμπόδια στις εισαγωγές από τρίτες χώρες έχουν μειωθεί κατά 16%. Αυτή η εξέλιξη έχει καταστήσει τις εισαγωγές στην ΕΕ ολοένα και πιο ελκυστικές σε σχέση με το ενδο-ευρωπαϊκό εμπόριο.
www.bankingnews.gr
Απόδειξη: Το Ομοσπονδιακό Γραφείο Προϋπολογισμού της Γερμανίας, ο αριθμός των υποχρεώσεων πληροφόρησης για τις επιχειρήσεις έχει φτάσει σε νέο ιστορικό υψηλό φέτος.
Η κρατική γραφειοκρατία πνίγει την επιχειρηματικότητα.
Είτε πρόκειται για την υποβολή φορολογικών δηλώσεων είτε για τα έγγραφα που αντιμετωπίζουν οι ιδιοκτήτες ακινήτων, το κράτος επιστρατεύει συστηματικά τους πολίτες να εκτελούν τη δική του διοικητική εργασία.
Στην οικονομία, η δημόσια διοίκηση έχει αποκτήσει καφκικά χαρακτηριστικά.
Η σύγχρονη γραφειοκρατία εμφανίζεται πλέον σε ψηφιακή μορφή — αλλά παραμένει παρεμβατική, συνεργαζόμενη με την πολιτική για να χαράσσει συνεχώς νέες ζώνες ελέγχου.
Το κόστος αυτού του συστήματος μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια σε ώρες που αναγκάζονται οι επιχειρήσεις να αφιερώσουν στη συμμόρφωση.
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Ομοσπονδιακής Στατιστικής Αρχής , η αναγκαστική «συνεισφορά υπηρεσίας» των επιχειρήσεων προς τη γερμανική διοίκηση ανέρχεται πλέον σε 64,2 δισ. ευρώ ετησίως.
Αυτό περιλαμβάνει υποχρεώσεις αναφοράς και γνωστοποίησης, τεκμηρίωση και κανονιστικές απαιτήσεις — από περιβαλλοντικές εκθέσεις και φύλλα ωραρίου εργαζομένων έως πρωτόκολλα ασφαλείας μηχανών και υποχρεωτικές καταχωρήσεις σε εμπορικές ενώσεις.
Η γραφειοκρατία συντρίβει την πραγματική εργασία των εταιρειών σε εντελώς δυσανάλογο βαθμό.
Τα τρομακτικά στοιχεία
Οι στατιστικολόγοι στο Wiesbaden έδωσαν συγκεκριμένα στοιχεία: έως τις 30 Ιουνίου 2025, οι γερμανικές εταιρείες αντιμετώπιζαν 12.427 διαφορετικές απαιτήσεις αναφοράς και τεκμηρίωσης, ανάλογα με το μέγεθος και τον κλάδο.
Μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2025, προστέθηκαν άλλες 37 υποχρεώσεις!
Από το 2018, σχεδόν χίλιοι νέοι κανόνες έχουν προστεθεί.
Επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι δεν έχουν ουσιαστικούς πολιτικούς υπερασπιστές. Παρά την παρατεταμένη οικονομική ύφεση και την προφανή υπερρύθμιση, η Γερμανία παραμένει παγιδευμένη σε μια κρατικιστική νοοτροπία που έμμεσα τροφοδοτεί τη γραφειοκρατία.
Οι επιχειρήσεις χρησιμοποιούνται σαν εφεδρικός στρατός, δεμένοι πίσω από το άρμα της ρύθμισης, ενώ η γραφειοκρατία αυτοσυντηρείται επεκτείνοντας την εμβέλειά της και τους προϋπολογισμούς της.
Η ενιαία μορφή εξουσίας
Στη Γερμανία —και γενικότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση— αυτή η επέκταση συναντά ελάχιστη πολιτική αντίσταση.
Αντιθέτως, έχει συγχωνευτεί με την πολιτική σε μια ενιαία δομή εξουσίας.
Προγράμματα όπως η «πράσινη μετάβαση» παράγουν βουνά απαιτήσεων τεκμηρίωσης, που φορτώνονται στις επιχειρήσεις μέχρι τα ντουλάπια αρχειοθέτησης να σκάσουν.
Το κόστος ευκαιρίας
Τα στοιχεία της στατιστικής αντικατοπτρίζουν αυτή την πολιτική τάση, αν και καταγράφουν μόνο τα άμεσα κόστη από κανονιστική συμμόρφωση.
Τα λεγόμενα opportunity costs (κόστος ευκαιρίας) — χαμένα κέρδη, ανεκτέλεστες επενδύσεις και χαμένες επιχειρηματικές ευκαιρίες — παραμένουν εκτός ισολογισμού. Πέρσι, το ifo Institute εκτίμησε αυτά τα έμμεσα κόστη σε ακόμη 80 δισ.
Με τα βασικά διοικητικά βάρη να εκτιμώνται γύρω στα 66 δισ., υπάρχει συναίνεση για την κλίμακα το εν λόγω μεγέθους.
Συνολικά, η Γερμανία αντιμετωπίζει περίπου 146 δισ. κόστη σε άμεσα και έμμεσα κόστη γραφειοκρατίας.
Ουσιαστικά, το κράτος «καίει» περίπου το 3% του ΑΕΠ — απόδειξη βαθιάς πολιτικής και διοικητικής κακοδιαχείρισης.
Πάνω απ’ όλα, είναι οι πιέσεις από τις Βρυξέλλες που εξαναγκάζουν τους εθνικούς νομοθέτες σε ολοένα και βαθύτερα κανονιστικά καθεστώτα, δημιουργώντας πρόσθετα στρώματα εσωτερικής γραφειοκρατίας.
Χρέος και κι άλλο χρέος
Το φούσκωμα του κόστους της γραφειοκρατίας βαδίζει παράλληλα με το αυξανόμενο εθνικό χρέος της Γερμανίας, που προβλέπεται να εκτιναχθεί από το 63% του ΑΕΠ στο 95% τα επόμενα χρόνια — εφόσον το Βερολίνο καταφέρει να διαθέσει τέτοια τεράστια προγράμματα χρέους στις αγορές ομολόγων.
Η γερμανική οικονομία έχει χάσει το διεθνές ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, οδηγούμενη από πολιτική ιδεολογία που μεταφράζεται άμεσα σε κανονιστικά κόστη.
Πάνω σε αυτόν τον κρατισμό έρχεται να προστεθεί μια αυτοπροκαλούμενη ενεργειακή κρίση, που μαζί ακρωτηριάζουν τη γερμανική βιομηχανική βάση.
Η παρακμή της γερμανικής οικονομίας είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα δεκαετιών αναβίωσης σοσιαλιστικών ιδεών — σε αυτή την περίπτωση, οικο-κρατιστικού θεμελιώδους ελέγχου σε βασικούς τομείς όπως η ενέργεια και η κινητικότητα
. Το ότι αυτό το πείραμα θα αποτύγχανε θα έπρεπε να είναι προφανές σε οποιονδήποτε γνώριζε το ιστορικό των κεντρικά σχεδιασμένων συστημάτων.
Ωστόσο, για πολλούς Γερμανούς, αυτή η αποτυχία εξακολουθεί να μοιάζει σαν νέα ανακάλυψη.
Η παραδοξότητα της ευρωπαϊκής εσωτερικής αγοράς
Την ίδια ώρα, οι γερμανικές εταιρείες να συναντούν μερικές φορές λιγότερα εμπόδια όταν εξάγουν στις Ηνωμένες Πολιτείες ή σε άλλες τρίτες χώρες απ’ ό,τι όταν εμπορεύονται με τους ευρωπαίους γείτονές τους;
Αυτή η φαινομενικά παράλογη κατάσταση δεν είναι καθόλου μεμονωμένο περιστατικό, αλλά αντικατοπτρίζει ένα συστημικό πρόβλημα της EU internal market (Εσωτερική Αγορά της ΕΕ), η οποία, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια ύπαρξης, απέχει ακόμη πολύ από το να είναι ολοκληρωμένη.
Η Ευρωπαική ενιαία Αγορά που αρχικά σχεδιάστηκε ως η καρδιά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο σε γραφειοκρατικό λαβύρινθο.
Ενώ τα τελωνειακά εμπόδια μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ έχουν καταργηθεί εδώ και καιρό, νέα — συχνά πιο λεπτά — εμπορικά εμπόδια έχουν εμφανιστεί μέσω ενός πλέγματος ειδικών εθνικών κανονισμών, διαφορετικών εφαρμογών των ευρωπαϊκών οδηγιών και υπερβολικής γραφειοκρατίας.
Το αποτέλεσμα είναι ένα παράδοξο: μια θεωρητικά ελεύθερη ενιαία αγορά που, στην πράξη, προκαλεί συχνά περισσότερα προβλήματα για τους Γερμανούς εξαγωγείς απ’ ό,τι οι συναλλαγές με χώρες εκτός ΕΕ.
Πόσο σοβαρές είναι οι εμπορικές στρεβλώσεις εντός της ΕΕ;
Το μέγεθος του προβλήματος αποτυπώνεται καθαρά από πρόσφατες μελέτες του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου.
Σύμφωνα με αυτές, οι απαιτήσεις, τα πρότυπα και οι υποχρεώσεις αναφοράς που ισχύουν εντός της ΕΕ αντιστοιχούν σε έναν εικονικό εσωτερικό δασμό 44% στα βιομηχανικά προϊόντα.
Για τις υπηρεσίες, αυτά τα κρυφά εμπορικά εμπόδια φτάνουν ακόμη και σε επίπεδο 110%.
Τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι τα ενδο-ευρωπαϊκά εμπόδια είναι πλέον τριπλάσια σε σχέση με τους δασμούς 20% που επέβαλε ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump στις εισαγωγές από την ΕΕ.
Η κατάσταση γίνεται ιδιαίτερα δραματική αν δει κανείς την εξέλιξη με την πάροδο του χρόνου.
Ενώ το κόστος εμπορίου υπηρεσιών εντός της ΕΕ έχει μειωθεί κατά περίπου 11% από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, τα εμπόδια στις εισαγωγές από τρίτες χώρες έχουν μειωθεί κατά 16%. Αυτή η εξέλιξη έχει καταστήσει τις εισαγωγές στην ΕΕ ολοένα και πιο ελκυστικές σε σχέση με το ενδο-ευρωπαϊκό εμπόριο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών