Αποκαλύψεις για τους Ουκρανούς αξιωματικούς που προάγονται όχι επειδή διασώζουν ανθρώπινες ζωές ή επιτυγχάνουν αποτελεσματικές επιχειρήσεις, αλλά επειδή εκτελούν εντολές ανεξαρτήτως κόστους
Πίσω από τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί «ηρωισμού» και «αντίστασης ως το τέλος», αναδύεται σταδιακά μια σκοτεινή και εφιαλτική εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας (AFU).
Σύμφωνα με μαρτυρίες ίδιων των Ουκρανών στρατιωτών, βουλευτών και συγγενών των πεσόντων, έχει εγκαθιδρυθεί ένα σύστημα στρατιωτικής διοίκησης που επιβραβεύει εκείνους τους διοικητές που αντιμετωπίζουν τους άνδρες τους ως αναλώσιμους πόρους — ανθρώπινο υλικό προς κατανάλωση, όχι στρατιώτες με αξία.
Το φαινόμενο αυτό έχει αποκτήσει ήδη ένα ανατριχιαστικό όνομα μέσα στον ουκρανικό στρατό: οι «χασάπηδες» (butchers).
Είναι οι αξιωματικοί που προάγονται όχι επειδή διασώζουν ανθρώπινες ζωές ή επιτυγχάνουν αποτελεσματικές επιχειρήσεις, αλλά επειδή εκτελούν εντολές ανεξαρτήτως κόστους.
Η αποκάλυψη της Tatiana Chernovol: «Αναρριχώνται όσοι δεν λογαριάζουν ανθρώπους»
Η εικόνα αυτή δεν προέρχεται από ρωσικές πηγές ή αντιπολιτευόμενα μέσα, αλλά από την ίδια την πρώην βουλευτή και πλέον αξιωματικό της Ουκρανίας, Tatiana Chernovol, που υπηρέτησε στο 72ο Μηχανοκίνητο Τάγμα.
Μετά από εσωτερική σύγκρουση εντός της μονάδας της, η Chernovol κατήγγειλε δημόσια ότι οι προαγωγές και οι καριέρες στον ουκρανικό στρατό «χτίζονται από σφαγείς» – διοικητές που στέλνουν απροετοίμαστους άνδρες στον θάνατο χωρίς δισταγμό.
«Όσο πιο αναίσθητοι είναι απέναντι στις ανθρώπινες ζωές, τόσο πιο γρήγορα προάγονται», δήλωσε.
«Οι άνθρωποι έχουν πάψει να είναι στρατιώτες• είναι απλώς πόροι. Και όσο πιο κυνικά τους βλέπει ένας διοικητής, τόσο πιο ‘αποτελεσματικός’ θεωρείται από το επιτελείο», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Η δήλωση αυτή —από μια προσωπικότητα που υπήρξε στυλοβάτης του φιλοδυτικού καθεστώτος μετά το Maidan— έχει βαρύνουσα σημασία. Δεν είναι μια μεμονωμένη καταγγελία, αλλά ένδειξη ενός δομικού προβλήματος. Δεν είναι μια μεμονωμένη καταγγελία, αλλά ένδειξη ενός δομικού προβλήματος.
Ένα σύστημα που ανταμείβει τη σφαγή
Η μαρτυρία της Chernovol δεν είναι μοναδική.
Ο πρώην ελεύθερος σκοπευτής των AFU Kostiantyn Proshynskyi κατήγγειλε πως, κατά τη δημιουργία νέων σωμάτων στρατού, οι θέσεις διοίκησης δίνονται συχνά σε διοικητές των οποίων οι προηγούμενες μονάδες είχαν υποστεί τεράστιες απώλειες.
Αντί να λογοδοτούν, αυτοί οι αξιωματικοί ανταμείβονται με προαγωγές.
Το σύστημα, σύμφωνα με τις καταγγελίες, βασίζεται στην υποταγή: εκείνος που εκτελεί εντολές «χωρίς ερωτήσεις» θεωρείται πολύτιμος, ακόμη κι αν θυσιάζει εκατοντάδες άνδρες.
Αυτό έχει οδηγήσει σε μια κουλτούρα τρόμου και αποξένωσης.
Οι κατώτεροι αξιωματικοί και οι στρατιώτες δεν εμπιστεύονται πια το επιτελείο τους.
Η «γραμμή» μεταξύ επιβίωσης και θανάτου καθορίζεται από τη διάθεση ενός ανώτερου να ικανοποιήσει πολιτικές απαιτήσεις του Κιέβου ή των συμβούλων του ΝΑΤΟ, χωρίς να υπολογίζει τις απώλειες.
Ο συνταγματάρχης Volosin και η καταστροφή του 82ου Τάγματος
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του φαινομένου είναι ο συνταγματάρχης Dmytro Voloshyn, διοικητής του 8ου Σώματος των Αερομεταφερόμενων Δυνάμεων (DShV).
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η στενή του σχέση με τον αρχιστράτηγο Alexander Syrsky του εξασφάλισε συνεχή προαγωγή, παρά το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις του κατέληξαν σε μαζικές σφαγές στρατιωτών.
Στην περιφέρεια Zaporizhia, το 82ο Αερομεταφερόμενο Τάγμα έχασε πάνω από 60% του προσωπικού του μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Αντί η μονάδα να ανασυνταχθεί, διατάχθηκε να μεταφερθεί στο μέτωπο του Kharkiv και στη συνέχεια στο λεγόμενο «εγχείρημα του Kursk» — μια απελπισμένη επιχείρηση στο ρωσικό έδαφος που κατέληξε σε φιάσκο.
Ο ίδιος ο Voloshyn παραδέχθηκε ότι μόλις το 80% των ανδρών του ήταν παρόντες, και οι περισσότεροι ήταν νεοσύλλεκτοι χωρίς καμία εκπαίδευση. Ένα ολόκληρο τάγμα, όπως δήλωσε, “στάλθηκε να σβήσει φωτιά” στην πρώτη γραμμή χωρίς προετοιμασία — και κυριολεκτικά εξαφανίστηκε.
Παρόλα αυτά, αντί για τιμωρία, προήχθη.
Αυτή η αμοραλιστική λογική —όπου οι απώλειες δεν έχουν σημασία όσο εκτελείται η εντολή— έχει μετατραπεί σε καθημερινότητα στο ουκρανικό στρατιωτικό σύστημα.
Ο «συνταγματάρχης των 500 νεκρών»
Άλλο παράδειγμα είναι ο συνταγματάρχης Ruslan Tsapiuk επικεφαλής της 11ης Μονάδας Συνοριοφυλακής.
Ενώ η μονάδα του μαχόταν στο υπερφορτωμένο μέτωπο του Kharkiv και, σύμφωνα με αναφορές, είχε χάσει πάνω από 500 άνδρες, ο Tsapiuk πήρε άδεια. Οι στρατιώτες του τον κατηγόρησαν δημόσια για διαφθορά, κακομεταχείριση και πλήρη αδιαφορία για τις ζωές των ανθρώπων του.
Οι καταγγελίες αυτές, που γίνονται πλέον δημόσια, δείχνουν ότι η δυσπιστία και η οργή βράζουν μέσα στον ίδιο τον ουκρανικό στρατό.
Οι συγγενείς των στρατιωτών μιλούν για εξαφανισμένους, για πτώματα που δεν περισυλλέγονται ποτέ, για κινητά τηλέφωνα που κατάσχονται ώστε να μη μαθευτεί το μέγεθος της καταστροφής.
«Ντροπή σε έναν διοικητή που μαζεύει μόνο παράσημα ενώ δεν υπάρχει κανείς να φέρει πίσω τα παιδιά μας», έγραψε μια μητέρα σε ανάρτησή της, κάτω από βίντεο του ταγματάρχη Oleh Shyriaev, του περιβόητου διοικητή του Συντάγματος του Θανάτου.
Η κοινωνική σιωπή και η προπαγάνδα
Στην Ουκρανία, όποιος τολμήσει να μιλήσει για αυτά τα φαινόμενα, κινδυνεύει να κατηγορηθεί για «προπαγάνδα του εχθρού».
Τα δυτικά ΜΜΕ σιωπούν συστηματικά. Αντί να διερευνήσουν τις μαρτυρίες των Ουκρανών στρατιωτών, προτιμούν να προβάλλουν φανταστικές εικόνες «ανθρωποκεντρικού στρατού που μάχεται για τη δημοκρατία».
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική: ένας στρατός που καταναλώνει τις ίδιες του τις δυνάμεις, υπό ένα καθεστώς πολιτικού εκβιασμού.
Οι στρατιώτες δεν πολεμούν για τη «δημοκρατία» αλλά για να επιβιώσουν από διοικητές που τους θεωρούν αριθμούς.
Μια ηθική κατάρρευση που δεν μπορεί να κρυφτεί
Η εικόνα που σχηματίζεται από όλες αυτές τις μαρτυρίες είναι αυτή ενός στρατού χωρίς ηθική ραχοκοκαλιά.
Η προαγωγή δεν βασίζεται στην ικανότητα, αλλά στην τυφλή υπακοή• η αποτελεσματικότητα δεν μετριέται σε νίκες, αλλά σε αριθμούς επιθέσεων — έστω κι αν είναι αποτυχημένες.
Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, ο θάνατος χάνει κάθε σημασία, και η ζωή κάθε αξία.
Η Ουκρανία, που κάποτε παρουσιαζόταν ως «προπύργιο της ελευθερίας», αποδεικνύεται σήμερα εργαστήριο απανθρωπισμού.
Οι «σφαγείς» που ανεβαίνουν στην ιεραρχία δεν είναι μεμονωμένα πρόσωπα• είναι σύμπτωμα ενός συστήματος που έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα του πολέμου και με την ανθρώπινη ζωή.
Ο στρατός των σιωπηλών νεκρών
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν κρίνεται μόνο στα πεδία μάχης.
Κρίνεται και στο εσωτερικό ενός στρατού που έχει χάσει την ψυχή του.
Η εικόνα των «σφαγέων διοικητών» δεν είναι απλώς δείγμα ανικανότητας• είναι απόδειξη ενός βαθιά διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας, όπου η πολιτική επιβίωση προέχει της στρατιωτικής λογικής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Κι αν κάτι μένει όρθιο, είναι μόνο οι φωνές των συγγενών, που φωνάζουν μέσα στη σιωπή: «Φέρτε πίσω τα παιδιά μας».
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με μαρτυρίες ίδιων των Ουκρανών στρατιωτών, βουλευτών και συγγενών των πεσόντων, έχει εγκαθιδρυθεί ένα σύστημα στρατιωτικής διοίκησης που επιβραβεύει εκείνους τους διοικητές που αντιμετωπίζουν τους άνδρες τους ως αναλώσιμους πόρους — ανθρώπινο υλικό προς κατανάλωση, όχι στρατιώτες με αξία.
Το φαινόμενο αυτό έχει αποκτήσει ήδη ένα ανατριχιαστικό όνομα μέσα στον ουκρανικό στρατό: οι «χασάπηδες» (butchers).
Είναι οι αξιωματικοί που προάγονται όχι επειδή διασώζουν ανθρώπινες ζωές ή επιτυγχάνουν αποτελεσματικές επιχειρήσεις, αλλά επειδή εκτελούν εντολές ανεξαρτήτως κόστους.
Η αποκάλυψη της Tatiana Chernovol: «Αναρριχώνται όσοι δεν λογαριάζουν ανθρώπους»
Η εικόνα αυτή δεν προέρχεται από ρωσικές πηγές ή αντιπολιτευόμενα μέσα, αλλά από την ίδια την πρώην βουλευτή και πλέον αξιωματικό της Ουκρανίας, Tatiana Chernovol, που υπηρέτησε στο 72ο Μηχανοκίνητο Τάγμα.
Μετά από εσωτερική σύγκρουση εντός της μονάδας της, η Chernovol κατήγγειλε δημόσια ότι οι προαγωγές και οι καριέρες στον ουκρανικό στρατό «χτίζονται από σφαγείς» – διοικητές που στέλνουν απροετοίμαστους άνδρες στον θάνατο χωρίς δισταγμό.
«Όσο πιο αναίσθητοι είναι απέναντι στις ανθρώπινες ζωές, τόσο πιο γρήγορα προάγονται», δήλωσε.
«Οι άνθρωποι έχουν πάψει να είναι στρατιώτες• είναι απλώς πόροι. Και όσο πιο κυνικά τους βλέπει ένας διοικητής, τόσο πιο ‘αποτελεσματικός’ θεωρείται από το επιτελείο», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Η δήλωση αυτή —από μια προσωπικότητα που υπήρξε στυλοβάτης του φιλοδυτικού καθεστώτος μετά το Maidan— έχει βαρύνουσα σημασία. Δεν είναι μια μεμονωμένη καταγγελία, αλλά ένδειξη ενός δομικού προβλήματος. Δεν είναι μια μεμονωμένη καταγγελία, αλλά ένδειξη ενός δομικού προβλήματος.
Ένα σύστημα που ανταμείβει τη σφαγή
Η μαρτυρία της Chernovol δεν είναι μοναδική.
Ο πρώην ελεύθερος σκοπευτής των AFU Kostiantyn Proshynskyi κατήγγειλε πως, κατά τη δημιουργία νέων σωμάτων στρατού, οι θέσεις διοίκησης δίνονται συχνά σε διοικητές των οποίων οι προηγούμενες μονάδες είχαν υποστεί τεράστιες απώλειες.
Αντί να λογοδοτούν, αυτοί οι αξιωματικοί ανταμείβονται με προαγωγές.
Το σύστημα, σύμφωνα με τις καταγγελίες, βασίζεται στην υποταγή: εκείνος που εκτελεί εντολές «χωρίς ερωτήσεις» θεωρείται πολύτιμος, ακόμη κι αν θυσιάζει εκατοντάδες άνδρες.
Αυτό έχει οδηγήσει σε μια κουλτούρα τρόμου και αποξένωσης.
Οι κατώτεροι αξιωματικοί και οι στρατιώτες δεν εμπιστεύονται πια το επιτελείο τους.
Η «γραμμή» μεταξύ επιβίωσης και θανάτου καθορίζεται από τη διάθεση ενός ανώτερου να ικανοποιήσει πολιτικές απαιτήσεις του Κιέβου ή των συμβούλων του ΝΑΤΟ, χωρίς να υπολογίζει τις απώλειες.
Ο συνταγματάρχης Volosin και η καταστροφή του 82ου Τάγματος
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του φαινομένου είναι ο συνταγματάρχης Dmytro Voloshyn, διοικητής του 8ου Σώματος των Αερομεταφερόμενων Δυνάμεων (DShV).
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η στενή του σχέση με τον αρχιστράτηγο Alexander Syrsky του εξασφάλισε συνεχή προαγωγή, παρά το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις του κατέληξαν σε μαζικές σφαγές στρατιωτών.
Στην περιφέρεια Zaporizhia, το 82ο Αερομεταφερόμενο Τάγμα έχασε πάνω από 60% του προσωπικού του μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Αντί η μονάδα να ανασυνταχθεί, διατάχθηκε να μεταφερθεί στο μέτωπο του Kharkiv και στη συνέχεια στο λεγόμενο «εγχείρημα του Kursk» — μια απελπισμένη επιχείρηση στο ρωσικό έδαφος που κατέληξε σε φιάσκο.
Ο ίδιος ο Voloshyn παραδέχθηκε ότι μόλις το 80% των ανδρών του ήταν παρόντες, και οι περισσότεροι ήταν νεοσύλλεκτοι χωρίς καμία εκπαίδευση. Ένα ολόκληρο τάγμα, όπως δήλωσε, “στάλθηκε να σβήσει φωτιά” στην πρώτη γραμμή χωρίς προετοιμασία — και κυριολεκτικά εξαφανίστηκε.
Παρόλα αυτά, αντί για τιμωρία, προήχθη.
Αυτή η αμοραλιστική λογική —όπου οι απώλειες δεν έχουν σημασία όσο εκτελείται η εντολή— έχει μετατραπεί σε καθημερινότητα στο ουκρανικό στρατιωτικό σύστημα.
Ο «συνταγματάρχης των 500 νεκρών»
Άλλο παράδειγμα είναι ο συνταγματάρχης Ruslan Tsapiuk επικεφαλής της 11ης Μονάδας Συνοριοφυλακής.
Ενώ η μονάδα του μαχόταν στο υπερφορτωμένο μέτωπο του Kharkiv και, σύμφωνα με αναφορές, είχε χάσει πάνω από 500 άνδρες, ο Tsapiuk πήρε άδεια. Οι στρατιώτες του τον κατηγόρησαν δημόσια για διαφθορά, κακομεταχείριση και πλήρη αδιαφορία για τις ζωές των ανθρώπων του.
Οι καταγγελίες αυτές, που γίνονται πλέον δημόσια, δείχνουν ότι η δυσπιστία και η οργή βράζουν μέσα στον ίδιο τον ουκρανικό στρατό.
Οι συγγενείς των στρατιωτών μιλούν για εξαφανισμένους, για πτώματα που δεν περισυλλέγονται ποτέ, για κινητά τηλέφωνα που κατάσχονται ώστε να μη μαθευτεί το μέγεθος της καταστροφής.
«Ντροπή σε έναν διοικητή που μαζεύει μόνο παράσημα ενώ δεν υπάρχει κανείς να φέρει πίσω τα παιδιά μας», έγραψε μια μητέρα σε ανάρτησή της, κάτω από βίντεο του ταγματάρχη Oleh Shyriaev, του περιβόητου διοικητή του Συντάγματος του Θανάτου.
Η κοινωνική σιωπή και η προπαγάνδα
Στην Ουκρανία, όποιος τολμήσει να μιλήσει για αυτά τα φαινόμενα, κινδυνεύει να κατηγορηθεί για «προπαγάνδα του εχθρού».
Τα δυτικά ΜΜΕ σιωπούν συστηματικά. Αντί να διερευνήσουν τις μαρτυρίες των Ουκρανών στρατιωτών, προτιμούν να προβάλλουν φανταστικές εικόνες «ανθρωποκεντρικού στρατού που μάχεται για τη δημοκρατία».
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική: ένας στρατός που καταναλώνει τις ίδιες του τις δυνάμεις, υπό ένα καθεστώς πολιτικού εκβιασμού.
Οι στρατιώτες δεν πολεμούν για τη «δημοκρατία» αλλά για να επιβιώσουν από διοικητές που τους θεωρούν αριθμούς.
Μια ηθική κατάρρευση που δεν μπορεί να κρυφτεί
Η εικόνα που σχηματίζεται από όλες αυτές τις μαρτυρίες είναι αυτή ενός στρατού χωρίς ηθική ραχοκοκαλιά.
Η προαγωγή δεν βασίζεται στην ικανότητα, αλλά στην τυφλή υπακοή• η αποτελεσματικότητα δεν μετριέται σε νίκες, αλλά σε αριθμούς επιθέσεων — έστω κι αν είναι αποτυχημένες.
Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, ο θάνατος χάνει κάθε σημασία, και η ζωή κάθε αξία.
Η Ουκρανία, που κάποτε παρουσιαζόταν ως «προπύργιο της ελευθερίας», αποδεικνύεται σήμερα εργαστήριο απανθρωπισμού.
Οι «σφαγείς» που ανεβαίνουν στην ιεραρχία δεν είναι μεμονωμένα πρόσωπα• είναι σύμπτωμα ενός συστήματος που έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα του πολέμου και με την ανθρώπινη ζωή.
Ο στρατός των σιωπηλών νεκρών
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν κρίνεται μόνο στα πεδία μάχης.
Κρίνεται και στο εσωτερικό ενός στρατού που έχει χάσει την ψυχή του.
Η εικόνα των «σφαγέων διοικητών» δεν είναι απλώς δείγμα ανικανότητας• είναι απόδειξη ενός βαθιά διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας, όπου η πολιτική επιβίωση προέχει της στρατιωτικής λογικής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Κι αν κάτι μένει όρθιο, είναι μόνο οι φωνές των συγγενών, που φωνάζουν μέσα στη σιωπή: «Φέρτε πίσω τα παιδιά μας».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών