Ο γερμανικός αυτοκρατορικός στρατός αγόρασε το μοντέλο του 1908 (Pistole .08) και το διατήρησε ως κύριο πιστόλι του μέχρι το 1938, οπότε και αντικαταστάθηκε από το Walther P.38
Το όνομα Georg Luger (Γιόργκ Λούγκερ) έχει συνδεθεί με το πλέον αναγνωρίσιμο πιστόλι του 20ου αιώνα.
Αν και η φήμη του έχει συνδεθεί με τους ναζί και το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, λίγοι συνειδητοποιούν ότι το όπλο προϋπήρχε.
Για την ακρίβεια, η βερολινέζικη εταιρεία Deutsche Waffen und Munitionsfabriken (DMW) παρέδιδε τα πρώτα Luger διαμετρήματος 7,65Χ21mm στον Ελβετικό στρατό το 1900.
Ακολούθησαν η Βουλγαρία, η Ολλανδία, η Ρωσία, η Πορτογαλία και σύντομα ο κατάλογος των πελατών ήταν μακρύς.
Ο Luger εφηύρε ένα ισχυρότερο διαμέτρημα που προέκυψε από το 7,65mm, ανοίγοντας τα χείλη του κάλυκα ώστε να χωρά μια βαρύτερη βολίδα διαμέτρου 9 χιλιοστών.
Το ονόμασε 9Χ19mm Parabellum, δίνοντας μας το διασημότερο φυσίγγι πιστολιού όλων των εποχών.
Ο γερμανικός αυτοκρατορικός στρατός αγόρασε το μοντέλο του 1908 (Pistole .08) και το διατήρησε ως κύριο πιστόλι του μέχρι το 1938, οπότε και αντικαταστάθηκε από το Walther P.38.
Στην πραγματικότητα λόγω του πολέμου, τα δύο μοντέλα συνέχισαν να χρησιμοποιούνται παράλληλα ως το 1945.
Κάποια στιγμή, ο στρατός προσπάθησε να το μετατρέψει σε κάποιου είδους αραβίδα με την προσθήκη κοντακίου, γεμιστήρα τύπου τυμπάνου και μακρύτερης κάνης, αλλά το εγχείρημα “ναυάγησε” αφού τα πραγματικά υποπολυβόλα στοίχιζαν λιγότερο και απέδιδαν καλύτερα.
“Κλέβοντας” ιδέες
Ο Luger έγινε διάσημος με το πιστόλι που φέρει το όνομα του.
Το χαρακτηριστικό σχήμα και το μοναδικό σύστημα λειτουργίας ακόμη εξάπτουν τη φαντασία κινηματογραφιστών, συγγραφέων και συλλεκτών.
Αποτελεί περιζήτητο απόκτημα και μερικά αυθεντικά κομμάτια τιμώνται εξαψήφια νούμερα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν εφηύρε εκείνος το πιστόλι, τουλάχιστον όχι στην αρχική μορφή και μηχανισμό του.
Η ιδέα άνηκε στον εκκεντρικό Hugo Borchardt (Χούγκο Μπορσάρντ), ο οποίος σχεδίασε το C.93. Εκεί πρωτοεφάρμοζε την ιδέα της άρθρωσης σε πιστόλι.
Ήταν μεγάλο, βαρύ και ακριβό να παραχθεί.
Μόλις 2000 κατασκευάστηκαν πριν η DMW αναθέσει στο βοηθό του Berchardt, ονόματι… Georg Luger να απλοποιήσει το σχέδιο και να το κάνει ευκολότερο για μαζική παραγωγή.
Παράλληλα στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, ο αμερικανός John Browning είχε πατεντάρει ένα όμοιο ουσιαστικά μηχανισμό για ημιαυτόματα τυφέκια. Όταν η DMW προσπαθούσε να πουλήσει το Luger στον αμερικανικό στρατό (1907-1910), φρόντισε να μηνύσει τον Browning “προληπτικά”, για να αποφύγει μελλοντικές διεκδικήσεις του.
Τελικά αποδείχτηκε ότι ο μεγάλος μορμόνος σχεδιαστής είχε καταθέσει την αντίστοιχη ευρασιτεχνία στις ΗΠΑ αρκετά χρόνια πριν στη δεκαετία του 1890 (όταν ακόμη δούλευε για τη Winchester), αλλά ήδη την είχε “ξεπεράσει” όταν διαπίστωσε πως ήταν μια αδιέξοδη τεχνολογία.
Οι γερμανοί, αναγκάστηκαν ταπεινωμένοι να αποσυρθούν και να πληρώσουν τα δικαστικά έξοδα.
Πως λειτουργεί
Πέρα από το μύθο, το Luger είναι ενα ημιαυτόματο πιστόλι που λειτουργεί με την αδράνεια της πυροδότησης.
Το κλείστρο ασφαλίζει πάνω στη σταθερή κάνη με τη βοήθεια μίας άρθρωσης που πολλοί έχουν παρομοιάσει με γόνατο.
Κατά την πυροδότηση, η άρθρωση ανοίγει προς τα επάνω, εξολκεύει τον κάλυκα και επιστρέφει παρασύροντας το απόμενο φυσίγγιο από ένα γεμιστήρα που περικλείεται στη λαβή.
Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε βολή, το σύστημα κλειδώματος παρεμβάλεται στο οπτικό πεδίο του χρήστη.
Η χοντρή κωνική ακίδα του στοχάστρου και το μικροσκοπικό στάνταρ κλισιοσκόπιο στα στρατιωτικά μοντέλα, δυσχεραίνουν τη σκόπευση.
Επίσης, κατά τον κύκλο λειτουργίας όλος ο μηχανισμός εκτίθεται στη βρωμιά και τα στοιχεία της φύσης, αφού σε αντίθεση με κάθε άλλο σχεδόν πιστόλι δεν υπάρχει ένα κάλυμμα (με τη μορφή κλείστου/ολισθητήρα) που να το προστατεύει.
Λόγω της θέσης του κλείστρου οι κάλυκες απορρίπτονται προς τα πάνω και πίσω, ενοχλώντας συχνά το χρήστη.
Mηχανικά το Luger είναι ένα ακριβές όπλο, αποτέλεσμα υψηλής κατεργασίας με ελάχιστες μηχανουργικές ανοχές και πολύπλοκες γωνίες κοπής του μετάλλου.
Πρόκειται για ένα σχεδόν χειροποίητο πιστόλι όπου τα μέρη ταιριάζουν απόλυτα με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα του σε στρατιωτική χρήση!
Με ελλιπή συντήρηση και λίπανση, εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες και τη λάσπη των χαρακωμάτων, το P.08 έδειξε τις αδυναμίες του.
Καθώς η ποιότητα πυρομαχικών που παρήγε η γερμανική πολεμική μηχανή έφθινε στα χρόνια το πολέμου, τα παράπονα για την αναξιοπιστία του Luger αυξάνονταν. Το Walther P38 που προοριζόταν να το αντικαταστήσει ήταν ένα πολύ φθηνότερο και εύκολο να παραχθεί πιστόλι, που θα εξάλειφε τα παραπάνω προβλήματα.
Συλλεκτικό αλλά όχι πρακτικό
Μεταξύ των βετεράνων του Β’ Παγκοσμίου, αλλά και των συλεκτών μέχρι και σήμερα, το Pistole Parabellum - όπως συχνά αναφέρεται – είναι το απόλυτο φετίχ.
‘Ομως για κάθε στρατιώτη των Συμμάχων που ρίσκαρε τη ζωή του για να αποκτήσει ένα Luger, υπήρχε και ένας Γερμανός που το “πετούσε” για να οπλιστεί με ένα GP35 HiPower.
Όταν κατέλαβαν το Βέλγιο, το πρώτο μέλημα του Γκέρινγκ ήταν να εξασφαλίσει ότι οι επίλεκτοι αλεξιπτωτιστές του θα έπαιρναν τα πιστόλια της FN από το εργοστάσιο του Χέρσταλ.
Μερίδιο από τα ίδια HiPower διεκδικούσαν και οι Waffen SS του Χίμλερ. Το γιατί είναι απλό: Τα πιστόλια του Browning και του Luger ήταν ένα τέλειο δίπολο.
Χρησιμοποιούσαν το ίδιο φυσίγγιο 9Χ19mm.
Αλλά εκεί που το P.08 ήταν ντελικάτο και ραφιναρισμένο, το GP35 ήταν σκληροτράχηλο και ανθεκτικό.
Το γερμανικό πιστόλι διέθετε πολλά εξαρτήματα και λυνόταν σα γρίφος, το βελγικό διαλυόταν για συντήρηση σε δευτερόλεπτα.
Το πρώτο χωρούσε 8 φυσίγγια, το άλλο 13. Υπό ιδανικές συνθήκες το Luger ήταν εξαιρετικά ευθύβολο, στη λάσπη της μάχης το HiPower συνέχιζε να λειτουργεί αξιόπιστα.
Στην ουσία, το ένα εξέφραζε την μηχανική τελειότητα του πολιτικού όπλου και το άλλο την αντοχή ενός εργαλείου πολέμου. Για αυτό ίσως, τα πιστόλια που βλέπουμε σήμερα προέρχονται όλα από το HiPower και κανένα από το Ρ.08 Luger.
Όπως τόσες άλλες εξαιρετικές ιδέες, το Parabellum δεν μπορούσε να εξελιχθεί αρκετά και με λογικό κόστος. Έτσι χάθηκε.
Ένας μύθος μέσα στο μύθο
Ανάμεσα στα 3.000.000 περίπου Luger που κατσκευάστηκαν, δύο είναι τα πλέον διάσημα πιστόλια του κόσμου.
Όταν το 1907 οι Αμερικανοί αναζητούσαν το νέο τους όπλων χειρός, η γερμανική εταιρεία συμμετείχε στέλνοντας δύο πρωτότυπα σε διαμέτρημα .45 ACP.
Ένα τρίτο παρέμεινε στη Γερμανία ως αρχείο και αγνοείται η τύχη του.
Τα όπλα ήταν επανασχεδιασμένα με λαβή γωνιας 60 μοιρών (αντί 55,5 μοιρών των “κανονικών”).
Είχαν μεγαλύτερο μέγεθος, ώστε να χωρούν το ογκώδες αμερικανικό πυρομαχικό.
Από τα δύο, το ένα καταστράφηκε κατά τις δοκιμές (που κατέληξαν στην επιλογή του Colt 1911) και το άλλο με αριθμό σειράς “2” επέζησε και σήμερα βρίσκεται σε ιδωτική συλλογή.
Όταν το 1998 άλλαξε χέρια, λέγεται ότι πωλήθηκε έναντι ενός εκατομμυρίου δολλαρίων!
www.bankingnews.gr
Αν και η φήμη του έχει συνδεθεί με τους ναζί και το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, λίγοι συνειδητοποιούν ότι το όπλο προϋπήρχε.
Για την ακρίβεια, η βερολινέζικη εταιρεία Deutsche Waffen und Munitionsfabriken (DMW) παρέδιδε τα πρώτα Luger διαμετρήματος 7,65Χ21mm στον Ελβετικό στρατό το 1900.
Ακολούθησαν η Βουλγαρία, η Ολλανδία, η Ρωσία, η Πορτογαλία και σύντομα ο κατάλογος των πελατών ήταν μακρύς.
Ο Luger εφηύρε ένα ισχυρότερο διαμέτρημα που προέκυψε από το 7,65mm, ανοίγοντας τα χείλη του κάλυκα ώστε να χωρά μια βαρύτερη βολίδα διαμέτρου 9 χιλιοστών.
Το ονόμασε 9Χ19mm Parabellum, δίνοντας μας το διασημότερο φυσίγγι πιστολιού όλων των εποχών.
Ο γερμανικός αυτοκρατορικός στρατός αγόρασε το μοντέλο του 1908 (Pistole .08) και το διατήρησε ως κύριο πιστόλι του μέχρι το 1938, οπότε και αντικαταστάθηκε από το Walther P.38.
Στην πραγματικότητα λόγω του πολέμου, τα δύο μοντέλα συνέχισαν να χρησιμοποιούνται παράλληλα ως το 1945.
Κάποια στιγμή, ο στρατός προσπάθησε να το μετατρέψει σε κάποιου είδους αραβίδα με την προσθήκη κοντακίου, γεμιστήρα τύπου τυμπάνου και μακρύτερης κάνης, αλλά το εγχείρημα “ναυάγησε” αφού τα πραγματικά υποπολυβόλα στοίχιζαν λιγότερο και απέδιδαν καλύτερα.
“Κλέβοντας” ιδέες
Ο Luger έγινε διάσημος με το πιστόλι που φέρει το όνομα του.
Το χαρακτηριστικό σχήμα και το μοναδικό σύστημα λειτουργίας ακόμη εξάπτουν τη φαντασία κινηματογραφιστών, συγγραφέων και συλλεκτών.
Αποτελεί περιζήτητο απόκτημα και μερικά αυθεντικά κομμάτια τιμώνται εξαψήφια νούμερα.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν εφηύρε εκείνος το πιστόλι, τουλάχιστον όχι στην αρχική μορφή και μηχανισμό του.
Η ιδέα άνηκε στον εκκεντρικό Hugo Borchardt (Χούγκο Μπορσάρντ), ο οποίος σχεδίασε το C.93. Εκεί πρωτοεφάρμοζε την ιδέα της άρθρωσης σε πιστόλι.
Ήταν μεγάλο, βαρύ και ακριβό να παραχθεί.
Μόλις 2000 κατασκευάστηκαν πριν η DMW αναθέσει στο βοηθό του Berchardt, ονόματι… Georg Luger να απλοποιήσει το σχέδιο και να το κάνει ευκολότερο για μαζική παραγωγή.
Παράλληλα στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, ο αμερικανός John Browning είχε πατεντάρει ένα όμοιο ουσιαστικά μηχανισμό για ημιαυτόματα τυφέκια. Όταν η DMW προσπαθούσε να πουλήσει το Luger στον αμερικανικό στρατό (1907-1910), φρόντισε να μηνύσει τον Browning “προληπτικά”, για να αποφύγει μελλοντικές διεκδικήσεις του.
Τελικά αποδείχτηκε ότι ο μεγάλος μορμόνος σχεδιαστής είχε καταθέσει την αντίστοιχη ευρασιτεχνία στις ΗΠΑ αρκετά χρόνια πριν στη δεκαετία του 1890 (όταν ακόμη δούλευε για τη Winchester), αλλά ήδη την είχε “ξεπεράσει” όταν διαπίστωσε πως ήταν μια αδιέξοδη τεχνολογία.
Οι γερμανοί, αναγκάστηκαν ταπεινωμένοι να αποσυρθούν και να πληρώσουν τα δικαστικά έξοδα.
Πως λειτουργεί
Πέρα από το μύθο, το Luger είναι ενα ημιαυτόματο πιστόλι που λειτουργεί με την αδράνεια της πυροδότησης.
Το κλείστρο ασφαλίζει πάνω στη σταθερή κάνη με τη βοήθεια μίας άρθρωσης που πολλοί έχουν παρομοιάσει με γόνατο.
Κατά την πυροδότηση, η άρθρωση ανοίγει προς τα επάνω, εξολκεύει τον κάλυκα και επιστρέφει παρασύροντας το απόμενο φυσίγγιο από ένα γεμιστήρα που περικλείεται στη λαβή.
Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε βολή, το σύστημα κλειδώματος παρεμβάλεται στο οπτικό πεδίο του χρήστη.
Η χοντρή κωνική ακίδα του στοχάστρου και το μικροσκοπικό στάνταρ κλισιοσκόπιο στα στρατιωτικά μοντέλα, δυσχεραίνουν τη σκόπευση.
Επίσης, κατά τον κύκλο λειτουργίας όλος ο μηχανισμός εκτίθεται στη βρωμιά και τα στοιχεία της φύσης, αφού σε αντίθεση με κάθε άλλο σχεδόν πιστόλι δεν υπάρχει ένα κάλυμμα (με τη μορφή κλείστου/ολισθητήρα) που να το προστατεύει.
Λόγω της θέσης του κλείστρου οι κάλυκες απορρίπτονται προς τα πάνω και πίσω, ενοχλώντας συχνά το χρήστη.
Mηχανικά το Luger είναι ένα ακριβές όπλο, αποτέλεσμα υψηλής κατεργασίας με ελάχιστες μηχανουργικές ανοχές και πολύπλοκες γωνίες κοπής του μετάλλου.
Πρόκειται για ένα σχεδόν χειροποίητο πιστόλι όπου τα μέρη ταιριάζουν απόλυτα με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα του σε στρατιωτική χρήση!
Με ελλιπή συντήρηση και λίπανση, εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες και τη λάσπη των χαρακωμάτων, το P.08 έδειξε τις αδυναμίες του.
Καθώς η ποιότητα πυρομαχικών που παρήγε η γερμανική πολεμική μηχανή έφθινε στα χρόνια το πολέμου, τα παράπονα για την αναξιοπιστία του Luger αυξάνονταν. Το Walther P38 που προοριζόταν να το αντικαταστήσει ήταν ένα πολύ φθηνότερο και εύκολο να παραχθεί πιστόλι, που θα εξάλειφε τα παραπάνω προβλήματα.
Συλλεκτικό αλλά όχι πρακτικό
Μεταξύ των βετεράνων του Β’ Παγκοσμίου, αλλά και των συλεκτών μέχρι και σήμερα, το Pistole Parabellum - όπως συχνά αναφέρεται – είναι το απόλυτο φετίχ.
‘Ομως για κάθε στρατιώτη των Συμμάχων που ρίσκαρε τη ζωή του για να αποκτήσει ένα Luger, υπήρχε και ένας Γερμανός που το “πετούσε” για να οπλιστεί με ένα GP35 HiPower.
Όταν κατέλαβαν το Βέλγιο, το πρώτο μέλημα του Γκέρινγκ ήταν να εξασφαλίσει ότι οι επίλεκτοι αλεξιπτωτιστές του θα έπαιρναν τα πιστόλια της FN από το εργοστάσιο του Χέρσταλ.
Μερίδιο από τα ίδια HiPower διεκδικούσαν και οι Waffen SS του Χίμλερ. Το γιατί είναι απλό: Τα πιστόλια του Browning και του Luger ήταν ένα τέλειο δίπολο.
Χρησιμοποιούσαν το ίδιο φυσίγγιο 9Χ19mm.
Αλλά εκεί που το P.08 ήταν ντελικάτο και ραφιναρισμένο, το GP35 ήταν σκληροτράχηλο και ανθεκτικό.
Το γερμανικό πιστόλι διέθετε πολλά εξαρτήματα και λυνόταν σα γρίφος, το βελγικό διαλυόταν για συντήρηση σε δευτερόλεπτα.
Το πρώτο χωρούσε 8 φυσίγγια, το άλλο 13. Υπό ιδανικές συνθήκες το Luger ήταν εξαιρετικά ευθύβολο, στη λάσπη της μάχης το HiPower συνέχιζε να λειτουργεί αξιόπιστα.
Στην ουσία, το ένα εξέφραζε την μηχανική τελειότητα του πολιτικού όπλου και το άλλο την αντοχή ενός εργαλείου πολέμου. Για αυτό ίσως, τα πιστόλια που βλέπουμε σήμερα προέρχονται όλα από το HiPower και κανένα από το Ρ.08 Luger.
Όπως τόσες άλλες εξαιρετικές ιδέες, το Parabellum δεν μπορούσε να εξελιχθεί αρκετά και με λογικό κόστος. Έτσι χάθηκε.
Ένας μύθος μέσα στο μύθο
Ανάμεσα στα 3.000.000 περίπου Luger που κατσκευάστηκαν, δύο είναι τα πλέον διάσημα πιστόλια του κόσμου.
Όταν το 1907 οι Αμερικανοί αναζητούσαν το νέο τους όπλων χειρός, η γερμανική εταιρεία συμμετείχε στέλνοντας δύο πρωτότυπα σε διαμέτρημα .45 ACP.
Ένα τρίτο παρέμεινε στη Γερμανία ως αρχείο και αγνοείται η τύχη του.
Τα όπλα ήταν επανασχεδιασμένα με λαβή γωνιας 60 μοιρών (αντί 55,5 μοιρών των “κανονικών”).
Είχαν μεγαλύτερο μέγεθος, ώστε να χωρούν το ογκώδες αμερικανικό πυρομαχικό.
Από τα δύο, το ένα καταστράφηκε κατά τις δοκιμές (που κατέληξαν στην επιλογή του Colt 1911) και το άλλο με αριθμό σειράς “2” επέζησε και σήμερα βρίσκεται σε ιδωτική συλλογή.
Όταν το 1998 άλλαξε χέρια, λέγεται ότι πωλήθηκε έναντι ενός εκατομμυρίου δολλαρίων!
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών