γράφει : Δ.Ν.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Aπό τότε που ξεκίνησε το καλαμπούρι της …αυτοδιάθεσης των λαών είναι αλήθεια ότι χάθηκε λίγο η μπάλα. Κυρίως γιατί χρησιμοποιήθηκε άκρως υποκριτικά ως πολιτικό εργαλείο για την διάλυση εθνικά κυρίαρχων και ανεξάρτητων χωρών, από τρίτες δυνάμεις με κραυγαλέο παράδειγμα τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
Όμως οι Καταλανοί της Βαρκελώνης δεν είναι Κοσοβάροι κακοποιοί, πρεζόνια και χούλιγκανς που πετάνε μολότωφ στην γέφυρα της Μιτροβίτσας. Κανονικοί άνθρωποι είναι, ευρωπαίοι με τα όλα τους και φοβούμαι πολύ πιο νοήμονες από τον Ραχόι που έστειλε μια μεραρχία χωροφυλακής για να τους «συνετίσει».
Εχασε την αίσθηση της «κλιμάκωσης» στην πολιτική της καταστολής ο Ισπανός πρωθυπουργός και τώρα καλείται να σβήσει την φωτιά που ο ίδιος άναψε. Γιατί είναι πλέον υποχρεωμένος να προχωρήσει στο επόμενο βήμα που δεν μπορεί να είναι ηπιότερο από το προηγούμενο. Και με 800 πολίτες στο νοσοκομείο, αντιλαμβάνεστε ότι το μέτρο έχει χαθεί.
Δεν ήταν όλοι οι κάτοικοι της Καταλονίας υπέρ της «διακήρυξης ανεξαρτησίας». Ζήτημα είναι αν την αποζητούσαν ένθερμα οι μισοί. Όμως η συντριπτική τους πλειονότητα απαιτούσε να γίνει το δημοψήφισμα, υπό την διακριτική ανοχή των ισπανικών αρχών.
Τώρα στοιχηματίζω ότι και οι άλλοι μισοί που ήθελαν την…ησυχία τους, ακούνε Ραχόι ή Ciudadanos και τρέχουν μακριά. Στις δημοκρατικές κοινωνίες συλλογικές επιδιώξεις συμπαγών πληθυσμιακών ομάδων, που εκφράζονται μάλιστα με ειρηνικό τρόπο δεν κάμπτονται με την καταστολή. Ούτε βεβαίως η ωμή κρατική βία εναντίον γιαγιάδων πιστώνεται στις πολιτικές ηγεσίες ως «αναγκαία επίδειξη πυγμής».
Παρά μόνον αν κινδυνεύει η ίδια υπόσταση του έθνους από εσωτερική δολιοφθορά. Αν δηλαδή αυτοί που «αποσκιρτούν» είναι μία αλλοεθνής/αλλόθρησκη μειονότητα που αναφέρεται σε άλλη χώρα «μητρόπολη» και αφετηρία των αλυτρωτικών τους βλέψεων. Εκει λειτουργούν τα εθνικά ανακλαστικά και η κεντρική εξουσία «νομιμοποιείται» στα μάτια της κοινής γνώμης να καταφύγει σε ακραία μέτρα συμμόρφωσης.
Στην περίπτωση της Ισπανίας δεν κινδύνεψε η εθνική της οντότητα από την έκφραση αυτοδιάθεσης των Καταλανών. Τα κρατικά ταμεία κινδύνεψαν από τους διαφυγόντες φόρους της πλουσιότερης ισπανικής περιφέρειας.
Και μαζί με αυτά η ψευδεπίγραφη «ευρωπαική» υπόσταση της συγκεκριμένης χώρας η σημερινή ηγεσία της οποίας συντάσσεται με το σχέδιο «ευρωπαικής ολοκλήρωσης» που έχουν εκπονήσει οι Γερμανοί και οι καλοπληρωμένες παραδουλεύτρες τους στις Βρυξέλλες. Αυτές που πιάστηκαν πάλι στον ύπνο!
Η φωτιά λοιπόν μόλις άναψε, δεν έσβησε. Καλά ξεμπερδέματα…
Aπό τότε που ξεκίνησε το καλαμπούρι της …αυτοδιάθεσης των λαών είναι αλήθεια ότι χάθηκε λίγο η μπάλα. Κυρίως γιατί χρησιμοποιήθηκε άκρως υποκριτικά ως πολιτικό εργαλείο για την διάλυση εθνικά κυρίαρχων και ανεξάρτητων χωρών, από τρίτες δυνάμεις με κραυγαλέο παράδειγμα τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
Όμως οι Καταλανοί της Βαρκελώνης δεν είναι Κοσοβάροι κακοποιοί, πρεζόνια και χούλιγκανς που πετάνε μολότωφ στην γέφυρα της Μιτροβίτσας. Κανονικοί άνθρωποι είναι, ευρωπαίοι με τα όλα τους και φοβούμαι πολύ πιο νοήμονες από τον Ραχόι που έστειλε μια μεραρχία χωροφυλακής για να τους «συνετίσει».
Εχασε την αίσθηση της «κλιμάκωσης» στην πολιτική της καταστολής ο Ισπανός πρωθυπουργός και τώρα καλείται να σβήσει την φωτιά που ο ίδιος άναψε. Γιατί είναι πλέον υποχρεωμένος να προχωρήσει στο επόμενο βήμα που δεν μπορεί να είναι ηπιότερο από το προηγούμενο. Και με 800 πολίτες στο νοσοκομείο, αντιλαμβάνεστε ότι το μέτρο έχει χαθεί.
Δεν ήταν όλοι οι κάτοικοι της Καταλονίας υπέρ της «διακήρυξης ανεξαρτησίας». Ζήτημα είναι αν την αποζητούσαν ένθερμα οι μισοί. Όμως η συντριπτική τους πλειονότητα απαιτούσε να γίνει το δημοψήφισμα, υπό την διακριτική ανοχή των ισπανικών αρχών.
Τώρα στοιχηματίζω ότι και οι άλλοι μισοί που ήθελαν την…ησυχία τους, ακούνε Ραχόι ή Ciudadanos και τρέχουν μακριά. Στις δημοκρατικές κοινωνίες συλλογικές επιδιώξεις συμπαγών πληθυσμιακών ομάδων, που εκφράζονται μάλιστα με ειρηνικό τρόπο δεν κάμπτονται με την καταστολή. Ούτε βεβαίως η ωμή κρατική βία εναντίον γιαγιάδων πιστώνεται στις πολιτικές ηγεσίες ως «αναγκαία επίδειξη πυγμής».
Παρά μόνον αν κινδυνεύει η ίδια υπόσταση του έθνους από εσωτερική δολιοφθορά. Αν δηλαδή αυτοί που «αποσκιρτούν» είναι μία αλλοεθνής/αλλόθρησκη μειονότητα που αναφέρεται σε άλλη χώρα «μητρόπολη» και αφετηρία των αλυτρωτικών τους βλέψεων. Εκει λειτουργούν τα εθνικά ανακλαστικά και η κεντρική εξουσία «νομιμοποιείται» στα μάτια της κοινής γνώμης να καταφύγει σε ακραία μέτρα συμμόρφωσης.
Στην περίπτωση της Ισπανίας δεν κινδύνεψε η εθνική της οντότητα από την έκφραση αυτοδιάθεσης των Καταλανών. Τα κρατικά ταμεία κινδύνεψαν από τους διαφυγόντες φόρους της πλουσιότερης ισπανικής περιφέρειας.
Και μαζί με αυτά η ψευδεπίγραφη «ευρωπαική» υπόσταση της συγκεκριμένης χώρας η σημερινή ηγεσία της οποίας συντάσσεται με το σχέδιο «ευρωπαικής ολοκλήρωσης» που έχουν εκπονήσει οι Γερμανοί και οι καλοπληρωμένες παραδουλεύτρες τους στις Βρυξέλλες. Αυτές που πιάστηκαν πάλι στον ύπνο!
Η φωτιά λοιπόν μόλις άναψε, δεν έσβησε. Καλά ξεμπερδέματα…
Σχόλια αναγνωστών