Η Ουκρανία έχει να αντιμετωπίσει και την ακανόνιστη συμπεριφορά του Erdogan που επιδιώκει να κυριαρχήσει σε οποιονδήποτε και σε όλους τους εταίρους του
Τι κοινό μπορεί να έχουν η Τουρκία με την Ουκρανία και τη... Μαύρη Θάλασσα;
Η σχέση μοιάζει μάλλον περίεργη, αλλά έχει αποδειχθεί εκπληκτικά ανθεκτική απλώς και μόνο επειδή καμία χώρα δεν έχει πουθενά αλλού να στηριχθεί.
Αυτό που καθιστά την ουκρανοτουρκική σχέση επί της ουσίας εταιρική, είναι η γεωγραφική και γεωπολιτική τους θέση μεταξύ της Ρωσίας, του ΝΑΤΟ και της Μέσης Ανατολής.
Η ανάδυσή της ήταν επομένως θέμα χρόνου.
Η σχέση Ουκρανίας με ΕΕ
Η Ουκρανία, αν και έλαβε σημαντική δυτική υποστήριξη και ενθάρρυνση, παρ 'όλα αυτά, κυρίως μέσω προσπαθειών μιας φατρίας της ολιγαρχίας της, επέλεξε το ρωσικό δίκτυο χαλαρών συμμαχιών, εμπορικών συνεργασιών και άλλων μορφών συνεργασίας που ήταν αμοιβαία επωφελείς για τις δύο προηγούμενες δεκαετίες.
Όμως, αυτή η εκτροπή δεν ανταμείφθηκε από τη Δύση με τους Poroshenko, Yatsenyuk, Avakov, Parubiy και άλλους αρχιτέκτονες του πραξικοπήματος της Maidan.
Το αντι-ρωσικό αίσθημα δεν αποδείχθηκε αρκετό για να δικαιολογήσει ένα πλήθος μετρητών από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, καθώς όλοι εστιάζουν στα επαχθή δάνεια του ΔΝΤ που επιπλέον έρχονται με όρους που οι ελίτ του Κίεβου δεν βιάζονται να συμμορφωθούν.
Ο επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Josef Borrel, μάλιστα πέτυχε το αντίθετο αποτέλεσμα όταν είπε στο Κίεβο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι «μηχανή ΑΤΜ».
Το Κίεβο υποτίθεται ότι θα προχωρούσε σε ιδιωτικοποιήσεις, θα καταπολεμούσε τη διαφθορά των ελίτ της και θα άνοιγε τις πύλες του στις δυτικές ελίτ.
Έτσι, ο Joseph Robinette Biden Junior είναι σχεδόν ο μόνος Δυτικός πολιτικός που μπορεί να δραστηριοποιηθεί.
Υπάρχουν ολόκληρες δυτικές εταιρείες που είναι πρόθυμες να συμμετάσχουν στη λεπτή συγκαλυμμένη λεηλασία που αναπόφευκτα θα προκαλέσει η ιδιωτικοποίηση της οικονομίας της Ουκρανίας.
Η πρόσφατη απόφαση ενός δικαστηρίου του Κιέβου να κηρύξει πόλεμο κατά της διαφθοράς της χώρας, έθεσε στο στόχαστρο εκείνα τα κεφάλαια που λάμβαναν καθοδήγηση από τις δυτικές κυβερνήσεις.
Οι εφημερίδες υπέρ της ΕΕ, όπως η Kiev Post, το ανέδειξαν ως «θάνατο της δημοκρατίας», προφανώς με την πρόθεση να κινητοποιήσουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να χρηματοδοτήσουν ένα ακόμη Maidan, καθώς το τελευταίο φαίνεται να μην προσέφερε αυτά που έπρεπε.
Την ίδια ώρα, οι αναμενόμενες εισροές δυτικού εξοπλισμού δεν έχει υλοποιηθεί, πιθανώς επειδή το ΝΑΤΟ φοβάται να δώσει στην Ουκρανία τόσο μεγάλη βοήθεια που θα διακινδυνεύσει έναν πλήρη πόλεμο με τη Ρωσία.
Διεξόδους αναζητά ο Erdogan
Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία του Erdogan, αντίθετα, βρίσκεται σε διαδικασία de-facto αποχώρησης από το ΝΑΤΟ, αν και ούτε η Τουρκία ούτε η ίδια η συμμαχία θέλουν να κάνουν το τελικό βήμα της διάρρηξης των δεσμών.
Η ένταξη στο ΝΑΤΟ εξακολουθεί να είναι επωφελής για την Τουρκία.
Ενώ η προμήθεια ρωσικών συστημάτων αεροπορικής άμυνας S-400 εξόργισε το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ ειδικότερα, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση της Τουρκίας από το πρόγραμμα F-35 και την ακύρωση της πώλησης αυτών των αεροσκαφών στη χώρα, προφανώς η Άγκυρα ελπίζει ότι παραμένοντας ονομαστικά στη συμμαχία περιορίζει τις πιθανότητες κυρώσεων, που αναμφίβολα θα ήταν πολύ πιο σκληρές εάν ήταν εντελώς εκτός συμμαχίας.
Η ελπίδα ότι η Τουρκία, ενδεχομένως μετά τον Erdogan, θα δει ακόμη το λάθος της και θα επιστρέψει στο ΝΑΤΟ, εμποδίζει τη συμμαχία να υιοθετήσει σκληρότερη στάση που σίγουρα θα ωθούσαν την Άγκυρα μακριά.
Ωστόσο, η απόκλιση είναι αδιαμφισβήτητη και η εχθρότητα μεταξύ των ηγετών της Τουρκίας και των ομολόγων της Δυτικής Ευρώπης είναι τόσο έντονη.
Ενώ η Merkel της Γερμανίας είναι προσεκτική στο ζήτημα λόγω του φόβου για ένα άλλο κύμα προσφύγων καθώς και για αναταραχές μεταξύ της μεγάλης τουρκικής διασποράς στη Γερμανία, ο γάλλος Macron φαίνεται να έχει κάνει προσωπική υπόθεση τον Erdogan, πιέζοντας για το θέμα των κυρώσεων της ΕΕ κατά της Τουρκίας σε μελλοντικές συνόδους κορυφής της Ένωσης.
Βέβαια, η "μετανάστευση" της Τουρκίας στη γεωπολιτική γκρίζα ζώνη της Ευρασίας είχε ως κίνητρο και την αποτυχία της ΕΕ να δεχτεί την Τουρκία ως μέλος μετά από δεκαετίες.
Όπως και η Ουκρανία, η Τουρκία δεν ζητούσε ένταξη στην ΕΕ λόγω κάποιων μυθικών «κοινών αξιών».
Επίσης, είδε την ΕΕ ως μηχάνημα ΑΤΜ που θα πλημμυρίσει την Τουρκία, μια από τις φτωχότερες χώρες της ηπείρου, με αναπτυξιακή βοήθεια και επιπλέον θα επιτρέπει στους Τούρκους να ταξιδεύουν και να εργάζονται ελεύθερα σε όλη την Ένωση.
Μετά από δεκαετίες ομως η ΕΕ έβαλε ευγενικά το τέλος σε αυτές τις επιδιώξεις, αναφέροντας προβλήματα με τη δημοκρατία της Τουρκίας.
Η τουρκική προσέγγιση του Κιέβου
Έτσι, ο Erdogan επέλεξε να σχεδιάσει μια ανεξάρτητη πορεία και φαίνεται να βρίσκει μια παρόμοια ολιγαρχική κλίκα στο Κίεβο αναζητώντας τρόπους με τους οποίους οι δύο χώρες θα μπορούσαν να έχουν αμοιβαίο όφελος από την απομονωμένη τους κατάσταση.
Και έχουν πολλά κοινά, όσο περιορισμένοι και αν είναι οι πόροι τους, σε σύγκριση με αλλους όπως η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ.
Αντιμέτωπη με την απομόνωση και ακόμη και την πιθανή απαγόρευση των εξαγωγών όπλων, η Τουρκία έχει ένα ισχυρό κίνητρο να εκμεταλλευτεί τους πόρους της ουκρανικής αμυντικής βιομηχανίας και να εξασφαλίσει ένα δίαυλο εμπορίου σε περίπτωση που δεν είναι πλέον διαθέσιμες ζωτικές προμήθειες από τη Δύση.
Η απαγόρευση του Καναδά και της Αυστρίας στις εξαγωγές κινητήρων που απαιτούνται για τα μαχητικά αεροσκάφη Bayraktar TB2 σημαίνει ότι η ικανότητα της Ουκρανίας να παρέχει υποκατάστατα θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτη.
Η Ουκρανία, από την πλευρά της, δεν θα ήταν αντίθετη με την ανάπτυξη ενός τεράστιου επιθετικού στόλου, με την ελπίδα να επαναλάβει την επιτυχή επίθεση του Αζερμπαϊτζάν εναντίον του Ναγκόρνο-Καραμπάχ στο Donbass, αν και εκεί τα αεροσκάφη της Ουκρανίας.
Το κύριο δεξαμενόπλοιο Altay της Τουρκίας είναι επίσης λίγο περισσότερο από ένα συγκρότημα εξαρτημάτων που εισάγονται από άλλες χώρες, ιδίως από τη Γερμανία.
Δεδομένου ότι η Γερμανία έχει ήδη απαγορεύσει την εξαγωγή powerpacks και μεταδόσεων για το Altay, η Τουρκία αναζητά υποκατάστατα κοιτάζοντας την Κίνα.
Τελικά, όσο μεγαλύτερη είναι η συμβολή της Ουκρανικής αμυντικής βιομηχανίας στον στρατιωτικό εκσυγχρονισμό της Τουρκίας, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία δράσης θα της έδινε η Τουρκία και θα την καθιστούσε λιγότερο εξαρτημένη από άλλες ξένες πηγές στρατιωτικού υλικού που μπορούν να ασκήσουν επιρροή.
Η στάση των ΗΠΑ
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να παρακολουθήσουν τη διάθεση των F-35 με απαγόρευση εξυπηρέτησης των τουρκικών F-16 που αποτελούν το βασικό στήριγμα της αεροπορικής τους δύναμης, το αποτέλεσμα θα ήταν η ανατροπή των δυνατοτήτων της χώρας που δεν μπορούν να αντισταθμίσουν τα drone.
Έτσι, θα είχε σαφές μειονέκτημα έναντι οποιασδήποτε αντιπαράθεσης με άλλη παρόμοια δύναμη όπως η Ελλάδα.
Οι προσπάθειες της Τουρκίας να αναπτύξει μαχητικά αεροσκάφη θα επωφεληθούν από τις τεχνολογικές συνεισφορές της Ουκρανίας και το δικό της ενδιαφέρον για τους σχεδιασμούς αεροσκαφών.
Για την Ουκρανία, η σχέση θα ήταν μια ευκαιρία να αποκτήσει συμβατό με το ΝΑΤΟ όπλο με την προειδοποίηση που θα έπρεπε να πληρώσει πλήρως για κάθε τελευταίο drone, είτε με μετρητά είτε σε είδος.
Η οικονομική κατάσταση της Τουρκίας δεν είναι τόσο ισχυρή, ώστε να επιτρέπει τη δωρεά στρατιωτικής βοήθειας.
Το πρόβλημα Erdogan
Η Ουκρανία δεν αποκλείεται να έχει σοβαρά εμπόδια για τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη αυτού που ο Zelensky ανέφερε ως «στρατηγική εταιρική σχέση» με την Τουρκία.
Ένα από αυτά είναι η ακανόνιστη συμπεριφορά του Erdogan που επιδιώκει να κυριαρχήσει σε οποιονδήποτε και σε όλους τους εταίρους.
Αυτή η πρακτική οδήγησε στις αντιπαραθέσεις στη Συρία, τη Λιβύη και την ανατολική Μεσόγειο.
Η Ουκρανία, σε αντίθεση με τη Ρωσία, τη Γαλλία, ακόμη και την Ελλάδα, δεν είναι σε θέση να υποχωρήσει.
Η πιο επικίνδυνη πτυχή της τουρκικής πολιτικής, από την οπτική της Ουκρανίας, είναι η ιδεολογία του Παντουρκισμού που απλώς θα μπορούσε να μετατρέψει την κοινότητα των Τατάρων της Ουκρανίας σε μια δύναμη για την Τουρκία ακριβώς μέσα στην Ουκρανία, προσθέτοντας ακόμη μια άλλη ρωγμή στην ήδη εύθραυστη πολιτική εικόνα.
Από την άλλη πλευρά, ο Erdogan δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για την «καταπολέμηση της διαφθοράς» στην Ουκρανία, αν και αυτό δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η στρατιωτική συνεργασία της Τουρκίας με την Ουκρανία να μην κοστίσει ακριβά στην Ουκρανία, αν και όχι στον ίδιο βαθμό με τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης που προωθεί η ΕΕ.
www.bankingnews.gr
Η σχέση μοιάζει μάλλον περίεργη, αλλά έχει αποδειχθεί εκπληκτικά ανθεκτική απλώς και μόνο επειδή καμία χώρα δεν έχει πουθενά αλλού να στηριχθεί.
Αυτό που καθιστά την ουκρανοτουρκική σχέση επί της ουσίας εταιρική, είναι η γεωγραφική και γεωπολιτική τους θέση μεταξύ της Ρωσίας, του ΝΑΤΟ και της Μέσης Ανατολής.
Η ανάδυσή της ήταν επομένως θέμα χρόνου.
Η σχέση Ουκρανίας με ΕΕ
Η Ουκρανία, αν και έλαβε σημαντική δυτική υποστήριξη και ενθάρρυνση, παρ 'όλα αυτά, κυρίως μέσω προσπαθειών μιας φατρίας της ολιγαρχίας της, επέλεξε το ρωσικό δίκτυο χαλαρών συμμαχιών, εμπορικών συνεργασιών και άλλων μορφών συνεργασίας που ήταν αμοιβαία επωφελείς για τις δύο προηγούμενες δεκαετίες.
Όμως, αυτή η εκτροπή δεν ανταμείφθηκε από τη Δύση με τους Poroshenko, Yatsenyuk, Avakov, Parubiy και άλλους αρχιτέκτονες του πραξικοπήματος της Maidan.
Το αντι-ρωσικό αίσθημα δεν αποδείχθηκε αρκετό για να δικαιολογήσει ένα πλήθος μετρητών από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, καθώς όλοι εστιάζουν στα επαχθή δάνεια του ΔΝΤ που επιπλέον έρχονται με όρους που οι ελίτ του Κίεβου δεν βιάζονται να συμμορφωθούν.
Ο επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Josef Borrel, μάλιστα πέτυχε το αντίθετο αποτέλεσμα όταν είπε στο Κίεβο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι «μηχανή ΑΤΜ».
Το Κίεβο υποτίθεται ότι θα προχωρούσε σε ιδιωτικοποιήσεις, θα καταπολεμούσε τη διαφθορά των ελίτ της και θα άνοιγε τις πύλες του στις δυτικές ελίτ.
Έτσι, ο Joseph Robinette Biden Junior είναι σχεδόν ο μόνος Δυτικός πολιτικός που μπορεί να δραστηριοποιηθεί.
Υπάρχουν ολόκληρες δυτικές εταιρείες που είναι πρόθυμες να συμμετάσχουν στη λεπτή συγκαλυμμένη λεηλασία που αναπόφευκτα θα προκαλέσει η ιδιωτικοποίηση της οικονομίας της Ουκρανίας.
Η πρόσφατη απόφαση ενός δικαστηρίου του Κιέβου να κηρύξει πόλεμο κατά της διαφθοράς της χώρας, έθεσε στο στόχαστρο εκείνα τα κεφάλαια που λάμβαναν καθοδήγηση από τις δυτικές κυβερνήσεις.
Οι εφημερίδες υπέρ της ΕΕ, όπως η Kiev Post, το ανέδειξαν ως «θάνατο της δημοκρατίας», προφανώς με την πρόθεση να κινητοποιήσουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να χρηματοδοτήσουν ένα ακόμη Maidan, καθώς το τελευταίο φαίνεται να μην προσέφερε αυτά που έπρεπε.
Την ίδια ώρα, οι αναμενόμενες εισροές δυτικού εξοπλισμού δεν έχει υλοποιηθεί, πιθανώς επειδή το ΝΑΤΟ φοβάται να δώσει στην Ουκρανία τόσο μεγάλη βοήθεια που θα διακινδυνεύσει έναν πλήρη πόλεμο με τη Ρωσία.
Διεξόδους αναζητά ο Erdogan
Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία του Erdogan, αντίθετα, βρίσκεται σε διαδικασία de-facto αποχώρησης από το ΝΑΤΟ, αν και ούτε η Τουρκία ούτε η ίδια η συμμαχία θέλουν να κάνουν το τελικό βήμα της διάρρηξης των δεσμών.
Η ένταξη στο ΝΑΤΟ εξακολουθεί να είναι επωφελής για την Τουρκία.
Ενώ η προμήθεια ρωσικών συστημάτων αεροπορικής άμυνας S-400 εξόργισε το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ ειδικότερα, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση της Τουρκίας από το πρόγραμμα F-35 και την ακύρωση της πώλησης αυτών των αεροσκαφών στη χώρα, προφανώς η Άγκυρα ελπίζει ότι παραμένοντας ονομαστικά στη συμμαχία περιορίζει τις πιθανότητες κυρώσεων, που αναμφίβολα θα ήταν πολύ πιο σκληρές εάν ήταν εντελώς εκτός συμμαχίας.
Η ελπίδα ότι η Τουρκία, ενδεχομένως μετά τον Erdogan, θα δει ακόμη το λάθος της και θα επιστρέψει στο ΝΑΤΟ, εμποδίζει τη συμμαχία να υιοθετήσει σκληρότερη στάση που σίγουρα θα ωθούσαν την Άγκυρα μακριά.
Ωστόσο, η απόκλιση είναι αδιαμφισβήτητη και η εχθρότητα μεταξύ των ηγετών της Τουρκίας και των ομολόγων της Δυτικής Ευρώπης είναι τόσο έντονη.
Ενώ η Merkel της Γερμανίας είναι προσεκτική στο ζήτημα λόγω του φόβου για ένα άλλο κύμα προσφύγων καθώς και για αναταραχές μεταξύ της μεγάλης τουρκικής διασποράς στη Γερμανία, ο γάλλος Macron φαίνεται να έχει κάνει προσωπική υπόθεση τον Erdogan, πιέζοντας για το θέμα των κυρώσεων της ΕΕ κατά της Τουρκίας σε μελλοντικές συνόδους κορυφής της Ένωσης.
Βέβαια, η "μετανάστευση" της Τουρκίας στη γεωπολιτική γκρίζα ζώνη της Ευρασίας είχε ως κίνητρο και την αποτυχία της ΕΕ να δεχτεί την Τουρκία ως μέλος μετά από δεκαετίες.
Όπως και η Ουκρανία, η Τουρκία δεν ζητούσε ένταξη στην ΕΕ λόγω κάποιων μυθικών «κοινών αξιών».
Επίσης, είδε την ΕΕ ως μηχάνημα ΑΤΜ που θα πλημμυρίσει την Τουρκία, μια από τις φτωχότερες χώρες της ηπείρου, με αναπτυξιακή βοήθεια και επιπλέον θα επιτρέπει στους Τούρκους να ταξιδεύουν και να εργάζονται ελεύθερα σε όλη την Ένωση.
Μετά από δεκαετίες ομως η ΕΕ έβαλε ευγενικά το τέλος σε αυτές τις επιδιώξεις, αναφέροντας προβλήματα με τη δημοκρατία της Τουρκίας.
Η τουρκική προσέγγιση του Κιέβου
Έτσι, ο Erdogan επέλεξε να σχεδιάσει μια ανεξάρτητη πορεία και φαίνεται να βρίσκει μια παρόμοια ολιγαρχική κλίκα στο Κίεβο αναζητώντας τρόπους με τους οποίους οι δύο χώρες θα μπορούσαν να έχουν αμοιβαίο όφελος από την απομονωμένη τους κατάσταση.
Και έχουν πολλά κοινά, όσο περιορισμένοι και αν είναι οι πόροι τους, σε σύγκριση με αλλους όπως η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ.
Αντιμέτωπη με την απομόνωση και ακόμη και την πιθανή απαγόρευση των εξαγωγών όπλων, η Τουρκία έχει ένα ισχυρό κίνητρο να εκμεταλλευτεί τους πόρους της ουκρανικής αμυντικής βιομηχανίας και να εξασφαλίσει ένα δίαυλο εμπορίου σε περίπτωση που δεν είναι πλέον διαθέσιμες ζωτικές προμήθειες από τη Δύση.
Η απαγόρευση του Καναδά και της Αυστρίας στις εξαγωγές κινητήρων που απαιτούνται για τα μαχητικά αεροσκάφη Bayraktar TB2 σημαίνει ότι η ικανότητα της Ουκρανίας να παρέχει υποκατάστατα θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτη.
Η Ουκρανία, από την πλευρά της, δεν θα ήταν αντίθετη με την ανάπτυξη ενός τεράστιου επιθετικού στόλου, με την ελπίδα να επαναλάβει την επιτυχή επίθεση του Αζερμπαϊτζάν εναντίον του Ναγκόρνο-Καραμπάχ στο Donbass, αν και εκεί τα αεροσκάφη της Ουκρανίας.
Το κύριο δεξαμενόπλοιο Altay της Τουρκίας είναι επίσης λίγο περισσότερο από ένα συγκρότημα εξαρτημάτων που εισάγονται από άλλες χώρες, ιδίως από τη Γερμανία.
Δεδομένου ότι η Γερμανία έχει ήδη απαγορεύσει την εξαγωγή powerpacks και μεταδόσεων για το Altay, η Τουρκία αναζητά υποκατάστατα κοιτάζοντας την Κίνα.
Τελικά, όσο μεγαλύτερη είναι η συμβολή της Ουκρανικής αμυντικής βιομηχανίας στον στρατιωτικό εκσυγχρονισμό της Τουρκίας, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία δράσης θα της έδινε η Τουρκία και θα την καθιστούσε λιγότερο εξαρτημένη από άλλες ξένες πηγές στρατιωτικού υλικού που μπορούν να ασκήσουν επιρροή.
Η στάση των ΗΠΑ
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να παρακολουθήσουν τη διάθεση των F-35 με απαγόρευση εξυπηρέτησης των τουρκικών F-16 που αποτελούν το βασικό στήριγμα της αεροπορικής τους δύναμης, το αποτέλεσμα θα ήταν η ανατροπή των δυνατοτήτων της χώρας που δεν μπορούν να αντισταθμίσουν τα drone.
Έτσι, θα είχε σαφές μειονέκτημα έναντι οποιασδήποτε αντιπαράθεσης με άλλη παρόμοια δύναμη όπως η Ελλάδα.
Οι προσπάθειες της Τουρκίας να αναπτύξει μαχητικά αεροσκάφη θα επωφεληθούν από τις τεχνολογικές συνεισφορές της Ουκρανίας και το δικό της ενδιαφέρον για τους σχεδιασμούς αεροσκαφών.
Για την Ουκρανία, η σχέση θα ήταν μια ευκαιρία να αποκτήσει συμβατό με το ΝΑΤΟ όπλο με την προειδοποίηση που θα έπρεπε να πληρώσει πλήρως για κάθε τελευταίο drone, είτε με μετρητά είτε σε είδος.
Η οικονομική κατάσταση της Τουρκίας δεν είναι τόσο ισχυρή, ώστε να επιτρέπει τη δωρεά στρατιωτικής βοήθειας.
Το πρόβλημα Erdogan
Η Ουκρανία δεν αποκλείεται να έχει σοβαρά εμπόδια για τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη αυτού που ο Zelensky ανέφερε ως «στρατηγική εταιρική σχέση» με την Τουρκία.
Ένα από αυτά είναι η ακανόνιστη συμπεριφορά του Erdogan που επιδιώκει να κυριαρχήσει σε οποιονδήποτε και σε όλους τους εταίρους.
Αυτή η πρακτική οδήγησε στις αντιπαραθέσεις στη Συρία, τη Λιβύη και την ανατολική Μεσόγειο.
Η Ουκρανία, σε αντίθεση με τη Ρωσία, τη Γαλλία, ακόμη και την Ελλάδα, δεν είναι σε θέση να υποχωρήσει.
Η πιο επικίνδυνη πτυχή της τουρκικής πολιτικής, από την οπτική της Ουκρανίας, είναι η ιδεολογία του Παντουρκισμού που απλώς θα μπορούσε να μετατρέψει την κοινότητα των Τατάρων της Ουκρανίας σε μια δύναμη για την Τουρκία ακριβώς μέσα στην Ουκρανία, προσθέτοντας ακόμη μια άλλη ρωγμή στην ήδη εύθραυστη πολιτική εικόνα.
Από την άλλη πλευρά, ο Erdogan δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για την «καταπολέμηση της διαφθοράς» στην Ουκρανία, αν και αυτό δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η στρατιωτική συνεργασία της Τουρκίας με την Ουκρανία να μην κοστίσει ακριβά στην Ουκρανία, αν και όχι στον ίδιο βαθμό με τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης που προωθεί η ΕΕ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών