Μην έχουμε αυταπάτες, το ΚΙΝΑΛ δεν έγινε ξαφνικά ένα Kίνημα που μπορεί να διαμορφώσει την ατζέντα της κοινωνίας και να θέσει επί τάπητος θέσεις με γωνίες…
Παρά την δημοσκοπική ανάταση του ΚΙΝΑΛ, προερχόμενη κατά βάση από τον ενδιαφέρον του κόσμου για μία δημοκρατική εκλογική διαδικασία που δεν εξαιρεί κανέναν, τα μηνύματα που εκπέμπει μέχρι στιγμής ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι μερικώς αμφιλεγόμενα.
Είτε από φοβικότητα είτε άλλοτε από βιασύνη, ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ προσφεύγει σε λεκτικές υπερβολές που δεν μπορεί να τις υποστηρίξει, πόσο μάλλον να τις επιβάλει στο κόμμα του.
Η θέση του για καθολικό εμβολιασμό ξεσήκωσε τη βάση
Μην έχουμε αυταπάτες, το ΚΙΝΑΛ δεν έγινε ξαφνικά ένα Kίνημα που μπορεί να διαμορφώσει την ατζέντα της κοινωνίας και να θέσει επί τάπητος θέσεις με γωνίες…
Ωστόσο, μπορεί να καταστεί μία ενδιαφέρουσα εναλλακτική.
Για παράδειγμα, η πρότασή Ανδρουλάκη για καθολικό υποχρεωτικό εμβολιασμό, ειδικά των δημοσίων υπαλλήλων, δημιούργησε πανικό στις τάξεις των απλών μελών που στην πλειοψηφία τους ανήκουν σε αυτήν την ομάδα.
Καταλήξανε σε μία απομίμηση γαλλικής διαφήμισης
Οι αντιδράσεις ήταν τέτοιες που σιγά σιγά άρχισε να μαζεύεται όλο αυτό με φράσεις του τύπου «να δούμε τι θα μας πουν και οι ειδικοί», «να επικεντρωθούμε σε αυτούς που έρχονται σε επαφή με τους πολίτες» κτλ.
Αυτό που ξεκίνησε ως τολμηρό, ρηξικέλευθο με κεντρώες φιλελεύθερες περγαμηνές κατάντησε να «κωλομπαρεύεται», να λειαίνεται, εν τέλει να «πασοκοποιείται» καταλήγοντας μία συμβιβασμένη απομίμηση μιας γαλλικής διαφήμισης χωρίς φαντασία και ψυχή.
Η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει ήδη καμπάνιες σε στοχευμένο κοινό, σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες και με συγκεκριμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά και το ΚΙΝΑΛ, αντί να βρίσκεται «στο και πέντε» βρίσκεται στο «παρά τέταρτο», ούτε καν «στο παρά πέντε».
Υποτίθεται ότι θέλει να επαναπατρίσει τις κεντρώες ψήφους, αυτές που εμπιστεύτηκαν τον Κ. Μητσοτάκη για τις μεγάλες θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Εκτός, αν τελικά θέλει να διατηρήσει το ΚΙΝΑΛ στο επίπεδο ΚΚΕ Κέντρου, με εξάψεις κατά καιρούς.
Γιατί δεν συναντιέται με στελέχη της Κεντροαριστεράς ο Ν. Ανδρουλάκης;
Eπίσης, αυτό που παρατηρούν στελέχη του κόμματος είναι ότι η ρητορική του να ξανακάνει μεγάλη την παράταξη είναι αντίθετη με τις κινήσεις που έχει κάνει σε επίπεδο επαφών.
Θα περίμενε κανείς ότι την επομένη της εκλογικής διαδικασίας θα έκανε ένα τυπικό προσκλητήριο σε μεγαλοστελέχη και πρόσωπα της Κεντροαριστεράς.
Αντ’ αυτού, μέχρι τώρα δεν έχουμε δει για παράδειγμα μία συνάντηση με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, με την Άννα Διαμαντοπούλου, με τον Γιώργο Φλωρίδη, τον Γιάννη Μανιάτη, έστω τον Γιώργο Παπανδρέου.
Προσοχή, δεν εννοούμε ότι ο κάθε πολιτικός αρχηγός πρέπει να έχει πάτρωνες αλλά πως θα ξανακάνεις μεγάλη την παράταξή σου εάν δεν καλέσεις, εάν δεν συζητήσεις, εάν δεν δώσεις τα χέρια σε δημόσια θέα με πρόσωπα που συμβολίζουν την θεσμική Κεντροαριστερά;
Εκτός, αν τους θεωρεί φθαρμένους που θα χαλάσουν το νεωτερικό και άφθαρτο προφίλ του.
Μήπως βολεύεται στην θέση του; Θα φανεί αργά ή γρήγορα…
Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης βρήκε στο ΚΙΝΑΛ- που θα ονομαστεί ξανά ΠΑΣΟΚ- μία θέση με δημοσιοϋπαλληλική σχέση όπως οι χιλιάδες που βολεύτηκαν επί των ετών της πράσινης εξουσίας, θα φανεί.
Αργά ή γρήγορα.
Αν, ωστόσο, θέλει να αλλάξει το κόμμα και να το μετατρέψει σε ρυθμιστή της ατζέντας, θα πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα. Κυρίως, όμως, το εξής βασικό:
Θα πρέπει να βγάλει από την στρατηγική του το μοιραίο δίπολο «πολιτικό κόστος- συμβιβασμός».
Και μία συμβουλή: Με περγαμηνές ήρθε στο προσκήνιο και ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά απαξιώθηκε πολιτικά επειδή κυβέρνησε.
Δεν ήταν τόσο τα μεγάλα κυβερνητικά του λάθη, όσο τα πισωγυρίσματα, οι συμβιβασμοί και οι «κωλοτούμπες», κυρίως όντας αντιπολίτευση, που τέλειωσαν το πολιτικό του κεφάλαιο.
Σωτήρης Πίκουλας
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών