Το «τελευταίο μίλι» σε αυτό το ταξίδι για τον πληθωρισμό είναι το πιο δύσκολο…
«“Ξέρω ότι είναι περίπλοκο”. Αυτή ήταν η απάντηση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Christine Lagarde σε ερώτηση σχετική με τις προοπτικές της νομισματικής πολιτικής…» θυμήθηκε σε άρθρο του στους Financial Times ο Mohamed El Erian…
Ωστόσο, όπως λέει, η Lagarde δεν είναι η μοναδική επικεφαλής κεντρικής τράπεζας που «βλέπει» επιπλοκές σε ό,τι αφορά τη μάχη κατά του πληθωρισμού…
Στη διάσκεψη των κεντρικών τραπεζιτών στο Jackson Hole τον περασμένο μήνα, ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, Jay Powell, ολοκλήρωσε την ομιλία του δηλώνοντας ότι «πλοηγούμαστε με τη βοήθεια των άστρων κάτω από συννεφιασμένο ουρανό».
Την Τετάρτη, στην τελευταία συνάντηση για τον καθορισμό πολιτικής εκ μέρους της Fed, ανέφερε έξι φορές την ανάγκη «να προχωρήσουμε προσεκτικά».
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν η ΕΚΤ και η Fed υπερβαίνουν την οικονομική ομίχλη εν μέσω της οποίας πρέπει να σχεδιάσουν και να ασκήσουν τις πολιτικές τους.
«Τα αστέρια που καθοδηγούν τους κεντρικούς τραπεζίτες κινούνται από μόνα τους προς απρόβλεπτες κατευθύνσεις και αποτελούν μέρος του μεγαλύτερου συνόλου προκλήσεων για τη χάραξη νομισματικής πολιτικής τα τελευταία 15 χρόνια – αντίθετοι άνεμοι που επιδεινώνονται από την αδύναμη ανάπτυξη και τον κατακερματισμό της παγκόσμιας οικονομίας» επισημαίνει ο El Erian.
Αυτές οι επιπλοκές, μαζί με την πρόσφατη άνοδο στις τιμές του πετρελαίου, απέτρεψαν την ΕΚΤ από το να διακόψει τον κύκλο των επιτοκιακών αυξήσεων στις 14 Σεπτεμβρίου.
Εμπόδισαν επίσης τη Fed να σηματοδοτήσει το τέλος της νομισματικής σύσφιξης, καθιστώντας σαφές στην αγορά ότι οι υψηλότερες τιμές θα μας συντροφεύουν επί μακρόν.
Το ίδιο πράγμα κατέστη σαφές στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου η Τράπεζα της Αγγλίας μπόρεσε να συγκεντρώσει μια οριακή πλειοψηφία όσων ήθελαν παύση επιτοκίων.
«Λυπάμαι τις κεντρικές μας τράπεζες» επισημαίνει o El Erian…
«Να κοιτάξουμε μέσα από τα σύννεφα»
Έχοντας αναγκαστεί να συρθούν σε έναν εξαιρετικά επιθετικό κύκλο επιτοκιακών αυξήσεων μετά τον λανθασμένο χαρακτηρισμό του πληθωρισμού ως «παροδικού», οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν είναι βέβαιοι για το πόσο μεγάλο μέρος της «μακράς και μεταβλητής» επίδρασης των αυστηρότερων νομισματικών πολιτικών αντικατοπτρίζεται στην οικονομία.
Η εμπιστοσύνη στις προβολές τους έχει εξασθενήσει.
Και καμία μεγάλη κεντρική τράπεζα δεν έχει ακόμη χειριστεί τις επιπτώσεις των αυξήσεων των επιτοκίων σε μη τραπεζικούς τομείς με υψηλά επίπεδα χρέους, όπως τα εμπορικά ακίνητα.
Το «τελευταίο μίλι» σε αυτό το ταξίδι για τον πληθωρισμό είναι το πιο δύσκολο, περισσότερο λόγω έλλειψης συναίνεσης μεταξύ των οικονομολόγων σχετικά με τα αστέρια που συνήθως καθοδηγούν τη νομισματική πολιτική.
Διαφωνούν για το επίπεδο του ουδέτερου επιτοκίου, ή R-star — το επίπεδο στο οποίο η νομισματική πολιτική δεν είναι ούτε διευκολυντική ούτε περιοριστική.
Αυξανόμενος αριθμός οικονομολόγων διερωτώνται ήδη εάν το 2% παραμένει ο σωστός στόχος για τον πληθωρισμό, σε έναν κόσμο που διέρχεται τόσο πολλές διαρθρωτικές αλλαγές.
Και μετά υπάρχει το «πλαίσιο νομισματικής πολιτικής» της Fed το οποίο, ενώ είναι μόλις τριών ετών, απαιτεί επείγουσα ανανέωση.
«Η ρευστότητα είναι μέρος μιας μεγαλύτερης πρόκλησης που αντιμετωπίζουν πολλές χώρες.
Είναι ένα φαινόμενο που αναλύουμε ο πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Gordon Brown, ο νομπελίστας Michael Spence, ο Reid Lidow και εγώ στο βιβλίο Permacrisis*.
Εν μέσω του lockdown του 2020 για την Covid, συζητούσαμε τακτικά στο Zoom τις φαινομενικά ατελείωτες κρίσεις που… σκοντάφτουν την ικανότητα των οικονομιών να προσφέρουν τη θεμελιώδη υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή.
Λόγω της υποτονικής παραγωγικότητας, της ανισότητας, των διαδοχικών κρίσεων σε ό,τι αφορά το κόστος ζωής, της κλιματικής αλλαγής, των απεργιών των εργαζομένων και της αποτυχίας του παγκόσμιου συντονισμού των πολιτικών, αυτές οι συζητήσεις έχουν γίνει πιο επείγουσες από πότε.
Μια λέξη έβγαινε στην επιφάνεια για να περιγράψει αυτά τα καταστροφικά γεγονότα, την ανασφάλεια που νιώθαμε και την αστάθεια γύρω μας: μόνιμη κρίση.
Εξετάσαμε τις αιτίες και τις συνέπειες.
Αλλά περισσότερο από αυτό, βρήκαμε ελπίδα στην υπόσχεση και τις δυνατότητες να την ξεπεράσουμε.
Στο επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής και χρηματοπιστωτικής δυσφορίας βρίσκονται σπασμένες προσεγγίσεις για την ανάπτυξη, την οικονομική διαχείριση και τη διακυβέρνηση.
Συνολικά, καταλήγουν σε έναν καταρράκτη κρίσεων.
Και παρότι ο νεοφιλελευθερισμός ηττάται από τον νεο-εθνικισμό και η υπερπαγκοσμιοποίηση από τον κατακερματισμό, υπάρχει ακόμη χρόνος να δράσουμε προτού η νέα παγκόσμια διαταραχή κλιμακωθεί.
Να κοιτάξουμε μέσα από τα σύννεφα και, καθοδηγούμενοι από σταθερούς αστέρες αναφοράς, να ξεφύγουμε από αυτή τη μονιμότητα των κρίσεων»...
*Permacrisis (μόνιμη κρίση): Η συγκεκριμένη σύνθετη λέξη προσδιορίζεται ως παρατεταμένη περίοδος αστάθειας και ανασφάλειας και ενσωματώνει όλες τις κρίσεις υγειονομικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές και γεωπολιτικές, καθώς και το αίσθημα μιας ακόμας συμφοράς που αναμένεται.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, όπως λέει, η Lagarde δεν είναι η μοναδική επικεφαλής κεντρικής τράπεζας που «βλέπει» επιπλοκές σε ό,τι αφορά τη μάχη κατά του πληθωρισμού…
Στη διάσκεψη των κεντρικών τραπεζιτών στο Jackson Hole τον περασμένο μήνα, ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, Jay Powell, ολοκλήρωσε την ομιλία του δηλώνοντας ότι «πλοηγούμαστε με τη βοήθεια των άστρων κάτω από συννεφιασμένο ουρανό».
Την Τετάρτη, στην τελευταία συνάντηση για τον καθορισμό πολιτικής εκ μέρους της Fed, ανέφερε έξι φορές την ανάγκη «να προχωρήσουμε προσεκτικά».
Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν η ΕΚΤ και η Fed υπερβαίνουν την οικονομική ομίχλη εν μέσω της οποίας πρέπει να σχεδιάσουν και να ασκήσουν τις πολιτικές τους.
«Τα αστέρια που καθοδηγούν τους κεντρικούς τραπεζίτες κινούνται από μόνα τους προς απρόβλεπτες κατευθύνσεις και αποτελούν μέρος του μεγαλύτερου συνόλου προκλήσεων για τη χάραξη νομισματικής πολιτικής τα τελευταία 15 χρόνια – αντίθετοι άνεμοι που επιδεινώνονται από την αδύναμη ανάπτυξη και τον κατακερματισμό της παγκόσμιας οικονομίας» επισημαίνει ο El Erian.
Αυτές οι επιπλοκές, μαζί με την πρόσφατη άνοδο στις τιμές του πετρελαίου, απέτρεψαν την ΕΚΤ από το να διακόψει τον κύκλο των επιτοκιακών αυξήσεων στις 14 Σεπτεμβρίου.
Εμπόδισαν επίσης τη Fed να σηματοδοτήσει το τέλος της νομισματικής σύσφιξης, καθιστώντας σαφές στην αγορά ότι οι υψηλότερες τιμές θα μας συντροφεύουν επί μακρόν.
Το ίδιο πράγμα κατέστη σαφές στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου η Τράπεζα της Αγγλίας μπόρεσε να συγκεντρώσει μια οριακή πλειοψηφία όσων ήθελαν παύση επιτοκίων.
«Λυπάμαι τις κεντρικές μας τράπεζες» επισημαίνει o El Erian…
«Να κοιτάξουμε μέσα από τα σύννεφα»
Έχοντας αναγκαστεί να συρθούν σε έναν εξαιρετικά επιθετικό κύκλο επιτοκιακών αυξήσεων μετά τον λανθασμένο χαρακτηρισμό του πληθωρισμού ως «παροδικού», οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν είναι βέβαιοι για το πόσο μεγάλο μέρος της «μακράς και μεταβλητής» επίδρασης των αυστηρότερων νομισματικών πολιτικών αντικατοπτρίζεται στην οικονομία.
Η εμπιστοσύνη στις προβολές τους έχει εξασθενήσει.
Και καμία μεγάλη κεντρική τράπεζα δεν έχει ακόμη χειριστεί τις επιπτώσεις των αυξήσεων των επιτοκίων σε μη τραπεζικούς τομείς με υψηλά επίπεδα χρέους, όπως τα εμπορικά ακίνητα.
Το «τελευταίο μίλι» σε αυτό το ταξίδι για τον πληθωρισμό είναι το πιο δύσκολο, περισσότερο λόγω έλλειψης συναίνεσης μεταξύ των οικονομολόγων σχετικά με τα αστέρια που συνήθως καθοδηγούν τη νομισματική πολιτική.
Διαφωνούν για το επίπεδο του ουδέτερου επιτοκίου, ή R-star — το επίπεδο στο οποίο η νομισματική πολιτική δεν είναι ούτε διευκολυντική ούτε περιοριστική.
Αυξανόμενος αριθμός οικονομολόγων διερωτώνται ήδη εάν το 2% παραμένει ο σωστός στόχος για τον πληθωρισμό, σε έναν κόσμο που διέρχεται τόσο πολλές διαρθρωτικές αλλαγές.
Και μετά υπάρχει το «πλαίσιο νομισματικής πολιτικής» της Fed το οποίο, ενώ είναι μόλις τριών ετών, απαιτεί επείγουσα ανανέωση.
«Η ρευστότητα είναι μέρος μιας μεγαλύτερης πρόκλησης που αντιμετωπίζουν πολλές χώρες.
Είναι ένα φαινόμενο που αναλύουμε ο πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Gordon Brown, ο νομπελίστας Michael Spence, ο Reid Lidow και εγώ στο βιβλίο Permacrisis*.
Εν μέσω του lockdown του 2020 για την Covid, συζητούσαμε τακτικά στο Zoom τις φαινομενικά ατελείωτες κρίσεις που… σκοντάφτουν την ικανότητα των οικονομιών να προσφέρουν τη θεμελιώδη υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή.
Λόγω της υποτονικής παραγωγικότητας, της ανισότητας, των διαδοχικών κρίσεων σε ό,τι αφορά το κόστος ζωής, της κλιματικής αλλαγής, των απεργιών των εργαζομένων και της αποτυχίας του παγκόσμιου συντονισμού των πολιτικών, αυτές οι συζητήσεις έχουν γίνει πιο επείγουσες από πότε.
Μια λέξη έβγαινε στην επιφάνεια για να περιγράψει αυτά τα καταστροφικά γεγονότα, την ανασφάλεια που νιώθαμε και την αστάθεια γύρω μας: μόνιμη κρίση.
Εξετάσαμε τις αιτίες και τις συνέπειες.
Αλλά περισσότερο από αυτό, βρήκαμε ελπίδα στην υπόσχεση και τις δυνατότητες να την ξεπεράσουμε.
Στο επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής και χρηματοπιστωτικής δυσφορίας βρίσκονται σπασμένες προσεγγίσεις για την ανάπτυξη, την οικονομική διαχείριση και τη διακυβέρνηση.
Συνολικά, καταλήγουν σε έναν καταρράκτη κρίσεων.
Και παρότι ο νεοφιλελευθερισμός ηττάται από τον νεο-εθνικισμό και η υπερπαγκοσμιοποίηση από τον κατακερματισμό, υπάρχει ακόμη χρόνος να δράσουμε προτού η νέα παγκόσμια διαταραχή κλιμακωθεί.
Να κοιτάξουμε μέσα από τα σύννεφα και, καθοδηγούμενοι από σταθερούς αστέρες αναφοράς, να ξεφύγουμε από αυτή τη μονιμότητα των κρίσεων»...
*Permacrisis (μόνιμη κρίση): Η συγκεκριμένη σύνθετη λέξη προσδιορίζεται ως παρατεταμένη περίοδος αστάθειας και ανασφάλειας και ενσωματώνει όλες τις κρίσεις υγειονομικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές και γεωπολιτικές, καθώς και το αίσθημα μιας ακόμας συμφοράς που αναμένεται.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών