Η woke κουλτούρα βάζει στο στόχαστρο (και) τον Σαίξπηρ! - «Θέατρο υπέρ λευκών, αρσενικών, δύο φύλων»

Εκεί που λέμε κάθε φορά ότι τα έχουμε δει όλα, η εποχή μας, πάντα μας εκπλήσσει -δυσάρεστα.
Η woke κουλτούρα έχει απασχολήσει την επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια με κάθε είδους αηδία.
Ωστόσο πλέον έχει ξεμείνει από υλικό και ψάχνει... στο παρελθόν.
Σε προηγούμενο άρθρο (βλέπε τα προτεινόμενα στο δεξί μέρος της σελίδας), γράψαμε κάποιοι έκαναν λόγο για queer φασιανούς (ω, ναι) και δεινόσαυρους.
Πλέον, οι woke βάζουν στο στόχαστρο και τον θρυλικό Σαίξπηρ.
Ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς στο θέατρο, διαχρονικά, που τα έργα του αποτελούν ορόσημο μέχρι και τώρα.
Η woke κουλτούρα βέβαια, δεν συμφωνεί -τι πιο σύνηθες.
Σύμφωνα με έρευνα/project του Arts and Humanities Research Council (University of Roehampton), η οποία χρηματοδοτήθηκε μάλιστα από το βρετανικό δημόσιο με 800.000 λίρες (και εκεί τα λεφτά των φορολουμένων πιάνουν τόπο...), ο Σαίξπηρ έκανε το θέατρο πολύ «λευκό, αρσενικό και δύο φύλων».
Με άλλα λόγια, εδώ βλέπουμε έναν συνδυασμό woke κουλτούρας και clickbait.
Στην έρευνα αναφέρεται η «δυσανάλογη αναπαράσταση» σε «λευκές, αρτιμελείς, ετεροφυλόφιλες ανδρικές αφηγήσεις».
Το project, που είναι αφιερωμένο στο «κέντρο των περιθωριοποιημένων κοινοτήτων στη σύγχρονη παράσταση πρώιμων σύγχρονων έργων», πρόκειται να ολοκληρωθεί σε δύο χρόνια και οι ερευνητές θέλουν να αμφισβητήσουν την «κανονιστική τάση» στο «κλασικό θέατρο» που προκύπτει από «τη δυσανάλογη αναπαράσταση του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στη μελέτη και την παράσταση».
Ως απάντηση, οργανώνουν μια παραγωγή μιας κωμωδίας η οποία παρουσιάζει χαρακτήρες μεταμφιεσμένους στο αντίθετο φύλο. Οι ερευνητές λένε ότι το έργο προσφέρει «μια απαράμιλλη θετική και διατομεακή δημογραφική, εξερευνώντας φεμινιστικές, queer, τρανς ζωές».
Λένε ότι το έργο «δεν έχει σχεδόν καμία σκηνή από την ιστορία το 1588», προσθέτοντας ότι το «Diverse Alarums», το όνομα του έργου, «θα μεταμορφώσει αυτή την κατάσταση με έναν μοναδικό συνδυασμό μεθόδων, που κυμαίνονται σε πρώιμες σύγχρονες μελέτες».
Γράφοντας για τον ιστότοπο Before Shakespeare, ο Andy Kesson, ο κύριος ερευνητής του έργου, είπε ότι «η αρρενωπότητα και ο εθνικισμός ήταν κρίσιμοι παράγοντες παρακίνησης για την ανάδειξη του Σαίξπηρ» και ότι «χρειάζεται να είμαστε πολύ, πολύ πιο καχύποπτοι για τη θέση του Σαίξπηρ στο σύγχρονο θέατρο».

Ως απάντηση, ο συγγραφέας Lionel Shriver, δήλωσε στην The Telegraph: «Την εποχή του Σαίξπηρ, ο μισός ευρωπαϊκός πληθυσμός ήταν λευκοί και άνδρες. Δεν είχαν σημαίες ουράνιου τόξου. Το να είναι ανάπηροι όπως ο Ριχάρδος Γ' ήταν θέμα χαρακτήρα και όχι πολιτικής, και ευτυχώς για αυτούς κανείς δεν είχε ποτέ επινοήσει τη γλωσσική αποστροφή cisgender».
Ο Andrew Doyle, ο κωμικός και συγγραφέας, είπε: «Υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος για τον οποίο ο Σαίξπηρ παίζεται συχνά. Ο Σαίξπηρ ήταν μακράν ο καλύτερος θεατρικός συγγραφέας. Και πάλι, οι ιδεολόγοι ανάγουν τη μεγάλη τέχνη σε απλούς μηχανισμούς για την προώθηση μιας ιδεολογίας».
Η Jane Stevenson, η βουλευτής των Συντηρητικών, είπε: «Το θέατρο κάνει και πρέπει να μας διασκεδάζει, να προκαλεί και να μας εκπαιδεύει. Είμαι υπέρ της διεύρυνσης του ρεπερτορίου για να φέρουμε λιγότερο γνωστά έργα στο κοινό, αλλά το να χτυπήσεις τον Σαίξπηρ επειδή είναι αρρενωπός δεν είναι κάτι πολύ περισσότερο από πολιτιστικό clockbait». 
«Τα έργα του Σαίξπηρ έχουν μεταφραστεί σε 100 γλώσσες και σαφώς εξακολουθούν να έχουν απήχηση στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αγάπη, μίσος, φιλοδοξία, απώλεια, ζήλια – όλα τα καθολικά συναισθήματα με τα οποία εξακολουθούμε να ταυτιζόμαστε όλοι».

www.bankingnews.gr