Λείπει ο κοινός νους στην Ευρώπη…
«Πρόκειται για μια αποκρουστική ανιστόρητη ανοησία, ακόμη μία προπαγάνδα του Κρεμλίνου» δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Boris Johnson.
Και αν πιστέψατε ότι αυτή η έκρηξη οργής ήταν επίθεση στο Russia Today ή ότι αντέδρασε σε κάτι που είπε ο Vladimir Putin, κάνετε λάθος…
Ο Johnson εξοργίστηκε με τη δήλωση του αρχηγού ενός κόμματος που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πλησιάζει το δικό του.
Λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα απομένει για τις εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία - και η κύρια ίντριγκά τους δεν είναι ποιος θα κερδίσει, αλλά πόσο ισχυρή θα είναι η ήττα των σημερινών κυβερνώντων Συντηρητικών.
Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, το κόμμα Reform the United Kingdom του Nigel Farage προηγείται…
Να σημειωθεί πως πριν από οκτώ χρόνια, λόγω των προσπαθειών του Farage, το Ηνωμένο Βασίλειο αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση - ήταν ο πιο δημοφιλής και σταθερός υποστηρικτής του Brexit.
Και ίσως ήρθε η ώρα να καταφέρει να τραυματίσει θανάσιμα τους συντηρητικούς.
Το κόμμα του Farage, βέβαια, δεν θα μπορέσει να τους παρακάμψει στο Κοινοβούλιο.
Ακόμα και αν την παραμονή της 4ης Ιουλίου είναι σταθερά σε υψηλότερη θέση σε σχέση με τους συντηρητικούς, το «Reform the UK» θα λάβει πολύ λίγες έδρες στη Βουλή των Κοινοτήτων: οι Βρετανοί εκλέγουν βουλευτές ανά εκλογική περιφέρεια και εκεί οι του Farage απλώς δεν έχουν επαρκή αριθμό δημοφιλών υποψηφίων.
Ωστόσο, αν οι Συντηρητικοί δεν λάβουν περισσότερες από 100 έδρες, και τα χειρότερα σενάρια τους δίνουν λίγο περισσότερες από 50, σε ένα κοινοβούλιο 650 εδρών, αυτό δεν θα είναι μόνο ήττα, αλλά και μια θανατική ποινή για το κόμμα, μετά την οποία θα μείνει με δύο πιο πιθανές επιλογές για το μέλλον:
Το κόμμα θα μείνει στην αντιπολίτευση, θα γλείψει τις πληγές του και σε λίγα χρόνια θα αυξήσει την εκπροσώπησή του στη Βουλή των Κοινοτήτων (αλλά δεν θα επιστρέψει στην εξουσία).
Φυσικά, θα πρέπει να αλλάξει πολλά, ή να ανανεώσει τα ηγετικά κλιμάκιά του, αποκαθιστώντας ως ηγέτη τον απαράδεκτο Boris Johnson.
Πραγματικά, ο Johnson υπολογίζει σε αυτό - γι' αυτό και επιτίθεται τόσο σφοδρά στον Nigel Farage.
Το δεύτερο σενάριο προβλέπει πρόσκληση στον Nigel, όχι στον Boris, να παίξει τον ρόλο του σωτήρα των Torrys.
Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της τρέχουσας εκστρατείας ο Jonhson αντέδρασε τόσο έντονα στη δήλωση του Farage, που έφτασε να κάνει λόγο ακόμα και για «προπαγάνδα του Κρεμλίνου».
«Ήταν προφανές ότι η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Ανατολή έδινε σε αυτόν τον άνθρωπο (τον Vladimir Putin) έναν λόγο να πει στον ρωσικό λαό: “Έρχονται ξανά για εμάς”.
Είμαι το μόνο άτομο στη βρετανική πολιτική που προέβλεψε ότι θα συμβεί αυτό, και φυσικά όλοι είπαν ότι ήμουν παρίας που τόλμησα να το εκστομίσω».
Σε συνέντευξη στο BBC, ο Farage σχολίασε τη δήλωση που έκανε το 2014, ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τα ανατολικά ευθύνεται για την έναρξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
«Προκαλέσαμε ανόητα αυτόν τον πόλεμο.
Χρησιμοποίησε αυτό που κάναμε ως δικαιολογία» είπε ο Farage.
Και αμέσως πυροβόλησε λεκτικά τη βρετανική ελίτ.
Αμέσως, τόσο οι Συντηρητικοί όσο και τα μέλη του Εργατικού Κόμματος (ο Πρωθυπουργός Sunak και ο υπουργός Εσωτερικών James) επιτέθηκαν στον Farage («Επαναλαμβάνει την άθλια δικαιολογία του Putin για τη βάναυση εισβολή στην Ουκρανία») και στον σκιώδη υπουργό Άμυνας, μέλος Εργασίας, ο οποίος χαρακτήρισε τον Farage απολογητή του Putin.
Κατ’ αυτούς, η λύση στη σύγκρουση είναι στην πραγματικότητα σαφής: Οι Ουκρανοί πρέπει να κερδίσουν και να αποκρούσουν την εισβολή του Putin.
Μπορούν να το κάνουν και θα το κάνουν».
Επίπληξη
Ναι, ο Farage θέλει η Δύση να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία, δηλώνοντας ότι «ο πόλεμος βρίσκεται σε αδιέξοδο», και λαμβάνει επίπληξη.
Γιατί λοιπόν συνεχίζει να μιλάει γι' αυτό;
Γιατί αισθάνεται ότι αυτό, όπως λένε, «μιλάει» με τους ψηφοφόρους, δηλαδή ο Farage χρησιμοποιεί το ουκρανικό για να κερδίσει ψήφους.
Επικρίνοντας τη θέση των αρχών, επικρίνει τους συντηρητικούς και έτσι μειώνει τον αριθμό των ψηφοφόρων τους.
Παρεμπιπτόντως, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συμπεριφέρεται και ο φίλος του Donald Trump - για τους ίδιους ακριβώς προεκλογικούς λόγους.
Ο πρώην και πιθανότατα μελλοντικός πρόεδρος επιτέθηκε πρόσφατα στον Biden για την πολιτική του απέναντι στη Ρωσία:
«Η Ρωσία δεν πήγαινε στην Ουκρανία.
Μόλις έφυγα από τον Λευκό Οίκο, άρχισαν να παρατάσσονται στα σύνορα.
Και νόμιζα ότι ο Putin το έκανε αυτό για τους σκοπούς των διαπραγματεύσεων. O Biden είπε το αντίθετο από αυτό που νομίζω ότι θα έπρεπε να είχε πει: “Η Ουκρανία θα είναι στο ΝΑΤΟ”.
Αυτός ο τύπος ξεκίνησε έναν πόλεμο.
Αυτά που είπε και λέει είναι τρελά. Ακούω εδώ και 20 χρόνια ότι εάν η Ουκρανία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, θα είναι πραγματικό πρόβλημα για τη Ρωσία.
Αυτή ήταν μια κόκκινη γραμμή. Ήταν πάντα ξεκάθαρο ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει».
Κάποιος μπορεί να αμφιβάλλει για την ικανότητα του Trump να κυβερνήσει εάν επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητά του να αισθάνεται τη διάθεση των ψηφοφόρων.
Λέει αυτό που θέλουν να ακούσουν από αυτόν: στην Αμερική (όπως και στη Βρετανία) υπάρχει πράγματι αυξανόμενος πολιτών που υποστηρίζουν τον τερματισμό του πολέμου με τη Ρωσία και αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η Δύση πραγματικά προκάλεσε τη χώρα καθώς το ΝΑΤΟ επεκτεινόταν ολοένα και περισσότερο προς Ανατολάς.
Τα ίδια συναισθήματα υπάρχουν και σε άλλες κορυφαίες δυτικές χώρες και σύντομα θα εκδηλωθούν στις εκλογές.
Σχεδόν ταυτόχρονα με τις βρετανικές, βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν στη Γαλλία - και υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να κερδίσει η Εθνική Συσπείρωση της Μarine Le Pen.
Σε αυτή την περίπτωση, πρωθυπουργός θα είναι ο Jordan Bardella, ο οποίος κυριολεκτικά την παραμονή της έναρξης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία χαρακτήρισε δίκαιες τις απαιτήσεις του Putin.
Ναι, τώρα ο Bardella παίρνει πιο προσεκτική θέση - δεν πρόκειται να αρνηθεί τη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία-, αλλά όλοι στην Ευρώπη θυμούνται ότι μόλις πρόσφατα το δυσφημίστηκε ως φιλορώσος και πουτινικός.
Φέτος, οι ελίτ των δυτικών χωρών μπορεί να υποστούν σοβαρές πολιτικές ήττες και να αναγκαστούν να εγκολπωθούν μη συστημικές ή ακόμα και αντισυστημικές δυνάμεις στη σύνθεσή τους.
Θα υπάρξουν σχεδόν σίγουρα μεγάλα προβλήματα, αλλά σε κάθε περίπτωση το ερώτημα είναι «Γιατί οι παλιές ελίτ προκάλεσαν τη Ρωσία;» - κάτι που θα επηρεάσει όχι μόνο την εσωτερική πολιτική πορεία, αλλά και την εξωτερική πολιτική των δυτικών χωρών.
Πρέπει να ελπίζει κανείς
Εν προκειμένω αξίζει να υπενθυμηθεί η περίπτωση του Sergei Skripal, ενός πρώην αξιωματικού των ρωσικών στρατιωτικών πληροφοριών, που ενήργησε ως διπλός πράκτορας για το Λονδίνο στη δεκαετία του '90 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και κατοικεί στην Αγγλία.
Στη Ρωσία καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία που συνίστατο στην πώληση μυστικών και ευαίσθητων πληροφοριών για τη βρετανική υπηρεσία πληροφοριών.
Μετά από υποτιθέμενη επίθεση, το Ηνωμένο Βασίλειο έσπευσε να κατηγορήσει τη Μόσχα.
Αυτό που συνέβη το 2018 απέχει πολύ από το να είναι ξεκάθαρο, ωστόσο το δηλητήριο Novichok, το οποίο υποτίθεται χρησιμοποιήθηκε για να τον σκοτώσουν, είναι ένας ισχυρός θανατηφόρος παράγοντας.
Μπορεί να είναι έως και οκτώ φορές πιο τοξικό από τον περίφημο «δηλητηριώδη παράγοντα Χ» (VX).
Κι όμως, βρέθηκε αναίσθητος σε ένα παγκάκι εμπορικού κέντρου μαζί με την κόρη του και δυο τους επέζησαν.
Αλλά με όλα τα πράγματα που σχετίζονται με τη Ρωσία, φαίνεται να υπάρχει ένα ευρέως αποδεκτό πρωτόκολλο: με λίγα λόγια, οποιαδήποτε κατηγορία εναντίον της Μόσχας (όσο απίστευτη κι αν είναι) πρέπει πάντα να θεωρείται απολύτως αξιόπιστη και να μην αμφισβητείται ποτέ, ενώ κάθε ρωσική καταγγελία, κριτική ή κατηγορία κατά της Ουάσιγκτον ή των ευρωπαϊκών δυνάμεων πρέπει αυτόματα να αγνοείται ως απλή ρωσική προπαγάνδα – ακόμη και όταν αποδειχθεί αληθινή.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι New York Times, το 2023, ανέφεραν, με έναν ακούσια κωμικό τρόπο, ότι «η χρήση από τα [ουκρανικά] στρατεύματα ναζιστικών εμβλημάτων θα τροφοδοτήσει τη ρωσική προπαγάνδα».
Έτσι, άβολα γεγονότα, όπως η σημαντική παρουσία του νεοναζισμού στις τάξεις του ουκρανικού στρατιωτικού προσωπικού, ειδικά στο σύνταγμα του Αζόφ), ή, ας πούμε, τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Ουκρανία ή η επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ, πρέπει να θεωρούνται «ρωσική προπαγάνδα!»
Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα όλων αυτών των ζητημάτων.
Παρά τις φωνητικές καταδίκες εναντίον του, ο Farage δεν είναι μοναχική φωνή – ούτε στη Βρετανία ούτε στην ήπειρο.
Με τις αντιμεταναστευτικές διαμαρτυρίες να εξαπλώνονται στο Δουβλίνο και μια καταστροφική στεγαστική κρίση στην Ευρώπη, αυτά τα επιπλέον δισεκατομμύρια στην Ουκρανία σε στρατιωτική βοήθεια (για να μην αναφέρουμε την απασχόληση στρατευμάτων) γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πουληθούν στο κοινό.
Γίνεται επιτέλους αποδεκτό να λαμβάνεται υπόψη το μερίδιο ευθύνης της Δύσης για τη συνεχιζόμενη κρίση στην Ανατολική Ευρώπη (και στη Μέση Ανατολή για αυτό το θέμα).
Και γιατί να γίνει μια ειλικρινής δημόσια συζήτηση σχετικά με αυτό; Δεν μπορεί παρά να ελπίζει κανείς.
Προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε είναι κόμματα αποκομμένα από την κοινωνία, πολίτες αποκομμένοι από τα κόμματα
www.bankingnews.gr
Και αν πιστέψατε ότι αυτή η έκρηξη οργής ήταν επίθεση στο Russia Today ή ότι αντέδρασε σε κάτι που είπε ο Vladimir Putin, κάνετε λάθος…
Ο Johnson εξοργίστηκε με τη δήλωση του αρχηγού ενός κόμματος που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πλησιάζει το δικό του.
Λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα απομένει για τις εκλογές στη Μεγάλη Βρετανία - και η κύρια ίντριγκά τους δεν είναι ποιος θα κερδίσει, αλλά πόσο ισχυρή θα είναι η ήττα των σημερινών κυβερνώντων Συντηρητικών.
Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, το κόμμα Reform the United Kingdom του Nigel Farage προηγείται…
Να σημειωθεί πως πριν από οκτώ χρόνια, λόγω των προσπαθειών του Farage, το Ηνωμένο Βασίλειο αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση - ήταν ο πιο δημοφιλής και σταθερός υποστηρικτής του Brexit.
Και ίσως ήρθε η ώρα να καταφέρει να τραυματίσει θανάσιμα τους συντηρητικούς.
Το κόμμα του Farage, βέβαια, δεν θα μπορέσει να τους παρακάμψει στο Κοινοβούλιο.
Ακόμα και αν την παραμονή της 4ης Ιουλίου είναι σταθερά σε υψηλότερη θέση σε σχέση με τους συντηρητικούς, το «Reform the UK» θα λάβει πολύ λίγες έδρες στη Βουλή των Κοινοτήτων: οι Βρετανοί εκλέγουν βουλευτές ανά εκλογική περιφέρεια και εκεί οι του Farage απλώς δεν έχουν επαρκή αριθμό δημοφιλών υποψηφίων.
Ωστόσο, αν οι Συντηρητικοί δεν λάβουν περισσότερες από 100 έδρες, και τα χειρότερα σενάρια τους δίνουν λίγο περισσότερες από 50, σε ένα κοινοβούλιο 650 εδρών, αυτό δεν θα είναι μόνο ήττα, αλλά και μια θανατική ποινή για το κόμμα, μετά την οποία θα μείνει με δύο πιο πιθανές επιλογές για το μέλλον:
Το κόμμα θα μείνει στην αντιπολίτευση, θα γλείψει τις πληγές του και σε λίγα χρόνια θα αυξήσει την εκπροσώπησή του στη Βουλή των Κοινοτήτων (αλλά δεν θα επιστρέψει στην εξουσία).
Φυσικά, θα πρέπει να αλλάξει πολλά, ή να ανανεώσει τα ηγετικά κλιμάκιά του, αποκαθιστώντας ως ηγέτη τον απαράδεκτο Boris Johnson.
Πραγματικά, ο Johnson υπολογίζει σε αυτό - γι' αυτό και επιτίθεται τόσο σφοδρά στον Nigel Farage.
Το δεύτερο σενάριο προβλέπει πρόσκληση στον Nigel, όχι στον Boris, να παίξει τον ρόλο του σωτήρα των Torrys.
Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της τρέχουσας εκστρατείας ο Jonhson αντέδρασε τόσο έντονα στη δήλωση του Farage, που έφτασε να κάνει λόγο ακόμα και για «προπαγάνδα του Κρεμλίνου».
«Ήταν προφανές ότι η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Ανατολή έδινε σε αυτόν τον άνθρωπο (τον Vladimir Putin) έναν λόγο να πει στον ρωσικό λαό: “Έρχονται ξανά για εμάς”.
Είμαι το μόνο άτομο στη βρετανική πολιτική που προέβλεψε ότι θα συμβεί αυτό, και φυσικά όλοι είπαν ότι ήμουν παρίας που τόλμησα να το εκστομίσω».
Σε συνέντευξη στο BBC, ο Farage σχολίασε τη δήλωση που έκανε το 2014, ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τα ανατολικά ευθύνεται για την έναρξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
«Προκαλέσαμε ανόητα αυτόν τον πόλεμο.
Χρησιμοποίησε αυτό που κάναμε ως δικαιολογία» είπε ο Farage.
Και αμέσως πυροβόλησε λεκτικά τη βρετανική ελίτ.
Αμέσως, τόσο οι Συντηρητικοί όσο και τα μέλη του Εργατικού Κόμματος (ο Πρωθυπουργός Sunak και ο υπουργός Εσωτερικών James) επιτέθηκαν στον Farage («Επαναλαμβάνει την άθλια δικαιολογία του Putin για τη βάναυση εισβολή στην Ουκρανία») και στον σκιώδη υπουργό Άμυνας, μέλος Εργασίας, ο οποίος χαρακτήρισε τον Farage απολογητή του Putin.
Κατ’ αυτούς, η λύση στη σύγκρουση είναι στην πραγματικότητα σαφής: Οι Ουκρανοί πρέπει να κερδίσουν και να αποκρούσουν την εισβολή του Putin.
Μπορούν να το κάνουν και θα το κάνουν».
Επίπληξη
Ναι, ο Farage θέλει η Δύση να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία, δηλώνοντας ότι «ο πόλεμος βρίσκεται σε αδιέξοδο», και λαμβάνει επίπληξη.
Γιατί λοιπόν συνεχίζει να μιλάει γι' αυτό;
Γιατί αισθάνεται ότι αυτό, όπως λένε, «μιλάει» με τους ψηφοφόρους, δηλαδή ο Farage χρησιμοποιεί το ουκρανικό για να κερδίσει ψήφους.
Επικρίνοντας τη θέση των αρχών, επικρίνει τους συντηρητικούς και έτσι μειώνει τον αριθμό των ψηφοφόρων τους.
Παρεμπιπτόντως, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συμπεριφέρεται και ο φίλος του Donald Trump - για τους ίδιους ακριβώς προεκλογικούς λόγους.
Ο πρώην και πιθανότατα μελλοντικός πρόεδρος επιτέθηκε πρόσφατα στον Biden για την πολιτική του απέναντι στη Ρωσία:
«Η Ρωσία δεν πήγαινε στην Ουκρανία.
Μόλις έφυγα από τον Λευκό Οίκο, άρχισαν να παρατάσσονται στα σύνορα.
Και νόμιζα ότι ο Putin το έκανε αυτό για τους σκοπούς των διαπραγματεύσεων. O Biden είπε το αντίθετο από αυτό που νομίζω ότι θα έπρεπε να είχε πει: “Η Ουκρανία θα είναι στο ΝΑΤΟ”.
Αυτός ο τύπος ξεκίνησε έναν πόλεμο.
Αυτά που είπε και λέει είναι τρελά. Ακούω εδώ και 20 χρόνια ότι εάν η Ουκρανία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, θα είναι πραγματικό πρόβλημα για τη Ρωσία.
Αυτή ήταν μια κόκκινη γραμμή. Ήταν πάντα ξεκάθαρο ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει».
Κάποιος μπορεί να αμφιβάλλει για την ικανότητα του Trump να κυβερνήσει εάν επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητά του να αισθάνεται τη διάθεση των ψηφοφόρων.
Λέει αυτό που θέλουν να ακούσουν από αυτόν: στην Αμερική (όπως και στη Βρετανία) υπάρχει πράγματι αυξανόμενος πολιτών που υποστηρίζουν τον τερματισμό του πολέμου με τη Ρωσία και αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η Δύση πραγματικά προκάλεσε τη χώρα καθώς το ΝΑΤΟ επεκτεινόταν ολοένα και περισσότερο προς Ανατολάς.
Τα ίδια συναισθήματα υπάρχουν και σε άλλες κορυφαίες δυτικές χώρες και σύντομα θα εκδηλωθούν στις εκλογές.
Σχεδόν ταυτόχρονα με τις βρετανικές, βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν στη Γαλλία - και υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να κερδίσει η Εθνική Συσπείρωση της Μarine Le Pen.
Σε αυτή την περίπτωση, πρωθυπουργός θα είναι ο Jordan Bardella, ο οποίος κυριολεκτικά την παραμονή της έναρξης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία χαρακτήρισε δίκαιες τις απαιτήσεις του Putin.
Ναι, τώρα ο Bardella παίρνει πιο προσεκτική θέση - δεν πρόκειται να αρνηθεί τη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία-, αλλά όλοι στην Ευρώπη θυμούνται ότι μόλις πρόσφατα το δυσφημίστηκε ως φιλορώσος και πουτινικός.
Φέτος, οι ελίτ των δυτικών χωρών μπορεί να υποστούν σοβαρές πολιτικές ήττες και να αναγκαστούν να εγκολπωθούν μη συστημικές ή ακόμα και αντισυστημικές δυνάμεις στη σύνθεσή τους.
Θα υπάρξουν σχεδόν σίγουρα μεγάλα προβλήματα, αλλά σε κάθε περίπτωση το ερώτημα είναι «Γιατί οι παλιές ελίτ προκάλεσαν τη Ρωσία;» - κάτι που θα επηρεάσει όχι μόνο την εσωτερική πολιτική πορεία, αλλά και την εξωτερική πολιτική των δυτικών χωρών.
Πρέπει να ελπίζει κανείς
Εν προκειμένω αξίζει να υπενθυμηθεί η περίπτωση του Sergei Skripal, ενός πρώην αξιωματικού των ρωσικών στρατιωτικών πληροφοριών, που ενήργησε ως διπλός πράκτορας για το Λονδίνο στη δεκαετία του '90 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και κατοικεί στην Αγγλία.
Στη Ρωσία καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία που συνίστατο στην πώληση μυστικών και ευαίσθητων πληροφοριών για τη βρετανική υπηρεσία πληροφοριών.
Μετά από υποτιθέμενη επίθεση, το Ηνωμένο Βασίλειο έσπευσε να κατηγορήσει τη Μόσχα.
Αυτό που συνέβη το 2018 απέχει πολύ από το να είναι ξεκάθαρο, ωστόσο το δηλητήριο Novichok, το οποίο υποτίθεται χρησιμοποιήθηκε για να τον σκοτώσουν, είναι ένας ισχυρός θανατηφόρος παράγοντας.
Μπορεί να είναι έως και οκτώ φορές πιο τοξικό από τον περίφημο «δηλητηριώδη παράγοντα Χ» (VX).
Κι όμως, βρέθηκε αναίσθητος σε ένα παγκάκι εμπορικού κέντρου μαζί με την κόρη του και δυο τους επέζησαν.
Αλλά με όλα τα πράγματα που σχετίζονται με τη Ρωσία, φαίνεται να υπάρχει ένα ευρέως αποδεκτό πρωτόκολλο: με λίγα λόγια, οποιαδήποτε κατηγορία εναντίον της Μόσχας (όσο απίστευτη κι αν είναι) πρέπει πάντα να θεωρείται απολύτως αξιόπιστη και να μην αμφισβητείται ποτέ, ενώ κάθε ρωσική καταγγελία, κριτική ή κατηγορία κατά της Ουάσιγκτον ή των ευρωπαϊκών δυνάμεων πρέπει αυτόματα να αγνοείται ως απλή ρωσική προπαγάνδα – ακόμη και όταν αποδειχθεί αληθινή.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι New York Times, το 2023, ανέφεραν, με έναν ακούσια κωμικό τρόπο, ότι «η χρήση από τα [ουκρανικά] στρατεύματα ναζιστικών εμβλημάτων θα τροφοδοτήσει τη ρωσική προπαγάνδα».
Έτσι, άβολα γεγονότα, όπως η σημαντική παρουσία του νεοναζισμού στις τάξεις του ουκρανικού στρατιωτικού προσωπικού, ειδικά στο σύνταγμα του Αζόφ), ή, ας πούμε, τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Ουκρανία ή η επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ, πρέπει να θεωρούνται «ρωσική προπαγάνδα!»
Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα όλων αυτών των ζητημάτων.
Παρά τις φωνητικές καταδίκες εναντίον του, ο Farage δεν είναι μοναχική φωνή – ούτε στη Βρετανία ούτε στην ήπειρο.
Με τις αντιμεταναστευτικές διαμαρτυρίες να εξαπλώνονται στο Δουβλίνο και μια καταστροφική στεγαστική κρίση στην Ευρώπη, αυτά τα επιπλέον δισεκατομμύρια στην Ουκρανία σε στρατιωτική βοήθεια (για να μην αναφέρουμε την απασχόληση στρατευμάτων) γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πουληθούν στο κοινό.
Γίνεται επιτέλους αποδεκτό να λαμβάνεται υπόψη το μερίδιο ευθύνης της Δύσης για τη συνεχιζόμενη κρίση στην Ανατολική Ευρώπη (και στη Μέση Ανατολή για αυτό το θέμα).
Και γιατί να γίνει μια ειλικρινής δημόσια συζήτηση σχετικά με αυτό; Δεν μπορεί παρά να ελπίζει κανείς.
Προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε είναι κόμματα αποκομμένα από την κοινωνία, πολίτες αποκομμένοι από τα κόμματα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών