Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί θυσιάζουν την οικονομία και ενοχοποιούν την Κίνα για τις αποτυχίες τους στο.. ελεύθερο εμπόριο
Ανήκει στα παράδοξα της ιστορικής συγκυρίας που διανύουμε ότι οι ΗΠΑ φαίνεται ότι εγκαταλείπουν την ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς – όπως δείχνουν οι οικονομικές πλατφόρμες των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών – η οποία τις οδήγησε σε νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο και διαμόρφωσε την παγκοσμιοποίηση ενώ οι γεωπολιτικοί της αντίπαλοι, η Κίνα και η Ρωσία, ομνύουν στο ελεύθερο εμπόριο και τον πολυπολικό κόσμο εν αναφορά προς την νέα παγκόσμια τάξη που θα στηρίζεται στην αμοιβαία συνεργασία και τον σεβασμό στην πολιτική κυριαρχία.
Χαρακτηριστικό είναι ότι Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών του 2024 θα μείνει στη μνήμη για τα έντονα συναισθήματα που προκάλεσε η απόπειρα δολοφονίας κατά του υποψηφίου για προεδρία Donald Trump αλλά και για την οικονομική στροφή του κόμματος παρουσιάζονται ως οι οικονομικές λαϊκιστές υπέρ των Αμερικανών εργατών ενάντια στους ελιτιστές Δημοκρατικούς των μεγάλων αστικών κέντρων των ΗΠΑ.
Υπάρχει και ένας άλλος λόγος να το θυμόμαστε όμως – ακόμη πιο σοβαρός...
Σηματοδοτεί την εδραίωση ενός οργανωμένου «εθνικού συντηρητικού» κινήματος μέσα στο κόμμα το οποίο περιφρονώντας την παράδοση ασπάζεται μία ιδεολογία κατά της ελεύθερης αγοράς, περιφρονώντας απροκάλυπτα την ατομική ελευθερία υπέρ ενός ισχυρού και παρεμβατικού έθνους-κράτους.
Αυτή η αλλαγή στη σκέψη των Ρεπουμπλικανών είναι πιο ξεκάθαρη στην επιλογή του Trump του J.D. Vance ως υποψήφιου του κόμματος για τη θέση του αντιπροέδρου: «Και αυτή τη στιγμή που μιλάμε για μεγάλα εργοστάσια, που κατασκευάζονται και λειτουργούν πέρα από τα σύνορα στο Μεξικό.
Αυτό ισχύει, με όλα τα άλλα πράγματα που συμβαίνουν στα σύνορά μας και τα προϊόντα που κατασκευάζει η Κίνα η οποία παράγει αυτοκίνητα και να τα πουλήσει στη χώρα μας, χωρίς να επιβαρύνεται ούτε με φόρους, ούτε με τίποτα.
Οι United Auto Workers θα έπρεπε να ντρέπονται που επέτρεψαν να συμβεί αυτό και ο ηγέτης των United Auto Workers θα πρέπει να απολυθεί αμέσως και κάθε εργάτης αυτοκινήτων, συνδικαλισμένος ή μη, θα πρέπει να ψηφίζει τον Donald Trump γιατί θα επαναφέρουμε την αυτοκινητοβιομηχανία στη παλιά της ακόμη – και αυτό θα συμβεί άμεσα».
Υποσχέθηκε ότι θα κατασκευασθούν τα μεγαλύτερα εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων στον κόσμο!
«Θα το επαναφέρουμε, θα τα φτιάξουμε... Δεν μας απασχολούν οι συνέπειες.
Αλλά αυτά τα εργοστάσια θα κατασκευαστούν στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι άνθρωποί μας θα στελεχώσουν αυτά τα εργοστάσια και αν (οι ξένοι) δεν συμφωνούν μαζί μας, θα βάλουμε δασμό περίπου 100% έως 200% σε κάθε αυτοκίνητο ώστε να μην πωλείται στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Από την πλευρά του, ο Vance απηχεί επακριβώς τον τρόπο σκέψης συντηρητικών δεξαμενών σκέψης όπως οι American Compass και Claremont Institute.
Την ίδια ώρα, παραδέχεται ότι οι ελεύθερες αγορές είναι καλύτερες από τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας στο να κατανέμουν τους πόρους και να δίνουν τη δυνατότητα στους ανθρώπους να καλύπτουν ο ένας τις ανάγκες του άλλου (ο Vance αναφέρει ακόμη και τον Αυστριακό οικονομολόγο F.A. Hayek σε αυτό το πλαίσιο ο οποίος υποστήριξε την αυθόρμητη τάξη της αγοράς), οι συντηρητικοί εθνικιστές όπως ο Vance διαμαρτύρονται ότι η Αμερική έχει ήδη μια de facto βιομηχανική πολιτική που τιμωρεί βιομηχανίες έντασης κεφαλαίου και ταυτόχρονα τις αφήνει ευάλωτες στις κακοήθεις πολιτικές των Κινέζων κομμουνιστών.
Σύμφωνα με αυτούς, οι Αμερικανοί έχουν την ηθική υποχρέωση να αναπροσανατολίσουν τον υπάρχοντα παρεμβατισμό τους προς την εύνοια των Αμερικανών «θυμάτων» των κομμουνιστικών κινεζικών πολιτικών και όχι να συνεχίσουν να ευνοούν τις ελίτ της Wall Street και της Big Tech που επωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση.
.jpg?width=700&auto=webp&quality=80&disable=upscale)
Τα δύο λάθη
Υπάρχουν δύο θεμελιώδη λάθη σε αυτή την περιγραφή της αποβιομηχάνισης της Αμερικής και στη σύσταση για την «εθνική βιομηχανική πολιτική» ως θεραπεία, το ένα θεωρητικό και το άλλο ιστορικό.
1. Από θεωρητική σκοπιά, η δημιουργία νέων εμπορικών φραγμών και οι νέες κυβερνητικές (πάντοτε κακές...) επενδύσεις στην απασχόληση και σε άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, μπορούν μόνο να μειώσουν, όχι να αυξήσουν, την παραγωγικότητα των εργαζομένων και, ως εκ τούτου, μόνο να οδηγήσουν σε επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου.
Μόνο η κατάργηση των υφιστάμενων πολιτικών που εμποδίζουν τις ιδιωτικές επενδύσεις σε βιομηχανίες έντασης κεφαλαίου στην Αμερική —δηλαδή, μια στροφή προς τις πολιτικές laissez-faire— μπορεί να βελτιώσει αποδεδειγμένα την παραγωγικότητα της εργασίας και την κερδοφορία του κεφαλαίου και συνεπώς τα πραγματικά εισοδήματα των Αμερικανών από την εργασία τους.
Εάν το πρόβλημα με την αμερικανική οικονομία είναι η υπάρχουσα παγκοσμιοποιημένη εκδοχή του κορπορατισμού, τότε η λύση είναι να απαλλαγούμε από τέτοιου είδους παρεμβατισμό και όχι να περιορίσουμε περαιτέρω τον παραγωγικό τομέα τοποθετώντας μια μορφή εθνικού κορπορατιστικού σχεδιασμού πάνω από τις υπάρχουσες παρεμβάσεις.
Οι κρατικές επενδύσεις δεν μπορούν να μετατρέψουν τις ετοιμοθάνατες βιομηχανίες σε καθαρό κέρδος για τους Αμερικανούς εργαζομένους, ούτε καν για την εξουδετέρωση των αποκλίσεων από το laissez-faire από άλλες κυβερνήσεις.
Δεν κατανούν πώς διαμορφώνονται οι τιμές
Η αποτυχία του Vance να κατανοήσει τις αποτυχίες της βιομηχανικής πολιτικής φαίνεται να έχει τις ρίζες της σε μια παρανόηση της κριτικής της Αυστριακής Σχολής στον σοσιαλιστικό κεντρικό σχεδιασμό.
Πριν από λίγο περισσότερο από έναν αιώνα, ο Ludwig von Mises απέδειξε ότι οι μελλοντικοί υπολογισμοί κόστους/οφέλους για τη σύγκριση εναλλακτικών επενδυτικών στρατηγικών είναι αδύνατοι χωρίς τη συμπερίληψη σε αυτούς τους υπολογισμούς των τιμών για κεφαλαιουχικά αγαθά και των λοιπών παραγωγικών συντελεστών που παράγονται από ανταγωνιστικές αγορές οι οποίες λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος και τη ζημία.
Οι οπαδοί του κεντρικού σχεδιασμού – καθώς διαμορφώνουν τις επενδυτικές στρατηγικές - δεν αγνοούν απλώς πράγματα που είναι γνωστά στους υπόλοιπους παράγοντες της αγοράς και επομένως είναι πιο πιθανό να κάνουν δαπανηρά λάθη στους υπολογισμούς τους (ένα σημείο που τονίζεται συχνά από τον Hayek) αλλά κυριολεκτικά δεν μπορούν να λάβουν υπόψη στο προγραμματισμό τους τιμές που να έχουν νόημα στον πραγματικό κόσμο - εάν θυμηθούμε την «μαύρη αγορά» στη σοβιετική αυτοκρατορία θα καταταλάβουμε πλήρως την αποτυχία του μοντέλου του κεντρικού σχεδιασμού.
Όταν οι εθνοσυντηρητικοί δηλώνουν μεγαλοπρεπώς ότι τα άτομα οφείλουν να προστατεύουν τους συμπολίτες τους από την απώλεια της δουλειάς τους λόγω παρεμβάσεων από τις ξένες κυβερνήσεις, αμελούν να μας προειδοποιήσουν ότι δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα για το κόστος των προγραμμάτων προστασίας της εργασίας - όπως είναι επίσης το άγνωστο κόστος των εξίσου συγκεχυμένων περιβαλλοντικών, κοινωνικών και άλλων δημόσιων πολιτικών που έχουν οι παγκοσμιοποιητές του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ επιβάλει στις επιχειρήσεις.
2. Από ιστορική σκοπιά, η αποβιομηχάνιση της Αμερικής — η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 — δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποδωθεί στην Κίνα, η οποία δεν έγινε καν σημαντικός παίκτης στο διεθνές εμπόριο μέχρι περίπου 30 χρόνια αργότερα, όταν εντάχθηκε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001 και δεν πρόλαβε την Αμερική ως αποδέκτη άμεσων ξένων επενδύσεων μέχρι το 2020.
Το αφήγημα Trump ότι η Wall Street χρηματοδότησε την καθαρή μεταφορά αμερικανικών βιομηχανικών θέσεων εργασίας στην Κίνα χάρη σε ύποπτες εμπορικές συμφωνίες είναι … ανοησία και fake news.
Οι κομμουνιστικές κινεζικές πολιτικές κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα στην πραγματικότητα πρόσφεραν αυτό που θα μπορούσε να ήταν τεράστιο όφελος στις αμερικανικές βιομηχανίες: τα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα της Κίνας με την Αμερική συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στη δεξαμενή αποταμιεύσεων που ήταν διαθέσιμη στην Αμερική, από τότε που οι κομμουνιστές απέφυγαν να βλάψουν τους Κινέζους εξαγωγείς με το να τους αναγκάσουν να επαναπατρίσουν τα κέρδη τους σε δολάρια, καθιστώντας τις τιμές εξαγωγής τους μη ανταγωνιστικές.
Η λανθασμένη βιομηχανική πολιτική της Κίνας θα μπορούσε να είχε βοηθήσει στην αντιστροφή της χρόνιας μακροπρόθεσμης στασιμότητας των αμερικανικών βιομηχανιών, αν περισσότερες από τις αυξημένες αποταμιεύσεις στην Αμερική είχαν βρει τον δρόμο τους σε παραγωγικές ενδοχώριες επενδύσεις.
Δυστυχώς, αυτή η ευκαιρία για μόχλευση της συσσώρευσης κεφαλαίου προς όφελος των αμερικανικών βιομηχανιών χάθηκε και το επίπεδο ζωής των Αμερικανών εργαζομένων συνέχισε να επιδεινώνεται.
Τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί διπλασίασαν τους σπάταλους τρόπους τους για να αποσπάσουν ψήφους, όπως ακριβώς έκαναν από τότε που το δολάριο έφυγε από τον κανόνα του χρυσού το 1971.
Το μερίδιο του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Αμερικής που αφιερώθηκε σε καθαρές ιδιωτικές εγχώριες επενδύσεις (δηλ. το μερίδιο που στην πραγματικότητα αναπτύσσει την αμερικανική οικονομία) μειώνεται από τότε, εκτοπισμένο σε μεγάλο βαθμό από τον διπλασιασμό του μεριδίου του ΑΕΠ που αφιερώνεται στην Κοινωνική Ασφάλιση, το Medicare και άλλες κρατικές μεταβιβάσεις.
Κατά κεφαλην τρέχουσες εισπράξεις από τις κοινωνικές μεταβιβάσεις (επιδόματα, ασφαλιστικές καλύψεις κλπ.) σε σύγκριση με τις καθαρές εγχώριες επενδύσεις, 1965-2024
Η Κίνα, αντίθετα, απαλλάχθηκε από το μαοϊκό «σιδερένιο μπολ με ρύζι», με ακόμη και τους πιο φτωχούς Κινέζους να απολαμβάνουν κατάκαρδα την προτροπή του Deng Xiaoping ότι «το να πλουτίζεις είναι ένδοξο» και να αυξάνουνι τα προσωπικά τους ποσοστά αποταμίευσης σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από τον τυπικό Αμερικανό.
Δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί η τεράστια διαφορά στα μερίδια του ΑΕΠ που αφιερώνονται στον ακαθάριστο σχηματισμό κεφαλαίου κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Η Κίνα έχει καρπωθεί τους καρπούς της αναπτυξιακής διαδικασίας με μια ταχέως ακμάζουσα οικονομία, παρά τις αδυναμίες του κρατικού παρεμβατισμού και των κεφαλαιακών ελέγχων που προκαλούν προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα.
Η Αμερική, από την άλλη πλευρά, έχει παρασυρθεί από … τους ανεμόμυλους των δύο μεγάλων κομμάτων της που υποστηρίζουν την αρχή ότι όλοι οι Αμερικανοί δικαιούνται οικονομική ασφάλεια σε βάρος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και να χρηματοδοτούν αυτή τη δαπάνη εκτυπώνοντας δολάρια αφαιδώς ώστε να μπορεί να καταφεύγει σε απεριόριστη νομισματοποίηση του τεράστιου χρέους.
Με λίγα λόγια, η Αμερική έχει καταφύγει - ανεξάρτητα από το ποιος είναι επικεφαλής - σε μια συνολική πολιτική ανάλωσης κεφαλαίου.
Ο Trump κατέστησε σαφές ότι δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να αντιμετωπίσει την κρίση Κοινωνικής Ασφάλισης/Medicare ούτε ο ίδιος ή οι σύμμαχοί του έχουν εκφράσει μεγάλο ενδιαφέρον για νομισματικές ή τραπεζικές μεταρρυθμίσεις που θα αποκαταστήσουν τη σοβαρή δημοσιονομική πειθαρχία θέτοντας τέρμα στη διακομματική πολιτική νομισματοποίησης του χρέους
Τα… θαύματα!
Αντίθετα, υποσχέθηκε ένα εκπληκτικό... θαύμα ταυτόχρονης μείωσης των επιτοκίων, μείωσης του κρατικού χρέους, μείωσης των φορολογικών συντελεστών και περιορισμού της υποτίμησης του δολαρίου, επιτρέποντας παράλληλα την ανεξέλεγκτη αύξηση του κόστους της Κοινωνικής Ασφάλισης και του Medicare.
Υποσχέθηκε επίσης να μην προκαλέσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, λες και τα αντίπαλα εμπορικά μπλοκ που προκύπτουν από τον κερματισμό η του διεθνούς καταμερισμού εργασίας δεν θα έχουν κίνητρα να πολεμήσουν για την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, όπως συνέβη μέχρι τους δύο πρώτους Παγκόσμιους Πολέμους.
Αντί να αντιμετωπίσουν τις πραγματικές αιτίες της παρακμής της Αμερικής, ο Trump και το κόμμα του – και με έναν άλλο τρόπο οι Δημοκρατικοί - κατηγορούν τους ξένους για τις αδυναμίες της και χρησιμοποιούν αυτή την ευθύνη ως πρόσχημα για να διεξάγουν πόλεμο στην αμερικανική οικονομία, δημιουργώντας ακόμη ένα νέο σύνολο κεκτημένω συμφερόντων που θα ζουν σε βάρος της φθίνουσας παραγωγικής της δυνατότητας.
www.bankingnews.gr
Χαρακτηριστικό είναι ότι Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών του 2024 θα μείνει στη μνήμη για τα έντονα συναισθήματα που προκάλεσε η απόπειρα δολοφονίας κατά του υποψηφίου για προεδρία Donald Trump αλλά και για την οικονομική στροφή του κόμματος παρουσιάζονται ως οι οικονομικές λαϊκιστές υπέρ των Αμερικανών εργατών ενάντια στους ελιτιστές Δημοκρατικούς των μεγάλων αστικών κέντρων των ΗΠΑ.
Υπάρχει και ένας άλλος λόγος να το θυμόμαστε όμως – ακόμη πιο σοβαρός...
Σηματοδοτεί την εδραίωση ενός οργανωμένου «εθνικού συντηρητικού» κινήματος μέσα στο κόμμα το οποίο περιφρονώντας την παράδοση ασπάζεται μία ιδεολογία κατά της ελεύθερης αγοράς, περιφρονώντας απροκάλυπτα την ατομική ελευθερία υπέρ ενός ισχυρού και παρεμβατικού έθνους-κράτους.
Αυτή η αλλαγή στη σκέψη των Ρεπουμπλικανών είναι πιο ξεκάθαρη στην επιλογή του Trump του J.D. Vance ως υποψήφιου του κόμματος για τη θέση του αντιπροέδρου: «Και αυτή τη στιγμή που μιλάμε για μεγάλα εργοστάσια, που κατασκευάζονται και λειτουργούν πέρα από τα σύνορα στο Μεξικό.
Αυτό ισχύει, με όλα τα άλλα πράγματα που συμβαίνουν στα σύνορά μας και τα προϊόντα που κατασκευάζει η Κίνα η οποία παράγει αυτοκίνητα και να τα πουλήσει στη χώρα μας, χωρίς να επιβαρύνεται ούτε με φόρους, ούτε με τίποτα.
Οι United Auto Workers θα έπρεπε να ντρέπονται που επέτρεψαν να συμβεί αυτό και ο ηγέτης των United Auto Workers θα πρέπει να απολυθεί αμέσως και κάθε εργάτης αυτοκινήτων, συνδικαλισμένος ή μη, θα πρέπει να ψηφίζει τον Donald Trump γιατί θα επαναφέρουμε την αυτοκινητοβιομηχανία στη παλιά της ακόμη – και αυτό θα συμβεί άμεσα».
Υποσχέθηκε ότι θα κατασκευασθούν τα μεγαλύτερα εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων στον κόσμο!
«Θα το επαναφέρουμε, θα τα φτιάξουμε... Δεν μας απασχολούν οι συνέπειες.
Αλλά αυτά τα εργοστάσια θα κατασκευαστούν στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι άνθρωποί μας θα στελεχώσουν αυτά τα εργοστάσια και αν (οι ξένοι) δεν συμφωνούν μαζί μας, θα βάλουμε δασμό περίπου 100% έως 200% σε κάθε αυτοκίνητο ώστε να μην πωλείται στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Από την πλευρά του, ο Vance απηχεί επακριβώς τον τρόπο σκέψης συντηρητικών δεξαμενών σκέψης όπως οι American Compass και Claremont Institute.
Την ίδια ώρα, παραδέχεται ότι οι ελεύθερες αγορές είναι καλύτερες από τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας στο να κατανέμουν τους πόρους και να δίνουν τη δυνατότητα στους ανθρώπους να καλύπτουν ο ένας τις ανάγκες του άλλου (ο Vance αναφέρει ακόμη και τον Αυστριακό οικονομολόγο F.A. Hayek σε αυτό το πλαίσιο ο οποίος υποστήριξε την αυθόρμητη τάξη της αγοράς), οι συντηρητικοί εθνικιστές όπως ο Vance διαμαρτύρονται ότι η Αμερική έχει ήδη μια de facto βιομηχανική πολιτική που τιμωρεί βιομηχανίες έντασης κεφαλαίου και ταυτόχρονα τις αφήνει ευάλωτες στις κακοήθεις πολιτικές των Κινέζων κομμουνιστών.
Σύμφωνα με αυτούς, οι Αμερικανοί έχουν την ηθική υποχρέωση να αναπροσανατολίσουν τον υπάρχοντα παρεμβατισμό τους προς την εύνοια των Αμερικανών «θυμάτων» των κομμουνιστικών κινεζικών πολιτικών και όχι να συνεχίσουν να ευνοούν τις ελίτ της Wall Street και της Big Tech που επωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση.
Τα δύο λάθη
Υπάρχουν δύο θεμελιώδη λάθη σε αυτή την περιγραφή της αποβιομηχάνισης της Αμερικής και στη σύσταση για την «εθνική βιομηχανική πολιτική» ως θεραπεία, το ένα θεωρητικό και το άλλο ιστορικό.
1. Από θεωρητική σκοπιά, η δημιουργία νέων εμπορικών φραγμών και οι νέες κυβερνητικές (πάντοτε κακές...) επενδύσεις στην απασχόληση και σε άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, μπορούν μόνο να μειώσουν, όχι να αυξήσουν, την παραγωγικότητα των εργαζομένων και, ως εκ τούτου, μόνο να οδηγήσουν σε επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου.
Μόνο η κατάργηση των υφιστάμενων πολιτικών που εμποδίζουν τις ιδιωτικές επενδύσεις σε βιομηχανίες έντασης κεφαλαίου στην Αμερική —δηλαδή, μια στροφή προς τις πολιτικές laissez-faire— μπορεί να βελτιώσει αποδεδειγμένα την παραγωγικότητα της εργασίας και την κερδοφορία του κεφαλαίου και συνεπώς τα πραγματικά εισοδήματα των Αμερικανών από την εργασία τους.
Εάν το πρόβλημα με την αμερικανική οικονομία είναι η υπάρχουσα παγκοσμιοποιημένη εκδοχή του κορπορατισμού, τότε η λύση είναι να απαλλαγούμε από τέτοιου είδους παρεμβατισμό και όχι να περιορίσουμε περαιτέρω τον παραγωγικό τομέα τοποθετώντας μια μορφή εθνικού κορπορατιστικού σχεδιασμού πάνω από τις υπάρχουσες παρεμβάσεις.
Οι κρατικές επενδύσεις δεν μπορούν να μετατρέψουν τις ετοιμοθάνατες βιομηχανίες σε καθαρό κέρδος για τους Αμερικανούς εργαζομένους, ούτε καν για την εξουδετέρωση των αποκλίσεων από το laissez-faire από άλλες κυβερνήσεις.
Δεν κατανούν πώς διαμορφώνονται οι τιμές
Η αποτυχία του Vance να κατανοήσει τις αποτυχίες της βιομηχανικής πολιτικής φαίνεται να έχει τις ρίζες της σε μια παρανόηση της κριτικής της Αυστριακής Σχολής στον σοσιαλιστικό κεντρικό σχεδιασμό.
Πριν από λίγο περισσότερο από έναν αιώνα, ο Ludwig von Mises απέδειξε ότι οι μελλοντικοί υπολογισμοί κόστους/οφέλους για τη σύγκριση εναλλακτικών επενδυτικών στρατηγικών είναι αδύνατοι χωρίς τη συμπερίληψη σε αυτούς τους υπολογισμούς των τιμών για κεφαλαιουχικά αγαθά και των λοιπών παραγωγικών συντελεστών που παράγονται από ανταγωνιστικές αγορές οι οποίες λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος και τη ζημία.
Οι οπαδοί του κεντρικού σχεδιασμού – καθώς διαμορφώνουν τις επενδυτικές στρατηγικές - δεν αγνοούν απλώς πράγματα που είναι γνωστά στους υπόλοιπους παράγοντες της αγοράς και επομένως είναι πιο πιθανό να κάνουν δαπανηρά λάθη στους υπολογισμούς τους (ένα σημείο που τονίζεται συχνά από τον Hayek) αλλά κυριολεκτικά δεν μπορούν να λάβουν υπόψη στο προγραμματισμό τους τιμές που να έχουν νόημα στον πραγματικό κόσμο - εάν θυμηθούμε την «μαύρη αγορά» στη σοβιετική αυτοκρατορία θα καταταλάβουμε πλήρως την αποτυχία του μοντέλου του κεντρικού σχεδιασμού.
Όταν οι εθνοσυντηρητικοί δηλώνουν μεγαλοπρεπώς ότι τα άτομα οφείλουν να προστατεύουν τους συμπολίτες τους από την απώλεια της δουλειάς τους λόγω παρεμβάσεων από τις ξένες κυβερνήσεις, αμελούν να μας προειδοποιήσουν ότι δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα για το κόστος των προγραμμάτων προστασίας της εργασίας - όπως είναι επίσης το άγνωστο κόστος των εξίσου συγκεχυμένων περιβαλλοντικών, κοινωνικών και άλλων δημόσιων πολιτικών που έχουν οι παγκοσμιοποιητές του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ επιβάλει στις επιχειρήσεις.
2. Από ιστορική σκοπιά, η αποβιομηχάνιση της Αμερικής — η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 — δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποδωθεί στην Κίνα, η οποία δεν έγινε καν σημαντικός παίκτης στο διεθνές εμπόριο μέχρι περίπου 30 χρόνια αργότερα, όταν εντάχθηκε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001 και δεν πρόλαβε την Αμερική ως αποδέκτη άμεσων ξένων επενδύσεων μέχρι το 2020.
Το αφήγημα Trump ότι η Wall Street χρηματοδότησε την καθαρή μεταφορά αμερικανικών βιομηχανικών θέσεων εργασίας στην Κίνα χάρη σε ύποπτες εμπορικές συμφωνίες είναι … ανοησία και fake news.
Οι κομμουνιστικές κινεζικές πολιτικές κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα στην πραγματικότητα πρόσφεραν αυτό που θα μπορούσε να ήταν τεράστιο όφελος στις αμερικανικές βιομηχανίες: τα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα της Κίνας με την Αμερική συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στη δεξαμενή αποταμιεύσεων που ήταν διαθέσιμη στην Αμερική, από τότε που οι κομμουνιστές απέφυγαν να βλάψουν τους Κινέζους εξαγωγείς με το να τους αναγκάσουν να επαναπατρίσουν τα κέρδη τους σε δολάρια, καθιστώντας τις τιμές εξαγωγής τους μη ανταγωνιστικές.
Η λανθασμένη βιομηχανική πολιτική της Κίνας θα μπορούσε να είχε βοηθήσει στην αντιστροφή της χρόνιας μακροπρόθεσμης στασιμότητας των αμερικανικών βιομηχανιών, αν περισσότερες από τις αυξημένες αποταμιεύσεις στην Αμερική είχαν βρει τον δρόμο τους σε παραγωγικές ενδοχώριες επενδύσεις.
Δυστυχώς, αυτή η ευκαιρία για μόχλευση της συσσώρευσης κεφαλαίου προς όφελος των αμερικανικών βιομηχανιών χάθηκε και το επίπεδο ζωής των Αμερικανών εργαζομένων συνέχισε να επιδεινώνεται.
Τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί διπλασίασαν τους σπάταλους τρόπους τους για να αποσπάσουν ψήφους, όπως ακριβώς έκαναν από τότε που το δολάριο έφυγε από τον κανόνα του χρυσού το 1971.
Το μερίδιο του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Αμερικής που αφιερώθηκε σε καθαρές ιδιωτικές εγχώριες επενδύσεις (δηλ. το μερίδιο που στην πραγματικότητα αναπτύσσει την αμερικανική οικονομία) μειώνεται από τότε, εκτοπισμένο σε μεγάλο βαθμό από τον διπλασιασμό του μεριδίου του ΑΕΠ που αφιερώνεται στην Κοινωνική Ασφάλιση, το Medicare και άλλες κρατικές μεταβιβάσεις.
Κατά κεφαλην τρέχουσες εισπράξεις από τις κοινωνικές μεταβιβάσεις (επιδόματα, ασφαλιστικές καλύψεις κλπ.) σε σύγκριση με τις καθαρές εγχώριες επενδύσεις, 1965-2024
Η Κίνα, αντίθετα, απαλλάχθηκε από το μαοϊκό «σιδερένιο μπολ με ρύζι», με ακόμη και τους πιο φτωχούς Κινέζους να απολαμβάνουν κατάκαρδα την προτροπή του Deng Xiaoping ότι «το να πλουτίζεις είναι ένδοξο» και να αυξάνουνι τα προσωπικά τους ποσοστά αποταμίευσης σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από τον τυπικό Αμερικανό.
Δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί η τεράστια διαφορά στα μερίδια του ΑΕΠ που αφιερώνονται στον ακαθάριστο σχηματισμό κεφαλαίου κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Η Κίνα έχει καρπωθεί τους καρπούς της αναπτυξιακής διαδικασίας με μια ταχέως ακμάζουσα οικονομία, παρά τις αδυναμίες του κρατικού παρεμβατισμού και των κεφαλαιακών ελέγχων που προκαλούν προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα.
Η Αμερική, από την άλλη πλευρά, έχει παρασυρθεί από … τους ανεμόμυλους των δύο μεγάλων κομμάτων της που υποστηρίζουν την αρχή ότι όλοι οι Αμερικανοί δικαιούνται οικονομική ασφάλεια σε βάρος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και να χρηματοδοτούν αυτή τη δαπάνη εκτυπώνοντας δολάρια αφαιδώς ώστε να μπορεί να καταφεύγει σε απεριόριστη νομισματοποίηση του τεράστιου χρέους.
Με λίγα λόγια, η Αμερική έχει καταφύγει - ανεξάρτητα από το ποιος είναι επικεφαλής - σε μια συνολική πολιτική ανάλωσης κεφαλαίου.
Ο Trump κατέστησε σαφές ότι δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να αντιμετωπίσει την κρίση Κοινωνικής Ασφάλισης/Medicare ούτε ο ίδιος ή οι σύμμαχοί του έχουν εκφράσει μεγάλο ενδιαφέρον για νομισματικές ή τραπεζικές μεταρρυθμίσεις που θα αποκαταστήσουν τη σοβαρή δημοσιονομική πειθαρχία θέτοντας τέρμα στη διακομματική πολιτική νομισματοποίησης του χρέους
Τα… θαύματα!
Αντίθετα, υποσχέθηκε ένα εκπληκτικό... θαύμα ταυτόχρονης μείωσης των επιτοκίων, μείωσης του κρατικού χρέους, μείωσης των φορολογικών συντελεστών και περιορισμού της υποτίμησης του δολαρίου, επιτρέποντας παράλληλα την ανεξέλεγκτη αύξηση του κόστους της Κοινωνικής Ασφάλισης και του Medicare.
Υποσχέθηκε επίσης να μην προκαλέσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, λες και τα αντίπαλα εμπορικά μπλοκ που προκύπτουν από τον κερματισμό η του διεθνούς καταμερισμού εργασίας δεν θα έχουν κίνητρα να πολεμήσουν για την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, όπως συνέβη μέχρι τους δύο πρώτους Παγκόσμιους Πολέμους.
Αντί να αντιμετωπίσουν τις πραγματικές αιτίες της παρακμής της Αμερικής, ο Trump και το κόμμα του – και με έναν άλλο τρόπο οι Δημοκρατικοί - κατηγορούν τους ξένους για τις αδυναμίες της και χρησιμοποιούν αυτή την ευθύνη ως πρόσχημα για να διεξάγουν πόλεμο στην αμερικανική οικονομία, δημιουργώντας ακόμη ένα νέο σύνολο κεκτημένω συμφερόντων που θα ζουν σε βάρος της φθίνουσας παραγωγικής της δυνατότητας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών