«Ανάλυση» του αρχιεκτελεστή της 17Νοέμβρη Δημήτρη Κουφοντίνα για τα ελληνοτουρκικά και τον πόλεμο στην Ουκρανία δημοσιεύσε η εφημερίδα ΕφΣυν προκαλώντας σάλο και σφορδρές αντιδράσεις.
Η βασική ιδέα του ισοβίτη δολοφόνου, είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ακολουθεί «δουλικά φιλοαμερικανική πολιτική» και ότι απομονώνεται έτσι από τους άλλους μεγάλους γεωπολιτικούς παίκτες όπως Ρωσία, Κίνα και Ιράν, ενώ συστρατευόμενη με τις ΗΠΑ, εναποθέτει τις ελπίδες της για μια ευνοϊκή στάση της στα ελληνοτουρκικά, αλλά διαψεύδεται συνεχώς. Γιατί όπως σημειώνει ο Δημήτρης Κουφοντίνας, οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν τον χώρο Ελλάδας και Τουρκίας ενιαίο και τους είναι αδιάφορα τα ενδιάμεσα σύνορα.
Όπως μάλιστα σημειώνει στην ανάλυσή του ο Κουφοντίνας, οι Ηνωμένες Πολιτείες ποτέ δεν πρόκειται να στραφούν εναντίον μιας χώρας που αναβαθμίζεται συνεχώς γεωπολιτικά, για χάρη μιας χώρας σταθερά υποτακτικής και δεδομένης.
Δεν αναφέρει το επίθετο «Μητσοτάκης»
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναφέρεται πάντα ως «κυβέρνηση Μ.» αφού ο «αρθρογράφος» δεν γράφει καν το όνομα του Έλληνα πρωθυπουργού.
Η "ανάλυση" συνοδεύεται με μια καταγγελία για τα σχέδια της Δύσης εναντίον της Ρωσίας.
Το πλήρες κείμενο
«Από το 2019, η κυβέρνηση Μ. πραγματοποιεί μια σοβαρή και επικίνδυνη στροφή στην εξωτερική πολιτική, επαναφέροντας το δόγμα για τον «Από Βορρά Κίνδυνο». Μια στροφή που σηματοδοτεί χαρακτηριστικά ο χαιρετισμός του υπουργού Αμυνας στον διοικητή των χερσαίων δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη: «Οι στρατιώτες μας μάτωσαν στο παρελθόν δίπλα στους Αμερικανούς στρατιώτες και το ίδιο θα γίνει και στο μέλλον».
Ήταν μια δήλωση βγαλμένη κατευθείαν από το εμφυλιοπολεμικό χρονοντούλαπο του «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» του 1948. Τότε, ακολούθησε η αποστολή Ελλήνων στρατιωτών να ματώσουν στην Κορέα. Σήμερα, σε ένα απίστευτο déjà vu, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία.
Η Ελλάδα έχει ήδη εμπλακεί ως εμπόλεμο κατ’ ουσίαν μέρος στην ουκρανική σύγκρουση. Μέσα από το πυκνό πλέγμα των επιθετικών στρατιωτικών βάσεων, μέσα από τις στρατιωτικές και πολιτικές υποδομές της χώρας που παραχώρησε η κυβέρνηση Μ. –άνευ όρων και επ’ αόριστον– στις ΗΠΑ, με την αποικιακή συμφωνία του 2019 για τις βάσεις.
Η κυβέρνηση Μ. αλλάζει το αμυντικό δόγμα, αλλάζει τη διάταξη των ένοπλων δυνάμεων με μέτωπο προς Βορρά, αλλάζει την πολιτική των εξοπλισμών, αγοράζοντας πανάκριβα οπλικά συστήματα που εξυπηρετούν την επίθεση στο Βορρά, απογυμνώνει την άμυνα των νησιών για να στέλνει στο μέτωπο του Βορρά κρίσιμα οπλικά συστήματα. Ο υπουργός Αμυνας αποκάλυψε αυτήν την αναδιάταξη του στρατού, εξαπολύοντας ταυτόχρονα πρωτοφανή επίθεση στους στρατιωτικούς που φαίνεται να διαφωνούν, κατηγορώντας τους για έλλειψη σοβαρότητας και ευθύνης.
Η κυβέρνηση Μ. προσπαθεί να πείσει ότι αυτή η απόλυτη συστράτευση με τις ΗΠΑ θα εξασφαλίσει μια ευνοϊκή στάση τους στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Ακόμη κι αν το πίστεψαν –και προσωπικά πιστεύω ότι ποτέ δεν το πίστεψαν- διαψεύστηκαν για μια ακόμη φορά με το διπλωματικό στραπάτσο στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, όπου το πάγιο «βρείτε τα» ήταν η μόνη και μόνιμη απάντηση που πήρανε απέναντι στη ρητορική του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας, που απειλεί σήμερα με «την καταστροφή του ελληνικού λαού».
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που διαψεύδονται οι προσδοκίες αυτών που σκύβουν υπάκουοι στα ξένα συμφέροντα. Το ίδιο συνέβη και το 1997, με τη Συμφωνία της Μαδρίτης. Τότε που η κυβέρνηση Σημίτη, κάτω από τις πιέσεις των ΗΠΑ, δεσμεύτηκε να μην ασκήσει κυριαρχικά δικαιώματα που απορρέουν από το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, στη λογική ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Επένδυε κι αυτή, προσδοκώντας την προστασία των ΗΠΑ στο υπάκουο «καλό παιδί». Και παραιτήθηκε από την υπεράσπιση κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, αφήνοντας ανοικτό το χώρο στην επέκταση των απαιτήσεων της Τουρκίας, που γιγαντώνονται σήμερα με το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, τη διεκδίκηση του μισού Αιγαίου και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των νησιών.
Κι αν η κυβέρνηση Σημίτη άφησε ανοιχτό πολιτικό - διπλωματικό χώρο, η κυβέρνηση Μ. με το νέο αμυντικό δόγμα και την ιδιόμορφη αντίληψη του ίδιου του Μ. για την εξωτερική πολιτική, αφήνει ανοιχτό χώρο και στο πεδίο. Επικίνδυνες καταστάσεις διαμορφώνονται ήδη και η επιμονή της κυβέρνησης Μ. σε παρακλήσεις προς τις ΗΠΑ για την τιμωρία του παραβάτη του Διεθνούς Δίκαιου, θα φέρουν τα ίδια αποτελέσματα που είχαμε στην Κύπρο, στα Ιμια και στις υπόλοιπες γκρίζες ζώνες. Γιατί, για τις ΗΠΑ, ο χώρος Ελλάδα -Τουρκία είναι ενιαίος, τους είναι αδιάφορα τα ενδιάμεσα σύνορα και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να στραφούν εναντίον μιας χώρας, που αναβαθμίζεται συνεχώς γεωπολιτικά, για χάρη μιας χώρας σταθερά υποτακτικής και δεδομένης.
Δεν είναι άμοιρο και χωριστό το ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία που θα ’θελε χιλιάδες σελίδες ανάλυσης και όχι λίγα λόγια μόνο που χωρούν σ’ αυτό το κομμάτι. Δεν μπορούμε να μιλάμε σαν η παγκόσμια ιστορία να άρχισε στις 24 Φεβρουαρίου. Σαν να μη φαινόταν ότι οργανωνόταν συστηματικά η περίσφιξη της Ρωσίας (αλλά και της Κίνας) με ένα πυκνό σύστημα στρατιωτικών βάσεων, που φτιάχνουν κλοιό από τη Βαλτική μέχρι την Τουρκία. Σαν να μη υπάρχει σταθερά από δεκαετίες, το στρατηγικό σχέδιο της συντριβής της, όπως το περιέγραψε πολύ καλά, εδώ και 25 χρόνια, όχι κάποιος παλαιοκομμουνιστής, αλλά ο κορυφαίος γεωστρατηγικός των ΗΠΑ, ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι: «Οι ΗΠΑ πρέπει να κατακτήσουν τη Ρωσία ή να την κατακερματίσουν και πρέπει να εμποδίσουν με κάθε τρόπο το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να συνδεθεί στενά με τους πλούσιους φυσικούς πόρους της Ρωσίας», ενώ «προφητικά» αποδίδει από τότε ένα ρόλο-κλειδί για τη διαδικασία αυτή, στην Ουκρανία.
Δεν θα σταθώ στο αυτονόητο, ότι είναι ένας πόλεμος με ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Ομως αυτή η γενική αλήθεια δεν μπορεί να μη λαβαίνει υπόψη τα ιδιαίτερα διακυβεύματα αυτής της σύγκρουσης και μέσα σ’ αυτά τα ειδικά χαρακτηριστικά του ρώσικου (και του κινεζικού) κεφαλαίου, που από τη φύση τους δεν ωφελούνται από την παγκόσμια αστάθεια καθώς χρειάζονται σταθερές κρατικές δομές για να μπορούν να αναπτυχθούν.
Ούτε μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ειδικά για την περιοχή μας, ενώ οι ΗΠΑ αδιαφορούν για τα ενδιάμεσα σύνορα, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν τον απόλυτο έλεγχο στην περιοχή, για τη Ρωσία είναι αναγκαία η διατήρηση των συνόρων, γιατί δεν μπορεί να θέλει μια ισχυρή Τουρκία που θα ελέγχει εκτός από τα στενά, το Αιγαίο και την Κύπρο.
Είναι πραγματικά γελοία η φιλολογία για την απομονωμένη Τουρκία. Αντίθετα είναι η Ελλάδα αυτή που σήμερα, με τον δουλικό φιλοαμερικανισμό της κυβέρνησης Μ. απομονώνεται από όλους τους μεγάλους γεωπολιτικούς παίκτες, Ρωσία, Κίνα, Ιράν κ.ά.
Απομονώνεται μαζί και από τους λαούς εκείνους, που παραδοσιακά, επί δεκαετίες, στάθηκε στο πλευρό τους ο ελληνικός λαός, με σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης, τον Κουρδικό και τον Παλαιστινιακό, που σήμερα αφήνονται στη μοίρα τους, καταχωρημένοι πια με τη βούλα και της Ε.Ε., ως «τρομοκράτες».
5/7/2022»
Σχόλια αναγνωστών