Οκτώ χρόνια μετά την έναρξη του πρώτου προγράμματος βοήθειας για την Ελλάδα, έφτασε η κρίσιμη περίοδος κατά την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να είναι και πάλι μόνη της
Πολλές αποφάσεις για την Ελλάδα ήταν λανθασμένες, όπως η υπερβολική λιτότητα και η συσσώρευση χρεών, το Eurogroup θα πρέπει να αποδείξει ότι, έχει πάρει το μάθημά του.
Αυτό τονίζει η γερμανική εφημερίδα Die Zeit, που φιλοξενεί τις απόψεις του Guntram Wolff, Διευθυντή του Ινστιτούτου Bruegel στις Βρυξέλλες.
Οκτώ χρόνια μετά την έναρξη του πρώτου προγράμματος βοήθειας για την Ελλάδα, έφτασε η κρίσιμη περίοδος κατά την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να είναι και πάλι μόνη της.
Τα ευρωπαϊκά όργανα καλούνται να αποσαφηνίσουν τις λεπτομέρειες του τερματισμού τρίτου προγράμματος διάσωσης και να καθορίσουν το πλαίσιο της επόμενης περιόδου.
Ο στόχος πρέπει τώρα να είναι η επίτευξη μιας βιώσιμης εξόδου από τα πολύ οδυνηρά προγράμματα για όλες τις πλευρές - με τέτοιο τρόπο ώστε οι μελλοντικές γενιές να μην έχουν πλέον να αντιμετωπίζουν το θέμα συνεχώς.
Το πρώτο πρόγραμμα βοήθειας το 2010 ξεκίνησε εν μέσω μιας πρωτοφανούς κατάστασης, υπενθυμίζει η γερμανική εφημερίδα.
Το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερέβαινε το 15% του ΑΕΠ προϊόντος το 2009 και χρηματοδοτούσε έναν μη παραγωγικό δημόσιο τομέα, όπου οι μισθοί, για παράδειγμα, ήταν δυσανάλογα υψηλοί.
Η συνέπεια ήταν ένα αναπόφευκτο και σκληρό πρόγραμμα λιτότητας.
Οι δαπάνες έπρεπε να μειωθούν και τα έσοδα να αυξηθούν.
Πρέπει να αντιμετωπιστούν οι θεμελιώδεις, διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας.
Αλλά η τότε κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου αντιμετώπισε πολλές μεταρρυθμίσεις με απροθυμία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης το 2015 στράφηκαν εναντίον των μέτρων λιτότητας.
Η σύγκρουση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του Eurogroup κλιμακώθηκε.
Η έξοδος της Ελλάδας από τα προγράμματα διάσωσης καθυστέρησαν εκ νέου.
Ειδικότερα, η απώλεια εμπιστοσύνης σε αυτό το επεισόδιο οδήγησε σε λιγότερες επενδύσεις και μικρότερη ανάπτυξη στην Ελλάδα.
Αλλά κανείς δεν πρέπει να εντοπίσει τα λάθη μόνο κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια σημειώνει ο Guntram Wolff.
Από την αρχή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αξιολόγησε το δημόσιο χρέος ως μη βιώσιμο.
Παρ 'όλα αυτά, στην αρχή του πρώτου προγράμματος, δεν υπήρξε «κούρεμα» - η χώρα αντίθετα υιοθέτησε ένα αναποτελεσματικό πρόγραμμα λιτότητας.
Το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμα ισχυρότερη μείωση του ΑΕΠ, κάτι που δεν ήταν απαραίτητο.
Το «κούρεμα» του χρέους ήρθε πολύ αργά
Το «κούρεμα» ήλθε αργότερα το 2012.
Οι τράπεζες στη συνέχεια παραιτήθηκαν από το μισό των απαιτήσεών τους έναντι του ελληνικού κράτους.
Οι ιδιώτες πιστωτές, ιδιαίτερα στην Κεντρική Ευρώπη, συμμετείχαν μόνο οριακά στο κόστος προσαρμογής λόγω της καθυστερημένης αναδιάρθρωσης του χρέους.
Είναι σαφές ότι μια προηγούμενη περικοπή θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της Ελλάδας.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι το Eurogroup δεν έχει ακόμη συμφωνήσει σε μια μακροπρόθεσμη αξιόπιστη προοπτική για την Ελλάδα.
Προκειμένου η Ελλάδα να αναπτυχθεί σταθερά μακροπρόθεσμα, οι επιχειρήσεις και οι επενδυτές πρέπει να εμπιστεύονται τη βιωσιμότητα της χώρας.
Δεν είναι μόνο σημαντικό η κυβέρνηση να είναι σταθερή και να έχει μια υπεύθυνη πολιτική.
Εξίσου μεγάλης σημασίας είναι το χρέος της χώρας να είναι βιώσιμο, σημειώνει η Die Zeit.
Αλλά αυτό δεν συμβαίνει μέχρι στιγμής.
Σύμφωνα με αναλύσεις του ΔΝΤ και υπολογισμούς του Bruegel η βιωσιμότητα των χρεών εξαρτάται πρωταρχικά από τη μελλοντική ανάπτυξη.
Αλλά χωρίς βεβαιότητα σχετικά με τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα, οι επενδύσεις στην Ελλάδα καθίστανται ένα επισφαλές στοίχημα κινδύνου.
Έτσι η ανάπτυξη θα είναι μάλλον αδύναμη και θα ακολουθεί ένας φαύλος κύκλος.
Ως αποτέλεσμα, οι χρηματοπιστωτικές αγορές να παραμένουν σκεπτικές και να εξακολουθούν να απαιτούν ένα σημαντικό ασφάλιστρο κινδύνου για τα δεκαετή κρατικά ομόλογα ύψους.
Κατά την έξοδο από το πρόγραμμα, είναι απαραίτητο να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος για την Ελλάδα, καταλήγει το δημοσίευμα.
Αυτό τονίζει η γερμανική εφημερίδα Die Zeit, που φιλοξενεί τις απόψεις του Guntram Wolff, Διευθυντή του Ινστιτούτου Bruegel στις Βρυξέλλες.
Οκτώ χρόνια μετά την έναρξη του πρώτου προγράμματος βοήθειας για την Ελλάδα, έφτασε η κρίσιμη περίοδος κατά την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να είναι και πάλι μόνη της.
Τα ευρωπαϊκά όργανα καλούνται να αποσαφηνίσουν τις λεπτομέρειες του τερματισμού τρίτου προγράμματος διάσωσης και να καθορίσουν το πλαίσιο της επόμενης περιόδου.
Ο στόχος πρέπει τώρα να είναι η επίτευξη μιας βιώσιμης εξόδου από τα πολύ οδυνηρά προγράμματα για όλες τις πλευρές - με τέτοιο τρόπο ώστε οι μελλοντικές γενιές να μην έχουν πλέον να αντιμετωπίζουν το θέμα συνεχώς.
Το πρώτο πρόγραμμα βοήθειας το 2010 ξεκίνησε εν μέσω μιας πρωτοφανούς κατάστασης, υπενθυμίζει η γερμανική εφημερίδα.
Το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερέβαινε το 15% του ΑΕΠ προϊόντος το 2009 και χρηματοδοτούσε έναν μη παραγωγικό δημόσιο τομέα, όπου οι μισθοί, για παράδειγμα, ήταν δυσανάλογα υψηλοί.
Η συνέπεια ήταν ένα αναπόφευκτο και σκληρό πρόγραμμα λιτότητας.
Οι δαπάνες έπρεπε να μειωθούν και τα έσοδα να αυξηθούν.
Πρέπει να αντιμετωπιστούν οι θεμελιώδεις, διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας.
Αλλά η τότε κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου αντιμετώπισε πολλές μεταρρυθμίσεις με απροθυμία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης το 2015 στράφηκαν εναντίον των μέτρων λιτότητας.
Η σύγκρουση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του Eurogroup κλιμακώθηκε.
Η έξοδος της Ελλάδας από τα προγράμματα διάσωσης καθυστέρησαν εκ νέου.
Ειδικότερα, η απώλεια εμπιστοσύνης σε αυτό το επεισόδιο οδήγησε σε λιγότερες επενδύσεις και μικρότερη ανάπτυξη στην Ελλάδα.
Αλλά κανείς δεν πρέπει να εντοπίσει τα λάθη μόνο κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια σημειώνει ο Guntram Wolff.
Από την αρχή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αξιολόγησε το δημόσιο χρέος ως μη βιώσιμο.
Παρ 'όλα αυτά, στην αρχή του πρώτου προγράμματος, δεν υπήρξε «κούρεμα» - η χώρα αντίθετα υιοθέτησε ένα αναποτελεσματικό πρόγραμμα λιτότητας.
Το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμα ισχυρότερη μείωση του ΑΕΠ, κάτι που δεν ήταν απαραίτητο.
Το «κούρεμα» του χρέους ήρθε πολύ αργά
Το «κούρεμα» ήλθε αργότερα το 2012.
Οι τράπεζες στη συνέχεια παραιτήθηκαν από το μισό των απαιτήσεών τους έναντι του ελληνικού κράτους.
Οι ιδιώτες πιστωτές, ιδιαίτερα στην Κεντρική Ευρώπη, συμμετείχαν μόνο οριακά στο κόστος προσαρμογής λόγω της καθυστερημένης αναδιάρθρωσης του χρέους.
Είναι σαφές ότι μια προηγούμενη περικοπή θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της Ελλάδας.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι το Eurogroup δεν έχει ακόμη συμφωνήσει σε μια μακροπρόθεσμη αξιόπιστη προοπτική για την Ελλάδα.
Προκειμένου η Ελλάδα να αναπτυχθεί σταθερά μακροπρόθεσμα, οι επιχειρήσεις και οι επενδυτές πρέπει να εμπιστεύονται τη βιωσιμότητα της χώρας.
Δεν είναι μόνο σημαντικό η κυβέρνηση να είναι σταθερή και να έχει μια υπεύθυνη πολιτική.
Εξίσου μεγάλης σημασίας είναι το χρέος της χώρας να είναι βιώσιμο, σημειώνει η Die Zeit.
Αλλά αυτό δεν συμβαίνει μέχρι στιγμής.
Σύμφωνα με αναλύσεις του ΔΝΤ και υπολογισμούς του Bruegel η βιωσιμότητα των χρεών εξαρτάται πρωταρχικά από τη μελλοντική ανάπτυξη.
Αλλά χωρίς βεβαιότητα σχετικά με τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα, οι επενδύσεις στην Ελλάδα καθίστανται ένα επισφαλές στοίχημα κινδύνου.
Έτσι η ανάπτυξη θα είναι μάλλον αδύναμη και θα ακολουθεί ένας φαύλος κύκλος.
Ως αποτέλεσμα, οι χρηματοπιστωτικές αγορές να παραμένουν σκεπτικές και να εξακολουθούν να απαιτούν ένα σημαντικό ασφάλιστρο κινδύνου για τα δεκαετή κρατικά ομόλογα ύψους.
Κατά την έξοδο από το πρόγραμμα, είναι απαραίτητο να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος για την Ελλάδα, καταλήγει το δημοσίευμα.
Σχόλια αναγνωστών