Αν κάποιος ρωτήσει ποιος ήταν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον πλανήτη το βράδυ της Κυριακής, πολλοί θα κάνουν την ίδια σκέψη. Στο μυαλό τους θα τριγυρίσει το πρόσωπο και το χαμόγελο του Βασίλιε Μίτσιτς.
Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να μπουν στα... παπούτσια του Σέρβου γκαρντ και να συνειδητοποιήσουν την πραγματική αξία του κατορθώματός του. Σε μία χρονιά που ολόκληρος ο πλανήτης ταλαιπωρήθηκε από την πανδημία και δεν ήταν τίποτα σίγουρο στις αθλητικές διοργανώσεις, ο Μίτσιτς έδωσε την δική του απάντηση, μέσω της σκληρής προσπάθειάς του, της υπομονής του και του μεγαλείου της ψυχής του.
Μετά τον τελικό της Κυριακής (30/5) της Εuroleague, αναμένεται να επιστρέψει στην πατρίδα του, όχι με ένα, ούτε με δύο, αλλά με τρία Κύπελλα στο χέρι. Όμως δεν είναι οι τίτλοι πάντα αυτοί που δείχνουν την αξία μιας προσπάθειας αλλά τα εμπόδια και οι αναποδιές που συναντάς στην διαδρομή και ο γκαρντ της Εφές το γνωρίζει από πρώτο... χέρι.
Ένας αθλητής, ο οποίος από την αρχή της καριέρας του έπρεπε να δικαιολογήσει τον τίτλο του "big prospect" που του είχαν προσάψει, να ταξιδεύει σε διάφορες χώρες για να αποδείξει την αξία του, να ξεπεράσει τον ξαφνικό θάνατο του αγαπημένου του προσώπου, να τηρήσει την υπόσχεσή του προς τον κόσμο της Αναντολού Εφές πριν «πετάξει» για το ΝΒΑ και να μοιάσει στο ίνδαλμά του, Δημήτρη Διαμαντίδη.
Το «BN Sports» θα σας παρουσιάσει την διαδρομή του Σέρβου γκαρντ μέχρι να ζήσει την απόλυτη ευτυχία στην Κολωνία.
Παιδί της «σχολής» ταλέντων στη Σερβία και η πρώτη επαφή με ΝΒΑ
Το εθνικό άθλημα της Σερβίας είναι αδιαμφισβήτητα το μπάσκετ και δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην εξέλιξη των νέων αθλητών. Η Μέγκα Μπέμαξ ή αλλιώς τότε Μέγκα Βιζούρα, συνηθίζει να μαζεύει τα μεγαλύτερα ταλέντα της χώρας και να τα εξελίσσει στους επόμενους πρωταγωνιστές του ευρωπαϊκού μπάσκετ ή του ΝΒΑ. Τα παραδείγματα δεν είναι λίγα και οι αθλητές που έχουν γαλουχηθεί δεν είναι άγνωστοι, όπως ο Νίκολα Γιόκιτς, ο Γκόγκα Μπιτάτζε και ο Ίβιτσα Ζούμπατς.
Ο άνθρωπος πίσω από αυτή την «σχολή» είναι ο ατζέντης του Βασίλιε Μίτσιτς, Μίσκο Ραζνάτοβιτς, ο οποίος ανέλαβε τις τύχες του συλλόγου το 2004. Ο γκαρντ της Εφές σε ηλικία 16 ετών έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη κατηγορία και τα «εφόδια» που απέκτησε από τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν αρκετά για να πορευτεί στις επόμενες μεγαλύτερες προκλήσεις της καριέρας του.
Τα ραντάρ του ΝΒΑ δεν άργησαν να τον εντοπίσουν, ενώ η πρώτη γνωριμία έγινε τον Ιούνιο του 2014 στο Eurocamp που διεξήχθη στο Τρεβίζο για τους υποψήφιους Ευρωπαίους παίκτες των draft. Στα μπλοκάκια είχε σημειωθεί το όνομά του με κεφαλαία γράμματα και τελικά οι Σίξερς τον επέλεξαν στον δεύτερο γύρο και στο Νο.52.
Το κυνήγι της επιτυχίας και το πρώτο Final Four
Ο Βασίλιε Μίτσιτς δεν πήρε το αεροπλάνο για τις Η.Π.Α αλλά προτίμησε την δεδομένη χρονική στιγμή να δουλέψει και να βελτιώσει το physical game του στην Ευρώπη. Η απόφασή του ήταν να αγωνιστεί στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο με την Μπάγερν Μονάχου, όμως στάθηκε άτυχος στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό και ο τραυματισμός που αποκόμισε τον κράτησε αρκετά πίσω.
Οι ευκαιρίες δεν ήταν πολλές που του δόθηκαν στην Εuroleague και η εμπιστοσύνη προς τις ικανότητές του δεν ήταν αρκετή, με αποτέλεσμα να δοθεί δανεικός στον Ερυθρό Αστέρα και να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του τον Δεκέμβριο του 2015. Ο χρόνος συμμετοχής του αυξήθηκε κατακόρυφα (17.5) και έφτασε με τους «ερυθρόλευκους» μέχρι τα προημιτελικά της διοργάνωσης.
Αυτό που επιθυμούσε ήταν να μην αποτελεί την δεύτερη επιλογή σε μία ομάδα αλλά το πρώτο... βιολί, ώστε να αποκομίσει εμπειρίες και παραστάσεις. Έτσι δικαιολογείται η επιλογή του να συμφωνήσει την επόμενη σεζόν με την Τόφας, όπου πήρε περισσότερες πρωτοβουλίες και ευθύνες και φάνηκε στο παρκέ να ανταποκρίνεται επιτυχώς. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στην δεύτερη χρονιά του στον πάγκο της Ζαλγκίρις έψαχνε περιπτώσεις αξιόλογων παικτών με μικρή οικονομική επιβάρυνση.
Ένας από αυτούς ήταν ο Βασίλιε Μίτσιτς, δείχνοντας του «τυφλή» εμπιστοσύνη στην περιφέρεια των Λιθουανών και γρήγορα ταίριαξε με τον Κέβιν Πάνγκος. Η ονειρική εκείνη σεζόν της Ζαλγκίρις εξέπληξε τους πάντες, καθώς ανέτρεψαν τα προγνωστικά και προκρίθηκαν στο Final Four της Εuroleague για δεύτερη φορά στην ιστορία τους, αποκλείοντας τον Ολυμπιακό στην προημιτελική φάση.
Η συμφωνία με την Εφές και το ισχυρό «πλήγμα»
Η μαγική σεζόν της Ζαλγκίρις στην Ευρώπη και οι εξαιρετικές εμφανίσεις του αποτέλεσαν το «εισιτήριο» για το μεγαλύτερο βήμα. Η Αναντολού Εφές μέχρι τότε μπορεί να μην βρισκόταν στην ελίτ της Ευρώπης αλλά την αγωνιστική περίοδο 2018-19 πήρε την απόφαση να «γιγαντωθεί», με σύμμαχο το διαθέσιμο ρευστό στα ταμεία της. Ο Εργκίν Αταμάν ήθελε να δημιουργήσει τους δικούς του «Splash Brothers» και έπεισε τους Σέιν Λάρκιν και Βασίλιε Μίτσιτς να μετακομίσουν στην Πόλη.
Το σύνολο που είχε δημιουργηθεί προκαλούσε τρόμο, συνδυάζοντας θέαμα με ουσία και οι Τούρκοι έδειχναν ανίκητοι. Οι δύο παίκτες πλέον παρουσιάζονταν ως αστέρες, όχι μόνο της ομάδας αλλά και της Εuroleague, κάνοντας... θραύση σε κάθε αγώνα. Οδήγησαν την Εφές μέχρι τον τελικό Final Four αλλά έπεσαν πάνω στο τοίχος, που λεγόταν ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Το πρώτο δυνατό σοκ δεν ήταν αγωνιστικό αλλά οικογενειακό, καθώς ο Σέρβος γκαρντ έχασε ξαφνικά τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής του, την μητέρα του. Όταν έμαθε τα δυσάρεστα νέα βρισκόταν μίλια μακριά από την πατρίδα του, καθώς συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Πεκίνου (2019). Όμως παρά την τεράστια απώλεια και την θλίψη που τον είχε κυριεύσει, επέλεξε να παραμείνει στο πλευρό της Εθνικής ομάδας και να μην την εγκαταλείψει στον κρίσιμο προημιτελικό, απέναντι στην Αργεντινή.
Τελικά η Σερβία έπεσε «θύμα» έκπληξης και αποκλείστηκε. Αποδείχθηκε και στην πράξη ότι το σώμα του Μίτσιτς μπορεί να βρισκόταν στο παρκέ αλλά η καρδιά του ήταν δίπλα στους δικούς του ανθρώπους.
H υπόσχεση και η ώρα της αναγνώρισης
Η Αναντολού Εφές δεν θέλησε να κάνει αρκετές αλλαγές στο ρόστερ και στηρίχθηκε κυρίως στον βασικό κορμό της προηγούμενης σεζόν. Το σχέδιο φάνηκε να πιάνει, με τους Τούρκους να παρουσιάζουν ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα στο παρκέ και να αποκτούν δικαιωματικά τον τίτλο του φαβορί. Η πανδημία και η ραγδαία εξάπλωση του κορονοϊού, της στέρησε τον τίτλο, καθώς διακόπηκε οριστικά η διοργάνωση και ενώ βρισκόταν πρώτη με ρεκόρ 24-4.
Ο Βασίλιε Μίτσιτς υποσχέθηκε στον εαυτό του και στον κόσμο της ομάδας ότι η ώρα της στέψης δεν θα αργήσει. Ο τρόπος που τους στερήθηκε ο τίτλος δύο συνεχόμενες φορές και η διαφαινόμενη μετακίνησή του στο ΝΒΑ, στένεψαν τα περιθώρια για τον ίδιον, ο οποίος δεν θα ήθελε να αποχωρήσει αφήνοντας την δουλειά στη μέση.
Μπορεί στην αρχή της σεζόν να μην εμφανιζόταν με την ίδια «φλόγα» και διάθεση η Εφές, όμως στο δεύτερο γύρο θύμισε τον καλύτερο της εαυτό. Στα play offs έδειξε αυτοκτονικές τάσεις κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης, όμως ο Μίτσιτς υπενθύμιζε στον εαυτό του την υπόσχεση. Επιλέχθηκε στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης και ψηφίστηκε MVP της κανονικής διάρκειας.
«Σημαίνει πολλά για εμένα. Δεν το περίμενα! Είμαι πολύ χαρούμενος. Αυτό το βραβείο είναι τέσσερα χρόνια δουλειάς, τέσσερα χρόνια με θυσίες. Στο μυαλό μου ήταν κάτι πολύ μακρινό. Αλλά έγινε! Είμαι πολύ χαρούμενος για την οικογένειά μου. Το πιο σημαντικό άτομο λείπει δυστυχώς, αλλά σίγουρα δεν μου δημιουργεί πίεση» ήταν τα λόγια του, μόλις αντίκρισε το βραβείο, μη μπορώντας να ξεχάσει στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας του, μέχρι εκείνη την στιγμή, τον... δικό του άνθρωπο.
Όμως τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμη για τον ίδιο και με δύο ηγετικές εμφανίσεις στα ημιτελικά και στον τελικό του Final Four, υλοποίησε την υπόσχεση του και χάρισε τον πρώτο τίτλο Εuroleague στην Εφές.
Ακολούθησε τα βήματα του Διαμαντίδη
Στον παίκτη που τον ενέπνευσε μπασκετικά αλλά και ως άνθρωπος θέλησε να σταθεί ο Βασίλιε Μίτσιτς κατά την παραμονή του στην Κολωνία: «Το ίνδαλμά μου είναι ο Διαμαντίδης. Ο αγαπημένος μου παίκτης. Πάντα ακολουθούσα το δικό του στυλ παιχνιδιού. Ήταν πάντα παντού, ήταν πάντα στην κορυφή. Έδινε πάντα το κάτι παραπάνω, ακόμη και αν δεν ήταν ορατό στα στατιστικά. Όταν τον είδα να αναδεικνύεται MVP της σεζόν είπα “φαντάσου είναι ΜVP, πόσο μακριά είναι αυτό;”. Και τώρα συνέβη σε μένα και είναι κάτι πολύ καλό».
Η ευχή του έγινε πραγματικότητα και κατάφερε μέσα σε δύο ημέρες να γίνει ο πέμπτος παίκτης στην ιστορία της διοργάνωσης, ο οποίος κατακτά την ίδια σεζόν τον τίτλο με την ομάδα του και ψηφίζεται MVP της regular season και του Final Four. Oι υπόλοιποι τέσσερις αθλητές που έχουν πετύχει κάτι παρόμοιο είναι οι Δημήτρης Διαμαντίδης (2011), Βασίλης Σπανούλης (2013), Νάντο Ντε Κολό (2016) και Λούκα Ντόντσιτς (2018).
Ο Βασίλιε Μίτσιτς εκπλήρωσε όλους τους στόχους του, γέμισε τις αποσκευές με τίτλους, χάρισε στιγμές χαράς στην Εφές, τήρησε τον λόγο του, είδε το όνομά του δίπλα σε εκείνου του Δημήτρη Διαμαντίδη και πλέον είναι έτοιμος για το ΝΒΑ.
Νίκος Τσώτας
Σχόλια αναγνωστών