Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αμερικής το ’94, έγινε γνωστή και συζητήθηκε σε τέτοιο βαθμό η ιστορία του χαμένου πέναλτι του Μπάτζιο, που η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη Βραζιλία για τέταρτη φορά στην ιστορία της, πέρασε αρκετές φορές σε δεύτερη μοίρα.
Γράφει ο Πάνος Δημητρίου
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι παρουσιάζει κοινά στοιχεία με αυτή του Ζινεντίν Ζιντάν, στο Μουντιάλ του 2006. Μόνο που στην περίπτωση του Ιταλού, δεν υπήρξε καμία παράβαση ή εξωαγωνιστικό περιστατικό, αλλά ένα χαμένο πέναλτι στον τελικό του Rose Bowl, που έστειλε τους αντιπάλους στα ουράνια και τον ίδιο σε μια εσωτερική περιδίνηση.
Η Ιταλία είχε ταξιδέψει στις ΗΠΑ με μία αποστολή γεμάτη αστέρια που αγωνίζονταν στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, το Καμπιονάτο. Ενδεικτικό της δυναμικής του, ήταν το γεγονός πως την ιδία χρονιά η Μίλαν είχε κατακτήσει στην Αθήνα το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, συντρίβοντας την Μπαρτσελόνα με 4-0, η Ίντερ είχε κατακτήσει το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και η Πάρμα είχε ηττηθεί στον Τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την Άρσεναλ. 
Όπως σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, είχε ξεκινήσει με αργό ρυθμό στο τουρνουά. Μόλις που είχε καταφέρει να περάσει στον επόμενο γύρο, αφού υπέστη την ήττα με 1-0, στον πρώτο της αγώνα εναντίον της Ιρλανδίας. Επέστρεψε στις νίκες, επικρατώντας της Νορβηγίας με το ίδιο σκορ ενώ στο τελευταίο ματς του ομίλου έφερε ισοπαλία 1-1 με το Μεξικό. Και οι τέσσερις ομάδες ολοκλήρωσαν τη φάση του ομίλου με τέσσερις πόντους, αλλά το Μεξικό, η Ιρλανδία και η τρίτη τελικά Ιταλία, ήταν οι ομάδες που προχώρησαν στον επόμενο γύρο λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων στην ισοβαθμία με τη Νορβηγία.
Ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης Μπάτζιο…
Για τις μέτριες εμφανίσεις του Α’ γύρου της διοργάνωσης, οι φίλαθλοι και ο ιταλικός Τύπος αναζητούσαν ένα «αποδιοπομπαίο τράγο». Τα πυρά συγκέντρωσε, όπως ήταν φυσικό, ο Μπάτζιο. Αυτός ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας, από τη δική του απόδοση θα κρινόταν και η πορεία της «σκουάντρα ατζούρα» στο Μουντιάλ. Μέχρι και ο πρόεδρος της Γιουβέντους Ανιέλι, θα στρεφόταν εναντίον του για τις πρώτες μέτριες εμφανίσεις της ομάδας.
Ήταν στους γύρους νοκ-άουτ που η Ιταλία θα έβρισκε πάλι τον καλό της εαυτό, το οποίο θα όφειλε σε μεγάλο βαθμό στην ποδοσφαιρική αντίδραση και εγωισμό του ποδοσφαιριστή της Γιουβέντους.
Στον αγώνα των «16» εναντίον της Νιγηρίας, ο 27χρονος θα πετύχαινε την ισοφάριση, ένα λεπτό πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα, κι ενώ η ομάδα του αγωνιζόταν με 10 ποδοσφαιριστές, λόγω αποβολής του Τζόλα. Κατά τη διάρκεια της ημίωρής παράτασης, από το σημείο του πέναλτι, θα σημείωνε το νικητήριο τέρμα που θα έστελνε τους Ιταλούς στον προημιτελικό.
Εκεί θα τους περίμενε η Ισπανία. Σε μια σκληρή μονομαχία και με τον Μπάτζιο να δίνει μια από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές παραστάσεις του στο χορτάρι, θα σημείωνε στο 88ο λεπτό το 2-1 με μια εντυπωσιακή ατομική ενέργεια που θα κλείδωνε το εισιτήριο για τα ημιτελικά.
Απέναντι στην παρέα του Στόιτσκοφ, που είχε βρεθεί στα ημιτελικά κάνοντας την έκπληξη αποκλείοντας τη Γερμανία, θα αποδείκνυε γιατί υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές εκείνη την εποχή. Με δύο γκολ σε 5 λεπτά, το ένα με σουτ εκτός περιοχής και το άλλο με σουτ από πλάγια θέση, θα σφράγιζε την παρουσία της Ιταλίας στον μεγάλο τελικό, για πρώτη φορά μετά το 1982.Το μόνο που θα κατάφερναν οι Βούλγαροι, ήταν να μειώσουν από την άσπρη βούλα με τον Στόιτσκοφ.
Η μικρή απόσταση ανάμεσα στο θρίαμβο και την τραγωδία!
Ο τελικός πραγματοποιήθηκε στις 17 Ιουλίου 1994, στο Rose Bowl στην Πασαντένα της Καλιφόρνια, όπου η Ιταλία αντιμετώπισε τη φανταστική ομάδα της Βραζιλίας που καθοδηγούμενη από τους Ρομάριο, Μπεμπέτο και τον αρχηγό, Ντούγκα, θεωρείτο το μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης. Ο αγώνας ήταν κακός, το άγχος τεράστιο, με συνέπεια να επηρεάσει τις προσπάθειες και των 22 ποδοσφαιριστών. Ήταν ο πρώτος τελικός Παγκοσμίου κυπέλλου που έληξε χωρίς τέρματα μετά και τον επιπλέον χρόνο της παράτασης, αν και οι δυο ομάδες είχαν τις «στιγμές» τους. 
Στη διαδικασία των πέναλτι ο Φράνκο Μπαρέζι και ο Ντανιέλε Μασάρο είχαν αποτύχει να σκοράρουν στις εκτελέσεις τους και η Ιταλία βρισκόταν πίσω με 3-2. Τότε ήρθε η σειρά του σταρ των ατζούρι που έπρεπε να ευστοχήσει για να κρατήσει την Ιταλία «ζωντανή».
Ο Μπάτζιο δεν κατάφερε να παραμείνει ψύχραιμος και εύστοχος, στέλνοντας την μπάλα αρκετά πάνω αρκετά πάνω από τα δοκάρια του Ταφαρέλ σε μια εκτέλεση που αν και αποτυχημένη, έμεινε στην ιστορία. Την ώρα που οι Βραζιλιάνοι ξεσπούσαν σε πανηγυρισμούς, ο ίδιος παρέμενε αποσβολωμένος κοιτάζοντας το άδειο τέρμα.
Χρόνια αργότερα, όταν ρωτήθηκε για το χαμένο πέναλτι, δεν δίστασε να ομολογήσει ότι θα κουβαλούσε αυτή την στιγμή για πάντα στη ζωή του δηλώνοντας: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι 'αυτό. Εξακολουθώ να δυσκολεύομαι να δεχτώ αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα. Ωστόσο, με βοήθησε να παραμείνω ταπεινός, επειδή η ζωή είναι μια συνεχής πρόκληση και δεν μπορείς να νικάς πάντα τον εαυτό σου». 
Τα επόμενα χρόνια της καριέρας του θα καθορίζονταν από αυτή την εκτέλεση. Η ιστορία του Ρομπέρτο Μπάτζιο ήταν τόσο δυνατή, που έγινε δυο φορές διαφημιστική ταινία και σλόγκαν εταιρειών-κολοσσών της παγκόσμιας αγοράς. Ο ίδιος, αν και θρύλος του ιταλικού ποδοσφαίρου, θα πάλευε με τη συνείδηση και τους προσωπικούς του δαίμονες, προσπαθώντας να εκτελέσει στο μυαλό του, σωστά το ίδιο πέναλτι για 4 περίπου χρόνια. Η λύτρωση θα ερχόταν στον αγώνα Ιταλίας - Χιλής του Μουντιάλ '98, όταν στο 85’ θα αναλάμβανε εκ νέου την ευθύνη και με εύστοχη αυτή τη φορά, εκτέλεση θα ισοφάριζε τον κρίσιμο αγώνα για τη χώρα του. Γιατί ο «μικρός Βούδας» δεν τα παράτησε ποτέ αλλά έκανε πραγματικότητα το σλόγκαν της διαφήμισης… keep walking!
www.bnsports.gr
Σχόλια αναγνωστών