Η ιστορία έχει διδάξει πως μετά τις πανδημίες ακολουθούν σκληρές κοινωνικές αναταραχές, αναφέρεται σε άρθρο (συγγραφείς οι Philip Barrett, Sophia Chen, Nan Li) που δημοσιεύεται στο blog του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).
Όπως σημειώνεται, το 1832, η μεγάλη πανδημία χολέρας έπληξε το Παρίσι.
Σε λίγους μήνες, σκότωσε 20.000 από τον πληθυσμό 650.000 ανθρώπων της πόλης.
Οι περισσότεροι θάνατοι σημειώθηκαν στην καρδιά της πόλης, όπου πολλοί φτωχοί εργάτες ζούσαν σε άθλιες συνθήκες στο πλαίσιο της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Η εξάπλωση της νόσου αύξησε τις εντάσεις μεταξύ των τάξεων, καθώς οι πλούσιοι κατηγόρησαν τους φτωχούς για τη διάδοση της νόσου και οι φτωχοί πίστευαν ότι δηλητηριάστηκαν.
Η εχθρότητα και ο θυμός κατευθύνθηκαν σύντομα στον μη δημοφιλή Βασιλιά.
Η κηδεία του Στρατηγού Lamarque προκάλεσε μεγάλη αντικυβερνητική διαδήλωση στους οδοφραγμένους δρόμους: σκηνές που απαθανατοποιήθηκαν στο μυθιστόρημα του Victor Hugo «Οι Άθλιοι».
Οι ιστορικοί ισχυρίστηκαν ότι η αλληλεπίδραση της επιδημίας με τις προϋπάρχουσες εντάσεις ήταν η κύρια αιτία της εξέγερσης του Παρισιού του 1832, που με τη σειρά της μπορεί να εξηγήσει την επακόλουθη κυβερνητική καταστολή και τη δημόσια εξέγερση στη γαλλική πρωτεύουσα τον 19ο αιώνα.
Εάν η ιστορία προβλέπει, οι αναταραχές είναι πιθανό να επανεμφανιστούν καθώς η πανδημία του κορωνοϊού χαλαρώνει, αλλά τα αποτελέσματά της γίνονται πιο εμφανή, εκτιμούν οι συγγραφείς του άρθρου.
Από τον Μαύρο Θάνατο έως την Επιδημία της Γρίπης του 1918, η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα νόσων που προκαλούν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές.
«Γιατί;
Ένας πιθανός λόγος είναι ότι μια πανδημία μπορεί να αποκαλύψει ή να επιδεινώσει προϋπάρχουντα προβλήματα στην κοινωνία, όπως ανεπαρκή δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας, έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς ή αντίληψη της κυβερνητικής αδιαφορίας, ανικανότητας ή διαφθοράς.
Ιστορικά, οι πανδημίες οδήγησαν επίσης σε εθνοτικές ή θρησκευτικές αντιδράσεις ή σε επιδείνωση των εντάσεων μεταξύ των οικονομικών τάξεων.
Παρά τα άφθονα παραδείγματα, τα ποσοτικά στοιχεία σχετικά με τη σχέση μεταξύ πανδημιών και κοινωνικής αναταραχής είναι περιορισμένα και περιορίζονται σε συγκεκριμένα επεισόδια.
Η πρόσφατη έρευνα του προσωπικού του ΔΝΤ καλύπτει αυτό το κενό προσφέροντας παγκόσμια στοιχεία αυτού του συνδέσμου τις τελευταίες δεκαετίες.
Μια βασική πρόκληση για την έρευνα για την κοινωνική αναταραχή είναι ο εντοπισμός του πότε έχουν συμβεί γεγονότα αναταραχής.
Για την αντιμετώπιση αυτών των ελλείψεων, ένα πρόσφατο έγγραφο προσωπικού του ΔΝΤ χρησιμοποιεί ένα ευρετήριο που βασίζεται στην κάλυψη από τον Τύπο των κοινωνικών αναταραχών για να δημιουργήσει έναν Αναφερόμενο Ευρετήριο Κοινωνικών Αναταραχών.
Αυτό παρέχει ένα σταθερό, μηνιαίο μέτρο κοινωνικής αναταραχής για 130 χώρες από το 1985 έως σήμερα.
Χρησιμοποιώντας αυτόν τον δείκτη, η μελέτη του προσωπικού του ΔΝΤ διαπιστώνει ότι χώρες με συχνότερες και σοβαρές επιδημίες παρουσίασαν επίσης μεγαλύτερες αναταραχές κατά μέσο όρο.
Κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά από μια πανδημία, οι κοινωνικές ουλές με τη μορφή αναταραχής ενδέχεται να μην εμφανίζονται γρήγορα.
Πράγματι, οι ανθρωπιστικές κρίσεις εμποδίζουν πιθανώς την επικοινωνία και τη μεταφορά που απαιτούνται για τη διοργάνωση μεγάλων διαδηλώσεων.
Στις αξιοσημείωτες εξαιρέσεις περιλαμβάνονται οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Λίβανος, αλλά ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι μεγαλύτερες διαμαρτυρίες σχετίζονται με ζητήματα που θα μπορούσαν ενδεχομένως να επιδεινωθούν, αλλά δεν προκαλούνται άμεσα από τον COVID-19.
Ο κίνδυνος κοινωνικής αναταραχής αυξάνεται μακροπρόθεσμα», σχολιάζεται. 
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών