Η φορολόγηση των πλουσίων δεν ευνοεί τη μεσαία τάξη - Ο Σοσιαλισμός τα παίρνει από τους πολίτες και τα δίνει στους πολιτικούς

Σε έναν κόσμο λαϊκιστικών πολιτικών, η ιδέα της φορολόγησης των δισεκατομμυριούχων για την ελάφρυνση των οικονομικών επιβαρύνσεων της μεσαίας τάξης αποτελεί ένα δελεαστικό αφήγημα.
Οι υποστηρικτές το διαφημίζουν ως την λύση για την εισοδηματική ανισότητα, υποσχόμενοι μια αναδιανομή του πλούτου που απαλλάσσει τις μάζες από τα δημοσιονομικά δεινά τους.
Ωστόσο, αυτή η αφήγηση, τόσο δελεαστική στην απλότητά της, καταρρέει μετά από μια πιο προσεκτική εξέταση, αποκαλύπτοντας μια πληθώρα πολυπλοκοτήτων και παγίδων που διαψεύδουν τα οφέλη της, προειδοποιεί ο διακεκριμένος οικονομολόγος Daniel Lacalle.
Όπως σημειώνει σε άρθρο στο blog του, το κεντρικό στοιχείο της πλάνης φορολόγησης των δισεκατομμυριούχων είναι μια θεμελιώδης παρανόηση της δυναμικής των κρατικών δαπανών και των ελλειμμάτων. Οι υποστηρικτές αυτής της προσέγγισης συχνά παραβλέπουν την άβολη αλήθεια ότι καθώς οι περισσότερες κυβερνήσεις αυξάνουν τις δαπάνες, ακόμη και όταν αυξάνονται οι φορολογικές εισπράξεις, τα ελλείμματα εκτινάσσονται σε πρωτοφανή ύψη, επιβαρύνοντας τις μελλοντικές γενιές με ένα βουνό χρέους και αυξάνοντας -πάντα- τους φόρους για τη μεσαία τάξη.
«Η φορολόγηση των πλουσίων είναι η πόρτα που οδηγεί σε περισσότερους φόρους για όλους μας. Η περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών είναι εμφανής. Κανένα μέτρο φορολογικών εσόδων δεν πρόκειται να εξαλείψει ένα ετήσιο έλλειμμα δύο τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση ανακοινώνει μια μεγάλη αύξηση φόρων για τους πλούσιους και τη συγκαλύπτει με περισσότερους φόρους για όλους και υψηλότερο πληθωρισμό -που είναι ένας κρυφός φόρος.
Η ιδέα ότι η φορολόγηση των δισεκατομμυριούχων θα ανακουφίσει σαν από θαύμα αυτή τη δημοσιονομική πίεση, μοιάζει με την εφαρμογή γύψου σε μια πληγή που ανοίγει -δεν παρέχει καν προσωρινή ανακούφιση και αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει την υποκείμενη αδιαθεσία.
Μια θεμελιώδης εργασία των Alesina, Favero και Giavazzi (2015) εμβαθύνει στις επιπτώσεις των κρατικών ελλειμμάτων στην οικονομική ανάπτυξη. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι τα επίμονα ελλείμματα όχι μόνο παραγκωνίζουν τις ιδιωτικές επενδύσεις, αλλά οδηγούν επίσης σε υψηλότερα επιτόκια, μειωμένη εμπιστοσύνη και, τελικά, μείωση της οικονομικής ανάπτυξης. Αυτό υπογραμμίζει τη σημασία της δημοσιονομικής σύνεσης για την αντιμετώπιση μακροπρόθεσμων δημοσιονομικών προκλήσεων και την απόδειξη ότι οι αυξήσεις φόρων δεν είναι ουδέτερες.
Οι δισεκατομμυριούχοι κατέχουν ως επί το πλείστον τον πλούτο τους σε μετοχές των δικών τους εταιρειών. Αυτό είναι που ονομάζεται “χάρτινος πλούτος”. Ωστόσο, δεν μπορούν να πουλήσουν εύκολα αυτές τις μετοχές.
Η πλάνη ανακατανομής προέρχεται από τρεις ψευδείς ιδέες:

-Η πρώτη είναι η ιδέα ότι οι δισεκατομμυριούχοι δεν πληρώνουν φόρους εξ αρχής. Το 1% των υψηλότερων εισοδημάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες κέρδισε το 22% του συνόλου του εισοδήματος και πλήρωσε το 42% όλου του ομοσπονδιακού εισοδήματος.

-Το δεύτερο λάθος είναι η πεποίθηση ότι ο πλούτος είναι στατικός -όπως μια πίτα- και μπορεί να αναδιανεμηθεί κατά βούληση. Ο πλούτος είτε δημιουργείται είτε καταστρέφεται. Η κατάσχεση του πλούτου των δισεκατομμυριούχων δεν κάνει τη μεσαία τάξη ή τους φτωχούς πλουσιότερους. Θα έπρεπε να είχαμε μάθει αυτό το μάθημα από τα πολυάριθμα παραδείγματα στην ιστορία, από τη Γαλλική Επανάσταση έως τη Σοβιετική Ένωση.

-Το τρίτο λάθος είναι να πιστεύουμε ότι η οικονομία είναι ένα παιχνίδι αθροίσματος μηδέν όπου ο πλούτος ενός ατόμου είναι η απώλεια ενός άλλου. Αυτό είναι απλώς ψευδές γιατί ο πλούτος δεν είναι “εκεί”. Πρέπει να δημιουργηθεί μέσω μιας άσκησης όπου όλα τα μέρη κερδίζουν με αντάλλαγμα τη συνεργασία.

Ο κόσμος πρέπει να προσπαθήσει να δημιουργήσει περισσότερο πλούτο, όχι να περιορίσει αυτούς που τον δημιουργούν.
Σκεφτείτε την πρόσφατη κραυγή για αυξημένη κρατική παρέμβαση και δαπάνες, ιδιαίτερα στον απόηχο των παγκόσμιων κρίσεων. Για παράδειγμα, η πανδημία του COVID-19 ώθησε τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να εφαρμόσουν μια αναταραχή δημοσιονομικών κινήτρων, που φαινομενικά είχαν σκοπό να αμβλύνουν το πλήγμα των οικονομικών επιπτώσεων. Ωστόσο, πλέον βρισκόμαστε αντιμέτωποι όχι μόνο με τις άμεσες συνέπειες των αυξημένων κρατικών δαπανών αλλά και με τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των αυξανόμενων ελλειμμάτων καθώς και του επίμονου πληθωρισμού.
Ποιος βγήκε ως ο χαμένος της φρενίτιδας αναδιανομής και κινήτρων της περασμένης δεκαετίας; Η μεσαία τάξη. (...)
Η πλάνη της φορολόγησης των δισεκατομμυριούχων εκτείνεται πέρα από τη σφαίρα της δημοσιονομικής πολιτικής - χτυπά την ίδια την καρδιά της οικονομικής ευημερίας.
Στον πυρήνα του, ο καπιταλισμός εξαρτάται από τις επενδύσεις, την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία - όλα αυτά κινδυνεύουν από την υπερβολική φορολογία.
Το αφήγημα που δυσφημεί τους δισεκατομμυριούχους ως άπληστους παραβλέπει τον κρίσιμο ρόλο τους στην προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας.
Εστιάζοντας αποκλειστικά σε αναδιανεμητικά μέτρα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής κινδυνεύουν να υπονομεύσουν τα ίδια τα θεμέλια της ευημερίας στα οποία στηρίζεται το οικονομικό μας σύστημα.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η δημοσιονομική ευθύνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα. Οι κυβερνήσεις πρέπει να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση στις δαπάνες τους, να δώσουν προτεραιότητα στην αποτελεσματικότητα και τη λογοδοσία και να αντισταθούν στον πειρασμό να αποτυπώσουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα με κακοσχεδιασμένες αυξήσεις φόρων και εκτυπώσεις χρημάτων.
Ο σοσιαλισμός δεν αναδιανέμει από τους πλούσιους στους φτωχούς.
Η πλάνη της μαζικής φορολόγησης των δισεκατομμυριούχων είναι ένα άλλο τέχνασμα για την προώθηση του Σοσιαλισμού, ο οποίος ποτέ δεν αφορούσε την αναδιανομή του πλούτου από τους πλούσιους στους φτωχούς, αλλά την αναδιανομή του πλούτου από τη μεσαία τάξη στους πολιτικούς», καταλήγει ο κ. Lacalle.

www.bankingnews.gr