Το σύστημα του δολαρίου μέσω της χρηματιστικοποίησης της οικονομίας έχει εκτρέψει τις επενδύσεις από την παραγωγή στην κερδοσκοπία μέσω των αγορών, αποδυναμώνοντας τις αναπτυξιακές προσπάθειες
Το δολάριο, ως το επίκεντρο του διεθνούς εμπορικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος, αυτό που έχει «προσφέρει» από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είναι η αύξηση των ανισοτήτων τόσο στο εσωτερικό των κρατών του δυτικού κόσμου όσο και η καταδίκη σε αιώνια υπανάπτυξη των υπόλοιπων κρατών του πλανήτη.
Πρόκειται για τη συνέχιση της ιμπεριαλιστικής πρακτικής της Δύσης με άλλα μέσα, οικονομικά αυτή τη φορά.
Το σύστημα του δολαρίου έχει εν γένει συνδεθεί με την άρση των κεφαλαιακών ελέγχων για την απελευθέρωση των ροών επενδύσεων που μεταφέρουν ακόμη περισσότερο πλούτο από τις χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας ή του Παγκόσμιου Νότου στις μεγάλες αναπτυγμένες χώρες, καθώς οι πλούσιοι μεταφέρουν πλούτο για να φοροδιαφύγουν στο εσωτερικό και να συμμετάσχουν στην κερδοσκοπική δραστηριότητα που ενδημεί στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Το σύστημα έχει εκτρέψει τις επενδύσεις από την παραγωγή στην κερδοσκοπία μέσω των αγορών, αποδυναμώνοντας τις αναπτυξιακές προσπάθειες, γράφει η Radhika Desai σε άρθρο της στο Valdai Discussion Club.
Επισημαίνει ότι η σημερινή αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων σε διεθνείς οικονομικούς θεσμούς όπως το ΔΝΤ που στηρίζονται στο δολάριο υποκινείται κυρίως από το γεγονός ότι έχει καταστεί γεωπολιτικό «όπλο» μέσω των παράνομων και μονομερών κυρώσεων.
Ο φαύλος κύκλος των διαρκών κρίσεων
Ωστόσο, καθώς αυτή η αναζήτηση προχωρά, η συνειδητοποίηση αυξάνεται ότι το σύστημα αυτό έχει υπάρξει καταστροφικό για την παγκόσμια ευημερία.
Για παράδειγμα, η έκθεση που ανέθεσε η ρωσική κυβέρνηση πριν από τη σύνοδο κορυφής BRICS του 2024 στο Καζάν, με τίτλο Βελτίωση του Διεθνούς Νομισματικού και Χρηματοπιστωτικού Συστήματος, σημειώνει ότι το Διεθνές Νομισματικό και Χρηματοπιστωτικό Σύστημα που στηρίζεται στο δολάριο έχει χαρακτηριστεί από «συχνές κρίσεις, επίμονα εμπορικά ελλείμματα και ανισορροπίες του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, αυξανόμενα επίπεδα δημόσιου χρέους και αποσταθεροποιητική αστάθεια των ροών κεφαλαίων και των συναλλαγματικών ισοτιμιών».
Και κυρίως εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Θα μπορούσε να προστεθεί ότι είναι αναμφισβήτητα η πιο σημαντική αιτία ανισότητας στον κόσμο, εντός των κοινωνιών και μεταξύ των κρατών.
Σε αντίθεση με τις φιλελεύθερες απόψεις που αποδίδουν τη διεθνή γεωπολιτική σύγκρουση σε αποκλίσεις από τις φιλελεύθερες αρχές – όπως κάνει π.χ. το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο - ή της ρεαλιστικής σχολής που την αποδίδει σε «πολιτικούς» και «γεωοικονομικούς» παράγοντες, μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί στην ανισότητα.
Έτσι, ευθυγραμμίζεται με τις ιστορικές κριτικές στον ιμπεριαλισμό, του Polanyi και του Hobson και άλλων.
Αυτές οι αναλύσεις εξηγούν πώς ο ιμπεριαλισμός αρνήθηκε ιστορικά την ανάπτυξη και την ισότητα και πόσο ο αποτελεσματικός αντι-ιμπεριαλισμός συνέβαλε στην επίτευξή τους.
Το σύστημα του δολαρίου είναι σήμερα αναμφισβήτητα η ιστορικά ισχυρότερη «μήτρα» της παγκόσμιας ανισότητας.
Είναι ο μηχανισμός που επιτρέπει στις παραγωγικά εξασθενημένες βασικές καπιταλιστικές χώρες να διατηρήσουν την ευημερία τους απορροφώντας την αξία που παράγεται σε άλλες χώρες.
Όπως εκτιμάται από την UNCTAD (Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη) και τον Jason Hickel, αυτές οι ροές αξίας κορυφώθηκαν μεταξύ 1 τρισεκατομμυρίου και 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, μεταξύ 10% και 15 % των επενδύσεων παγκοσμίως, με το μεγαλύτερο μέρος της πρόσφατης μείωσης να αποδίδεται στην Κίνα που ξεφεύγει από αυτή την τάση, χάρη, φυσικά, την ανάπτυξή της, που σημαίνει, μεταξύ άλλων, την ικανότητα να στερούνται οι ιμπεριαλιστικές χώρες αυτό το μη δεδουλευμένο εισόδημα.
Και η Desai εξηγεί το σκεπτικό της.
Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία για τους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, το μεγαλύτερο μέρος της τις οποίας προέχεται από τις ΗΠΑ και έχει το στόχο, αντίθετα με όλα τα πραγματικά στοιχεία, να αποθεώνει την αποτελεσματική «προσφορά του» στο παγκόσμιο συλλογικό συμφέρον και – βεβαιώς- προβλέπει τη μακροζωία του.
Υπάρχει επίσης μια τεράστια βιβλιογραφία για τη «χρηματιστικοποίηση» financialization της οικονομίας και τις επιζήμιες επιπτώσεις της.
Ωστόσο, κανείς δεν μίλησε για τη στενή τους σχέση.
Οι μηχανισμοί
Υποστηρίζεται από τότε που, μετά το 1971 το σύστημα του δολαρίου στηρίχθηκε στα ασταθή θεμέλια διαδοχικών χρηματιστικοποιήσεων (στον πληθυντικό) - δηλαδή μια σειρά επεκτάσεων της χρηματοοικονομικής δραστηριότητας σε δολάρια, η καθεμία εκ των οποίων περιλαμβάνει διαφορετικά περιουσιακά στοιχεία, φορείς, μορφές ροών και κανονισμών.
Το καθένα ήταν, φυσικά, μη βιώσιμο.
Καθεμία από τις φάσεις της χρηματιστικοποίησης κατέληγε, φυσικά, σε οικονομικές κρίσεις.
Το καθένα περιουσιακό στοιχείο έπρεπε να υποκατασταθεί από ένα άλλο.
Αυξάνοντας τεχνητά την καθαρή ζήτηση για το δολάριο, αντιστάθμισαν την καθοδική πίεση στο νόμισμα που άσκησαν τα δημοσιονομικά, εμπορικά ελλείμματα και τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ, πίεση που θα το είχε εκτοπίσει από τον παγκόσμιο ρόλο του, όπως είχε προβλέψει ο Robert Triffin κατά τη δεκαετία του 1950.
Αυτό το χρηματοοικονομικό σύστημα το οποίο είναι στηριγμένο στο δολάριο έχει αυξήσει μαζικά τη διεθνή ανισότητα.
Η Radhika Desai παραθέτει ορισμένους μηχανισμούς με τους οποίους αυτό έχει συμβεί:
1 Υποτιμά συστηματικά τα νομίσματα της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας, επιτρέποντας στους κατόχους δολαρίων να αγοράζουν φτηνά προϊόντα και υπηρεσίες από τις αναπτυσσόμενες χώρες.
2 Βασίζεται σε διαρθρωτικές ανισορροπίες. Αναπαράγετα την υπανάπτυξη καθώς καμία συστημική επιταγή δεν επιβάλλει αυτάρκεια ή αντιμετωπίζει το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας κάθε εγχώριας οικονομίας.
3 Προσφέρει στις κυβερνήσεις της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας και τις επιχειρήσεις επιχειρήσεις πιστώσεις, με τοκογλυφικά επιτόκια, όχι όταν το χρειάζονται αλλά μόνο όταν οι πιστωτές σε δολάρια χρειάζεται να δανείσουν, συνήθως όχι αντικυκλικά (μειώνοντας τη ζήτηση και οδηγώντας σε δημοσιονομική υγεία) αλλά προκυκλικά (για την αντιμετώπιση των επεισοδίων δημοσιονομικού εκτροχιασμού).
Προκάλεσαν κρίσεις χρέους όταν οι δυτικές νομισματικές αρχές αύξησαν τα επιτόκια, όπως στη δεκαετία του 1980 και ξανά σήμερα.
Στις αναδιαρθρώσεις του χρέους που ακολουθούν, η αρχή της ευθύνης των πιστωτών διαγράφεται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα που ενεργούν αποκλειστικά ως «δικαστικοί επιμελητές» για τα δυτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, με αποτέλεσμα τις άθλιες αντίστροφες στις ροές κεφαλαίων μέσω των οποίων οι φτωχές χώρες αποπληρώνουν τελικά πολλαπλάσιο του χρέους που είχαν αρχικά, επιβάλλοντας σε οικονομική καθυστέρηση σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Το σύστημα του δολαρίου απαιτεί την άρση των κεφαλαιακών ελέγχων για την απελευθέρωση των ροών κεφαλαίων που μεταφέρουν ακόμη περισσότερο πλούτο από τις χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας στις βασικές καπιταλιστικές χώρες, καθώς οι πλούσιοι μεταφέρουν πλούτο για να φοροδιαφύγουν στο εσωτερικό και να συμμετάσχουν στην κερδοσκοπική δραστηριότητα που αφθονεί στο δολάριο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η προαναφερθείσα έκθεση κατέγραψε τις ροές επενδύσεων από χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας προς τις προηγμένες χώρες ως μείζον πρόβλημα.
Το σύστημα έχει εκτρέψει τις επενδύσεις από την παραγωγή στην κερδοσκοπία, αποδυναμώνοντας τις αναπτυξιακές προσπάθειες.
Διόγκωσε συστηματικά τις «φούσκες» σε διάφορες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων – πιο πρόσφατα τη φούσκα των dot-com, τις φούσκες στην κτηματαγορά και τα ενυπόθηκα δάνεια, στη σημερινή «φούσκα των πάντων».
Ένας μεγάλος αριθμός από αυτές τις «φούσκες»περιουσιακών στοιχείων εμφανίζεται στις αγορές εμπορευμάτων, οι οποίες αυξάνουν τις τιμές των εμπορευμάτων με τις περισσότερες συναλλαγές για τις χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας.
Η έκρηξή τους προκαλεί επώδυνες οικονομικές κρίσεις στις οποίες οι φτωχοί – λαοί και χώρες – υποφέρουν περισσότερο ενώ οι πλούσιοι – χώρες και άτομα – διαθέτουν τα λεγόμενα «χρυσά αλεξίπτωτα»
Αυτά, που παρέχονται από τις κυβερνήσεις ως επιδοτήσεις και τις κεντρικές τράπεζες ως εύκολο χρήμα, θέτουν απλώς τα θεμέλια για την επόμενη χρηματιστικοποίηση.
Πάνω απ' όλα, απαίτησαν τη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών τομέων, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας ελεύθερων ροών κεφαλαίων, όχι για την προώθηση της παραγωγής και της ανάπτυξης αλλά της κερδοσκοπίας, όχι για μια οικονομία παραγωγών αλλά για μια οικονομία ιδιοκτητών, όχι για τη δημιουργία απασχόλησης αλλά για τη διατήρηση της αξίας των αδρανών αποθεμάτων πλούτου.
Αυτή η λίστα με τους τρόπους με τους οποίους αυτό το σύστημα δημιουργεί ανισότητα μεταξύ των χωρών δεν είναι μόνο ημιτελής, αλλά δεν περιλαμβάνει τους τρόπους με τους οποίους δημιουργεί ανισότητα εντός των κρατών, γεγονός που συμβάλλει επίσης στη διεθνή ανισότητα συρρικνώνοντας την παγκόσμια αγορά και δυσκολεύοντας την ανάπτυξη.
Στις ΗΠΑ, η ανισότητα που δημιουργείται από αυτό το σύστημα είναι υπεύθυνη για την κοινωνική πόλωση και τον πολιτικό διχασμό από τον οποίο υποφέρει η χώρα και η οποία την έχει φέρει κοντά σχεδόν σε εμφύλιο πόλεμο.
Αυτό θα πρέπει να είναι ένα μήνυμα προς κάθε χώρα που πιστεύει ότι μπορεί να αντικαταστήσει το δολάριο με το δικό της νόμισμα.
Θυμηθείτε, το σύστημα έχει επίσης προωθήσει πολέμους εναντίον κράτων -όπως το Ιράκ και η Λιβύη- απλώς και μόνο επειδή προσπάθησαν να βγουν από το σύστημα.
Αυτό το σύστημα είναι στην σημερινή συγκυρία κοντά στο να καταρρεύσει υπό το αυξανόμενο βάρος της χρεοκοπίας του: Ακόμη καλύτερος λόγος να επινοηθούν εναλλακτικές λύσεις, επισημαίνει η Radhika Desai.
www.bankingnws.gr
Πρόκειται για τη συνέχιση της ιμπεριαλιστικής πρακτικής της Δύσης με άλλα μέσα, οικονομικά αυτή τη φορά.
Το σύστημα του δολαρίου έχει εν γένει συνδεθεί με την άρση των κεφαλαιακών ελέγχων για την απελευθέρωση των ροών επενδύσεων που μεταφέρουν ακόμη περισσότερο πλούτο από τις χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας ή του Παγκόσμιου Νότου στις μεγάλες αναπτυγμένες χώρες, καθώς οι πλούσιοι μεταφέρουν πλούτο για να φοροδιαφύγουν στο εσωτερικό και να συμμετάσχουν στην κερδοσκοπική δραστηριότητα που ενδημεί στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Το σύστημα έχει εκτρέψει τις επενδύσεις από την παραγωγή στην κερδοσκοπία μέσω των αγορών, αποδυναμώνοντας τις αναπτυξιακές προσπάθειες, γράφει η Radhika Desai σε άρθρο της στο Valdai Discussion Club.
Επισημαίνει ότι η σημερινή αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων σε διεθνείς οικονομικούς θεσμούς όπως το ΔΝΤ που στηρίζονται στο δολάριο υποκινείται κυρίως από το γεγονός ότι έχει καταστεί γεωπολιτικό «όπλο» μέσω των παράνομων και μονομερών κυρώσεων.
Ο φαύλος κύκλος των διαρκών κρίσεων
Ωστόσο, καθώς αυτή η αναζήτηση προχωρά, η συνειδητοποίηση αυξάνεται ότι το σύστημα αυτό έχει υπάρξει καταστροφικό για την παγκόσμια ευημερία.
Για παράδειγμα, η έκθεση που ανέθεσε η ρωσική κυβέρνηση πριν από τη σύνοδο κορυφής BRICS του 2024 στο Καζάν, με τίτλο Βελτίωση του Διεθνούς Νομισματικού και Χρηματοπιστωτικού Συστήματος, σημειώνει ότι το Διεθνές Νομισματικό και Χρηματοπιστωτικό Σύστημα που στηρίζεται στο δολάριο έχει χαρακτηριστεί από «συχνές κρίσεις, επίμονα εμπορικά ελλείμματα και ανισορροπίες του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, αυξανόμενα επίπεδα δημόσιου χρέους και αποσταθεροποιητική αστάθεια των ροών κεφαλαίων και των συναλλαγματικών ισοτιμιών».
Και κυρίως εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Θα μπορούσε να προστεθεί ότι είναι αναμφισβήτητα η πιο σημαντική αιτία ανισότητας στον κόσμο, εντός των κοινωνιών και μεταξύ των κρατών.
Σε αντίθεση με τις φιλελεύθερες απόψεις που αποδίδουν τη διεθνή γεωπολιτική σύγκρουση σε αποκλίσεις από τις φιλελεύθερες αρχές – όπως κάνει π.χ. το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο - ή της ρεαλιστικής σχολής που την αποδίδει σε «πολιτικούς» και «γεωοικονομικούς» παράγοντες, μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί στην ανισότητα.
Έτσι, ευθυγραμμίζεται με τις ιστορικές κριτικές στον ιμπεριαλισμό, του Polanyi και του Hobson και άλλων.
Αυτές οι αναλύσεις εξηγούν πώς ο ιμπεριαλισμός αρνήθηκε ιστορικά την ανάπτυξη και την ισότητα και πόσο ο αποτελεσματικός αντι-ιμπεριαλισμός συνέβαλε στην επίτευξή τους.
Το σύστημα του δολαρίου είναι σήμερα αναμφισβήτητα η ιστορικά ισχυρότερη «μήτρα» της παγκόσμιας ανισότητας.
Είναι ο μηχανισμός που επιτρέπει στις παραγωγικά εξασθενημένες βασικές καπιταλιστικές χώρες να διατηρήσουν την ευημερία τους απορροφώντας την αξία που παράγεται σε άλλες χώρες.
Όπως εκτιμάται από την UNCTAD (Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη) και τον Jason Hickel, αυτές οι ροές αξίας κορυφώθηκαν μεταξύ 1 τρισεκατομμυρίου και 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, μεταξύ 10% και 15 % των επενδύσεων παγκοσμίως, με το μεγαλύτερο μέρος της πρόσφατης μείωσης να αποδίδεται στην Κίνα που ξεφεύγει από αυτή την τάση, χάρη, φυσικά, την ανάπτυξή της, που σημαίνει, μεταξύ άλλων, την ικανότητα να στερούνται οι ιμπεριαλιστικές χώρες αυτό το μη δεδουλευμένο εισόδημα.
Και η Desai εξηγεί το σκεπτικό της.
Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία για τους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, το μεγαλύτερο μέρος της τις οποίας προέχεται από τις ΗΠΑ και έχει το στόχο, αντίθετα με όλα τα πραγματικά στοιχεία, να αποθεώνει την αποτελεσματική «προσφορά του» στο παγκόσμιο συλλογικό συμφέρον και – βεβαιώς- προβλέπει τη μακροζωία του.
Υπάρχει επίσης μια τεράστια βιβλιογραφία για τη «χρηματιστικοποίηση» financialization της οικονομίας και τις επιζήμιες επιπτώσεις της.
Ωστόσο, κανείς δεν μίλησε για τη στενή τους σχέση.
Οι μηχανισμοί
Υποστηρίζεται από τότε που, μετά το 1971 το σύστημα του δολαρίου στηρίχθηκε στα ασταθή θεμέλια διαδοχικών χρηματιστικοποιήσεων (στον πληθυντικό) - δηλαδή μια σειρά επεκτάσεων της χρηματοοικονομικής δραστηριότητας σε δολάρια, η καθεμία εκ των οποίων περιλαμβάνει διαφορετικά περιουσιακά στοιχεία, φορείς, μορφές ροών και κανονισμών.
Το καθένα ήταν, φυσικά, μη βιώσιμο.
Καθεμία από τις φάσεις της χρηματιστικοποίησης κατέληγε, φυσικά, σε οικονομικές κρίσεις.
Το καθένα περιουσιακό στοιχείο έπρεπε να υποκατασταθεί από ένα άλλο.
Αυξάνοντας τεχνητά την καθαρή ζήτηση για το δολάριο, αντιστάθμισαν την καθοδική πίεση στο νόμισμα που άσκησαν τα δημοσιονομικά, εμπορικά ελλείμματα και τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ, πίεση που θα το είχε εκτοπίσει από τον παγκόσμιο ρόλο του, όπως είχε προβλέψει ο Robert Triffin κατά τη δεκαετία του 1950.
Αυτό το χρηματοοικονομικό σύστημα το οποίο είναι στηριγμένο στο δολάριο έχει αυξήσει μαζικά τη διεθνή ανισότητα.
Η Radhika Desai παραθέτει ορισμένους μηχανισμούς με τους οποίους αυτό έχει συμβεί:
1 Υποτιμά συστηματικά τα νομίσματα της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας, επιτρέποντας στους κατόχους δολαρίων να αγοράζουν φτηνά προϊόντα και υπηρεσίες από τις αναπτυσσόμενες χώρες.
2 Βασίζεται σε διαρθρωτικές ανισορροπίες. Αναπαράγετα την υπανάπτυξη καθώς καμία συστημική επιταγή δεν επιβάλλει αυτάρκεια ή αντιμετωπίζει το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας κάθε εγχώριας οικονομίας.
3 Προσφέρει στις κυβερνήσεις της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας και τις επιχειρήσεις επιχειρήσεις πιστώσεις, με τοκογλυφικά επιτόκια, όχι όταν το χρειάζονται αλλά μόνο όταν οι πιστωτές σε δολάρια χρειάζεται να δανείσουν, συνήθως όχι αντικυκλικά (μειώνοντας τη ζήτηση και οδηγώντας σε δημοσιονομική υγεία) αλλά προκυκλικά (για την αντιμετώπιση των επεισοδίων δημοσιονομικού εκτροχιασμού).
Προκάλεσαν κρίσεις χρέους όταν οι δυτικές νομισματικές αρχές αύξησαν τα επιτόκια, όπως στη δεκαετία του 1980 και ξανά σήμερα.
Στις αναδιαρθρώσεις του χρέους που ακολουθούν, η αρχή της ευθύνης των πιστωτών διαγράφεται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα που ενεργούν αποκλειστικά ως «δικαστικοί επιμελητές» για τα δυτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, με αποτέλεσμα τις άθλιες αντίστροφες στις ροές κεφαλαίων μέσω των οποίων οι φτωχές χώρες αποπληρώνουν τελικά πολλαπλάσιο του χρέους που είχαν αρχικά, επιβάλλοντας σε οικονομική καθυστέρηση σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Το σύστημα του δολαρίου απαιτεί την άρση των κεφαλαιακών ελέγχων για την απελευθέρωση των ροών κεφαλαίων που μεταφέρουν ακόμη περισσότερο πλούτο από τις χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας στις βασικές καπιταλιστικές χώρες, καθώς οι πλούσιοι μεταφέρουν πλούτο για να φοροδιαφύγουν στο εσωτερικό και να συμμετάσχουν στην κερδοσκοπική δραστηριότητα που αφθονεί στο δολάριο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η προαναφερθείσα έκθεση κατέγραψε τις ροές επενδύσεων από χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας προς τις προηγμένες χώρες ως μείζον πρόβλημα.
Το σύστημα έχει εκτρέψει τις επενδύσεις από την παραγωγή στην κερδοσκοπία, αποδυναμώνοντας τις αναπτυξιακές προσπάθειες.
Διόγκωσε συστηματικά τις «φούσκες» σε διάφορες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων – πιο πρόσφατα τη φούσκα των dot-com, τις φούσκες στην κτηματαγορά και τα ενυπόθηκα δάνεια, στη σημερινή «φούσκα των πάντων».
Ένας μεγάλος αριθμός από αυτές τις «φούσκες»περιουσιακών στοιχείων εμφανίζεται στις αγορές εμπορευμάτων, οι οποίες αυξάνουν τις τιμές των εμπορευμάτων με τις περισσότερες συναλλαγές για τις χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας.
Η έκρηξή τους προκαλεί επώδυνες οικονομικές κρίσεις στις οποίες οι φτωχοί – λαοί και χώρες – υποφέρουν περισσότερο ενώ οι πλούσιοι – χώρες και άτομα – διαθέτουν τα λεγόμενα «χρυσά αλεξίπτωτα»
Αυτά, που παρέχονται από τις κυβερνήσεις ως επιδοτήσεις και τις κεντρικές τράπεζες ως εύκολο χρήμα, θέτουν απλώς τα θεμέλια για την επόμενη χρηματιστικοποίηση.
Πάνω απ' όλα, απαίτησαν τη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών τομέων, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας ελεύθερων ροών κεφαλαίων, όχι για την προώθηση της παραγωγής και της ανάπτυξης αλλά της κερδοσκοπίας, όχι για μια οικονομία παραγωγών αλλά για μια οικονομία ιδιοκτητών, όχι για τη δημιουργία απασχόλησης αλλά για τη διατήρηση της αξίας των αδρανών αποθεμάτων πλούτου.
Αυτή η λίστα με τους τρόπους με τους οποίους αυτό το σύστημα δημιουργεί ανισότητα μεταξύ των χωρών δεν είναι μόνο ημιτελής, αλλά δεν περιλαμβάνει τους τρόπους με τους οποίους δημιουργεί ανισότητα εντός των κρατών, γεγονός που συμβάλλει επίσης στη διεθνή ανισότητα συρρικνώνοντας την παγκόσμια αγορά και δυσκολεύοντας την ανάπτυξη.
Στις ΗΠΑ, η ανισότητα που δημιουργείται από αυτό το σύστημα είναι υπεύθυνη για την κοινωνική πόλωση και τον πολιτικό διχασμό από τον οποίο υποφέρει η χώρα και η οποία την έχει φέρει κοντά σχεδόν σε εμφύλιο πόλεμο.
Αυτό θα πρέπει να είναι ένα μήνυμα προς κάθε χώρα που πιστεύει ότι μπορεί να αντικαταστήσει το δολάριο με το δικό της νόμισμα.
Θυμηθείτε, το σύστημα έχει επίσης προωθήσει πολέμους εναντίον κράτων -όπως το Ιράκ και η Λιβύη- απλώς και μόνο επειδή προσπάθησαν να βγουν από το σύστημα.
Αυτό το σύστημα είναι στην σημερινή συγκυρία κοντά στο να καταρρεύσει υπό το αυξανόμενο βάρος της χρεοκοπίας του: Ακόμη καλύτερος λόγος να επινοηθούν εναλλακτικές λύσεις, επισημαίνει η Radhika Desai.
www.bankingnws.gr
Σχόλια αναγνωστών