Σε έναν κόσμο όπου οι οικονομικές ισορροπίες μεταβάλλονται ραγδαία, η πορεία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 2025 έως το 2035 φαίνεται να αποκλίνει όλο και περισσότερο.
Μέχρι το 2023, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των ΗΠΑ είχε φτάσει τα $82.770, ακριβώς το διπλάσιο από τα $41.420 της Ε.Ε.
Σύμφωνα με το Gatestone Institute, η υπεροχή των ΗΠΑ βασίστηκε σε μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 2,2% μεταξύ 2010 και 2023, αύξηση της παραγωγικότητας κατά περίπου 14% και επενδύσεις σε έρευνα και ανάπτυξη ίσες με το 3,4% του ΑΕΠ. Σε αυτά προστίθεται η ευελιξία της αγοράς εργασίας, η μετριοπαθής πληθυσμιακή αύξηση και η ενεργειακή αυτάρκεια από το 2019.
Η εικόνα της Ευρώπης είναι διαφορετική: ανάπτυξη μόλις 1,3% ετησίως, αύξηση της παραγωγικότητας κατά 7%, μείωση του ενεργού πληθυσμού κατά ένα εκατομμύριο ετησίως και ενεργειακή εξάρτηση στο 58%.
Η «ισότητα» ως παγίδα και άλλοθι του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού
Οι σοσιαλιστές της Ευρώπης, που βρίσκονται σε κάθε πολιτικό κόμμα, απαντούν ότι τα μέσα εισοδήματα στις ΗΠΑ είναι παραπλανητικά λόγω ανισότητας – και πράγματι, το διάμεσο εισόδημα είναι χαμηλότερο από τον μέσο όρο. Ωστόσο, αυτή η απάντηση δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά το ενσαρκώνει.
Στην Ευρώπη, η ανισότητα θεωρείται ηθική προσβολή. Η υλική ισότητα έχει αναχθεί σε υπέρτατο αγαθό – ακόμη κι αν, όπως στη Σοβιετική Ένωση, σημαίνει ότι κανείς (εκτός των αξιωματούχων) δεν έχει τίποτα.
Ο πρώην διευθυντής του βασιλικού γραφείου στο Βέλγιο, André Molitor, είχε πει κάποτε ότι το μόνο που απεχθανόταν πραγματικά ήταν η ανισότητα. Το όνειρό του ήταν «λιγότεροι πλούσιοι και λιγότεροι φτωχοί».
Αλλά η πραγματική ισότητα είναι ένας μύθος. Αν δινόταν σήμερα σε κάθε Ευρωπαίο από 100.000 ευρώ, την επόμενη μέρα κάποιοι θα είχαν γίνει εκατομμυριούχοι και κάποιοι θα τα είχαν ήδη χάσει – και η πλειοψηφία θα βρισκόταν κάπου ενδιάμεσα.
Η ισότητα έχει λειτουργήσει κυρίως ως ηθικό άλλοθι για τον σοσιαλισμό, έναν μηχανισμό αναδιανομής που αφαιρεί τα κίνητρα επιτυχίας, με αποτέλεσμα τη διόγκωση ενός παρασιτικού κράτους.
Η Ευρώπη κατευθύνεται προς ισότητα... στη φτώχεια
Η επιμονή στην υλική ισότητα ίσως αποδειχθεί η πιο αυτοκαταστροφική πολιτισμική κληρονομιά της Ευρώπης. Με αξιοθαύμαστη συνέπεια, η ήπειρος πορεύεται προς μεγαλύτερη ισότητα — όχι όμως στην ευημερία, αλλά στην αυξανόμενη μιζέρια.
Αν διατηρηθούν οι σημερινοί ρυθμοί ανάπτυξης, το κατά κεφαλήν εισόδημα στις ΗΠΑ θα ξεπεράσει τα $100.000 μέχρι το 2035, ενώ στην Ευρώπη θα φτάσει περίπου τα $50.000. Σύντομα, οδηγοί άμαξας στο Central Park ή περιπατητές σκύλων στο Beverly Hills θα κερδίζουν περισσότερα από Γάλλους γιατρούς ή Γερμανούς μηχανικούς. Και ακόμα κι αν ληφθούν υπόψη οι διαφορές στο κόστος ζωής, η ψαλίδα είναι τεράστια και διευρύνεται.
Ακόμα και σε εναλλακτικά σενάρια, όπως μια ευρωπαϊκή τεχνολογική αναγέννηση ή μια σοβαρή γεωπολιτική κρίση στις ΗΠΑ, η αναλογία σπάνια πέφτει κάτω από το 2:1. Η αμερικανική υπεροχή στην παραγωγικότητα, την ενέργεια και την καινοτομία παραμένει καθοριστική.
Χωρίς πολιτική ανατροπή, η Ευρώπη βαδίζει σε ταχύτατη παρακμή – παρά τα πλεονεκτήματά της, όπως το προσδόκιμο ζωής.
Το μέλλον της Ευρώπης
Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, όσο ατελές και αν είναι, αποτυπώνει ξεκάθαρα το χάσμα.
Η Ευρώπη τείνει να γίνει για τις ΗΠΑ ό,τι ήταν η Ελλάδα για τη Ρώμη: ένα γοητευτικό, υπαίθριο μουσείο.
Αλλά είναι αναπόφευκτο;
Για να βγει η Ευρώπη από το βάλτο του σοσιαλισμού θα απαιτούνταν δύο μεταμορφώσεις τόσο ριζικές, που αγγίζουν τα όρια του φανταστικού.
Η πρώτη είναι η ανασύσταση του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Χωρίς τεράστια επενδυτικά κεφάλαια και πίστη στην αποδοτικότητα της επένδυσης, δεν υπάρχει καπιταλισμός. Η Ευρώπη πρέπει να εγκαταλείψει το δόγμα της ισότητας ώστε να δημιουργήσει επενδυτικά κεφάλαια που δεν φορολογούνται υπερβολικά και δεν εμποδίζονται από κρατικές παρεμβάσεις.
Η δεύτερη είναι η αποδόμηση της Πράσινης Συμφωνίας.
Το ενεργειακό κόστος στην Ευρώπη είναι πέντε φορές υψηλότερο από των ΗΠΑ. Μόνο αυτό το στοιχείο αρκεί για να εξηγήσει τη μαζική αποβιομηχάνιση και τη μεταφορά παραγωγής σε φιλικότερες αγορές όπως των ΗΠΑ.
Σε σύγκριση με την αυτοπροκαλούμενη ενεργειακή κρίση της Ευρώπης, οι δασμοί του Donald Trump φαντάζουν υποσημείωση.
Η ιστορία γράφεται πλέον με ιλιγγιώδη ταχύτητα, και πολλά είναι ακόμα πιθανά.
Όμως το να πιστεύει κανείς ότι η Ευρώπη θα καταφέρει να μετατραπεί σε κάτι παραπάνω από ένα πολιτισμικό απομεινάρι του παρελθόντος, όσο εμπιστεύεται την πορεία της σε κουρασμένες πολιτικές μετριότητες και ξεπερασμένες ιδεολογίες, είναι απλώς αυταπάτη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών