Παρά τα διθυραμβικά σχόλια από κυβερνητικούς και όσους τους ακολουθούν τυφλά, η ελληνική οικονομία δεν έχει ανακάμψει σημαντικά
Σαν σήμερα στις 23 Απριλίου του 2010, η Ελλάδα έγινε η πρώτη χώρα μέλος της ΕΕ που αναζήτησε οικονομική βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), με τον Γιώργο Παπανδρέου να βάζει και «με τη βούλα» τον ελληνικό λαό σε ένα από τα μεγαλύτερη οικονομικά πειράματα στη μετα-πολεμική Ευρώπη.
Έτσι, οδήγησε τη χώρα στη συνομολόγηση μιας σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης ύψους 80 δισεκ. ευρώ στις 8 Μαΐου του 2010, μια συμφωνία που είχε ως στόχο να προσφέρει μια βιώσιμη λύση στην οικονομική κρίση και να επαναφέρει την οικονομική ανάκαμψη στην Ελλάδα.
Αντ' αυτού, το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε άνω του 30% σε μόλις 5 χρόνια, μία συρρίκνωση που παρατηρείται μόνο σε κράτη που βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες.
Η θεραπεία – σοκ της λιτότητας δεν έφερε τα υποσχόμενα αποτελέσματα, με το ίδιο το ΔΝΤ να παραδέχεται έμμεσα σε έκθεσή του το 2012, την αποτυχία των σκληρών μέτρων.
Παρόλα αυτά, η εν λόγω θεραπεία – σοκ συνεχίστηκε τόσο από το ΔΝΤ όσο και από τους επίσημους Ευρωπαίους πιστωτές τα επόμενα χρόνια. Ο ελληνικός λαός έσωσε τρεις φορές τις ελληνικές (και ξένες, έμμεσα στο πρώτο Μνημόνιο) τράπεζες και όχι μόνο, βάζοντας υποθήκη το μέλλον των νέων ανθρώπων της χώρας.
Μιλώντας για αυτό το οικονομικό τερατούργημα 14 χρόνια μετά, εν τέλει τί μας έμαθε η κρίση και ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτών των πρωτοφανών σκληρών μέτρων;
Οι συνέπειες ήταν πολύπλευρες: Οικονομικές, Κοινωνικές, Πολιτικές.
Οικονομικές συνέπειες
Ακόμη και η αποθεωτική έκθεση της S&P στην πρόσφατη αναβάθμιση του outlook για την Ελλάδα, αναφέρει πως η οικονομία είναι 22% μικρότερη σε όρους ΑΕΠ σε σύγκριση με το 2010. Βέβαια, ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης το μεταφράζει ως κάτι θετικό, διότι δίνει «χώρο» στην οικονομία να καλύψει το κενό.
Άρα, μετά από θυσίες και μέτρα που ξεπέρασαν τα 100 δισεκ. ευρώ (!) από το 2010 έως το 2019, η οικονομία εξακολουθεί να υστερεί, ακόμη και σε μία περίοδο που ο πληθωρισμός είναι υψηλός «στηρίζοντας» την εξίσωση του ΑΕΠ και του χρέους.
Τούτου λεχθέντος, σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο λόγος του δημοσίου χρέος προς το ΑΕΠ διαμορφωνόταν σε 136,6% το 2010. Στο τέλος του 2023, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το εν λόγω ποσοστό έφθασε το 161,9%. Οι προβλέψεις της S&P κάνουν λόγο για περαιτέρω πτώση του λόγους δημοσίου χρέους, εν μέσω πληθωρισμού, στο 150% στο τέλος του τρέχοντος έτους.
Ακόμη και στο πιο αισιόδοξο σενάριο, η ελληνική οικονομία παραμένει υπερχρεωμένη.
Αν όμως μιλήσουμε σε πραγματικούς όρους, σύμφωνα με τη UBS (Δεκέμβριος 2023), η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει ένα βουνό δημόσιου και ιδιωτικού χρέους ύψους 657 δισ. ευρώ, ποσό το οποίο ανέρχεται στο 305,8% του ΑΕΠ. Από αυτό το 64% αφορά το κρατικό χρέος (422 δισ. ευρώ), ενώ το υπόλοιπο είναι ιδιωτικό χρέος.
Το χρέος είναι το ένα κομμάτι. Ένα δεύτερο φλέγον ζήτημα είναι το ξεπούλημα βασικών υποδομών της χώρας.
Ομολογουμένως, το ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ό,τι πιο παραγωγικό έχει υπάρξει, ωστόσο σημαντικές εταιρείες πουλήθηκαν σε εταιρείες έπειτα από ωμή παρέμβαση των δανειστών (!) έναντι πινακίου φακής. Αυτό είναι που κάποιοι ονομάζουν «αποικία χρέους».
Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα θα εξαρτάται πάντα από εδώ και στο εξής, από τα εταιρικά συμφέροντα.
Και μαντέψτε ποιος θα πληρώνει τον λογαριασμό: οι πολίτες.
Κοινωνικές συνέπειες
Η ελληνική κοινωνία κατακερματίστηκε.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον δείκτη Gini που δείχνει αύξηση της οικονομικής ανισότητας, ωστόσο ακόμη σημαντικότερη ήταν η διάβρωση που υπέστη.
Άνθρωποι εξοντώθηκαν εργασιακά χωρίς αντίκρισμα, άνθρωποι αυτοκτόνησαν λόγω της αδικίας, άνθρωποι έφυγαν μόνιμα στο εξωτερικό.
Το οικονομικό σύστημα, που υποστηρίχθηκε από το πολιτικό σύστημα, κατάστρεψε την κοινωνία.
Μάλιστα, τις συνέπειες τις βιώνουμε και σήμερα, διογκωμένες από την πανδημία και την αποθρασυμένη Δύση.
Πολιτικές συνέπειες
Ό,τι κατάφεραν οι μεγάλες δυνάμεις εκμεταλλευόμενες τα γεωστρατηγικά παιχνίδια στο παρελθόν, το κατάφεραν και πάλι αλλά αυτή τη φορά μέσω της σκλαβιάς χρέους: εισήλθαν για τα καλά στην πολιτική σκηνή της χώρας και κίνησαν ξανά τα νήματα προς το συμφέρον τους, κούνησαν το δάκτυλο και οι «σύμμαχοι» ντρόπιασαν και εκβίασαν, μία ολόκληρη χώρα.
Άρα, μετά από 14 χρόνια, τί μάθαμε;
Δεν θέλουμε να είμαστε απαισιόδοξοι φυσικά, θέλουμε η χώρα να ανοίξει φτερά τόσο οικονομικά, όσο και κοινωνικά και πολιτικά.
Ωστόσο, το παραμύθι της «νέας εποχής» και της «Ελλάδας 2.0» στην ελληνική οικονομία προσβάλλει τη νοημοσύνη των πολιτών.
Πλέον, ακόμη και μετά από όλα αυτά που πέρασε ο λαός αυτά τα χρόνια, η οικονομία πληροί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να καταρρεύσει.
Και ο λόγος είναι απλός: αυτό το σκληρό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, δεν ταιριάζει σε χώρες όπως η Ελλάδα.
Β.Μ.
www.bankingnews.gr
Έτσι, οδήγησε τη χώρα στη συνομολόγηση μιας σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης ύψους 80 δισεκ. ευρώ στις 8 Μαΐου του 2010, μια συμφωνία που είχε ως στόχο να προσφέρει μια βιώσιμη λύση στην οικονομική κρίση και να επαναφέρει την οικονομική ανάκαμψη στην Ελλάδα.
Αντ' αυτού, το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε άνω του 30% σε μόλις 5 χρόνια, μία συρρίκνωση που παρατηρείται μόνο σε κράτη που βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες.
Η θεραπεία – σοκ της λιτότητας δεν έφερε τα υποσχόμενα αποτελέσματα, με το ίδιο το ΔΝΤ να παραδέχεται έμμεσα σε έκθεσή του το 2012, την αποτυχία των σκληρών μέτρων.
Παρόλα αυτά, η εν λόγω θεραπεία – σοκ συνεχίστηκε τόσο από το ΔΝΤ όσο και από τους επίσημους Ευρωπαίους πιστωτές τα επόμενα χρόνια. Ο ελληνικός λαός έσωσε τρεις φορές τις ελληνικές (και ξένες, έμμεσα στο πρώτο Μνημόνιο) τράπεζες και όχι μόνο, βάζοντας υποθήκη το μέλλον των νέων ανθρώπων της χώρας.
Μιλώντας για αυτό το οικονομικό τερατούργημα 14 χρόνια μετά, εν τέλει τί μας έμαθε η κρίση και ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτών των πρωτοφανών σκληρών μέτρων;
Οι συνέπειες ήταν πολύπλευρες: Οικονομικές, Κοινωνικές, Πολιτικές.
Οικονομικές συνέπειες
Ακόμη και η αποθεωτική έκθεση της S&P στην πρόσφατη αναβάθμιση του outlook για την Ελλάδα, αναφέρει πως η οικονομία είναι 22% μικρότερη σε όρους ΑΕΠ σε σύγκριση με το 2010. Βέβαια, ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης το μεταφράζει ως κάτι θετικό, διότι δίνει «χώρο» στην οικονομία να καλύψει το κενό.
Άρα, μετά από θυσίες και μέτρα που ξεπέρασαν τα 100 δισεκ. ευρώ (!) από το 2010 έως το 2019, η οικονομία εξακολουθεί να υστερεί, ακόμη και σε μία περίοδο που ο πληθωρισμός είναι υψηλός «στηρίζοντας» την εξίσωση του ΑΕΠ και του χρέους.
Τούτου λεχθέντος, σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο λόγος του δημοσίου χρέος προς το ΑΕΠ διαμορφωνόταν σε 136,6% το 2010. Στο τέλος του 2023, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το εν λόγω ποσοστό έφθασε το 161,9%. Οι προβλέψεις της S&P κάνουν λόγο για περαιτέρω πτώση του λόγους δημοσίου χρέους, εν μέσω πληθωρισμού, στο 150% στο τέλος του τρέχοντος έτους.
Ακόμη και στο πιο αισιόδοξο σενάριο, η ελληνική οικονομία παραμένει υπερχρεωμένη.
Αν όμως μιλήσουμε σε πραγματικούς όρους, σύμφωνα με τη UBS (Δεκέμβριος 2023), η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει ένα βουνό δημόσιου και ιδιωτικού χρέους ύψους 657 δισ. ευρώ, ποσό το οποίο ανέρχεται στο 305,8% του ΑΕΠ. Από αυτό το 64% αφορά το κρατικό χρέος (422 δισ. ευρώ), ενώ το υπόλοιπο είναι ιδιωτικό χρέος.
Το χρέος είναι το ένα κομμάτι. Ένα δεύτερο φλέγον ζήτημα είναι το ξεπούλημα βασικών υποδομών της χώρας.
Ομολογουμένως, το ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ό,τι πιο παραγωγικό έχει υπάρξει, ωστόσο σημαντικές εταιρείες πουλήθηκαν σε εταιρείες έπειτα από ωμή παρέμβαση των δανειστών (!) έναντι πινακίου φακής. Αυτό είναι που κάποιοι ονομάζουν «αποικία χρέους».
Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα θα εξαρτάται πάντα από εδώ και στο εξής, από τα εταιρικά συμφέροντα.
Και μαντέψτε ποιος θα πληρώνει τον λογαριασμό: οι πολίτες.
Κοινωνικές συνέπειες
Η ελληνική κοινωνία κατακερματίστηκε.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον δείκτη Gini που δείχνει αύξηση της οικονομικής ανισότητας, ωστόσο ακόμη σημαντικότερη ήταν η διάβρωση που υπέστη.
Άνθρωποι εξοντώθηκαν εργασιακά χωρίς αντίκρισμα, άνθρωποι αυτοκτόνησαν λόγω της αδικίας, άνθρωποι έφυγαν μόνιμα στο εξωτερικό.
Το οικονομικό σύστημα, που υποστηρίχθηκε από το πολιτικό σύστημα, κατάστρεψε την κοινωνία.
Μάλιστα, τις συνέπειες τις βιώνουμε και σήμερα, διογκωμένες από την πανδημία και την αποθρασυμένη Δύση.
Πολιτικές συνέπειες
Ό,τι κατάφεραν οι μεγάλες δυνάμεις εκμεταλλευόμενες τα γεωστρατηγικά παιχνίδια στο παρελθόν, το κατάφεραν και πάλι αλλά αυτή τη φορά μέσω της σκλαβιάς χρέους: εισήλθαν για τα καλά στην πολιτική σκηνή της χώρας και κίνησαν ξανά τα νήματα προς το συμφέρον τους, κούνησαν το δάκτυλο και οι «σύμμαχοι» ντρόπιασαν και εκβίασαν, μία ολόκληρη χώρα.
Άρα, μετά από 14 χρόνια, τί μάθαμε;
Δεν θέλουμε να είμαστε απαισιόδοξοι φυσικά, θέλουμε η χώρα να ανοίξει φτερά τόσο οικονομικά, όσο και κοινωνικά και πολιτικά.
Ωστόσο, το παραμύθι της «νέας εποχής» και της «Ελλάδας 2.0» στην ελληνική οικονομία προσβάλλει τη νοημοσύνη των πολιτών.
Πλέον, ακόμη και μετά από όλα αυτά που πέρασε ο λαός αυτά τα χρόνια, η οικονομία πληροί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να καταρρεύσει.
Και ο λόγος είναι απλός: αυτό το σκληρό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, δεν ταιριάζει σε χώρες όπως η Ελλάδα.
Β.Μ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών