Στην αγορά ομολόγων, το ρολόι χτυπά ολοένα και πιο δυνατά, καθώς το δημόσιο χρέος της Γαλλίας ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και οι δυνατότητες διάσωσης της Ευρωζώνης για ένα τόσο μεγάλο πλοίο.. φαίνονται περιορισμένες
Ελλάς … Γαλλία συμμαχία ή πώς η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα αλλά σαν μια μεγαλύτερη τραγωδία: Αυτό που εκτυλίσσεται σήμερα στη Γαλλία ενδέχεται σύντομα να παρασύρει ολόκληρη την Ευρωζώνη σε βαθιά κρίση καθώς ολοένα και περισσότερο η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης αρχίζει να μοιάζει με την Ελλάδα.
Παραπαίει μέσα εντός μιας χρόνιας δημοσιονομικής κρίσης, ενώ ταυτόχρονα είναι εγκλωβισμένη σε ένα πολιτικό αδιέξοδο που μοιάζει αδύνατο να ξεπεραστεί καθώς είναι αδύνατον να εφαρμοσθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Στην αγορά ομολόγων, το ρολόι χτυπά ολοένα και πιο δυνατά, καθώς το δημόσιο χρέος της Γαλλίας ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και οι δυνατότητες διάσωσης της Ευρωζώνης για ένα τόσο μεγάλο πλοίο.. φαίνονται περιορισμένες.
Αυτή την εβδομάδα, ο πρωθυπουργός Sébastien Lecornu πανηγύρισε μια πύρρειο νίκη καθώς την Τρίτη (9/12), η Εθνοσυνέλευση ενέκρινε οριακά το προσχέδιο του κοινωνικού προϋπολογισμού για το επόμενο έτος.
Όμως η νίκη αυτή είχε βαρύ τίμημα: εκτεταμένες παραχωρήσεις που θα επιδεινώσουν περαιτέρω μια ήδη εκρηκτική δημοσιονομική κατάσταση – άρα επιστροφή στο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε
Ετερόκλητες συμμαχίες κατά το Macron, αδύναμία συναίνεσης
Με 247 ψήφους υπέρ, 234 κατά και 93 αποχές, η Εθνοσυνέλευση ενέκρινε ένα σχέδιο που προβλέπει έλλειμμα 20 δισ. ευρώ στον κοινωνικό προϋπολογισμό – σημαντικά χειρότερο από τα 17 δισ. ευρώ που είχαν αρχικά προγραμματιστεί.
Το κόμμα της Marine Le Pen, ο Εθνικός Συναγερμός, και το ακροαριστερό μπλοκ γύρω από τον Jean-Luc Mélenchon, η Ανυπότακτη Γαλλία, απέρριψαν από κοινού την πρόταση.
Η κατάσταση είναι σχεδόν σουρεαλιστική: το πολιτικό αδιέξοδο έχει οδηγήσει τη Γαλλία σε ένα σημείο όπου η άκρα Αριστερά και η Δεξιά ψηφίζουν μαζί – και ωθούν την κυβέρνηση προς την κατάρρευση.
Για τον πρόεδρο Emmanuel Macron, αυτό θα μπορούσε σύντομα να σημαίνει τον σχηματισμό μίας ακόμη εύθραυστης κυβέρνησης, καθώς δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η Γαλλία μπορεί να εξέλθει μόνη της από το καταστροφικό της τέλμα.
Το νομοσχέδιο μεταφέρεται πλέον στη Γερουσία, όπου ο κυβερνητικός συνασπισμός διαθέτει πλειοψηφία.
Πιθανότατα θα εγκριθεί χωρίς σοβαρά εμπόδια.
Στις 23 Δεκεμβρίου, η Γερουσία ξεκινά διαπραγματεύσεις για τον προϋπολογισμό του 2026.
Μπορεί να υπάρξει μπόλικο δράμα, αλλά κανείς δεν αναμένει να ανατραπεί το πολιτικό αδιέξοδο.
Πάγωμα της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης – παράλυση μεταρρυθμίσεων
Ο Lecornu αναγκάστηκε να παγώσει τη σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, η οποία θα αύξανε το όριο συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη.
Αντί γι’ αυτό, η Γαλλία θα το αυξήσει μόνο στα 62 έτη και 9 μήνες.
Η χώρα διατηρεί τον μεγαλύτερο κοινωνικό προϋπολογισμό στην ΕΕ, ενώ ταυτόχρονα έχει ένα από τα χαμηλότερα όρια συνταξιοδότησης.
Για ακόμη μία φορά, η Γαλλία αποφεύγει να αντιμετωπίσει την εντεινόμενη κρίση στο συνταξιοφοτικό, ακολουθώντας τη Γερμανία στον ίδιο επικίνδυνο δρόμο ενός καταρρέοντος αναδιανεμητικού συστήματος.
Το Παρίσι αρνείται, την ίδια ώρα, να αντιμετωπίσει τις δημοσιονομικές συνέπειες της παράνομης μετανάστευσης – μια κοινωνική βόμβα με αναμμένο ήδη το φιτίλι.
Η απόφαση αυτή αποκαλύπτει τη βαθιά πολιτική άρνηση που διαπερνά τη γαλλική ηγεσία: συνεχίζει να ζει εις βάρος των μελλοντικών γενεών, καταναλώνοντας οικονομικούς πόρους που απλώς δεν υπάρχουν πλέον.
Στο 6 -7% το έλλειμμα του 2025
Η Γαλλία έχει καταστεί ουσιαστικά ανίκανη να επιβάλει σωτήριες μεταρρυθμίσεις και ολισθαίνει ευθέως προς μια καταστροφική δημοσιονομική κρίση.
Το έλλειμμα του φετινού προϋπολογισμού διαμορφώνεται περίπου στο 5,6% του ΑΕΠ.
Η (υπερβολικά) αισιόδοξη πρόβλεψη της κυβέρνησης για το επόμενο έτος είναι 5%.
Με τεράστια κενά στις κοινωνικές μεταφορές (το κομμάτι χρηματοδότησης του κοινωνικού κράτους), ουδείς μπορεί να εξηγήσει πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτός ο αριθμός.
Πρόκειται για καθαρή φαντασίωση.
Μια πολύ πιο ρεαλιστική εκτίμηση τοποθετεί το έλλειμμα μεταξύ 6% και 7%.
Η πολιτική κρίση της Γαλλίας αντικατοπτρίζει την οικονομική της παράλυση.
Η παραγωγικότητα της οικονομίας συρρικνώνεται εδώ και χρόνια.
Με το κράτος να απορροφά το 57% του ΑΕΠ, η κυβέρνηση μπλοκάρει την ελεύθερη κατανομή κεφαλαίων και καταναλώνει ακριβώς τους πόρους που απαιτούνται για την αναζωογόνηση της οικονομικής δραστηριότητας.
Η Γαλλία δεν υιοθέτησε ποτέ πλήρως την οικονομία της αγοράς και τώρα, σαν σιαμαίο δίδυμο των καταστροφικών πολιτικών του Βερολίνου, ωθεί βαθύτερα μέσα στην οικονομία τις κρατικές παρεμβάσεις.
Οικονομική κατάρρευση
Με 68.000 εταιρικές πτωχεύσεις τους τελευταίους δώδεκα μήνες και έναν βιομηχανικό τομέα βυθισμένο στη συρρίκνωση, η χώρα κατευθύνεται απευθείας σε μια σοβαρή κοινωνική κρίση – γεγονός που οδηγεί σε μια αναπόφευκτη δημοσιονομική παγίδα.
Η Γαλλία βιώνει ένα βιβλικών διαστάσεων κύμα χρεοκοπιών, το οποίο ενδέχεται να κοστίσει 400.000 θέσεις εργασίας το 2025.
Η οικονομία βρίσκεται στα γόνατα και οι Γάλλοι καταφεύγουν στην ψευδαίσθηση ότι το ατελείωτο χρέος μπορεί με κάποιον τρόπο να αποκαταστήσει το κράτος πρόνοιας.
Έχουμε ήδη δει τι σημαίνει αυτό για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης: πριν από δεκαπέντε χρόνια, η μικρή Ελλάδα έχασε την πρόσβαση στις αγορές και πυροδότησε μια κρίση χρέους που εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά σε όλη την Ευρώπη.
Τότε, η αξιοπιστία της νομισματικής πολιτικής της Ευρωζώνης θυσιάστηκε για να διατηρηθούν ρευστές οι άκρως διασυνδεδεμένες αγορές πιστώσεων, μέσω μαζικής παρέμβασης της ΕΚΤ στην αγορά χρέους και την αλλεπάλληλα σχέδια διάσωσης το 2010, το 2012 και το 2015.
Εάν η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης βιώσει ένα «κενό αέρος» στην αγορά ομολόγων – μια αιφνίδια κατάρρευση της ζήτησης για το διογκούμενο χρέος της – τα παραδοσιακά εργαλεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν θα επαρκέσουν για να περιορίσουν τις συνέπειες.
Μια διαρθρωτική στροφή στις παγκόσμιες αγορές ομολόγων
Σε μια οξεία κρίση, η ΕΚΤ θα ήταν έτοιμη να παρέμβει.
Το βασικό της εργαλείο θα ήταν οι αγορές κρατικών ομολόγων στο πλαίσιο του PSPP (Public Sector Purchase Programme).
Επιπλέον ρευστότητα θα μπορούσε να διοχετευθεί μέσω στοχευμένων πράξεων μακροπρόθεσμης αναχρηματοδότησης ή μέσω στήριξης τραπεζών που κατέχουν μεγάλους όγκους γαλλικού δημόσιου χρέους.
Θα μπορούσε επίσης να ενεργοποιηθεί το πρόγραμμα OMT (Outright Monetary Transactions), το οποίο επιτρέπει άμεσες αγορές ομολόγων χωρών που αντιμετωπίζουν έκρηξη του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους – αν και μόνο υπό αυστηρούς όρους δημοσιονομικής αιρεσιμότητας, όπερ σημαίνει μνημόνια και υποχρεωτικές μεταρρυθμίσεις.
Όμως στην επόμενη κρίση, αυτοί οι όροι σχεδόν σίγουρα θα αγνοηθούν, προκειμένου να αποτραπεί η διάλυση της Ευρωζώνης.
Η ΕΚΤ διαθέτει ήδη το εγχειρίδιο ήδη από την εποχή που ο Mario Draghi εκφώνησε το περίφημο «whatever it takes», ότι θα κάνει ό,τι χρειαστεί για τη διάσωση της Ελλάδας.
Τα όρια παρέμβασης
Ωστόσο, η πραγματική επιρροή της ΕΚΤ έχει όρια: το μακροπρόθεσμο τμήμα της αγοράς ομολόγων – με λήξεις άνω των δέκα ετών – είναι το βαθύτερο και σε μεγαλύτερη ρευστότητα.
Καμία μεμονωμένη κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να το ελέγξει πραγματικά.
Εδώ και μήνες, οι αποδόσεις των μακροπρόθεσμων ομολόγων αυξάνονται – αρχικώς στην Ιαπωνία και πλέον όλο και περισσότερο σε τμήματα της Ευρωζώνης. Η αγορά στέλνει σαφές μήνυμα: μια θεμελιώδης απώλεια εμπιστοσύνης στη βιωσιμότητα του χρέους δημοσιονομικά απείθαρχων κρατών.
Ένα διαρθρωτικό σημείο καμπής στις παγκόσμιες αγορές ομολόγων είναι ήδη στον ορίζοντα
Στην κορύφωσή του, θα βάλει την τελεία σε κάθε εκκρεμή δημοσιονομική κρίση.
Σκεφτείτε την Αργεντινή… Η εποχή του αλυσοπρίονου πλησιάζει.
www.bankingnews.gr
Παραπαίει μέσα εντός μιας χρόνιας δημοσιονομικής κρίσης, ενώ ταυτόχρονα είναι εγκλωβισμένη σε ένα πολιτικό αδιέξοδο που μοιάζει αδύνατο να ξεπεραστεί καθώς είναι αδύνατον να εφαρμοσθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Στην αγορά ομολόγων, το ρολόι χτυπά ολοένα και πιο δυνατά, καθώς το δημόσιο χρέος της Γαλλίας ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και οι δυνατότητες διάσωσης της Ευρωζώνης για ένα τόσο μεγάλο πλοίο.. φαίνονται περιορισμένες.
Αυτή την εβδομάδα, ο πρωθυπουργός Sébastien Lecornu πανηγύρισε μια πύρρειο νίκη καθώς την Τρίτη (9/12), η Εθνοσυνέλευση ενέκρινε οριακά το προσχέδιο του κοινωνικού προϋπολογισμού για το επόμενο έτος.
Όμως η νίκη αυτή είχε βαρύ τίμημα: εκτεταμένες παραχωρήσεις που θα επιδεινώσουν περαιτέρω μια ήδη εκρηκτική δημοσιονομική κατάσταση – άρα επιστροφή στο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε
Ετερόκλητες συμμαχίες κατά το Macron, αδύναμία συναίνεσης
Με 247 ψήφους υπέρ, 234 κατά και 93 αποχές, η Εθνοσυνέλευση ενέκρινε ένα σχέδιο που προβλέπει έλλειμμα 20 δισ. ευρώ στον κοινωνικό προϋπολογισμό – σημαντικά χειρότερο από τα 17 δισ. ευρώ που είχαν αρχικά προγραμματιστεί.
Το κόμμα της Marine Le Pen, ο Εθνικός Συναγερμός, και το ακροαριστερό μπλοκ γύρω από τον Jean-Luc Mélenchon, η Ανυπότακτη Γαλλία, απέρριψαν από κοινού την πρόταση.
Η κατάσταση είναι σχεδόν σουρεαλιστική: το πολιτικό αδιέξοδο έχει οδηγήσει τη Γαλλία σε ένα σημείο όπου η άκρα Αριστερά και η Δεξιά ψηφίζουν μαζί – και ωθούν την κυβέρνηση προς την κατάρρευση.
Για τον πρόεδρο Emmanuel Macron, αυτό θα μπορούσε σύντομα να σημαίνει τον σχηματισμό μίας ακόμη εύθραυστης κυβέρνησης, καθώς δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η Γαλλία μπορεί να εξέλθει μόνη της από το καταστροφικό της τέλμα.
Το νομοσχέδιο μεταφέρεται πλέον στη Γερουσία, όπου ο κυβερνητικός συνασπισμός διαθέτει πλειοψηφία.
Πιθανότατα θα εγκριθεί χωρίς σοβαρά εμπόδια.
Στις 23 Δεκεμβρίου, η Γερουσία ξεκινά διαπραγματεύσεις για τον προϋπολογισμό του 2026.
Μπορεί να υπάρξει μπόλικο δράμα, αλλά κανείς δεν αναμένει να ανατραπεί το πολιτικό αδιέξοδο.
Πάγωμα της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης – παράλυση μεταρρυθμίσεων
Ο Lecornu αναγκάστηκε να παγώσει τη σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, η οποία θα αύξανε το όριο συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη.
Αντί γι’ αυτό, η Γαλλία θα το αυξήσει μόνο στα 62 έτη και 9 μήνες.
Η χώρα διατηρεί τον μεγαλύτερο κοινωνικό προϋπολογισμό στην ΕΕ, ενώ ταυτόχρονα έχει ένα από τα χαμηλότερα όρια συνταξιοδότησης.
Για ακόμη μία φορά, η Γαλλία αποφεύγει να αντιμετωπίσει την εντεινόμενη κρίση στο συνταξιοφοτικό, ακολουθώντας τη Γερμανία στον ίδιο επικίνδυνο δρόμο ενός καταρρέοντος αναδιανεμητικού συστήματος.
Το Παρίσι αρνείται, την ίδια ώρα, να αντιμετωπίσει τις δημοσιονομικές συνέπειες της παράνομης μετανάστευσης – μια κοινωνική βόμβα με αναμμένο ήδη το φιτίλι.
Η απόφαση αυτή αποκαλύπτει τη βαθιά πολιτική άρνηση που διαπερνά τη γαλλική ηγεσία: συνεχίζει να ζει εις βάρος των μελλοντικών γενεών, καταναλώνοντας οικονομικούς πόρους που απλώς δεν υπάρχουν πλέον.
Στο 6 -7% το έλλειμμα του 2025
Η Γαλλία έχει καταστεί ουσιαστικά ανίκανη να επιβάλει σωτήριες μεταρρυθμίσεις και ολισθαίνει ευθέως προς μια καταστροφική δημοσιονομική κρίση.
Το έλλειμμα του φετινού προϋπολογισμού διαμορφώνεται περίπου στο 5,6% του ΑΕΠ.
Η (υπερβολικά) αισιόδοξη πρόβλεψη της κυβέρνησης για το επόμενο έτος είναι 5%.
Με τεράστια κενά στις κοινωνικές μεταφορές (το κομμάτι χρηματοδότησης του κοινωνικού κράτους), ουδείς μπορεί να εξηγήσει πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτός ο αριθμός.
Πρόκειται για καθαρή φαντασίωση.
Μια πολύ πιο ρεαλιστική εκτίμηση τοποθετεί το έλλειμμα μεταξύ 6% και 7%.
Η πολιτική κρίση της Γαλλίας αντικατοπτρίζει την οικονομική της παράλυση.
Η παραγωγικότητα της οικονομίας συρρικνώνεται εδώ και χρόνια.
Με το κράτος να απορροφά το 57% του ΑΕΠ, η κυβέρνηση μπλοκάρει την ελεύθερη κατανομή κεφαλαίων και καταναλώνει ακριβώς τους πόρους που απαιτούνται για την αναζωογόνηση της οικονομικής δραστηριότητας.
Η Γαλλία δεν υιοθέτησε ποτέ πλήρως την οικονομία της αγοράς και τώρα, σαν σιαμαίο δίδυμο των καταστροφικών πολιτικών του Βερολίνου, ωθεί βαθύτερα μέσα στην οικονομία τις κρατικές παρεμβάσεις.
Οικονομική κατάρρευση
Με 68.000 εταιρικές πτωχεύσεις τους τελευταίους δώδεκα μήνες και έναν βιομηχανικό τομέα βυθισμένο στη συρρίκνωση, η χώρα κατευθύνεται απευθείας σε μια σοβαρή κοινωνική κρίση – γεγονός που οδηγεί σε μια αναπόφευκτη δημοσιονομική παγίδα.
Η Γαλλία βιώνει ένα βιβλικών διαστάσεων κύμα χρεοκοπιών, το οποίο ενδέχεται να κοστίσει 400.000 θέσεις εργασίας το 2025.
Η οικονομία βρίσκεται στα γόνατα και οι Γάλλοι καταφεύγουν στην ψευδαίσθηση ότι το ατελείωτο χρέος μπορεί με κάποιον τρόπο να αποκαταστήσει το κράτος πρόνοιας.
Έχουμε ήδη δει τι σημαίνει αυτό για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης: πριν από δεκαπέντε χρόνια, η μικρή Ελλάδα έχασε την πρόσβαση στις αγορές και πυροδότησε μια κρίση χρέους που εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά σε όλη την Ευρώπη.
Τότε, η αξιοπιστία της νομισματικής πολιτικής της Ευρωζώνης θυσιάστηκε για να διατηρηθούν ρευστές οι άκρως διασυνδεδεμένες αγορές πιστώσεων, μέσω μαζικής παρέμβασης της ΕΚΤ στην αγορά χρέους και την αλλεπάλληλα σχέδια διάσωσης το 2010, το 2012 και το 2015.
Εάν η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης βιώσει ένα «κενό αέρος» στην αγορά ομολόγων – μια αιφνίδια κατάρρευση της ζήτησης για το διογκούμενο χρέος της – τα παραδοσιακά εργαλεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν θα επαρκέσουν για να περιορίσουν τις συνέπειες.
Μια διαρθρωτική στροφή στις παγκόσμιες αγορές ομολόγων
Σε μια οξεία κρίση, η ΕΚΤ θα ήταν έτοιμη να παρέμβει.
Το βασικό της εργαλείο θα ήταν οι αγορές κρατικών ομολόγων στο πλαίσιο του PSPP (Public Sector Purchase Programme).
Επιπλέον ρευστότητα θα μπορούσε να διοχετευθεί μέσω στοχευμένων πράξεων μακροπρόθεσμης αναχρηματοδότησης ή μέσω στήριξης τραπεζών που κατέχουν μεγάλους όγκους γαλλικού δημόσιου χρέους.
Θα μπορούσε επίσης να ενεργοποιηθεί το πρόγραμμα OMT (Outright Monetary Transactions), το οποίο επιτρέπει άμεσες αγορές ομολόγων χωρών που αντιμετωπίζουν έκρηξη του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους – αν και μόνο υπό αυστηρούς όρους δημοσιονομικής αιρεσιμότητας, όπερ σημαίνει μνημόνια και υποχρεωτικές μεταρρυθμίσεις.
Όμως στην επόμενη κρίση, αυτοί οι όροι σχεδόν σίγουρα θα αγνοηθούν, προκειμένου να αποτραπεί η διάλυση της Ευρωζώνης.
Η ΕΚΤ διαθέτει ήδη το εγχειρίδιο ήδη από την εποχή που ο Mario Draghi εκφώνησε το περίφημο «whatever it takes», ότι θα κάνει ό,τι χρειαστεί για τη διάσωση της Ελλάδας.
Τα όρια παρέμβασης
Ωστόσο, η πραγματική επιρροή της ΕΚΤ έχει όρια: το μακροπρόθεσμο τμήμα της αγοράς ομολόγων – με λήξεις άνω των δέκα ετών – είναι το βαθύτερο και σε μεγαλύτερη ρευστότητα.
Καμία μεμονωμένη κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να το ελέγξει πραγματικά.
Εδώ και μήνες, οι αποδόσεις των μακροπρόθεσμων ομολόγων αυξάνονται – αρχικώς στην Ιαπωνία και πλέον όλο και περισσότερο σε τμήματα της Ευρωζώνης. Η αγορά στέλνει σαφές μήνυμα: μια θεμελιώδης απώλεια εμπιστοσύνης στη βιωσιμότητα του χρέους δημοσιονομικά απείθαρχων κρατών.
Ένα διαρθρωτικό σημείο καμπής στις παγκόσμιες αγορές ομολόγων είναι ήδη στον ορίζοντα
Στην κορύφωσή του, θα βάλει την τελεία σε κάθε εκκρεμή δημοσιονομική κρίση.
Σκεφτείτε την Αργεντινή… Η εποχή του αλυσοπρίονου πλησιάζει.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών