Τα διαβατήρια δεν είναι το μόνο μέτρο του πολέμου που γίνεται μόνιμο
Για να ταξιδέψει κανείς εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μέχρι πρότινος χρειαζόταν την ταυτότητά του, πλέον χρειάζεται να προσκομίσει πιστοποιητικά εμβολιασμού και αρνητικά τεστ PCR, ενώ θα πρέπει να συμπληρώνει έντυπα εντοπισμού επιβατών για την ΕΕ και φόρμα εντοπισμού επιβατών για τις άλλες χώρες.
Και το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: τι γίνεται αν όλη αυτή η γραφειοκρατία δεν φύγει ποτέ;
Ο Sars-Cov-2 δεν κινδυνεύει να μην εξαλειφθεί ποτέ, επομένως και η γραφειοκρατία μπορεί να παραμείνει, με κανέναν ταξιδιώτη να μην μπορεί να κινηθεί στον κόσμο χωρίς επίσημη άδεια.
Ελευθερία από το 1215
Στην Αγγλία το 1215, η Magna Carta περιελάμβανε μια ρήτρα που διακήρυττε ότι "θα είναι νόμιμο για οποιονδήποτε να φύγει και να επιστρέψει στο βασίλειό μας αβλαβής και χωρίς φόβο", την οποία ο Martin Lloyd χαρακτηρίζει ως "μια πρώιμη προσπάθεια κατάργησης ενός συστήματος διαβατηρίων".
Αυτή η προσπάθεια δεν κράτησε, αλλά οι Βρετανοί περιφρονούσαν για πολύ την ιδέα των διαβατηρίων και στη δεκαετία του 1800 τέτοια έγγραφα που εξέδωσαν, υπογεγραμμένα προσωπικά από τον υπουργό Εξωτερικών, δεν παρείχαν περιγραφή του προσώπου που ανήκει.
Το 1835, η πρόσφατα ανεξάρτητη χώρα του Βελγίου ζήτησε από "όλες τις ξένες κυβερνήσεις" να δώσουν στοιχεία όπως η ηλικία, το ύψος και το χρώμα των μαλλιών στα διαβατήρια που εξέδωσαν.
Σε αλληλογραφία της βελγικής κυβέρνησης με την βρετανική, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Λόρδος Palmerston χαρακτήρισε το σύστημα διαβατηρίων «αποκρουστικό», το αίτημα για προσωπικά δεδομένο «προσβλητικό και εξευτελιστικό» και είπε στους Βέλγους ότι αν θέλουν να καταστρέψουν τον τουρισμό τους ήταν η δική τους επιλογή.
Οι Βέλγοι υποχώρησαν.
Και οι εξελίξεις εκείνες έγιναν γνωστές παντού.
Ο αυτοκράτορας Ναπολέων Γ της Γαλλίας σημείωσε με θαυμασμό: «Στην Αγγλία η πρώτη από όλες τις ελευθερίες, αυτή του να πηγαίνεις όπου θέλεις, δεν διαταράσσεται ποτέ, γιατί εκεί δεν ζητείται από κανέναν διαβατήριο».
Επίσης, οι ΗΠΑ και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είχαν εγκαταλείψει την απαίτηση διαβατηρίου μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα.
Πώς προέκυψε λοιπόν το διαβατήριο;
Η απάντηση ήταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος.
Όχι μόνο έπρεπε να αναχαιτιστούν κατάσκοποι, αλλά ταυτότητες και παρόμοια έγγραφα επέτρεψαν στις κυβερνήσεις να παρακολουθούν τους πολίτες τους - και να βρίσκουν περισσότερους για τους στρατούς τους.
Ο Lloyd γράφει: «Στο τέλος του πολέμου το 1918, το κίνημα για την κατάργηση των διαβατηρίων αναζωπυρώθηκε, αλλά τώρα πολεμούσε εναντίον κυβερνήσεων που είχαν ανακαλύψει πόσο στενά μπορεί να ελεγχθεί ένας πληθυσμός και πόσο εύκολα μπορεί να δικαιολογηθεί».
Τα διαβατήρια δεν είναι το μόνο μέτρο του πολέμου που γίνεται μόνιμο.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο φόρος εισοδήματος εισήχθη το 1799 ως προσωρινό μέσο χρηματοδότησης του πολέμου ενάντια στις δυνάμεις του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.
Και τελικά αποδείχθηκε λιγότερο προσωρινό από ό, τι διαφημίστηκε.
Τι γίνεται, λοιπόν, με όλα αυτά τα πιστοποιητικά και τις φόρμες εντοπισμού;
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα γίνει με όλα αυτά τα πιστοποιητικά και τις φόρμες εντοπισμού.
Θα ενταχθούν στο διαβατήριο και τον φόρο εισοδήματος ως έκτακτα μέτρα που κατά κάποιο τρόπο κράτησαν για πάντα;
Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι αυτή η γραφειοκρατία θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται, αλλά τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι οι αντισταθμιστικές δυνάμεις θα συγκεντρωθούν για να αντιταχθούν στους κανονισμούς.
Το έργο Doing Business της Παγκόσμιας Τράπεζας παρακολουθεί το κόστος και το χρόνο που απαιτούνται για τη συμμόρφωση με κανονισμούς, όπως η εγγραφή επιχείρησης ή η εξασφάλιση άδειας κατασκευής.
Οι χώρες με τους απλούστερους κανόνες όπως η Νέα Ζηλανδία, η Σιγκαπούρη, η Δανία, η Νότια Κορέα, οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σουηδία, συνήθως αναζητούν περαιτέρω βελτιώσεις.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών