Η Ευρώπη πρέπει να απαντήσει στον Trump για το τι έχει να του προσφέρει, αλλιώς η σχέση τους θα είναι πολύ δύσκολη
«Εάν κερδίσει ο Donald Trump, θα πρέπει να ντυθούμε ζεστά», δήλωσε ο Markus Söder, ένας από τους πιο ανώτερους πολιτικούς της Γερμανίας.
Ο ηγέτης του βαυαρικού συντηρητικού κόμματος, της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης, Söder απάντησε στην προειδοποίηση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ -και πιθανότατα του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ- τον Φεβρουάριο ότι ήταν πρόθυμος να αφήσει τη Ρωσία να κάνει «ό,τι διάολο θέλει» στα μέλη του ΝΑΤΟ που δεν πληρώνουν το δίκαιο μερίδιό τους.
«Χρειαζόμαστε έναν πλήρως εξοπλισμένο στρατό», είπε ο Söder.
Δύο μήνες μετά, το επίπεδο συναγερμού έχει πλέον ενισχυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στερούμενη από όπλα και πυρομαχικά, η Ουκρανία υφίσταται σοβαρές απώλειες.
Η Γάζα έχει ισοπεδωθεί και χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί ως απάντηση στη σφαγή στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου.
Και το Ιράν έχει τώρα εξαπολύσει το πρώτο του άμεσο χτύπημα στο Ισραήλ, προμηνύοντας μια ευρύτερη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή.
Τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να έχουν κάποιον με τον οποίο μπορούν να μιλήσουν, τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Joe Biden, καθώς η διατλαντική συνεργασία ήταν ισχυρή.
Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει μέσα σε λίγους μήνες.
Και η πρόβλεψη του τι μπορεί να θέλει ο Trump από την Ευρώπη είναι, φαίνεται, μια μαχαιριά στο σκοτάδι, σύμφωνα με ανάλυση του Politico.
Η προοπτική της επιστροφής
Η προοπτική της επιστροφής του Trump ως προέδρου των ΗΠΑ απασχολεί τις ηγεσίες σε όλη την ήπειρο, με τους διπλωμάτες να γράφουν άφθονα ενημερωτικά σημειώματα στις πρωτεύουσές τους, εξετάζοντας τις συνέπειες μιας πιθανής δεύτερης θητείας.
Προσφέρουν ένα ευρύ φάσμα σεναρίων, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων εμπορικών φραγμών, παραίτησης των ΗΠΑ από την Ουκρανία και καθιστώντας το ΝΑΤΟ ουσιαστικά περιττό.
Η Ουάσιγκτον ενδεχομένως να έχει μεγαλύτερη ανοχή σε αυταρχιστές σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Ρώσου Προέδρου Vladimir Putin και του Κινέζου προέδρου Xi Jinping.
Αλλά αυτό που είναι πιο ανησυχητικό - όπως ανακάλυψαν οι ρεπόρτερ του Politico κατά τη διάρκεια ενός πρόσφατου ταξιδιού στην Ουάσιγκτον - είναι ο βαθμός στον οποίο όλη αυτή η ανάλυση, όσο λεπτομερής κι αν είναι, βασίζεται σε εικασίες.
Όπως έδειξε η πρώτη θητεία του Trump, δεν ακολουθεί προβλέψιμα πρότυπα συμπεριφοράς.
Έτσι, οι διπλωμάτες φλερτάρουν επιμελώς οποιονδήποτε και όλους όσους ισχυρίζονται ότι έχουν την εύνοια του Trump, αφού η επιλογή του για την κορυφαία ομάδα θα είναι καθοριστική.
Τα σενάρια
Κατά τη διάρκεια της πρώτης προεδρίας του, ο Trump απολάμβανε να παίζει με τους αξιωματούχους μεταξύ τους.
Έτσι, εάν το συμβούλιο του περιέχει μια ποικιλία απόψεων, μπορεί να υπάρχει περιθώριο για συμβιβασμό - μια ευκαιρία να αποφευχθεί το ακραίο, με τον Trump να υποκύπτει αισίως κάπου ανάμεσα στις ανταγωνιστικές απόψεις της κυβέρνησής του.
Και όμως, σύμφωνα με πληροφορίες του Politico, αυτή η μορφή τριγωνισμού θα μπορούσε να παράγει αποτελέσματα που κυμαίνονται από μέτρια ανησυχητικά έως τρομακτικά.
Για παράδειγμα, ένας υψηλόβαθμος Ρεπουμπλικανός εκτίμησε ότι ο Trump μπορεί να μην ακολουθήσει αμέσως την πρότασή να κλείσει μια συμφωνία με τον Putin για την Ουκρανία εντός 24 ωρών.
Αντίθετα, θα έδινε στην Ευρώπη ένα τελεσίγραφο: Αν ενδιαφέρεσαι για αυτή τη χώρα, τότε την υπερασπίζεσαι.
Δεν θα εμπλακώ σε καμία πλευρά.
Ωστόσο, μια τέτοια πρόταση θα βύθιζε το ΝΑΤΟ και την ΕΕ σε αντιφάσεις, δημιουργώντας σύγκρουση μεταξύ χωρών που είναι έτοιμες να αυξήσουν ριζικά τις αμυντικές δαπάνες, και εκείνων που απλώς δεν θα το έκαναν.
Και πουθενά το σοκ από όλα αυτά δεν είναι πιο εξουθενωτικό όσο στη Γερμανία - τη χώρα που στήριξε ολόκληρη την εξωτερική της πολιτική στις αμυντικές εγγυήσεις από τις ΗΠΑ, στο εμπόριο με την Κίνα και σε μια ολοένα και πιο απογοητευτική προσπάθεια προσέγγισης με τη Ρωσία.
Η περίπτωση της Γερμανίας
Οι σχέσεις μεταξύ Βερολίνου και Ουάσιγκτον ήταν ιδιαίτερα σκληρές κατά την πρώτη θητεία του Trump.
Τον Μάρτιο του 2017, η Merkel πέταξε στην Ουάσιγκτον για την πρώτη της συνάντηση με τον νέο πρόεδρο, αλλά η επίσκεψη ξεκίνησε άσχημα - η Merkel πρόσφερε στον Trump το χέρι της στο Οβάλ Γραφείο μπροστά στις κάμερες και εκείνος δεν το πήρε.
Στη συνέχεια, όταν ο Trump έστειλε τον ακροδεξιό σχολιαστή του Fox News Richard Grenell στο Βερολίνο ως πρεσβευτή των ΗΠΑ, η Merkel διέκοψε τη σχέση.
Υποσχόμενος να «ενδυναμώσει τους συντηρητικούς» σε όλη την Ευρώπη, ο Grenell κατήγγειλε τη Γερμανία και τη Merkel σε τακτική βάση.
Παρά την προτροπή αρκετών Γερμανών βουλευτών, η Merkel αντιστάθηκε στο να κηρύξει τον Grenell persona non grata, αλλά μίλησε πολύ για την κατάρρευση των δεσμών.
Και το γεγονός ότι το όνομα του Grenell φέρεται τώρα να διεκδικεί τη θέση του υπουργού Εξωτερικών έχει βυθίσει το Βερολίνο σε απόγνωση.
Ωστόσο, όποιος κι αν πάρει τις κορυφαίες θέσεις εργασίας στην Ουάσιγκτον, ο σημερινός καγκελάριος της Γερμανίας Olaf Scholz είναι απίθανο να γίνει στόχος τόσο κατάφωρων προσβολών όπως ήταν η προκάτοχός του.
Η Γερμανία ξοδεύει τώρα πολύ περισσότερα για την άμυνα, οδεύοντας προς τον στόχο του 2% του ΑΕΠ που έχει γίνει μάντρα για τον Trump – όπως, πράγματι, ήταν και για τους προηγούμενους προέδρους των ΗΠΑ.
Οι σχέσεις μεταξύ του Scholz και της κυβέρνησης Biden είναι ισχυρές και έχει υπάρξει η ένθερμη υποστήριξη του Γερμανού καγκελαρίου προς το Ισραήλ.
Η στάση της Γερμανίας έχει σκληρύνει και αυτό παρέχει κάποια επιβεβαίωση — αλλά μόνο κάποιες.
Ακόμα κι αν ο Trump δεν κερδίσει τον Νοέμβριο, τα θεμελιώδη στοιχεία παραμένουν τα ίδια.
Η Ευρώπη παραμένει εξ ολοκλήρου εξαρτημένη από την άμυνα των ΗΠΑ και η Ουάσιγκτον το θεωρεί αβάσιμο.
Εν τω μεταξύ, η έννοια της στρατηγικής αυτονομίας -που προωθείται τακτικά από τον Γάλλο Πρόεδρο Emmanuel Macron - παραμένει ταυτόχρονα απατηλή και πηγή εκνευρισμού για το Βερολίνο, το οποίο τη βλέπει ως μια προσπάθεια αποδυνάμωσης της διατλαντικής σχέσης.
Πράγματι, η ρητορική άνθηση του Trump πέτυχε να αναγκάσει την Ευρώπη να αντιμετωπίσει πώς θα μπορούσε να αμυνθεί μόνη της.
Όπως είπε ο Bruno Kahl, επικεφαλής της γερμανικής υπηρεσίας εξωτερικών πληροφοριών BND: «Εάν η Δύση δεν επιδείξει ξεκάθαρη ετοιμότητα για άμυνα, ο Putin δεν θα έχει κανένα λόγο να μην επιτεθεί πλέον στο ΝΑΤΟ».
Η εστίαση στον Ειρηνικό
Γεγονός είναι ότι, στην πρώτη του θητεία, οι προτεραιότητες του Trump ήταν η Κίνα και ο Ινδο-Ειρηνικός, όπως ήταν και για τον πρώην Πρόεδρο Barack Obama – αν και οι δύο δεν θα ήθελαν να παραδεχτούν την ομοιότητα.
Και τώρα, με τις εντάσεις στη Μέση Ανατολή σε οριακό σημείο, ο Trump πιθανότατα θα θέλει να αποδεσμευτεί, όπως το βλέπει, από το μέτωπο της Ουκρανίας.
Ευτυχώς, υπάρχει ευρεία συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαίων διπλωματών σχετικά με τα άμεσα βήματα που θα πρέπει να λάβουν μετά από μια νίκη Trump: Δηλαδή, να τον πείσουν να διασφαλίσει ότι κάποια μελλοντικά όπλα μπορούν ακόμη να σταλούν στην Ουκρανία, κερδίζοντας έτσι χρόνο στην Ευρώπη για να επανεξοπλίσει τόσο το Κίεβο όσο και τον εαυτό του και πείθοντάς τον να μην συνάψει μονομερή συμφωνία με τον Putin.
Η απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ να ξεμπλοκάρει τη στρατιωτική βοήθεια 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία, ενόψει της σθεναρής αντίστασης των ακροδεξιών Ρεπουμπλικανών, ήταν εξαιρετικά σημαντική, καθώς θα παρέχει στο Κίεβο ζωτικής σημασίας όπλα και πυρομαχικά για μερικούς μήνες.
Αλλά κερδίζει μόνο χρόνο.
Οι περισσότεροι από 100 πολέμιοι του μέτρου ήταν στο στρατόπεδο του Trump - αν και ο ίδιος κατέληξε να κρατήσει μια πιο μετρημένη στάση.
Ή μάλλον, επέλεξε να κρατήσει ανοιχτές τις επιλογές του.
Το γεγονός είναι ότι ο Trump παραμένει σταθερός και η Ουκρανία δεν έχει τίποτα να του προσφέρει.
Σε μια πρόσφατη ομιλία κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Fumio Kishida είπε στο Κογκρέσο ότι η αποτυχία να βοηθήσει το Κίεβο θα ενθάρρυνε την Κίνα στις μελλοντικές της φιλοδοξίες.
Αυτό το επιχείρημα δεν είναι καινούργιο, φυσικά, αλλά ήταν σημαντικό ότι προήλθε από έναν μη Ευρωπαίο - και ότι έγινε ενώπιον των νομοθετών της MAGA που επέκριναν την Ουκρανία.
Ο Trump χρειάζεται την Ιαπωνία και οι διάφοροι ad hoc συνασπισμοί που θα δημιουργήσει ο Biden στην Ασία θα του είναι χρήσιμοι.
Το ερώτημα είναι: Σε έναν συναλλακτικό Trumpιανό κόσμο, τι —αν μη τι άλλο— έχει να προσφέρει η Ευρώπη στις ΗΠΑ;
Αυτό είναι πιο δύσκολο να απαντηθεί και η Ευρώπη θα πρέπει να βιαστεί να δώσει μια πειστική απάντηση, καταλήγει το Politico.
www.bankingnews.gr
Ο ηγέτης του βαυαρικού συντηρητικού κόμματος, της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης, Söder απάντησε στην προειδοποίηση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ -και πιθανότατα του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ- τον Φεβρουάριο ότι ήταν πρόθυμος να αφήσει τη Ρωσία να κάνει «ό,τι διάολο θέλει» στα μέλη του ΝΑΤΟ που δεν πληρώνουν το δίκαιο μερίδιό τους.
«Χρειαζόμαστε έναν πλήρως εξοπλισμένο στρατό», είπε ο Söder.
Δύο μήνες μετά, το επίπεδο συναγερμού έχει πλέον ενισχυθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στερούμενη από όπλα και πυρομαχικά, η Ουκρανία υφίσταται σοβαρές απώλειες.
Η Γάζα έχει ισοπεδωθεί και χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί ως απάντηση στη σφαγή στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου.
Και το Ιράν έχει τώρα εξαπολύσει το πρώτο του άμεσο χτύπημα στο Ισραήλ, προμηνύοντας μια ευρύτερη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή.
Τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να έχουν κάποιον με τον οποίο μπορούν να μιλήσουν, τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Joe Biden, καθώς η διατλαντική συνεργασία ήταν ισχυρή.
Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει μέσα σε λίγους μήνες.
Και η πρόβλεψη του τι μπορεί να θέλει ο Trump από την Ευρώπη είναι, φαίνεται, μια μαχαιριά στο σκοτάδι, σύμφωνα με ανάλυση του Politico.
Η προοπτική της επιστροφής
Η προοπτική της επιστροφής του Trump ως προέδρου των ΗΠΑ απασχολεί τις ηγεσίες σε όλη την ήπειρο, με τους διπλωμάτες να γράφουν άφθονα ενημερωτικά σημειώματα στις πρωτεύουσές τους, εξετάζοντας τις συνέπειες μιας πιθανής δεύτερης θητείας.
Προσφέρουν ένα ευρύ φάσμα σεναρίων, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων εμπορικών φραγμών, παραίτησης των ΗΠΑ από την Ουκρανία και καθιστώντας το ΝΑΤΟ ουσιαστικά περιττό.
Η Ουάσιγκτον ενδεχομένως να έχει μεγαλύτερη ανοχή σε αυταρχιστές σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Ρώσου Προέδρου Vladimir Putin και του Κινέζου προέδρου Xi Jinping.
Αλλά αυτό που είναι πιο ανησυχητικό - όπως ανακάλυψαν οι ρεπόρτερ του Politico κατά τη διάρκεια ενός πρόσφατου ταξιδιού στην Ουάσιγκτον - είναι ο βαθμός στον οποίο όλη αυτή η ανάλυση, όσο λεπτομερής κι αν είναι, βασίζεται σε εικασίες.
Όπως έδειξε η πρώτη θητεία του Trump, δεν ακολουθεί προβλέψιμα πρότυπα συμπεριφοράς.
Έτσι, οι διπλωμάτες φλερτάρουν επιμελώς οποιονδήποτε και όλους όσους ισχυρίζονται ότι έχουν την εύνοια του Trump, αφού η επιλογή του για την κορυφαία ομάδα θα είναι καθοριστική.
Τα σενάρια
Κατά τη διάρκεια της πρώτης προεδρίας του, ο Trump απολάμβανε να παίζει με τους αξιωματούχους μεταξύ τους.
Έτσι, εάν το συμβούλιο του περιέχει μια ποικιλία απόψεων, μπορεί να υπάρχει περιθώριο για συμβιβασμό - μια ευκαιρία να αποφευχθεί το ακραίο, με τον Trump να υποκύπτει αισίως κάπου ανάμεσα στις ανταγωνιστικές απόψεις της κυβέρνησής του.
Και όμως, σύμφωνα με πληροφορίες του Politico, αυτή η μορφή τριγωνισμού θα μπορούσε να παράγει αποτελέσματα που κυμαίνονται από μέτρια ανησυχητικά έως τρομακτικά.
Για παράδειγμα, ένας υψηλόβαθμος Ρεπουμπλικανός εκτίμησε ότι ο Trump μπορεί να μην ακολουθήσει αμέσως την πρότασή να κλείσει μια συμφωνία με τον Putin για την Ουκρανία εντός 24 ωρών.
Αντίθετα, θα έδινε στην Ευρώπη ένα τελεσίγραφο: Αν ενδιαφέρεσαι για αυτή τη χώρα, τότε την υπερασπίζεσαι.
Δεν θα εμπλακώ σε καμία πλευρά.
Ωστόσο, μια τέτοια πρόταση θα βύθιζε το ΝΑΤΟ και την ΕΕ σε αντιφάσεις, δημιουργώντας σύγκρουση μεταξύ χωρών που είναι έτοιμες να αυξήσουν ριζικά τις αμυντικές δαπάνες, και εκείνων που απλώς δεν θα το έκαναν.
Και πουθενά το σοκ από όλα αυτά δεν είναι πιο εξουθενωτικό όσο στη Γερμανία - τη χώρα που στήριξε ολόκληρη την εξωτερική της πολιτική στις αμυντικές εγγυήσεις από τις ΗΠΑ, στο εμπόριο με την Κίνα και σε μια ολοένα και πιο απογοητευτική προσπάθεια προσέγγισης με τη Ρωσία.
Η περίπτωση της Γερμανίας
Οι σχέσεις μεταξύ Βερολίνου και Ουάσιγκτον ήταν ιδιαίτερα σκληρές κατά την πρώτη θητεία του Trump.
Τον Μάρτιο του 2017, η Merkel πέταξε στην Ουάσιγκτον για την πρώτη της συνάντηση με τον νέο πρόεδρο, αλλά η επίσκεψη ξεκίνησε άσχημα - η Merkel πρόσφερε στον Trump το χέρι της στο Οβάλ Γραφείο μπροστά στις κάμερες και εκείνος δεν το πήρε.
Στη συνέχεια, όταν ο Trump έστειλε τον ακροδεξιό σχολιαστή του Fox News Richard Grenell στο Βερολίνο ως πρεσβευτή των ΗΠΑ, η Merkel διέκοψε τη σχέση.
Υποσχόμενος να «ενδυναμώσει τους συντηρητικούς» σε όλη την Ευρώπη, ο Grenell κατήγγειλε τη Γερμανία και τη Merkel σε τακτική βάση.
Παρά την προτροπή αρκετών Γερμανών βουλευτών, η Merkel αντιστάθηκε στο να κηρύξει τον Grenell persona non grata, αλλά μίλησε πολύ για την κατάρρευση των δεσμών.
Και το γεγονός ότι το όνομα του Grenell φέρεται τώρα να διεκδικεί τη θέση του υπουργού Εξωτερικών έχει βυθίσει το Βερολίνο σε απόγνωση.
Ωστόσο, όποιος κι αν πάρει τις κορυφαίες θέσεις εργασίας στην Ουάσιγκτον, ο σημερινός καγκελάριος της Γερμανίας Olaf Scholz είναι απίθανο να γίνει στόχος τόσο κατάφωρων προσβολών όπως ήταν η προκάτοχός του.
Η Γερμανία ξοδεύει τώρα πολύ περισσότερα για την άμυνα, οδεύοντας προς τον στόχο του 2% του ΑΕΠ που έχει γίνει μάντρα για τον Trump – όπως, πράγματι, ήταν και για τους προηγούμενους προέδρους των ΗΠΑ.
Οι σχέσεις μεταξύ του Scholz και της κυβέρνησης Biden είναι ισχυρές και έχει υπάρξει η ένθερμη υποστήριξη του Γερμανού καγκελαρίου προς το Ισραήλ.
Η στάση της Γερμανίας έχει σκληρύνει και αυτό παρέχει κάποια επιβεβαίωση — αλλά μόνο κάποιες.
Ακόμα κι αν ο Trump δεν κερδίσει τον Νοέμβριο, τα θεμελιώδη στοιχεία παραμένουν τα ίδια.
Η Ευρώπη παραμένει εξ ολοκλήρου εξαρτημένη από την άμυνα των ΗΠΑ και η Ουάσιγκτον το θεωρεί αβάσιμο.
Εν τω μεταξύ, η έννοια της στρατηγικής αυτονομίας -που προωθείται τακτικά από τον Γάλλο Πρόεδρο Emmanuel Macron - παραμένει ταυτόχρονα απατηλή και πηγή εκνευρισμού για το Βερολίνο, το οποίο τη βλέπει ως μια προσπάθεια αποδυνάμωσης της διατλαντικής σχέσης.
Πράγματι, η ρητορική άνθηση του Trump πέτυχε να αναγκάσει την Ευρώπη να αντιμετωπίσει πώς θα μπορούσε να αμυνθεί μόνη της.
Όπως είπε ο Bruno Kahl, επικεφαλής της γερμανικής υπηρεσίας εξωτερικών πληροφοριών BND: «Εάν η Δύση δεν επιδείξει ξεκάθαρη ετοιμότητα για άμυνα, ο Putin δεν θα έχει κανένα λόγο να μην επιτεθεί πλέον στο ΝΑΤΟ».
Η εστίαση στον Ειρηνικό
Γεγονός είναι ότι, στην πρώτη του θητεία, οι προτεραιότητες του Trump ήταν η Κίνα και ο Ινδο-Ειρηνικός, όπως ήταν και για τον πρώην Πρόεδρο Barack Obama – αν και οι δύο δεν θα ήθελαν να παραδεχτούν την ομοιότητα.
Και τώρα, με τις εντάσεις στη Μέση Ανατολή σε οριακό σημείο, ο Trump πιθανότατα θα θέλει να αποδεσμευτεί, όπως το βλέπει, από το μέτωπο της Ουκρανίας.
Ευτυχώς, υπάρχει ευρεία συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαίων διπλωματών σχετικά με τα άμεσα βήματα που θα πρέπει να λάβουν μετά από μια νίκη Trump: Δηλαδή, να τον πείσουν να διασφαλίσει ότι κάποια μελλοντικά όπλα μπορούν ακόμη να σταλούν στην Ουκρανία, κερδίζοντας έτσι χρόνο στην Ευρώπη για να επανεξοπλίσει τόσο το Κίεβο όσο και τον εαυτό του και πείθοντάς τον να μην συνάψει μονομερή συμφωνία με τον Putin.
Η απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ να ξεμπλοκάρει τη στρατιωτική βοήθεια 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Ουκρανία, ενόψει της σθεναρής αντίστασης των ακροδεξιών Ρεπουμπλικανών, ήταν εξαιρετικά σημαντική, καθώς θα παρέχει στο Κίεβο ζωτικής σημασίας όπλα και πυρομαχικά για μερικούς μήνες.
Αλλά κερδίζει μόνο χρόνο.
Οι περισσότεροι από 100 πολέμιοι του μέτρου ήταν στο στρατόπεδο του Trump - αν και ο ίδιος κατέληξε να κρατήσει μια πιο μετρημένη στάση.
Ή μάλλον, επέλεξε να κρατήσει ανοιχτές τις επιλογές του.
Το γεγονός είναι ότι ο Trump παραμένει σταθερός και η Ουκρανία δεν έχει τίποτα να του προσφέρει.
Σε μια πρόσφατη ομιλία κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Fumio Kishida είπε στο Κογκρέσο ότι η αποτυχία να βοηθήσει το Κίεβο θα ενθάρρυνε την Κίνα στις μελλοντικές της φιλοδοξίες.
Αυτό το επιχείρημα δεν είναι καινούργιο, φυσικά, αλλά ήταν σημαντικό ότι προήλθε από έναν μη Ευρωπαίο - και ότι έγινε ενώπιον των νομοθετών της MAGA που επέκριναν την Ουκρανία.
Ο Trump χρειάζεται την Ιαπωνία και οι διάφοροι ad hoc συνασπισμοί που θα δημιουργήσει ο Biden στην Ασία θα του είναι χρήσιμοι.
Το ερώτημα είναι: Σε έναν συναλλακτικό Trumpιανό κόσμο, τι —αν μη τι άλλο— έχει να προσφέρει η Ευρώπη στις ΗΠΑ;
Αυτό είναι πιο δύσκολο να απαντηθεί και η Ευρώπη θα πρέπει να βιαστεί να δώσει μια πειστική απάντηση, καταλήγει το Politico.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών