Η παράνοια των ελίτ και η αφοσίωσή τους σε ιδέες που σκοπό έχουν να καταστρέψουν τη Δημοκρατία της Αμερικής...
Ο «woke» φιλελευθερισμός είναι ακριβώς αυτό που προέβλεψε ο Christopher Lasch στο «Η Εξέγερση των Ελίτ» (The Revolt of the Elites), το οποίο δημοσιεύτηκε το 1995, το έτος μετά τον πρόωρο θάνατό του στα 61 του χρόνια.
Ο Lasch είδε πώς ο νεανικός ιδεαλισμός των boomer χίπηδων θα μετατρεπόταν στο ναρκισσιστικό, σαδομαζοχιστικό εκφυλισμό των ανοιχτών συνόρων, της δικτατορίας του Covid-19, του ρατσισμού της DEI, του σατανισμού της showbiz, της λογοκρισίας, των αιώνιων πολέμων και, τώρα, της νομικής εξέγερσης μέσω του «νόμου».
Με αυτόν τον τρόπο, ο Lasch προέβλεψε επίσης την «ψυχολογία του μαζικού σχηματισμού» που περιέγραψε ο Βέλγος ψυχολόγος Mattias Desmet, η οποία προκλήθηκε από μια κρίση νοήματος και σκοπού στις διανοητικές τάξεις του Δυτικού Πολιτισμού.
Και τώρα καταλαβαίνει κανείς ακριβώς πώς ένα μέρος όπως η Βοστώνη, με τη συγκέντρωση «ελίτ» στα πανεπιστήμια, την τεχνολογία υπολογιστών και την ιατρική έρευνα, δείχνει μια τρελή αφοσίωση σε ιδέες που αποσκοπούν στην καταστροφή της πολιτικής μας κουλτούρας: της αμερικανικής δημοκρατίας.
Λίγη ιστορία
Η λέξη «Δημοκρατία» παραπέμπει στο λατινικό, res publica: το «δημόσιο πράγμα», η ιδέα ενός κράτους αφιερωμένου στο κοινό καλό.
Με τον όρο «κράτος», εννοούμε τόσο μια ομάδα ανθρώπων σε έναν συγκεκριμένο τόπο, όσο και το σύνολο των συνθηκών στις οποίες ζουν.
Δεν μπορείς να έχεις κοινό καλό χωρίς κοινή κουλτούρα, που σημαίνει γενική συμφωνία μεταξύ των πολιτών για τις αξίες σε αυτόν τον συγκεκριμένο τόπο — εν προκειμένω στις ΗΠΑ.
Δεν μπορείς να υποτιμήσεις τη σημασία των κοινών ιδεών και αξιών σε αυτή την προσπάθεια να είσαι έθνος, εμείς οι πολίτες σε αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο.
Ο νεανικός ιδεαλισμός των boomer χίπηδων κατέστρεψε την κρίσιμη ιδέα μιας κοινής κουλτούρας.
Έκαναν δύο σταυροφορίες: πρώτον, η εκστρατεία για τα πολιτικά δικαιώματα και, δεύτερον, η αντίσταση στον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Αυτά καθόρισαν την εποχή.
Η πρώτη από αυτές κορυφώθηκε με δύο νομοθετικά επιτεύγματα που στόχευαν στην κατάργηση του ρατσισμού του «Jim Crow»: ο Νόμος για τα Πολιτικά Δικαιώματα του 1964, που απαγόρευε τις διακρίσεις σε δημόσιους χώρους, και ο Νόμος για τα Δικαιώματα Ψήφου του 1965, που απαγόρευε τις άδικες δυσκολίες στην ψηφοφορία.
Ο ιδεαλισμός εκείνης της εποχής ήταν ακραίος.
Η κυρίαρχη φιλελεύθερη νοοτροπία της παλαιάς σχολής επέδειξε μια αίσθηση θριάμβου.
Η βασική της πίστη στην ανθρώπινη πρόοδο επικυρώθηκε με το νέο νόμο της χώρας. Υποτίθεται ότι εισερχόμασταν σε μια ουτοπία φυλετικής αρμονίας.
Αποδείχτηκε ότι ήταν μια τεράστια απογοήτευση, μια αποτυχία.
Με κάποιους θεμελιώδεις τρόπους, η μαύρη και η λευκή Αμερική δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε ορισμένες αξίες, ειδικά στη γλώσσα και τη συμπεριφορά.
Αυτά τα θέματα ήταν τόσο υπερβολικά ευαίσθητα που η συζήτησή τους έγινε ταμπού, και όταν κάποιος τολμούσε να τα θίξει — όπως ο επαναστάτης δημοσιογράφος Tom Wolfe στο βιβλίο του Radical Chic, το οποίο κορόιδευε τις πολιτισμικές ελίτ που προσπαθούσαν να κοινωνικοποιηθούν με τους Black Panthers — θα θάβονταν με την πιο ακραία λογοκριτική κατακραυγή από τους καλούς σκεπτόμενους ελίτ της πολιτικής, της ακαδημαϊκής κοινότητας και των πολιτιστικών μέσων.
Ο ρόλος των μαύρων Αμερικανών
Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο κομμάτι της μαύρης Αμερικής μετά το 1965 έγινε πολύ πιο ανοιχτά αποσχιστικό και αντιθετικό, ενώ η λευκή Αμερική έγινε πιο έντονα συγχυσμένη και απογοητευμένη από αυτό.
Το αποτέλεσμα ήταν η λύση των ελίτ σε αυτό το δίλημμα: ο πολυπολιτισμισμός!
Ο οποίος βασικά σήμαινε: δεν χρειαζόμαστε κοινή κουλτούρα στις ΗΠΑ. (Δεν χρειαζόμαστε συμφωνία για αξίες, γλώσσα και συμπεριφορά.)
Κάθε ομάδα στην Αμερική μπορεί να έχει το δικό της μενού για αυτά τα πράγματα.
Αυτό επέτυχε δύο στόχους: επέτρεψε την έκρηξη της εγκληματικότητας και επέτρεψε στις ελίτ να απαλλαγούν από οποιεσδήποτε σοβαρές προσπάθειες να διαχειριστούν το res publica.
Οι άνθρωποι των γκέτο ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι ήθελαν, ενώ οι ελίτ στράφηκαν πλήρως στο καριερισμό των boomers και στο χρηματοοικονομικό συμφέρον τύπου Gordon Gecko.
Ο ρόλος του Βιετνάμ
Όσον αφορά την εκστρατεία για τον τερματισμό του Πολέμου στο Βιετνάμ, αυτή ήταν επίσης μια επική αποτυχία, που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε σωστά.
Στην πραγματικότητα, κανένας στις ΗΠΑ, καμία παράταξη ή φατρία, δεν έβαλε τέλος στον πόλεμο. Απλώς οι ΗΠΑ έχασαν τον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Απλά δεν το είπε ποτέ, και ακόμα δεν το λέει.
Έληξε με ντροπή, με τα τελευταία υπολείμματα της αμερικανικής κυβέρνησης στο Σαϊγκόν να χρειάζονται διάσωση με ελικόπτερο από την ταράτσα της Αμερικανικής Πρεσβείας.
Οι λεγόμενοι «γκοοκ» με τις μαύρες πιτζάμες νίκησαν τον γιγαντιαίο αμερικανικό στρατό «γκραντ» με την ατελείωτη προμήθεια επιθετικών ελικοπτέρων και ναπάλμ.
Άλλη μία «ήττα» για τον παλιό φιλελευθερισμό.
Οι ταραχές του 2020
Όπως ήταν απολύτως όλα όσα αφορούσαν τις ταραχές του George Floyd το 2020, η «woke» δράση, με την καταστροφή των πόλεων, τις συμμορίες που λεηλατούσαν και την κατεδάφιση αγαλμάτων που τιμούσαν Αμερικανούς ήρωες.
Ουσιαστικά ήταν το τελευταίο κεφάλαιο του αποτυχημένου εγχειρήματος των πολιτικών δικαιωμάτων και του αριστερού εξισωτισμού, ξεκινώντας με την αγιοποίηση του ναρκομανή εγκληματία George Floyd, ο οποίος ενσάρκωνε τέλεια τις αποτυχίες του πολυπολιτισμισμού.
Στον Trump
Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται καλύτερα κατανοητό τι αντιπροσωπεύει η εκλογή του Donald Trump: την προσπάθεια να αποκατασταθεί μια βιώσιμη κοινή αμερικανική κουλτούρα, να επαναρυθμιστεί η συμφωνία για τις αξίες, να επισκευάσουν οι ΗΠΑ το διαλυμένο res publica.
Γι’ αυτό και η τόσο σφοδρή αντιπαράθεση από αυτή την διεφθαρμένη και εκφυλισμένη υπόλειψη του ιδεαλισμού που έχει καταντήσει κόλαση (κυριολεκτικά), αυτή την αμφίβολη και απογοητευμένη ομάδα των ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος, καταναλωμένη από την ψυχολογία του μαζικού σχηματισμού, εξαρτημένη από το ψέμα και τη βία, και εξοργισμένη που δεν είναι πια στην εξουσία.
www.bankingnews.gr
Ο Lasch είδε πώς ο νεανικός ιδεαλισμός των boomer χίπηδων θα μετατρεπόταν στο ναρκισσιστικό, σαδομαζοχιστικό εκφυλισμό των ανοιχτών συνόρων, της δικτατορίας του Covid-19, του ρατσισμού της DEI, του σατανισμού της showbiz, της λογοκρισίας, των αιώνιων πολέμων και, τώρα, της νομικής εξέγερσης μέσω του «νόμου».
Με αυτόν τον τρόπο, ο Lasch προέβλεψε επίσης την «ψυχολογία του μαζικού σχηματισμού» που περιέγραψε ο Βέλγος ψυχολόγος Mattias Desmet, η οποία προκλήθηκε από μια κρίση νοήματος και σκοπού στις διανοητικές τάξεις του Δυτικού Πολιτισμού.
Και τώρα καταλαβαίνει κανείς ακριβώς πώς ένα μέρος όπως η Βοστώνη, με τη συγκέντρωση «ελίτ» στα πανεπιστήμια, την τεχνολογία υπολογιστών και την ιατρική έρευνα, δείχνει μια τρελή αφοσίωση σε ιδέες που αποσκοπούν στην καταστροφή της πολιτικής μας κουλτούρας: της αμερικανικής δημοκρατίας.
Λίγη ιστορία
Η λέξη «Δημοκρατία» παραπέμπει στο λατινικό, res publica: το «δημόσιο πράγμα», η ιδέα ενός κράτους αφιερωμένου στο κοινό καλό.
Με τον όρο «κράτος», εννοούμε τόσο μια ομάδα ανθρώπων σε έναν συγκεκριμένο τόπο, όσο και το σύνολο των συνθηκών στις οποίες ζουν.
Δεν μπορείς να έχεις κοινό καλό χωρίς κοινή κουλτούρα, που σημαίνει γενική συμφωνία μεταξύ των πολιτών για τις αξίες σε αυτόν τον συγκεκριμένο τόπο — εν προκειμένω στις ΗΠΑ.
Δεν μπορείς να υποτιμήσεις τη σημασία των κοινών ιδεών και αξιών σε αυτή την προσπάθεια να είσαι έθνος, εμείς οι πολίτες σε αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο.
Ο νεανικός ιδεαλισμός των boomer χίπηδων κατέστρεψε την κρίσιμη ιδέα μιας κοινής κουλτούρας.
Έκαναν δύο σταυροφορίες: πρώτον, η εκστρατεία για τα πολιτικά δικαιώματα και, δεύτερον, η αντίσταση στον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Αυτά καθόρισαν την εποχή.
Η πρώτη από αυτές κορυφώθηκε με δύο νομοθετικά επιτεύγματα που στόχευαν στην κατάργηση του ρατσισμού του «Jim Crow»: ο Νόμος για τα Πολιτικά Δικαιώματα του 1964, που απαγόρευε τις διακρίσεις σε δημόσιους χώρους, και ο Νόμος για τα Δικαιώματα Ψήφου του 1965, που απαγόρευε τις άδικες δυσκολίες στην ψηφοφορία.
Ο ιδεαλισμός εκείνης της εποχής ήταν ακραίος.
Η κυρίαρχη φιλελεύθερη νοοτροπία της παλαιάς σχολής επέδειξε μια αίσθηση θριάμβου.
Η βασική της πίστη στην ανθρώπινη πρόοδο επικυρώθηκε με το νέο νόμο της χώρας. Υποτίθεται ότι εισερχόμασταν σε μια ουτοπία φυλετικής αρμονίας.
Αποδείχτηκε ότι ήταν μια τεράστια απογοήτευση, μια αποτυχία.
Με κάποιους θεμελιώδεις τρόπους, η μαύρη και η λευκή Αμερική δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε ορισμένες αξίες, ειδικά στη γλώσσα και τη συμπεριφορά.
Αυτά τα θέματα ήταν τόσο υπερβολικά ευαίσθητα που η συζήτησή τους έγινε ταμπού, και όταν κάποιος τολμούσε να τα θίξει — όπως ο επαναστάτης δημοσιογράφος Tom Wolfe στο βιβλίο του Radical Chic, το οποίο κορόιδευε τις πολιτισμικές ελίτ που προσπαθούσαν να κοινωνικοποιηθούν με τους Black Panthers — θα θάβονταν με την πιο ακραία λογοκριτική κατακραυγή από τους καλούς σκεπτόμενους ελίτ της πολιτικής, της ακαδημαϊκής κοινότητας και των πολιτιστικών μέσων.
Ο ρόλος των μαύρων Αμερικανών
Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο κομμάτι της μαύρης Αμερικής μετά το 1965 έγινε πολύ πιο ανοιχτά αποσχιστικό και αντιθετικό, ενώ η λευκή Αμερική έγινε πιο έντονα συγχυσμένη και απογοητευμένη από αυτό.
Το αποτέλεσμα ήταν η λύση των ελίτ σε αυτό το δίλημμα: ο πολυπολιτισμισμός!
Ο οποίος βασικά σήμαινε: δεν χρειαζόμαστε κοινή κουλτούρα στις ΗΠΑ. (Δεν χρειαζόμαστε συμφωνία για αξίες, γλώσσα και συμπεριφορά.)
Κάθε ομάδα στην Αμερική μπορεί να έχει το δικό της μενού για αυτά τα πράγματα.
Αυτό επέτυχε δύο στόχους: επέτρεψε την έκρηξη της εγκληματικότητας και επέτρεψε στις ελίτ να απαλλαγούν από οποιεσδήποτε σοβαρές προσπάθειες να διαχειριστούν το res publica.
Οι άνθρωποι των γκέτο ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι ήθελαν, ενώ οι ελίτ στράφηκαν πλήρως στο καριερισμό των boomers και στο χρηματοοικονομικό συμφέρον τύπου Gordon Gecko.
Ο ρόλος του Βιετνάμ
Όσον αφορά την εκστρατεία για τον τερματισμό του Πολέμου στο Βιετνάμ, αυτή ήταν επίσης μια επική αποτυχία, που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε σωστά.
Στην πραγματικότητα, κανένας στις ΗΠΑ, καμία παράταξη ή φατρία, δεν έβαλε τέλος στον πόλεμο. Απλώς οι ΗΠΑ έχασαν τον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Απλά δεν το είπε ποτέ, και ακόμα δεν το λέει.
Έληξε με ντροπή, με τα τελευταία υπολείμματα της αμερικανικής κυβέρνησης στο Σαϊγκόν να χρειάζονται διάσωση με ελικόπτερο από την ταράτσα της Αμερικανικής Πρεσβείας.
Οι λεγόμενοι «γκοοκ» με τις μαύρες πιτζάμες νίκησαν τον γιγαντιαίο αμερικανικό στρατό «γκραντ» με την ατελείωτη προμήθεια επιθετικών ελικοπτέρων και ναπάλμ.
Άλλη μία «ήττα» για τον παλιό φιλελευθερισμό.
Οι ταραχές του 2020
Όπως ήταν απολύτως όλα όσα αφορούσαν τις ταραχές του George Floyd το 2020, η «woke» δράση, με την καταστροφή των πόλεων, τις συμμορίες που λεηλατούσαν και την κατεδάφιση αγαλμάτων που τιμούσαν Αμερικανούς ήρωες.
Ουσιαστικά ήταν το τελευταίο κεφάλαιο του αποτυχημένου εγχειρήματος των πολιτικών δικαιωμάτων και του αριστερού εξισωτισμού, ξεκινώντας με την αγιοποίηση του ναρκομανή εγκληματία George Floyd, ο οποίος ενσάρκωνε τέλεια τις αποτυχίες του πολυπολιτισμισμού.
Στον Trump
Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται καλύτερα κατανοητό τι αντιπροσωπεύει η εκλογή του Donald Trump: την προσπάθεια να αποκατασταθεί μια βιώσιμη κοινή αμερικανική κουλτούρα, να επαναρυθμιστεί η συμφωνία για τις αξίες, να επισκευάσουν οι ΗΠΑ το διαλυμένο res publica.
Γι’ αυτό και η τόσο σφοδρή αντιπαράθεση από αυτή την διεφθαρμένη και εκφυλισμένη υπόλειψη του ιδεαλισμού που έχει καταντήσει κόλαση (κυριολεκτικά), αυτή την αμφίβολη και απογοητευμένη ομάδα των ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος, καταναλωμένη από την ψυχολογία του μαζικού σχηματισμού, εξαρτημένη από το ψέμα και τη βία, και εξοργισμένη που δεν είναι πια στην εξουσία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών