Οι κατάσκοποι της OSS ήθελαν να οπλίσουν τους λαούς της υπόδουλης Ευρώπης με πιστόλια “μιας χρήσης”
Βρισκόμαστε στις αρχές του 1942 και η μάχη για την Ευρώπη μαίνεται.
Η ναζιστική Γερμανία κατέχει εδάφη χωρών από το Βέλγιο και την Ελλάδα, ως τη Δανία και τη Ρωσία.
Εκείνοι που αντιστέκονται είναι διασκορπισμένοι πίσω από τις γραμμές του Άξονα και πάσχουν από έλλειξη οργάνωσης και υλικών πολέμου.
Οι Αγγλοσάξωνες (Βρετανία και ΗΠΑ) προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανά αντάρτικα κινήματα, για να απασχολούν μάχιμες δυνάμεις των Γερμανών και των συμμάχων τους μακριά από την πρώτη γραμμή.
Υπάρχουν όρια στις δυνατότητες της πολεμικής βιομηχανίας.
Κάθε διαθέσιμη παραγωγική μονάδα έχει ριχτεί στην κατασκευή υλικών και οπλισμού για τον τεράστιο στρατό των ΗΠΑ, ο οποίος θα αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο από τις 174.000 άνδρες το 1939 σε 9.000.000 ως το 1945.
“Μαύρες Επιχειρήσεις”
Μια από τις δράσεις της επιτροπής Ψυχολογικών Επιχειρήσεων του Στρατού ήταν η δημιουργία χάους και ανασφάλειας μεταξύ των Γερμανών που υπηρετούσαν σε κατακτημένα ευρωπαϊκά εδάφη.
Το πετύχαιναν με δολιοφθορές και επιθέσεις κομμάντος.
Η υποστήριξη πρακτόρων με οπλισμό κόστιζε πάρα πολλά χρήματα και το υλικό που έπεφτε με αλεξίπτωτα, συχνά κατέληγε στα χέρια των δυνάμεων κατοχής.
Το Μάρτιο του 1942 ο στρατιωτικός ακόλουθος της Πολωνικής Πρεσβείας στην Ουάσινγκτον πλησίασε τη Διεύθυνση Πληροφοριών του αμερικανικού επιτελείου.
Έφερνε μια πρωτότυπη ιδέα για ένα φθηνό όπλο “μίας χρήσης” που θα πακετάρονταν και θα ρίπτονταν μαζικά στις κατεχόμενες χώρες.
Βρήκε απήχηση και εγκρίθηκε από τον αρχηγό του επιτελείου, Στρατηγό George Marshall.
Δόθηκε εντολή για ταχεία έρευνα και παραγωγή με άκρα μυστικότητα.
Τη σχεδίαση ανέλαβε η θυγατρική της General Motors με την επωνυμία Inland Manufacturing (που συναρμολογούσε και
αραβίδες Μ1 κατά τη διάρκεια του πολέμου).
Δύο μήνες αργότερα είχαν τα λειτουργικά πρωτότυπα και ξεκίνησε η παραγωγή ενός εκατομμυρίου μονόσφαιρων πιστολιών “FP-45”.
Τα αρχικά σήμαιναν Flare Pistol (πιστόλι φωτοβολίδων) ώστε να κρύβεται ο πραγματικός σκοπός του όπλου. Ανεπίσημα αναφέρονταν ως Liberator (Απελευθερωτής) καθώς οι εμπνευστές του έλπιζαν ότι θα βοηθούσε τους υπόδουλους ευρωπαίους να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους. Πίστευαν πως ρίχνοντας τα κατά χιλιάδες με αεροπλάνα θα παρότρυναν τους ντόπιους νς στραφούν κατά των Γερμανών.
Η ανάταση του ηθικού ανθρώπων που ξαφνικά θα αποκτούσαν ακόμη και ένα υποτυπώδες όπλο, θα δημιουργούσε πυρήνες αντίστασης.
Αλλά και από την πλευρά των κατακτητών, η ιδέα ότι ο πληθυσμός ήταν δυνητικά οπλισμένος και επικίνδυνος θα δημιουργούσε χάος και φόβο.
Το απλούστερο δυνατό
Υπήρχαν δύο κύριες παράμετροι στη δημιουργία του FP-45.
Έπρεπε να είναι φθηνό και εύκολο στη χρήση από ανθρώπους που δεν είχαν ξαναπιάσει πιστόλι στη ζωή τους.
Δε σχεδιάστηκε ωε όπλο μάχης, αλλά ως ένα εργαλείο που θα βοηθούσε τον κάτοχο του να σκοτώσει έναν εχθρό και να πάρει τον οπλισμό του.
Ένα είδος “όπλου για να αποκτήσεις καλύτερα όπλα”.
Ήταν φτιαγμένο από 23
κομμάτια λαμαρίνας και ένα σωλήνα και προορισμένο να αντέξει για μερικές δεκάδες βολές.
Ζύγιζε σχεδόν 450 γραμμάρια.
Η πραγματική επιτυχία ήταν πως, πακεταρισμένο και έτοιμο για διανομή, κόστιζε μόλις 2,40 δολάρια!
Για χαμηλότερο κόστος η κάνη δεν είχε ραβδώσεις, οπότε το φυσίγγιο .45 ACP που χωρούσε στη θαλάμη άρχιζε να εκτρέπεται ανεξέλεγκτα αμέσως μετά την έξοδο.
O κατασκευαστής δήλωνε ένα “φιλόδοξο” βεληνεκές 8 μέτρων.
Στην πραγματικότηα, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί ευστοχία θα ήταν να περπατήσει κανείς μέχρι τον κοντινότερο Γερμανό στρατιώτη και τον πυροβολήσει “εξ’ επαφής”.
Δεν υπήρχε κάν εξολκέας.
Η θαλάμη γέμιζε απευθείας με ένα φυσίγγιο και κατόπιν ασφάλιζε χειροκίνητα.
Μετά τη βολή, ο άδειος κάλυκας έπρεπε να σπρωχτεί πάλι έξω μέσα από το στόμιο της κάνης.
Πρακτικά ο χειριστής του είχε μόνο μια διαθέσιμη βολή πριν καταστεί “άοπλος” για την υπόλοιπη διάρκεια της συμπλοκής.
Πέντε φυσίγγια .45ACP (όμοια με του Colt M1911) χωρούσαν στην κούφια λαβή.
Μαζί με το όπλο “το πακέτο” περιλάμβανε 10 φυσίγγια και ένα ξύλινο ραβδάκι για την αφαίρεση των χρησιμοποιημένων καλύκων.
Όλα ήταν τοποθετημένα σε ένα χαρτονένιο κουτί μαζί με εικονογραφημένες οδηγίες για τη χρήση του Liberator.
Αλλαγή σχεδίων
Τα σχέδια των μυστικών υπηρεσιών “συγκρούστηκαν” με τις σκέψεις των στρατιωτικών.
Το ένα εκατομμύριο FP-45 προωθήθηκε στα θέατρα επιχειρήσεων της Ευρώπης μέσω της Aγγλίας, αλλά τοπικοί διοικητές όπως ο Αϊζενχάουερ δεν ήταν πρόθυμοι να οπλίσουν μαζικά και τυχαία αντάρτες τους οποίους ίσως αντιμετώπιζαν οι στρατιώτες τους κάποιους μήνες αργότερα.
Οι ρίψεις έγιναν σποραδικά και σε περιορισμένη κλίμακα.
Υπολογίζεται πως μόνο 380.000 χρησιμοποιήθηκαν ενώ τα υπόλοιπα στάλθηκαν για καταστροφή.
Από εκείνα περίπου το ένα δέκατο κατέληξαν στις Κάτω Χώρες, τη Γαλλία και την Ελλάδα προωθημένα από τη βρετανική SOE.
Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε αν και ποιά πραγματική συμβολή είχαν τα μονόσφαιρα πιστόλια στον ανταρτοπόλεμο κατά των Γερμανών.
Σίγουρα όμως ο φόβος οτι κάθε άνθρωπος που ελέγχουν ή συναντούν είναι δυνητικά οπλισμένος, θα επηρέαζε το ηθικό τους.
Και από αυτή τη σκοπιά, ήταν απόλυτα επιτυχημένο.
www.bankingnews.gr
Η ναζιστική Γερμανία κατέχει εδάφη χωρών από το Βέλγιο και την Ελλάδα, ως τη Δανία και τη Ρωσία.
Εκείνοι που αντιστέκονται είναι διασκορπισμένοι πίσω από τις γραμμές του Άξονα και πάσχουν από έλλειξη οργάνωσης και υλικών πολέμου.
Οι Αγγλοσάξωνες (Βρετανία και ΗΠΑ) προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανά αντάρτικα κινήματα, για να απασχολούν μάχιμες δυνάμεις των Γερμανών και των συμμάχων τους μακριά από την πρώτη γραμμή.
Υπάρχουν όρια στις δυνατότητες της πολεμικής βιομηχανίας.
Κάθε διαθέσιμη παραγωγική μονάδα έχει ριχτεί στην κατασκευή υλικών και οπλισμού για τον τεράστιο στρατό των ΗΠΑ, ο οποίος θα αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο από τις 174.000 άνδρες το 1939 σε 9.000.000 ως το 1945.
“Μαύρες Επιχειρήσεις”
Μια από τις δράσεις της επιτροπής Ψυχολογικών Επιχειρήσεων του Στρατού ήταν η δημιουργία χάους και ανασφάλειας μεταξύ των Γερμανών που υπηρετούσαν σε κατακτημένα ευρωπαϊκά εδάφη.
Το πετύχαιναν με δολιοφθορές και επιθέσεις κομμάντος.
Η υποστήριξη πρακτόρων με οπλισμό κόστιζε πάρα πολλά χρήματα και το υλικό που έπεφτε με αλεξίπτωτα, συχνά κατέληγε στα χέρια των δυνάμεων κατοχής.
Το Μάρτιο του 1942 ο στρατιωτικός ακόλουθος της Πολωνικής Πρεσβείας στην Ουάσινγκτον πλησίασε τη Διεύθυνση Πληροφοριών του αμερικανικού επιτελείου.
Έφερνε μια πρωτότυπη ιδέα για ένα φθηνό όπλο “μίας χρήσης” που θα πακετάρονταν και θα ρίπτονταν μαζικά στις κατεχόμενες χώρες.
Βρήκε απήχηση και εγκρίθηκε από τον αρχηγό του επιτελείου, Στρατηγό George Marshall.
Δόθηκε εντολή για ταχεία έρευνα και παραγωγή με άκρα μυστικότητα.
Τη σχεδίαση ανέλαβε η θυγατρική της General Motors με την επωνυμία Inland Manufacturing (που συναρμολογούσε και
αραβίδες Μ1 κατά τη διάρκεια του πολέμου).
Δύο μήνες αργότερα είχαν τα λειτουργικά πρωτότυπα και ξεκίνησε η παραγωγή ενός εκατομμυρίου μονόσφαιρων πιστολιών “FP-45”.
Τα αρχικά σήμαιναν Flare Pistol (πιστόλι φωτοβολίδων) ώστε να κρύβεται ο πραγματικός σκοπός του όπλου. Ανεπίσημα αναφέρονταν ως Liberator (Απελευθερωτής) καθώς οι εμπνευστές του έλπιζαν ότι θα βοηθούσε τους υπόδουλους ευρωπαίους να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους. Πίστευαν πως ρίχνοντας τα κατά χιλιάδες με αεροπλάνα θα παρότρυναν τους ντόπιους νς στραφούν κατά των Γερμανών.
Η ανάταση του ηθικού ανθρώπων που ξαφνικά θα αποκτούσαν ακόμη και ένα υποτυπώδες όπλο, θα δημιουργούσε πυρήνες αντίστασης.
Αλλά και από την πλευρά των κατακτητών, η ιδέα ότι ο πληθυσμός ήταν δυνητικά οπλισμένος και επικίνδυνος θα δημιουργούσε χάος και φόβο.
Το απλούστερο δυνατό
Υπήρχαν δύο κύριες παράμετροι στη δημιουργία του FP-45.
Έπρεπε να είναι φθηνό και εύκολο στη χρήση από ανθρώπους που δεν είχαν ξαναπιάσει πιστόλι στη ζωή τους.
Δε σχεδιάστηκε ωε όπλο μάχης, αλλά ως ένα εργαλείο που θα βοηθούσε τον κάτοχο του να σκοτώσει έναν εχθρό και να πάρει τον οπλισμό του.
Ένα είδος “όπλου για να αποκτήσεις καλύτερα όπλα”.
Ήταν φτιαγμένο από 23
κομμάτια λαμαρίνας και ένα σωλήνα και προορισμένο να αντέξει για μερικές δεκάδες βολές.
Ζύγιζε σχεδόν 450 γραμμάρια.
Η πραγματική επιτυχία ήταν πως, πακεταρισμένο και έτοιμο για διανομή, κόστιζε μόλις 2,40 δολάρια!
Για χαμηλότερο κόστος η κάνη δεν είχε ραβδώσεις, οπότε το φυσίγγιο .45 ACP που χωρούσε στη θαλάμη άρχιζε να εκτρέπεται ανεξέλεγκτα αμέσως μετά την έξοδο.
O κατασκευαστής δήλωνε ένα “φιλόδοξο” βεληνεκές 8 μέτρων.
Στην πραγματικότηα, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί ευστοχία θα ήταν να περπατήσει κανείς μέχρι τον κοντινότερο Γερμανό στρατιώτη και τον πυροβολήσει “εξ’ επαφής”.
Δεν υπήρχε κάν εξολκέας.
Η θαλάμη γέμιζε απευθείας με ένα φυσίγγιο και κατόπιν ασφάλιζε χειροκίνητα.
Μετά τη βολή, ο άδειος κάλυκας έπρεπε να σπρωχτεί πάλι έξω μέσα από το στόμιο της κάνης.
Πρακτικά ο χειριστής του είχε μόνο μια διαθέσιμη βολή πριν καταστεί “άοπλος” για την υπόλοιπη διάρκεια της συμπλοκής.
Πέντε φυσίγγια .45ACP (όμοια με του Colt M1911) χωρούσαν στην κούφια λαβή.
Μαζί με το όπλο “το πακέτο” περιλάμβανε 10 φυσίγγια και ένα ξύλινο ραβδάκι για την αφαίρεση των χρησιμοποιημένων καλύκων.
Όλα ήταν τοποθετημένα σε ένα χαρτονένιο κουτί μαζί με εικονογραφημένες οδηγίες για τη χρήση του Liberator.
Αλλαγή σχεδίων
Τα σχέδια των μυστικών υπηρεσιών “συγκρούστηκαν” με τις σκέψεις των στρατιωτικών.
Το ένα εκατομμύριο FP-45 προωθήθηκε στα θέατρα επιχειρήσεων της Ευρώπης μέσω της Aγγλίας, αλλά τοπικοί διοικητές όπως ο Αϊζενχάουερ δεν ήταν πρόθυμοι να οπλίσουν μαζικά και τυχαία αντάρτες τους οποίους ίσως αντιμετώπιζαν οι στρατιώτες τους κάποιους μήνες αργότερα.
Οι ρίψεις έγιναν σποραδικά και σε περιορισμένη κλίμακα.
Υπολογίζεται πως μόνο 380.000 χρησιμοποιήθηκαν ενώ τα υπόλοιπα στάλθηκαν για καταστροφή.
Από εκείνα περίπου το ένα δέκατο κατέληξαν στις Κάτω Χώρες, τη Γαλλία και την Ελλάδα προωθημένα από τη βρετανική SOE.
Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε αν και ποιά πραγματική συμβολή είχαν τα μονόσφαιρα πιστόλια στον ανταρτοπόλεμο κατά των Γερμανών.
Σίγουρα όμως ο φόβος οτι κάθε άνθρωπος που ελέγχουν ή συναντούν είναι δυνητικά οπλισμένος, θα επηρέαζε το ηθικό τους.
Και από αυτή τη σκοπιά, ήταν απόλυτα επιτυχημένο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών