Στις αγορές της Γαλίας και των ΗΠΑ, συναντά κανείς μεταχειρισμένα BARRACUDA από ιδιώτες. Δε θεωρούνται συλλεκτικά με την αυστηρότερη έννοια, αλλά παραμένουν ενδιαφέρουσα υποσημείωση στην ιστορία της FN
Η βελγική Fabrique National είναι ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πολεμικών υλικών. Με κύκλο εργασιών δισεκατομμυρίων οι δραστηριότητες που εκτείνονται από τα ελαφρά πολυβόλα μέχρι τους κινητήρες τζετ.
Είναι προσανατολισμένη στην παραγωγή προηγμένων οπλικών συστημάτων σε μεγάλους αριθμούς. Ποτέ δεν ασχολήθηκαν με την παραγωγή περιστρόφων, ένα “παρωχημένο” είδος φορητού όπλου που απαιτεί πολλή χειρονακτική εργασία.
Αν τα παραπάνω ισχύουν, πως μπορεί να εξηγηθεί το περίστροφο FN Barracuda;
Ανάλυση αγοράς
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η FN αναζητούσε νέες αγορές. Μια έρευνα έδειξε πως οι αστυνομίες σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική αγόραζαν μαζικά περίστροφα για το προσωπικό τους, αγνοώντας πιστόλια όπως το Hi Power. Τα περίστροφα θεωρούνταν πιο αξιόπιστα, ευκολότερα στη χρήση και ασφαλέστερα για το μέσο αστυνομικό.
Η ανάλυση έδειξε πως οι Αμερικανοί αντικαθιστούσαν το καθιερωμένο φυσίγγιο .38 Special με το ισχυρότερο .357 Magnum. Αντιστοίχως οι Ευρωπαίοι διέθεταν μια πανσπερμία παλιότερων πιστολιών σε διαμετρήματα όπως 6,35 και 7,65mm και μικρότερες ποσότητες από πρώην στρατιωτικά αποθέματα σε 9mm .
Η τάση έδειχνε πως σύντομα θα αναζητούσαν αντικαταστάτες αυτών των όπλων. Xώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλία και το Βέλγιο αγόραζαν προθύμως περίστροφα .357 magnum αμερικανικής παραγωγής (κυρίως από την Colt ή τη Smith Wesson).
Η διοίκηση της εταιρείας διέκρινε πως υπήρχε μια αξιόλογη αγορά για περίστροφα, ανάλογη των αστυνομικών λειόκανων και των εκτοξευτήρων δακρυγόνων που ήδη πουλούσαν στις δυνάμεις αφάλειας.
Στη χώρα των Βάσκων
Μη έχοντας υποδομή κατασκευής περιστρόφων αναζήτησαν έναν ευρωπαίο “εταίρο” που θα αναλάμβανε την παραγωγή. H FN θα αναλάμβανε την προώθηση του προϊόντος.
Κατέληξαν σε συμφωνία με την ισπανική ASTRA -Unceta y Cia SA. Η βιομηχανία από τη βασκική περιοχή του Eibar, δραστηριοποιούνταν στην κατασκευή όπλων χειρός από το 1908.
Είχε παράδοση στην παραγωγή όπλων για τις ισπανικές ένοπλες δυνάμεις. Πολλά από τα όπλα που κατασκεύαζαν ήταν αντίγραφα μοντέλων των Mauser και FN. Πωλούνταν στις αγορές της Μέσης Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής χωρίς την άδεια των αρχικών κατασκευαστών.
H ASTRA διέθετε στη γκάμα της το περίστροφο CADIX. Το κατασκεύαζε σε αρκετές εκδοχές με κάνες 2,5 ως 6 ιντσών (6-16cm) και σε διαμετρήματα .22 (περιφερειακής πυροδότησης), .32 και .38 Special. Αυτό έμελλε να γίνει η βάση για το “παγκόσμιο” ρεβόλβερ της FN.
Εκτεταμένη ανασχεδίαση
Το CADIX βασιζόταν στα Smith Wesson, αλλά με μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία. Ο σχεδιασμός της σκανδάλης ήταν παρόμοιος με αρκετά ανταλλακτικά να εναλλάσσονται μεταξύ των δύο -αν και με κάποιες μικροτροποποιήσεις.
Ο μηχανισμός πυροδότησης ήταν προσβάσιμος με το ξεβίδωμα μιας πλάκας στη δεξιά πλευρά του σκελετού. Εκεί που το ισπανικό όπλο υπερείχε, ήταν στο κύριο ελατήριο του μηχανισμού. Αντί του ελάσματος των S&W, κάτω από τη λαβή του CADIX βρισκόταν ένα σπυροειδές ελατήριο, παρόμοιο με των Ruger.
Κατέληγε σε ένα δακτύλιο με τέσσερις διαφορετικές οπές. Περιστρέφοντας τον δίσκο ο χρήστης μπορούσε να ρυθμίσει το “βάρος” έλξης της σκανδάλης με διακύμανση 500 γραμμαρίων.
Οι Βάσκοι ενίσχυσαν το σκελετό για να αντέχει το ισχυρότερο .357 magnum. Ενώ το βυκίο του CADIX χωρούσε πέντε φυσίγγια διαμέτρου .38 (πραγματική διάμετρος .357), το νέο BARRACUDA δεχόταν έξι. Αποφασίστηκε πως θα φτιαχνόταν σε μόνο μια έκδοση 3 ιντσών (7.6cm) ως συμβιβασμός μεταξύ απόκρυψης και βλητικής απόδοσης. Οι κάνες βιδώνονταν και ασφαλίζονταν με πίρο πάνω στον κορμό για αυξημένη αντοχή.
Το βάρος έφτανε το ένα κιλό και το όπλο έδινε την αίσθηση ενός ελάχιστα μεγαλύτερου S&W M13.
Τα πολλαπλά διαμετρήματα
Η Αμερική έδειχνε σαφή προτίμηση για το .357 Magnum με το .38 Special να παραμένει διαδομένο. Στην Ευρώπη το 9mm Para υπήρχε σε τεράστιες ποσότητες και το .380 Auto είχε εδραιωμένη φήμη.
Παρά τα διαφορετικά ονόματα, όλα τα παραπάνω φυσίγγια μοιράζονται παρόμοια διάσταση βολίδων (όχι ακριβώς ίδια αλλά εντός 1-2 δεκάτων του χιλιοστού). Στην FN κατέληξαν πως θα μπορούσαν να καλύψουν και τις δύο πλευρές του Ατλαντικού με μια ευέλικτη τροποποίηση: δύο διαφορετικά βυκία. Μια βίδα στη δεξιά πλευρά του κορμού επέτρεπε την εύκολη αφαίρεση βυκίου με τον άξονα του και την τοποθέτηση άλλου. Καθώς τα 9mm και 380 Auto (μετρικό 9Χ17mm) στερούνται περιφερειακού δακτυλίου για την εξόλκευση, τα φυσίγγια συγκρατούνταν όλα μαζί από ένα μεταλλικό έλασμα (moon clip). Τα .38 Spc/.357 Mag διαφέρουν μόνο κατά το μήκος και παραμένουν συμβατά σε θαλάμες που χωρούν το μεγαλύτερο κάλυκα. Οι αγοραστές θα μπορούσαν να παραγγέλνουν το περίστροφο με δύο βυκία και να έχουν τη δυνατότητα χρήσης τεσσάρων διαμετρημάτων.
Κακή συγκυρία
Η παραγωγή ξεκίνησε το 1978. Μέχρι τότε η ενσωμάτωση του .380 ACP είχε εγκαταλειφθεί. Έτσι όλα τα περίστροφα ήταν .38/.357 με ανταλλακτικό βυκίο για το 9mm Para.
Εντωμεταξύ, η “έκρηξη” της τρομοκρατίας άλλαξε τη νοοτροπία των αστυνομιών. Άρχισαν να οπλίζονται με πιστόλια όπως τα Sig 220 και Beretta 92. Το BARRACUDA υιοθετήθηκε μερικώς μόνο από την Ιορδανία και την Ισπανία για υπηρεσιακή χρήση. Σε λιγότερο από μια δεκαετία είχε μετατραπεί από “πρωτοποριακό σε απαρχαιωμένο” και το εγχείρημα έληξε άδοξα.
Στις αγορές της Γαλίας και των ΗΠΑ, συναντά κανείς μεταχειρισμένα BARRACUDA από ιδιώτες. Δε θεωρούνται συλλεκτικά με την αυστηρότερη έννοια, αλλά παραμένουν ενδιαφέρουσα υποσημείωση στην ιστορία της FN.
www.bankingnews.gr
Είναι προσανατολισμένη στην παραγωγή προηγμένων οπλικών συστημάτων σε μεγάλους αριθμούς. Ποτέ δεν ασχολήθηκαν με την παραγωγή περιστρόφων, ένα “παρωχημένο” είδος φορητού όπλου που απαιτεί πολλή χειρονακτική εργασία.
Αν τα παραπάνω ισχύουν, πως μπορεί να εξηγηθεί το περίστροφο FN Barracuda;
Ανάλυση αγοράς
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η FN αναζητούσε νέες αγορές. Μια έρευνα έδειξε πως οι αστυνομίες σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική αγόραζαν μαζικά περίστροφα για το προσωπικό τους, αγνοώντας πιστόλια όπως το Hi Power. Τα περίστροφα θεωρούνταν πιο αξιόπιστα, ευκολότερα στη χρήση και ασφαλέστερα για το μέσο αστυνομικό.
Η ανάλυση έδειξε πως οι Αμερικανοί αντικαθιστούσαν το καθιερωμένο φυσίγγιο .38 Special με το ισχυρότερο .357 Magnum. Αντιστοίχως οι Ευρωπαίοι διέθεταν μια πανσπερμία παλιότερων πιστολιών σε διαμετρήματα όπως 6,35 και 7,65mm και μικρότερες ποσότητες από πρώην στρατιωτικά αποθέματα σε 9mm .
Η τάση έδειχνε πως σύντομα θα αναζητούσαν αντικαταστάτες αυτών των όπλων. Xώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλία και το Βέλγιο αγόραζαν προθύμως περίστροφα .357 magnum αμερικανικής παραγωγής (κυρίως από την Colt ή τη Smith Wesson).
Η διοίκηση της εταιρείας διέκρινε πως υπήρχε μια αξιόλογη αγορά για περίστροφα, ανάλογη των αστυνομικών λειόκανων και των εκτοξευτήρων δακρυγόνων που ήδη πουλούσαν στις δυνάμεις αφάλειας.
Στη χώρα των Βάσκων
Μη έχοντας υποδομή κατασκευής περιστρόφων αναζήτησαν έναν ευρωπαίο “εταίρο” που θα αναλάμβανε την παραγωγή. H FN θα αναλάμβανε την προώθηση του προϊόντος.
Κατέληξαν σε συμφωνία με την ισπανική ASTRA -Unceta y Cia SA. Η βιομηχανία από τη βασκική περιοχή του Eibar, δραστηριοποιούνταν στην κατασκευή όπλων χειρός από το 1908.
Είχε παράδοση στην παραγωγή όπλων για τις ισπανικές ένοπλες δυνάμεις. Πολλά από τα όπλα που κατασκεύαζαν ήταν αντίγραφα μοντέλων των Mauser και FN. Πωλούνταν στις αγορές της Μέσης Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής χωρίς την άδεια των αρχικών κατασκευαστών.
H ASTRA διέθετε στη γκάμα της το περίστροφο CADIX. Το κατασκεύαζε σε αρκετές εκδοχές με κάνες 2,5 ως 6 ιντσών (6-16cm) και σε διαμετρήματα .22 (περιφερειακής πυροδότησης), .32 και .38 Special. Αυτό έμελλε να γίνει η βάση για το “παγκόσμιο” ρεβόλβερ της FN.
Εκτεταμένη ανασχεδίαση
Το CADIX βασιζόταν στα Smith Wesson, αλλά με μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία. Ο σχεδιασμός της σκανδάλης ήταν παρόμοιος με αρκετά ανταλλακτικά να εναλλάσσονται μεταξύ των δύο -αν και με κάποιες μικροτροποποιήσεις.
Ο μηχανισμός πυροδότησης ήταν προσβάσιμος με το ξεβίδωμα μιας πλάκας στη δεξιά πλευρά του σκελετού. Εκεί που το ισπανικό όπλο υπερείχε, ήταν στο κύριο ελατήριο του μηχανισμού. Αντί του ελάσματος των S&W, κάτω από τη λαβή του CADIX βρισκόταν ένα σπυροειδές ελατήριο, παρόμοιο με των Ruger.
Κατέληγε σε ένα δακτύλιο με τέσσερις διαφορετικές οπές. Περιστρέφοντας τον δίσκο ο χρήστης μπορούσε να ρυθμίσει το “βάρος” έλξης της σκανδάλης με διακύμανση 500 γραμμαρίων.
Οι Βάσκοι ενίσχυσαν το σκελετό για να αντέχει το ισχυρότερο .357 magnum. Ενώ το βυκίο του CADIX χωρούσε πέντε φυσίγγια διαμέτρου .38 (πραγματική διάμετρος .357), το νέο BARRACUDA δεχόταν έξι. Αποφασίστηκε πως θα φτιαχνόταν σε μόνο μια έκδοση 3 ιντσών (7.6cm) ως συμβιβασμός μεταξύ απόκρυψης και βλητικής απόδοσης. Οι κάνες βιδώνονταν και ασφαλίζονταν με πίρο πάνω στον κορμό για αυξημένη αντοχή.
Το βάρος έφτανε το ένα κιλό και το όπλο έδινε την αίσθηση ενός ελάχιστα μεγαλύτερου S&W M13.
Τα πολλαπλά διαμετρήματα
Η Αμερική έδειχνε σαφή προτίμηση για το .357 Magnum με το .38 Special να παραμένει διαδομένο. Στην Ευρώπη το 9mm Para υπήρχε σε τεράστιες ποσότητες και το .380 Auto είχε εδραιωμένη φήμη.
Παρά τα διαφορετικά ονόματα, όλα τα παραπάνω φυσίγγια μοιράζονται παρόμοια διάσταση βολίδων (όχι ακριβώς ίδια αλλά εντός 1-2 δεκάτων του χιλιοστού). Στην FN κατέληξαν πως θα μπορούσαν να καλύψουν και τις δύο πλευρές του Ατλαντικού με μια ευέλικτη τροποποίηση: δύο διαφορετικά βυκία. Μια βίδα στη δεξιά πλευρά του κορμού επέτρεπε την εύκολη αφαίρεση βυκίου με τον άξονα του και την τοποθέτηση άλλου. Καθώς τα 9mm και 380 Auto (μετρικό 9Χ17mm) στερούνται περιφερειακού δακτυλίου για την εξόλκευση, τα φυσίγγια συγκρατούνταν όλα μαζί από ένα μεταλλικό έλασμα (moon clip). Τα .38 Spc/.357 Mag διαφέρουν μόνο κατά το μήκος και παραμένουν συμβατά σε θαλάμες που χωρούν το μεγαλύτερο κάλυκα. Οι αγοραστές θα μπορούσαν να παραγγέλνουν το περίστροφο με δύο βυκία και να έχουν τη δυνατότητα χρήσης τεσσάρων διαμετρημάτων.
Κακή συγκυρία
Η παραγωγή ξεκίνησε το 1978. Μέχρι τότε η ενσωμάτωση του .380 ACP είχε εγκαταλειφθεί. Έτσι όλα τα περίστροφα ήταν .38/.357 με ανταλλακτικό βυκίο για το 9mm Para.
Εντωμεταξύ, η “έκρηξη” της τρομοκρατίας άλλαξε τη νοοτροπία των αστυνομιών. Άρχισαν να οπλίζονται με πιστόλια όπως τα Sig 220 και Beretta 92. Το BARRACUDA υιοθετήθηκε μερικώς μόνο από την Ιορδανία και την Ισπανία για υπηρεσιακή χρήση. Σε λιγότερο από μια δεκαετία είχε μετατραπεί από “πρωτοποριακό σε απαρχαιωμένο” και το εγχείρημα έληξε άδοξα.
Στις αγορές της Γαλίας και των ΗΠΑ, συναντά κανείς μεταχειρισμένα BARRACUDA από ιδιώτες. Δε θεωρούνται συλλεκτικά με την αυστηρότερη έννοια, αλλά παραμένουν ενδιαφέρουσα υποσημείωση στην ιστορία της FN.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών