Φτιαγμένο για σκοποβολή
Οταν το 1949 ο Γουΐλιαμ «Μπιλ» Ρούγκερ (Ruger) ξεκινούσε την ομώνυμη εταιρεία του, το πρώτο όπλο που διάλεξε να προσφέρει στο κοινό ήταν ένα πιστόλι διαμετρήματος .22LR.
Το ονόμασε Μκ1 και έμεινε γνωστό ως Standard.
Ήταν ένα ολομεταλλικό, ημιαυτόματο και λειτουργούσε με την απλή οπισθοδρόμηση του κλείστρου. Αποτελούνταν από δύο τμήματα που συνδέονταν μεταξύ τους με ένα εγκάρσιο πίρο.
Η λαβή περιείχε τη σκανδάλη και το κανάλι για την υποδοχή του γεμιστήρα. Εκείνος χωρούσε 10 φυσίγγια σε μονή στήλη. Το μάνταλο που τον συγκρατούσε βρισκόταν στο «τακούνι» της λαβής, όπως στο διάσημο Luger.
Όλη η αισθητική του όπλου, από το σχήμα της κάνης ώς τη γωνία της λαβής και το φυλακτήρα της σκανδάλης «δανειζόταν» από το σχήμα του γερμανικού πιστολιού. Ήταν μια συνειδητή προσπάθεια να προσελκύσει ένα κοινό που μόλις είχε επιστρέψει από τον πόλεμο στην Ευρώπη ή μεγάλωνε με ιστορίες από μάχες κατά των ναζί.
Ο μηχανισμός ήταν πολύ απλός με το βαρύ κυλινδρικό κλείστρο ναπεριλαμβάνει τον επικρουστήρα και τη σκανδάλη να λειτουργεί σε «μονή ενέργεια». Η όπλιση γινόταν από δύο «αφτιά» που εξείχαν από το πίσω μέρος του κλείστρου, όπως στο πιστόλι Nambu Type A.
Το 1982, το Standard αντικαταστάθηκε από το βελτιωμένο ΜΚ2. Μια από τις δημοφιλέστερες παραλλαγές ήταν η έκδοση «Bull» με ρυθμιζόμενα στόχαστρα και κάνη βαρέος προφίλ. Η ιδέα ήταν πως το περίσσιο μέταλλο θα αποροφούσε τη θερμότητα από τις συνεχείς πυροδοτήσεις κατά τους αγώνες σκοποβολής, χωρίς να στρεβλώνει. Έτσι δεν αλλάζει το σημείο πρόσκρουσης των βολίδων, οδηγώντας σε βελτιωμένη συγκέντρωση.
Η σειρά Standard παραμένει τρομερά επιτυχημένη και 75 χρόνια αργότερα παράγεται η τέταρτη γενιά (ΜΚ4).
Η «αμφίβια πλευρά»
Ο Ρούγκερ ήταν περήφανος για την επιτυχία του Standard. Δύσκολα θα πίστευε πως όπου εκείνος έβλεπε ένα αξιόπιστο όπλο σκοποβολής, κάποιοι διέκριναν ένα πιστόλι για «σιωπηλές εκτελέσεις».
Στις αρχές του 1990 οι βατραχάνθρωποι SEALs του αμερικανικού ναυτικού αναζητούσαν ένα σιγασμένο πιστόλι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πρώην σκοπευτικά όπλα είχαν μετατραπεί για στρατιωτική χρήση. Κατά το Β’ π.π. η OSS (πρόδορομος της CIA) χρησιμοποιούσε τροποποιημένα πιστόλια High-Standard HD με σιγαστήρες. Παρόμοια όπλα βρήκαν το δρόμο για τη νοτιανατολική Ασία το 1960-1970.
Το μειονέκτημα τους ήταν πως η «σίγαση” (δηλαδή η παγίδευση και επιβράδυνση των αερίων της πυροδότησης) γινόταν από μια σειρά μεταλλικών ή ελαστικών φλατζών. Τα υλικά αυτά φθείρονταν σχετικά γρήγορα, μειώνοντας την απόδοση της συσκευής.
Η λύση ήταν η αποσυναρμολόγηση και αντικατάσταση των φθαρμένων μερών.
Το ναυτικό επιζητούσε κάτι με μονιμότερη απόδοση.
Η AWC Systems Tech από το Τέξας τους προσέφερε μια κατάλληλη λύση.
Ένα μόνιμο σιγαστήρα από ντουραλουμίνιο (6061 Τ6) και ανοξείδωτο ατσάλι 303 που θα είχε ασύγκριτα μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Του έδωσαν το όνομα «Amphibian», αφενός γιατί προοριζόταν για χρήση από αμφίβιες μονάδες και (σημαντικότερο) διότι ο σιγαστήρας λειτουργούσε σε «ξηρή» ή «υγρή» διαμόρφωση. Αυτό σημαίνει πως οι χειριστές μπορούσαν να προσθέτουν λίγα γραμμάρια νερού ή ανάλογου υγρού στο σωλήνα πριν τη βολή. Η εξάτμιση του βοηθούσε στην ψύξη των αερίων που εξέρχονταν από την κάνη και την επιβράδυνση τους. Εν τέλει αυτό μείωνε το θόρυβο κατά μερικά ακόμη ντεσιμπέλ.
Η συσκευή λειτουργούσε τόσο καλά ώστε από το τυπικό επίπεδο των 140dB, το Amphibian μείωνε το θόρυβο του πυροβολισμού στα 104- 107dB. Εδώ οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως στην πραγματικότητα οι λεγόμενοι «σιγαστήρες» δεν εξαλείφουν τον θόρυβο του πυροβολισμού. Αυτό συμβαίνει μόνο… στις ταινίες. Αυτό που πετυχαίνουν είναι η μείωση του ώστε να αποπροσανατολιστούν τυχόν παρατηρητές σχετικά με την προέλευση. Ή ιδανικά o θόρυβος του περιβάλλοντος θα καλύψει τον ήχο.
Σχεδιασμός
Το όπλο της AWC λειτουργεί αποτελεσματικά με γομώσεις Standard Velocity ή High Velocity γιατί φροντίζουν όλες οι βολίδες να φεύγουν από το όπλο με ταχύτητα χαμηλότερη εκείνης του ήχου. Για να το επιτύχουν, κόβουν το
μεγαλύτερο μέρος της κάνης και συγκολλούν ένα κενό σωλήνα μήκους 8 ιντσών (20cm).
Μέσα του στοιβάζονται μια σειρά από ατσάλινα και αλουμινένια διαφράγματα. Η γεωμετρία τους έχει μελετηθεί ώστε να επιβραδύνει τα καυσαέρια της πυροδότησης και να εξουδετερώνει τις συχνότητες ήχου που δημιουργούν. Καθώς οι βολίδες εκτοξεύονται από μια βραχύτερη κάνη, η αρχική ταχύτητα τους είναι χαμηλότερη. Στη διαδρομή κατά μήκος του σωλήνα, τα αέρια που -κανονικά θα συνέχιζαν να τις προωθούν- εκτρέπονται και ψύχονται. Θα εξέλθουν με πολύ χαμηλότερη ταχύτητα από το στόμιο του σωλήνα, αφήνοντας μια μειωμένη ηχητική υπογραφή στο περιβάλλον. Τα διαφράγματα χρειάζονται καθαρισμό κάθε 500 βολές και αντέχουν δεκάδες χιλιάδες φυσίγγια χωρίς φθορά. Επειδή η εξωτερική διάμετρος του σωλήνα προσεγγίζει τις διαστάσεις της κανονικής κάνης, το «Amphibian» από μακρυά μοιάζει με ένα κανονικό Ruger Mk2 με μακριά κάνη.
Τα όπλα που παραλάμβανε το ναυτικό καλύπτονταν από αντιδιαβρωτική βαφή, αλλά οι ιδιώτες μπορούν να παραγγείλουν το δικό τους με όποιο φινιρισμα επιθυμούν.
Ζυγίζοντας 1,2 κιλά, το AWC «Amphibian» έχει το ίδιο βάρος με ένα γεμάτο «σαρανταπεντάρι» Μ1911.
Σήμερα υπάρχουν πολυμερικά πιστόλια των 9 χιλιοστών και σιγαστήρες από κέβλαρ και τιτάνιο. Ζυγίζουν λιγότερο και εκτοξεύουν ισχυρότερα βλήματα.
Η εταιρεία συνεχίζει να το παράγει, κυρίως για χομπίστες και συλλέκτες που απολαμβάνουν μια «ήσυχη», νοσταλγική βόλτα στο σκοπευτήριο.
www.bankingnews.gr
Το ονόμασε Μκ1 και έμεινε γνωστό ως Standard.
Ήταν ένα ολομεταλλικό, ημιαυτόματο και λειτουργούσε με την απλή οπισθοδρόμηση του κλείστρου. Αποτελούνταν από δύο τμήματα που συνδέονταν μεταξύ τους με ένα εγκάρσιο πίρο.
Η λαβή περιείχε τη σκανδάλη και το κανάλι για την υποδοχή του γεμιστήρα. Εκείνος χωρούσε 10 φυσίγγια σε μονή στήλη. Το μάνταλο που τον συγκρατούσε βρισκόταν στο «τακούνι» της λαβής, όπως στο διάσημο Luger.
Όλη η αισθητική του όπλου, από το σχήμα της κάνης ώς τη γωνία της λαβής και το φυλακτήρα της σκανδάλης «δανειζόταν» από το σχήμα του γερμανικού πιστολιού. Ήταν μια συνειδητή προσπάθεια να προσελκύσει ένα κοινό που μόλις είχε επιστρέψει από τον πόλεμο στην Ευρώπη ή μεγάλωνε με ιστορίες από μάχες κατά των ναζί.
Ο μηχανισμός ήταν πολύ απλός με το βαρύ κυλινδρικό κλείστρο ναπεριλαμβάνει τον επικρουστήρα και τη σκανδάλη να λειτουργεί σε «μονή ενέργεια». Η όπλιση γινόταν από δύο «αφτιά» που εξείχαν από το πίσω μέρος του κλείστρου, όπως στο πιστόλι Nambu Type A.
Το 1982, το Standard αντικαταστάθηκε από το βελτιωμένο ΜΚ2. Μια από τις δημοφιλέστερες παραλλαγές ήταν η έκδοση «Bull» με ρυθμιζόμενα στόχαστρα και κάνη βαρέος προφίλ. Η ιδέα ήταν πως το περίσσιο μέταλλο θα αποροφούσε τη θερμότητα από τις συνεχείς πυροδοτήσεις κατά τους αγώνες σκοποβολής, χωρίς να στρεβλώνει. Έτσι δεν αλλάζει το σημείο πρόσκρουσης των βολίδων, οδηγώντας σε βελτιωμένη συγκέντρωση.
Η σειρά Standard παραμένει τρομερά επιτυχημένη και 75 χρόνια αργότερα παράγεται η τέταρτη γενιά (ΜΚ4).
Η «αμφίβια πλευρά»
Ο Ρούγκερ ήταν περήφανος για την επιτυχία του Standard. Δύσκολα θα πίστευε πως όπου εκείνος έβλεπε ένα αξιόπιστο όπλο σκοποβολής, κάποιοι διέκριναν ένα πιστόλι για «σιωπηλές εκτελέσεις».
Στις αρχές του 1990 οι βατραχάνθρωποι SEALs του αμερικανικού ναυτικού αναζητούσαν ένα σιγασμένο πιστόλι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πρώην σκοπευτικά όπλα είχαν μετατραπεί για στρατιωτική χρήση. Κατά το Β’ π.π. η OSS (πρόδορομος της CIA) χρησιμοποιούσε τροποποιημένα πιστόλια High-Standard HD με σιγαστήρες. Παρόμοια όπλα βρήκαν το δρόμο για τη νοτιανατολική Ασία το 1960-1970.
Το μειονέκτημα τους ήταν πως η «σίγαση” (δηλαδή η παγίδευση και επιβράδυνση των αερίων της πυροδότησης) γινόταν από μια σειρά μεταλλικών ή ελαστικών φλατζών. Τα υλικά αυτά φθείρονταν σχετικά γρήγορα, μειώνοντας την απόδοση της συσκευής.
Η λύση ήταν η αποσυναρμολόγηση και αντικατάσταση των φθαρμένων μερών.
Το ναυτικό επιζητούσε κάτι με μονιμότερη απόδοση.
Η AWC Systems Tech από το Τέξας τους προσέφερε μια κατάλληλη λύση.
Ένα μόνιμο σιγαστήρα από ντουραλουμίνιο (6061 Τ6) και ανοξείδωτο ατσάλι 303 που θα είχε ασύγκριτα μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Του έδωσαν το όνομα «Amphibian», αφενός γιατί προοριζόταν για χρήση από αμφίβιες μονάδες και (σημαντικότερο) διότι ο σιγαστήρας λειτουργούσε σε «ξηρή» ή «υγρή» διαμόρφωση. Αυτό σημαίνει πως οι χειριστές μπορούσαν να προσθέτουν λίγα γραμμάρια νερού ή ανάλογου υγρού στο σωλήνα πριν τη βολή. Η εξάτμιση του βοηθούσε στην ψύξη των αερίων που εξέρχονταν από την κάνη και την επιβράδυνση τους. Εν τέλει αυτό μείωνε το θόρυβο κατά μερικά ακόμη ντεσιμπέλ.
Η συσκευή λειτουργούσε τόσο καλά ώστε από το τυπικό επίπεδο των 140dB, το Amphibian μείωνε το θόρυβο του πυροβολισμού στα 104- 107dB. Εδώ οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως στην πραγματικότητα οι λεγόμενοι «σιγαστήρες» δεν εξαλείφουν τον θόρυβο του πυροβολισμού. Αυτό συμβαίνει μόνο… στις ταινίες. Αυτό που πετυχαίνουν είναι η μείωση του ώστε να αποπροσανατολιστούν τυχόν παρατηρητές σχετικά με την προέλευση. Ή ιδανικά o θόρυβος του περιβάλλοντος θα καλύψει τον ήχο.
Σχεδιασμός
Το όπλο της AWC λειτουργεί αποτελεσματικά με γομώσεις Standard Velocity ή High Velocity γιατί φροντίζουν όλες οι βολίδες να φεύγουν από το όπλο με ταχύτητα χαμηλότερη εκείνης του ήχου. Για να το επιτύχουν, κόβουν το
μεγαλύτερο μέρος της κάνης και συγκολλούν ένα κενό σωλήνα μήκους 8 ιντσών (20cm).
Μέσα του στοιβάζονται μια σειρά από ατσάλινα και αλουμινένια διαφράγματα. Η γεωμετρία τους έχει μελετηθεί ώστε να επιβραδύνει τα καυσαέρια της πυροδότησης και να εξουδετερώνει τις συχνότητες ήχου που δημιουργούν. Καθώς οι βολίδες εκτοξεύονται από μια βραχύτερη κάνη, η αρχική ταχύτητα τους είναι χαμηλότερη. Στη διαδρομή κατά μήκος του σωλήνα, τα αέρια που -κανονικά θα συνέχιζαν να τις προωθούν- εκτρέπονται και ψύχονται. Θα εξέλθουν με πολύ χαμηλότερη ταχύτητα από το στόμιο του σωλήνα, αφήνοντας μια μειωμένη ηχητική υπογραφή στο περιβάλλον. Τα διαφράγματα χρειάζονται καθαρισμό κάθε 500 βολές και αντέχουν δεκάδες χιλιάδες φυσίγγια χωρίς φθορά. Επειδή η εξωτερική διάμετρος του σωλήνα προσεγγίζει τις διαστάσεις της κανονικής κάνης, το «Amphibian» από μακρυά μοιάζει με ένα κανονικό Ruger Mk2 με μακριά κάνη.
Τα όπλα που παραλάμβανε το ναυτικό καλύπτονταν από αντιδιαβρωτική βαφή, αλλά οι ιδιώτες μπορούν να παραγγείλουν το δικό τους με όποιο φινιρισμα επιθυμούν.
Ζυγίζοντας 1,2 κιλά, το AWC «Amphibian» έχει το ίδιο βάρος με ένα γεμάτο «σαρανταπεντάρι» Μ1911.
Σήμερα υπάρχουν πολυμερικά πιστόλια των 9 χιλιοστών και σιγαστήρες από κέβλαρ και τιτάνιο. Ζυγίζουν λιγότερο και εκτοξεύουν ισχυρότερα βλήματα.
Η εταιρεία συνεχίζει να το παράγει, κυρίως για χομπίστες και συλλέκτες που απολαμβάνουν μια «ήσυχη», νοσταλγική βόλτα στο σκοπευτήριο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών