«Όλα τα ομόλογα που εκδίδονται από κράτη μέλη της Ευρωζώνης με διάρκεια άνω του ενός έτους, μετά την 1η Ιανουαρίου 2013, έχουν υποχρεωτική ρήτρα συλλογικής δράσης»
Στην πραγματικότητα, «όλα τα ομόλογα που εκδίδονται από κράτη μέλη της Ευρωζώνης με διάρκεια άνω του ενός έτους, μετά την 1η Ιανουαρίου 2013, έχουν υποχρεωτική ρήτρα συλλογικής δράσης».
Αυτή η ρήτρα είναι το πρώτο μέρος σε ένα επικίνδυνο και διαρκές παιχνίδι με μηδενικές αποδόσεις που παίζουν αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), αναφέρει το Mises Institute.
Τι είναι τα CACs
Ποια είναι η ρήτρα συλλογικής δράσης (CAC);
Με απλά λόγια, είναι ένας μηχανισμός με τον οποίο η αξία ενός ομολόγου μπορεί να μειωθεί νόμιμα από τον εκδότη σε περιόδους δυσκολίας, αρχικά πολύ αντιδημοφιλής (στη δεκαετία του '80 και του '90).
Ο Geoffrey Okamoto και άλλοι στο ΔΝΤ και στις κεντρικές τράπεζες λένε ότι οι χώρες στις οποίες δεν επιτράπηκε να κάνουν αυτό για να εκδώσουν ομόλογα παρουσίασαν στασιμότητα.
Κανονικά, τα CAC πρέπει να συμφωνηθούν από την υπερπροσφορά των κατόχων ομολόγων.
Ωστόσο, στην Ευρωζώνη αυτό μπορεί να φτάσει σε σημείο να μην έχει σημασία, καθώς ο μοναδικός μεγαλύτερος κάτοχος ομολόγων θα είναι η ΕΚΤ και η εγχώρια αγορά θα καλύψει τις υπόλοιπες ψήφους που απαιτούνται.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ιταλία.
Τα CACs και το ελληνικό PSI
Τα CAC εισήχθησαν για πρώτη φορά από την ΕΕ σε σχέση με την ελληνική κρίση χρέους.
Συμφωνήθηκε να μειωθούν οι τιμές των ομολόγων περίπου στο ένα τρίτο της αρχικής τους αξίας.
Αυτό οδήγησε στη συνέχεια στην πολιτική σύμφωνα με την οποία όλα τα ομόλογα στην ευρωζώνη συνοδεύονταν από αυτήν την ρήτρα.
Αυτό θα οδηγούσε ορισμένους να βλέπουν τα ομόλογα λιγότερο ελκυστικά για τους επενδυτές (ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ισπανία, κ.λπ.).
Ωστόσο, η ΕΚΤ έχει ένα άλλο τέχνασμα στο μανίκι της...
Η ΕΚΤ έχει γίνει επενδυτής, σε επική κλίμακα.
Η Fed και η Bank of Japan (BOJ) αγοράζουν 20% έως 40% των κρατικών ομολόγων στις αντίστοιχες χώρες τους.
Ωστόσο, κοιτάζοντας την Ιρλανδία, η ΕΚΤ αγόρασε το 50% των ιρλανδικών κρατικών ομολόγων το 2020 και υπάρχουν σχέδια για επέκταση αυτής της πολιτικής στα επόμενα χρόνια.
Οι κανόνες όμως της ΕΚΤ σημαίνουν ότι δεν πρέπει να κατέχει περισσότερο από το ένα τρίτο των ιρλανδικών ομολόγων, αλλά με την Ιρλανδική Κεντρική Τράπεζα να κατέχει 7,5% και να ενεργεί ως ρυθμιζόμενη θυγατρική της ΕΚΤ, αυτό μπορεί να είναι λίγο περισσότερο προς το παρόν.
Ο ρόλος του PEPP
Η εισαγωγή του προγράμματος έκτακτης ανάγκης λόγω πανδημίας (PEPP) σημαίνει ότι η ΕΕ μπορεί να αγοράσει ομόλογα βάσει του μεγέθους της οικονομίας της χώρας και όχι ενός σταθερού ποσοστού, και παρόλο που υπάρχουν κλήσεις για διακοπή αυτού του μέτρου μετά την πανδημία, η ζημία έχει ήδη γίνει.
Η πολιτική μπορεί να θεωρηθεί ότι η ΕΚΤ προσπαθεί να κατασκευάσει μια μηχανή αέναης κίνησης, αναφέρει το Mises Institute.
Η ΕΚΤ εκτυπώνει ευρώ για να αγοράσει ομόλογα από κυβερνήσεις με ρήτρες συλλογικής δράσης.
Όμως, τα ευρώ δεν επενδύονται από τις κυβερνήσεις και δημιουργούν φούσκες.
Όταν η απόδοση των ομολόγων γίνεται πολύ υψηλή και οι φούσκες σκάσουν, τα CAC ενεργοποιούνται, μειώνοντας το ποσό που απαιτείται για την πληρωμή.
Αυτό επιτρέπει στην κυβέρνηση να επανεπενδύσει στην οικονομία της, και μόλις φτάσει ξανά σε μια θέση ισχύος, μπορούν να εκδοθούν περισσότερα ομόλογα.
Το μάθημα που δεν... πήρε η ΕΚΤ
Υπάρχουν πολλά προβλήματα με αυτό το διαρκές, αυξανόμενο μηχάνημα κατανάλωσης.
Για άλλη μια φορά, η ΕΚΤ αποτυγχάνει να μάθει από την Fed.
Οι τράπεζες που βασίζονται στα αμερικανικά ομόλογα αντέδρασαν με τον ακόλουθο τρόπο σε μια κρίση ρευστότητας: όταν «αναμενόταν ότι μια χούφτα μεγάλων τραπεζών της Wall Street, που κατέχουν περίπου το ένα τέταρτο των συνολικών αποθεματικών των αμερικανικών ομολόγων, θα τους δανείσει όταν τα επιτόκια αυξήθηκαν αρκετά ψηλά ... αυτό δεν συνέβη.
Το μότο «τα μετρητά είναι ο βασιλιάς» είναι στο προσκήνιο.
Η περίπτωση της Ιρλανδίας και της Ελλάδας
Αρκεί κανείς να φανταστεί ότι τα ομόλογα που εκδίδονται από την Ιρλανδία και την Ελλάδα περιέχουν CAC.
Θα είναι πιθανό οι τράπεζες να δανείζουν μετρητά όταν ο επόμενος καλύτερος τίτλος αξίας που μπορεί να έχουν είναι ένα άχρηστο ομόλογο που μπορεί να υποτιμηθεί αμέσως.
Χωρίς να μπορέσει να πουλήσει αυτά τα ομόλογα, η ΕΚΤ θα αναγκαστεί να τα διατηρήσει στον ισολογισμό της, κάτι που δεν θα κάνει το ευρώ να μοιάζει με τρομερά ελκυστική επένδυση.
Η ελπίδα ήταν πάντοτε ότι η μείωση της αξίας του ευρώ μέσω της μεθόδου αγοράς ομολόγων, προκειμένου να αυξηθούν οι εξαγωγές, να δώσει ώθηση στο χρηματιστήριο κ.λπ.
Ωστόσο, αυτό φαίνεται επίσης απίθανο εάν οι τράπεζες δεν επιθυμούν να δανείσουν και οι επενδύσεις βρίσκονται στα χέρια της κυβέρνησης.
Το επικίνδυνο παιχνίδι της ΕΚΤ δεν μοιάζει να πηγαίνει πουθενά, αλλά το παρελθόν, το φοβερό παρελθόν με όλες τις ιστορίες και παραβολές του για το τι δεν πρέπει να κάνουμε, αγνοούμε για άλλη μια φορά και επαναλαμβάνουμε τις αποτυχίες της ιστορίας, καταλήγει το Mises Institute.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών