Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί άρθρο του Michael Rubin του American Enterprise Institute και επίσημου συνεργάτη του αμερικανικού Πενταγώνου, που κάνει λόγο για τοξική και δηλητηριώδη Τουρκία ακόμα και μετά το τέλος του Erdogan.
Όπως αναφέρει, ο Recep Tayyip Erdoğan κυβερνά την Τουρκία εδώ και δύο δεκαετίες.
Μετά τον Mustafa Kemal Atatürk, ο «σουλτάνος» έχει αποδειχθεί ο πιο ανθεκτικός ηγέτης της.
Την πρώτη δεκαετία της διακυβέρνησής του, πολλοί δυτικοί αξιωματούχοι αρνούνταν να αποδεχτούν ή να αναγνωρίσουν ότι η Τουρκία αλλάζει…
Για παράδειγμα, και ο George Bush και ο Barack Obama δεν έχαναν ευκαιρία να την επαινούν, παρά το γεγονός ότι στη χώρα είχε πέσει βαριά η σκιά ενός νέου, σχεδόν δικτατορικού καθεστώτος.
Πρώτη στροφή στην αμερικανική πολιτική παρατηρήθηκε επί προεδρίας Donald Trump, ο οποίος παρότι δήλωνε φίλος του Erdogan δεν κατάφερε να πείσει το Κογκρέσο ούτε τον υπουργό Εξωτερικών του Mike Pompeo να τηρήσoυν μια παρόμοια, πιο θετική στάση.
Προς τιμήν του, ο Πρόεδρος Joe Biden δεν προσέγγισε τον Εrdogan με τον ίδιο τρόπο.
Σήμερα, οι περισσότεροι Δυτικοί πολιτικοί αναγνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν είναι σύμμαχος χώρα.
Στις ΗΠΑ, η συναναστροφή της Άγκυρας με τη Μόσχα υπενθυμίζει πόσο αναξιόπιστος εταίρος του ΝΑΤΟ είναι η χώρα της Ανατολίας.
Βεβαίως δεν έχει ξεχαστεί η στήριξη που παρέχει το τουρκικό καθεστώς στο Ισλαμικό Κράτος, που το χρησιμοποίησε για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος.
Παράλληλα, οι υπηρεσίες οι οποίες προσέφερε κατά του Ιράν είχαν πενιχρά αποτελέσματα.
Πολλοί Τούρκοι επισημαίνουν ότι Erdogan και Τουρκία δεν είναι έννοιες ταυτόσημες, επισημαίνοντας πως η δημοφιλία του Τούρκου προέδρου κατρακυλά.
Η υποτίμηση της τουρκικής λίρας -80% σε μια δεκαετία- αποτελεί απόδειξη της οικονομικής κακοδιαχείρισής του.
Και ενώ καυχιέται για τα φαραωνικά έργα τα οποία έχουν πραγματοποιηθεί επί διακυβέρνησής του, πολλά από αυτά φαίνεται να έχουν ανατεθεί με αδιαφανείς διαδικασίες, με συμβάσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε συγγενείς του.
Εύλογα, ακόμα και οι πιο πιστοί οπαδοί του «βλέπουν» ασχήμιες και ατοπήματα.
«Η Κωνσταντινούπολη δεν είναι η πόλη που ήταν κάποτε» είναι η μόνιμη επωδός που ψιθυρίζεται στα χείλη των Τούρκων, που διακρίνουν τον μετασχηματισμό της χώρας τους σε ένα θεοκρατικό μόρφωμα.
Δεν είναι λίγοι δε εκείνοι που ασφυκτιούν, ειδικά οι πιο μορφωμένοι, οι οποίοι δεν μπορούν να αγνοήσουν πως ο κοσμικός δρόμος που χάραξε ο Kemal πνίγεται από ακραία ισλαμικά διδάγματα.
Μπορεί ο Erdogan να χάσει τις εκλογές;
Η απάντηση είναι όχι, ο Erdogan δεν χάνει εκλογές.
Το να αλλάξει κυβέρνηση η Τουρκία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ευσεβής πόθος.
Η εκλογή του Imamoglu στη δημαρχία της Κωνσταντινούπολης δεν ήταν παρά μια παρένθεση που ο Τούρκος πρόεδρος προσπάθησε να αποτρέψει με κάθε τρόπο.
Από τότε έχει αυξήσει τον έλεγχό του επί των μέσων ενημέρωσης και λάβει νέα αυταρχικά μέτρα.
Το γεγονός ότι λίγοι Τούρκοι βγήκαν στους δρόμους και το κεντροαριστερό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, το κόμμα στο οποίο ανήκει ο İmamoğlu, μόλις και μετά βίας ύψωσε τη φωνή του όταν ο Erdogan συνέλαβε τον αρχηγό του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών, Salettin Demirtaş απλώς τον ενθαρρύνoυν.
Σημειώνεται πως η Τουρκία έχει επίσης ένα ατυχές ιστορικό πολιτικών δολοφονιών.
Ας αναρωτηθούμε ποια είναι παραστρατιωτική οργάνωση Σαντάτ, που θεωρείται ο μυστικός στρατός του Τούρκου ηγέτη.
Εάν ο Erdogan έχει να αντιμετωπίσει έναν χαρισματικό αντίπαλο, τότε μπορεί να σκοτώσει κάποιον και να κατηγορήσει κάποιον άλλο για τον φόνο - μια τακτική που τελειοποίησε με τον πρώην σύμμαχό του Gulen.
Όσο λοιπόν πλησιάζει η ημέρα των εκλογών τόσο περισσότερο ο İmamoğlu μοιάζει με νεκρό που περπατά στους δρόμους…
Ορισμένοι Τούρκοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι τα γηρατειά και η κακή υγεία μπορεί να οδηγήσουν τον Erdogan στη σύνταξη… υπέρ κάποιου όπως ο Hulusi Akar.
Εάν ο Akar χάσει τις εκλογές, τότε ο Erdogan θα τον κατηγορήσει για την ήττα…
Και αυτό είναι ευσεβής πόθος.
Ο Akar είναι στενός συνεργάτης του «σουλτάνου».
Μπορεί η Τουρκία να ανακάμψει;
Πολλοί από τους εξόριστους διανοούμενους και δημοσιογράφους της Τουρκίας μοιάζουν όλο και περισσότερο με τους Ιρανούς ομολόγους τους που επιμένουν ότι το Ιράν δεν είναι η Ισλαμική Δημοκρατία και επιμένουν ότι η θετική αλλαγή είναι προ των πυλών.
Η πραγματικότητα είναι, ωστόσο, ότι όσοι εναποθέτουν την ελπίδα τους στον ιρανικό ρεφορμισμό ή πιστεύουν ότι τα σαράντα χρόνια της Ισλαμικής Δημοκρατίας δεν έχουν αλλάξει την κοινωνία αυταπατώνται.
Για περισσότερα από δεκαοκτώ χρόνια, ο Erdogan αναμόρφωνε τον στρατό για να γίνει μια κινητήρια δύναμη για τον ισλαμισμό, αλλά και το εκπαιδευτικό σύστημα.
Πάνω από 30 εκατομμύρια Τούρκοι έχουν λάβει την εκπαίδευσή τους υπό τον Erdogan.
Εάν η διακυβέρνησή του λήξει αύριο, θα χρειαστούν δεκαετίες συντονισμένης προσπάθειας για να βγει το δηλητήριό του από το σύστημα.
Έλληνες, Αρμένιοι, Άραβες, Κούρδοι και άλλοι δεν θέλουν τίποτα περισσότερο από το να γίνει η Τουρκία μια κανονική χώρα.
Ωστόσο, για να επιτευχθεί αυτό θα χρειαστούν πολλά περισσότερα από το ευσεβή πόθο των εξόριστων και πρώην πρέσβεων, δικαστών και στρατιωτικών.
Ακόμα και αν ο καρκίνος νικήσει τον Erdogan, η Τουρκία θα χρειαστεί πολλά χρόνια για να επανέλθει στην κανονικότητα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών