Μετά την τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος υπήρξε αποσύνδεση της εκλογής προέδρου και των πρόωρων εκλογών
Μετά την τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος με την oποία τροποποιήθηκε η σχετική διάταξη για τον τρόπο εκλογής προέδρου Δημοκρατίας, υπήρξε αποσύνδεση της εκλογής προέδρου και των πρόωρων εκλογών στην περίπτωση αδυναμίας συμφωνίας για την επίτευξη αυξημένων πλειοψηφιών.
Πριν την τροποποίηση απαιτούνταν πλειοψηφία των δυο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών και κατόπιν πλειοψηφία των τριών πέμπτων, οπότε εάν ούτε και αυτή προέκυπτε διαλύονταν η Βουλή και προκηρύσσονταν πρόωρες εκλογές.
Μετά τις εκλογές στην καταληκτική φάση, πρόεδρος της Δημοκρατίας και εφόσον δεν υπήρχε πλειοψηφία ούτε 150 βουλευτών εκλέγονταν όποιος συγκέντρωνε τους περισσότερους ψήφους.
Με την τροποποίηση της σχετικής διάταξης διεξάγονται ψηφοφορίες αρχικά για την αναζήτηση πλειοψηφίας των δυο τρίτων, των τριών πέμπτων της απόλυτης πλειοψηφίας των 151 και τέλος της σχετικής πλειοψηφίας οπότε η προσφυγή στις κάλπες παύει ως ενδιάμεση διαδικασία.
Η επιλογή... στον αντίπαλο
Με βάση τον προηγούμενο τρόπο εκλογής και μπροστά στον αυξημένο κίνδυνο πρόωρων εκλογών άρχισε να καθιερώνεται η επιλογή προέδρου Δημοκρατίας από το αντίπαλο, του εκάστοτε κυβερνητικού, στρατόπεδο.
Μετατρέποντας την ανάγκη σε φιλότιμο οι επιλογές από το αντίπαλο πολιτικά στρατόπεδο ήταν δεδομένες και η επανάληψη τους οδήγησε άτυπα σε ένα θεσμό που ακολούθησαν όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις.
Η πρακτική αυτή συνεχίστηκε και μετά την αναθεώρηση του 2019 και την αποσύνδεση εκλογής προέδρου και πρόωρων εκλογών μιας και η τότε κυβέρνηση της ΝΔ πρότεινε την Αικ. Σακελλαροπούλου την οποία υπερψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και Κίνημα Αλλαγής (ΠΑΣΟΚ).
Σενάρια για Πρόεδρο
Η λήξη της πενταετούς θητείας Σακελλαροπούλου έχει ανοίξει τις συζητήσεις για τον επόμενο πρόεδρο Δημοκρατίας σε σημείο που έχει προεξοφληθεί η μη επανεκλογή της .
Καταρχάς η προσωπική μας άποψη είναι ότι η επιλογή της νυν προέδρου ήταν ατυχής, ούτε συγκίνησε, ούτε διαμόρφωσε όρους ενίσχυσης του κύρους του θεσμού ενώ, ούτε ένωσε πολιτικά και υπαρξιακά τους απλούς πολίτες.
Ήταν μια μελαγχολικά πολιτική επιλογή που η αποκρυπτογράφηση της ακόμη και σήμερα αναζητείται .
Λάθος κίνηση
Όμως η μη επανεκλογή με ευθύνη του πολιτικού φορέα που την πρότεινε επιβεβαιώνει ότι ήταν λάθος η αρχική επιλογή κάτι που πρέπει να δικαιολογηθεί επαρκώς, παρότι επαναλαμβάνουμε ότι η μη επανεκλογή της θα βάλει τέλος σε μια περίπτωση που δεν συνέβαλε ούτε οριακά στην ενίσχυση του θεσμού.
Η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι παίγνιο υποκρισίας.
Δεν μπορεί στα πλαίσια μιας υποτιθέμενης συναίνεσης να επιλέγονται πρόσωπα αρεστά στο πολιτικό στερέωμα της εκάστοτε αντιπολίτευσης, πόσο μάλλον όταν ο κίνδυνος εκλογών έχει αποφευχθεί μετά την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση .
Κατά την προσωπική μας άποψη πολιτικό θέμα θα υπάρχει μόνο στην περίπτωση που η εκλογή ενός προσώπου δεν θα έχει την συναίνεση ούτε της απόλυτης πλειοψηφίας των 151 βουλευτών .
Προσχηματικές , ψευδεπίγραφες και υποκριτικές συναινέσεις μόνο επιλογές ανάγκης και χαμηλού κύρους μπορούν να διαμορφώσουν.
Αίγλη στον θεσμό
Εφόσον με την ΠΑΣΟΚικής έμπνευσης αναθεώρηση του 1986 όπου περιορίστηκαν σε επίπεδα τελετουργικά οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας μόνο το προσωπικό κύρος ατόμων με εμβέλεια και γνώσεις μπορούν να δίνουν αίγλη στο θεσμό.
Το άγχος μιας κεντροδεξιάς υποψηφιότητας από μια κεντροδεξιά πλειοψηφία να μην χαρακτηριστεί μονόπλευρη, κομματική , μη συναινετική , αυταρχική και οτιδήποτε άλλο , αποτελεί μέρος της ψευδαίσθησης ότι από μια διαδικασία εκλογής προέδρου ο πολιτικός κόσμος μπορεί να εμφανιστεί συμπαγής και αδιαίρετος.
Η καθίζηση του πολιτικού προσωπικού είναι τέτοιας μορφής που πρακτικές τεχνητής συναίνεσης απλά θα ενισχύουν της επιτάχυνση της.
Τα παίγνια υποκρισίας αλλοιώνουν αξίες πρότυπα και θεσμούς αφήνοντας μια πικρή γεύση στους απλούς πολίτες, ενώ εύκολα θα υποτάσσονται στην κυριαρχία ευτελών επιλογών χαμηλού κύρους και χρησιμότητας .
Η συμπόρευση με την υποκρισία διαμορφώνει όρους ταξιδιού που η περιήγηση του αναγκαστικά περνά μέσα από ομιχλώδη και αποκρουστικά τοπία, χωρίς να επιτυγχάνει ούτε ακόμα και τους ευτελείς στόχους του πολιτικού μικρόκοσμου.
Λέκκας Σαράντος
οικονομολόγος
www.bankingnews.gr
Πριν την τροποποίηση απαιτούνταν πλειοψηφία των δυο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών και κατόπιν πλειοψηφία των τριών πέμπτων, οπότε εάν ούτε και αυτή προέκυπτε διαλύονταν η Βουλή και προκηρύσσονταν πρόωρες εκλογές.
Μετά τις εκλογές στην καταληκτική φάση, πρόεδρος της Δημοκρατίας και εφόσον δεν υπήρχε πλειοψηφία ούτε 150 βουλευτών εκλέγονταν όποιος συγκέντρωνε τους περισσότερους ψήφους.
Με την τροποποίηση της σχετικής διάταξης διεξάγονται ψηφοφορίες αρχικά για την αναζήτηση πλειοψηφίας των δυο τρίτων, των τριών πέμπτων της απόλυτης πλειοψηφίας των 151 και τέλος της σχετικής πλειοψηφίας οπότε η προσφυγή στις κάλπες παύει ως ενδιάμεση διαδικασία.
Η επιλογή... στον αντίπαλο
Με βάση τον προηγούμενο τρόπο εκλογής και μπροστά στον αυξημένο κίνδυνο πρόωρων εκλογών άρχισε να καθιερώνεται η επιλογή προέδρου Δημοκρατίας από το αντίπαλο, του εκάστοτε κυβερνητικού, στρατόπεδο.
Μετατρέποντας την ανάγκη σε φιλότιμο οι επιλογές από το αντίπαλο πολιτικά στρατόπεδο ήταν δεδομένες και η επανάληψη τους οδήγησε άτυπα σε ένα θεσμό που ακολούθησαν όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις.
Η πρακτική αυτή συνεχίστηκε και μετά την αναθεώρηση του 2019 και την αποσύνδεση εκλογής προέδρου και πρόωρων εκλογών μιας και η τότε κυβέρνηση της ΝΔ πρότεινε την Αικ. Σακελλαροπούλου την οποία υπερψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και Κίνημα Αλλαγής (ΠΑΣΟΚ).
Σενάρια για Πρόεδρο
Η λήξη της πενταετούς θητείας Σακελλαροπούλου έχει ανοίξει τις συζητήσεις για τον επόμενο πρόεδρο Δημοκρατίας σε σημείο που έχει προεξοφληθεί η μη επανεκλογή της .
Καταρχάς η προσωπική μας άποψη είναι ότι η επιλογή της νυν προέδρου ήταν ατυχής, ούτε συγκίνησε, ούτε διαμόρφωσε όρους ενίσχυσης του κύρους του θεσμού ενώ, ούτε ένωσε πολιτικά και υπαρξιακά τους απλούς πολίτες.
Ήταν μια μελαγχολικά πολιτική επιλογή που η αποκρυπτογράφηση της ακόμη και σήμερα αναζητείται .
Λάθος κίνηση
Όμως η μη επανεκλογή με ευθύνη του πολιτικού φορέα που την πρότεινε επιβεβαιώνει ότι ήταν λάθος η αρχική επιλογή κάτι που πρέπει να δικαιολογηθεί επαρκώς, παρότι επαναλαμβάνουμε ότι η μη επανεκλογή της θα βάλει τέλος σε μια περίπτωση που δεν συνέβαλε ούτε οριακά στην ενίσχυση του θεσμού.
Η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι παίγνιο υποκρισίας.
Δεν μπορεί στα πλαίσια μιας υποτιθέμενης συναίνεσης να επιλέγονται πρόσωπα αρεστά στο πολιτικό στερέωμα της εκάστοτε αντιπολίτευσης, πόσο μάλλον όταν ο κίνδυνος εκλογών έχει αποφευχθεί μετά την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση .
Κατά την προσωπική μας άποψη πολιτικό θέμα θα υπάρχει μόνο στην περίπτωση που η εκλογή ενός προσώπου δεν θα έχει την συναίνεση ούτε της απόλυτης πλειοψηφίας των 151 βουλευτών .
Προσχηματικές , ψευδεπίγραφες και υποκριτικές συναινέσεις μόνο επιλογές ανάγκης και χαμηλού κύρους μπορούν να διαμορφώσουν.
Αίγλη στον θεσμό
Εφόσον με την ΠΑΣΟΚικής έμπνευσης αναθεώρηση του 1986 όπου περιορίστηκαν σε επίπεδα τελετουργικά οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας μόνο το προσωπικό κύρος ατόμων με εμβέλεια και γνώσεις μπορούν να δίνουν αίγλη στο θεσμό.
Το άγχος μιας κεντροδεξιάς υποψηφιότητας από μια κεντροδεξιά πλειοψηφία να μην χαρακτηριστεί μονόπλευρη, κομματική , μη συναινετική , αυταρχική και οτιδήποτε άλλο , αποτελεί μέρος της ψευδαίσθησης ότι από μια διαδικασία εκλογής προέδρου ο πολιτικός κόσμος μπορεί να εμφανιστεί συμπαγής και αδιαίρετος.
Η καθίζηση του πολιτικού προσωπικού είναι τέτοιας μορφής που πρακτικές τεχνητής συναίνεσης απλά θα ενισχύουν της επιτάχυνση της.
Τα παίγνια υποκρισίας αλλοιώνουν αξίες πρότυπα και θεσμούς αφήνοντας μια πικρή γεύση στους απλούς πολίτες, ενώ εύκολα θα υποτάσσονται στην κυριαρχία ευτελών επιλογών χαμηλού κύρους και χρησιμότητας .
Η συμπόρευση με την υποκρισία διαμορφώνει όρους ταξιδιού που η περιήγηση του αναγκαστικά περνά μέσα από ομιχλώδη και αποκρουστικά τοπία, χωρίς να επιτυγχάνει ούτε ακόμα και τους ευτελείς στόχους του πολιτικού μικρόκοσμου.
Λέκκας Σαράντος
οικονομολόγος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών