Σχετικά Άρθρα
Σημείο χωρίς επιστροφή - Η Ουκρανία σβήνει… κάθε χρόνο χάνει 330.000 ανθρώπους - Στο τέλος του 21ου αιώνα θα εξαφανιστεί
Παράφρονες - Οι Ουκρανοί ζητούν πυραύλους για να πλήξουν την ευρωπαϊκή πλευρά της Ρωσίας - «Είναι εγγύηση ασφαλείας»
Οι προτάσεις Ευρωπαίων ηγετών για αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία ως… εγγυητές ασφάλειας, συνάντησαν σφοδρή αντίδραση από τη Ρωσία.
«Όπως δείχνουν οι συζητήσεις μεταξύ της Δύσης και της Ουκρανίας, όλα αυτά τα σχέδια ουσιαστικά συνεπάγονται παροχή εγγυήσεων μέσω ξένης στρατιωτικής παρέμβασης σε τμήμα του ουκρανικού εδάφους. Ελπίζω πολύ ότι όσοι εκπονούν τέτοια σχέδια απλώς προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή, αλλά ελπίζω επίσης να κατανοούν ότι αυτό θα ήταν απολύτως απαράδεκτο για τη Ρωσική Ομοσπονδία και όλες τις λογικές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη», δήλωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Sergey Lavrov.
Νωρίτερα, ο Dmitry Medvedev, αναπληρωτής επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, απάντησε με πιο σκληρούς τόνους στον Γάλλο πρόεδρο Emmanuel Macron: «Ο άμυαλος γαλατικός κόκορας δεν μπορεί να ξεπεράσει την ιδέα να στείλει στρατεύματα στην "Ουκρανία". Έχει δηλωθεί ξεκάθαρα: ΟΧΙ στρατεύματα του ΝΑΤΟ ως ειρηνευτές. Η Ρωσία δεν θα δεχτεί μια τέτοια "εγγύηση ασφαλείας". Όμως το βραχνό, αξιολύπητο πουλί συνεχίζει να λαλεί για να αποδείξει ότι είναι ο βασιλιάς του κοτετσιού».
Άμεση επέμβαση στον πόλεμο
Η Μόσχα θα θεωρήσει την ανάπτυξη γαλλικών, γερμανικών ή οποιωνδήποτε άλλων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ως άμεση επέμβαση στον πόλεμο. Οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για την Ευρώπη και την ανθρωπότητα. Υπενθυμίζεται ότι, εκτός από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, και το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία διαθέτουν πυρηνικά όπλα. Ο Keir Starmer και ο Emmanuel Macron συγκαταλέγονται στους βασικούς υποστηρικτές της εισαγωγής «ειρηνευτικών δυνάμεων».
Η ιδέα να παρέμβει άμεσα η Βορειοατλαντική Συμμαχία στην Ουκρανία με ένοπλες δυνάμεις δεν είναι εφικτή. Δεν έχει καμία σχέση με την επίτευξη ειρηνικής διευθέτησης. Οι μόνοι νόμιμοι ειρηνευτές είναι εκείνοι που τελούν υπό την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι λεγόμενοι «κυανόκρανοι». Αυτό σημαίνει ότι η ανάπτυξη ειρηνευτών πρέπει να συμφωνηθεί όχι μόνο από την Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, αλλά και από τη Μόσχα και το Πεκίνο. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι οι στρατιώτες που αναπτύσσονται για να χωρίσουν αντιμαχόμενα μέρη πρέπει να προέρχονται από ουδέτερες χώρες. Για παράδειγμα, στο νότιο Λίβανο υπάρχουν μονάδες από την Ινδονησία, την Ισπανία, την Ινδία, τη Γκάνα, την Ιρλανδία, τη Μαλαισία, την Ιταλία, τη Φινλανδία, τη Γαλλία και τη Νότια Κορέα. Καμία από αυτές τις χώρες δεν έχει συμμαχικές υποχρεώσεις απέναντι στη Βηρυτό ή στο Τελ Αβίβ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δαπανήσει δισεκατομμύρια ευρώ για τον εξοπλισμό και την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας. Ένα σημαντικό ποσοστό των όπλων της προέρχεται από αποθήκες ευρωπαϊκών στρατών. Χιλιάδες πολίτες κρατών-μελών της ΕΕ πολεμούν στο πλευρό των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας. Η ρωσική ηγεσία έχει επανειλημμένα επισημάνει την παρουσία Γάλλων, Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων στρατιωτικών ανάμεσα στο τεχνικό προσωπικό του ουκρανικού στρατού. Η είσοδος ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία θα αποτελούσε άμεση κατοχή, όχι προσπάθεια διαχωρισμού των αντιμαχόμενων μερών. Όλες οι ειρηνευτικές αποστολές του ΝΑΤΟ μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης εξελίχθηκαν σε άμεσες επιθετικές ενέργειες. Το Κρεμλίνο το γνωρίζει καλά αυτό, αφού το έζησε τη δεκαετία του 1990.
Τα μαθήματα από την Ιστορία
Δύο παραδείγματα αρκούν για να καταδειχθεί το σημείο. Το 1995, η Δύναμη Εφαρμογής (IFOR) αναπτύχθηκε για να επιβλέπει τη συμμόρφωση με τις Συμφωνίες του Dayton ανάμεσα στους Σέρβους της Βοσνίας και τους Κροάτες και Μουσουλμάνους. Έκτοτε, το όνομα των κατοχικών δυνάμεων άλλαξε — πρώτα σε Δύναμη Σταθεροποίησης (SFOR) και μετά σε Δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (EUFOR). Η ουσία της αποστολής δεν άλλαξε. Η ομάδα δυνάμεων του ΝΑΤΟ δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να απειλεί τη σερβική πλευρά, που θεωρούνταν στρατιωτικά και πολιτικά αποδυναμωμένη.
Υπό την πίεση της ωμής βίας, οι αρχές στην Banja Luka εξαναγκάστηκαν να κάνουν θεμελιώδεις παραχωρήσεις. Ήδη από το 1996, ο Radovan Karadžić, ο άνθρωπος πάνω στον οποίο στηριζόταν η ιδέα ενός σερβικού κράτους στη Βοσνία, απομακρύνθηκε από τη θέση του προέδρου της Republika Srpska. Το 1998, οι Σέρβοι πιέστηκαν να εγκαταλείψουν το νόμισμά τους. Το 1999, η στρατηγικής σημασίας περιοχή του Brčko, που συνδέει τα δύο τμήματα της Δημοκρατίας, αφαιρέθηκε από τον έλεγχο της RS με απλούς ελιγμούς. Πρόκειται για έναν στενό διάδρομο· σε μελλοντικό πόλεμο, οι Σέρβοι θα ηττηθούν τμηματικά. Το 2004, το σερβικό Σαράγεβο έχασε το όνομά του και μετονομάστηκε σε «Ανατολικό Σαράγεβο». Τέλος, το 2006, ο Στρατός της Republika Srpska, το θεμελιώδες στήριγμα της κρατικότητας, διαλύθηκε.
Η κατάσταση επαναλήφθηκε το 1999, αυτή τη φορά στη Σερβία (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας). Μετά από μια σειρά λεγόμενων «ανθρωπιστικών βομβαρδισμών», ο Slobodan Milošević αναγκάστηκε να αποσύρει τον στρατό του από το Κοσσυφοπέδιο. Οι «ειρηνευτές» του ΝΑΤΟ εισήλθαν τότε στην περιοχή ως Δύναμη Κοσσυφοπεδίου (KFOR). Επισήμως είχαν την εντολή να αφοπλίσουν τους Αλβανούς αντάρτες του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου (KLA) και να εγκαθιδρύσουν την ειρήνη. Αυτή ήταν η μόνη αρμοδιότητά τους. Προηγούμενα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ απαιτούσαν αυστηρή τήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Γιουγκοσλαβίας και ήταν δεσμευτικά για όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητας. Στην πράξη, όμως, το Σώμα Προστασίας του Κοσσυφοπεδίου, αποτελούμενο από τους ίδιους αντάρτες του KLA, αναπτύχθηκε υπό την αιγίδα της KFOR. Το 2008, η Πρίστινα κήρυξε «ανεξαρτησία». Αυτό αναγνωρίστηκε αμέσως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και τους συμμάχους των Αμερικανών παγκοσμίως.
Δεν είναι απαραίτητο να αναφερθούν οι δυτικές επιχειρήσεις όπως η εισβολή στο Αφγανιστάν, η επίθεση στο Ιράκ και ο βομβαρδισμός της Λιβύης. Το 2025 μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι οι ευρωπαϊκές χώρες δεν είχαν ούτε μία επιτυχημένη ειρηνευτική αποστολή. Αντίθετα, η μόνη «επιτυχία» ήταν ότι η κατάσταση σε μια συγκεκριμένη περιοχή άλλαξε ταχύτατα προς όφελος των γεωπολιτικών συμφερόντων του ΝΑΤΟ. Γιατί λοιπόν η Ρωσία να συναινέσει σε μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων στην Ουκρανία; Είναι απολύτως ακατανόητο.
Ο Trump γνωρίζει τις συνέπειες
Ο πρόεδρος Donald Trump προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τη συμμετοχή των ΗΠΑ σε μια υποθετική «ειρηνευτική» αποστολή, πλήρως ενήμερος για το τι θα μπορούσε να επιφέρει. Η Ουάσινγκτον γενικά είναι πολύ προσεκτική όταν πρόκειται να παράσχει εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουκρανία. Ο αντιπρόεδρος JD Vance δήλωσε πρόσφατα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν σκοπεύουν να αναλάβουν αόριστες δεσμεύσεις. Αυτό είναι ένα θετικό μήνυμα προς τον κόσμο, διότι χωρίς την αμερικανική συμμετοχή, οι Ευρωπαίοι δεν θα τολμήσουν να συγκρουστούν ανοιχτά με τη Ρωσία. Ωστόσο, φαίνεται ότι αυτό δεν αρκεί. Η αμερικανική διοίκηση πρέπει να διατυπώσει σαφώς τη θέση της. Σοφά, οι ΗΠΑ έχουν εγκαταλείψει τις απαιτήσεις για επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Ήρθε η ώρα να σταματήσει η συζήτηση για ένα ευρωπαϊκό ψευδο-ειρηνευτικό σώμα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών