O Charlie Kirk πέθανε εκφράζοντας ελεύθερα τη γνώμη του και αποτίουμε φόρο τιμής – Τι έγραψε στο Spectator
Τον Μάιο, ο Charlie Kirk, που σκοτώθηκε την Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου ύστερα απο δολοφονική επίθεση επισκέφθηκε το Ηνωμένο Βασίλειο για να συμμετάσχει σε συζητήσεις με τους φοιτητές των διάσημων πανεπιστημίων Oxford και Cambridge.
Το The Spectator του ζήτησε να γράψει για την εμπειρία του.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό το καλογραμμένο, αστείο και τώρα περίεργα προφητικό κείμενο για την κατάσταση της Αγγλίας.
Ο Charlie Kirk πίστευε στην ελευθερία του λόγου.
Πέθανε εκφράζοντας ελεύθερα τη γνώμη του, και αποτίουμε φόρο τιμής
Αυτό είναι το κείμενο που παρέδωσε στο περιοδικό ενδεικτικό της εκληκτικής κριτικής ικανότητας του Kirk.
Όταν μεγάλωνα, οι άνθρωποι συχνά έλεγαν ότι η βρετανική πολιτική ήταν εκεί που θα βρισκόταν η αμερικανική σε πέντε, δέκα ή είκοσι χρόνια.
Αυτό σήμαινε ότι η Βρετανία βρισκόταν πιο αριστερά από την Αμερική: πιο κοσμική, πιο κοινωνικά φιλελεύθερη, πιο φίλη του περιβάλλοντος, πιο παγκοσμιοποιημένη.
Η υπόθεση ήταν ότι, με την πάροδο του χρόνου, η αριστερά θα επικρατούσε πάντα, οπότε όπου κι αν βρισκόταν η Βρετανία τώρα, η Αμερική θα έφτανε σύντομα εκεί.
Ταξίδεψα στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Μάιο για να συζητήσω με τους φοιτητές και καθηγητές των πανεπιστημίων Cambridge και Oxford, κυρίως επειδή αυτή η παλιά υπόθεση έχει πλέον καταρρεύσει.
Η πολιτική επανάσταση του Donald Trump την κατέστρεψε.
Τώρα, η Βρετανία είναι η χώρα που ακολουθεί πίσω από την Αμερική.
Μην κάνετε λάθος: η επανάσταση του Trump έρχεται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Όπως έμαθα, όμως, όπως και στην Αμερική, οι φοιτητές των ελίτ πανεπιστημίων μπορεί να είναι οι τελευταίοι που θα το συνειδητοποιήσουν.
Η πρώτη μου στάση ήταν στο Cambridge Union.
Το να περνάς στον χώρο των συζητήσεων της Ένωσης ήταν σαν να μπεις σε μια χρονομηχανή, και όχι μόνο επειδή εκεί το πάτωμα είχε χρησιμοποιηθεί για να σχεδιαστεί χάρτης των αποβάσεων της D-Day.
Το σώμα των φοιτητών του Cambridge έμοιαζε να έχει κολλήσει στο καλοκαίρι του 2020.
Παρά τη μόρφωση και το ταλέντο τους, οι φοιτητές ήταν απροετοίμαστοι και έκπληκτοι να ακούσουν απόψεις που πια είναι mainstream και ακόμη και... βαρετές στην Αμερική.
Όταν περιέγραψα τα lockdowns ως άχρηστα και την υποχρεωτική λήψη mRNA εμβολίων ως τυραννία, μου έδειξαν την αγανάκτησή τους και ψιθύριζαν δυσαρεστημένοι.
Όταν είπα ότι ο George Floyd πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών και όχι από αστυνομική βία, προκάλεσαν αναστάτωση.
Ενώ αυτοί οι φοιτητές έχουν εδώ και καιρό εγκαταλείψει την πίστη που έδωσε τα ονίματα στα Trinity και Jesus Colleges, παραμένουν βαθιά εχθρικοί απέναντι σε αιρέσεις κατά μιας άλλης θρησκείας.
Η Oxford Union ήταν λίγο πιο ανοιχτόμυαλη.
Όταν περιέγραψα την Αμερική και τη Βρετανία ως δύο από τα λιγότερο ρατσιστικά έθνη στον κόσμο, οι φοιτητές απλά γέλασαν αντί να ξεσπάσουν συλλογικά.
Με κάποιο τρόπο, οι φοιτητές στα δύο παλαιότερα πανεπιστήμια της Βρετανίας ήταν όμοιοι με αυτούς που συναντώ στις ΗΠΑ – δηλαδή, ήταν πλήρως εμμονικοί με τις λεπτομέρειες της αμερικανικής πολιτικής, ακόμη και τα εσωτερικά μας θέματα.
Ήμουν προετοιμασμένος για πολλές ερωτήσεις σχετικά με δασμούς, Ουκρανία και Ισραήλ.
Αυτό που δεν περίμενα ήταν παράπονα για αμερικανικούς φορολογικούς συντελεστές που οι φοιτητές ποτέ δεν θα χρειαστεί να πληρώσουν και αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου που δεν θα χρειαστεί ποτέ να σεβαστούν.
Ένας νεαρός έφερε μάλιστα το θέμα της Stormy Daniels.
Αποδείχθηκε ότι η Stormy έχει μιλήσει ως προσκεκλημένη και στις δύο Unions, Oxford και Cambridge.
Δεν έχουν οι Βρετανοί τα δικά τους σκάνδαλα για να ασχοληθούν;
Γιατί τόσο επενδυμένοι σε ένα μπαγιάτικο ξένο σκάνδαλο;
Όπως στην Αμερική, ένας ανησυχητικός αριθμός Βρετανών φοιτητών φαίνεται ανίκανος να κάνει μια ερώτηση χωρίς να τη διαβάζει από το κινητό.
Ωστόσο, οι φοιτητές του Oxbridge είναι σίγουρα έξυπνοι – και καλύτεροι στα προσβλητικά σχόλια από τον μέσο Αμερικανό.
Κάποιοι είναι εντυπωσιακά καλά ενημερωμένοι.
Όταν αναφέρθηκε ο πόλεμος στη Γάζα, προσπάθησα να δείξω την υπερβολική εστίαση σε αυτόν ζητώντας από έναν φοιτητή να ονομάσει ποιο αφρικανικό κράτος βρίσκεται τώρα σε εμφύλιο (Σουδάν) και ποια ασιατική χώρα βιώνει συνεχιζόμενη εθνοκάθαρση (Μιανμάρ).
Δυστυχώς για μένα, απάντησε σωστά και στις δύο ερωτήσεις.
Αλλά η εξυπνάδα δεν σημαίνει σοφία.
Αν οι φοιτητές του Oxbridge είχαν πολύ πνεύμα, είχαν λίγη σοφία.
Στις ΗΠΑ, μια ιδεολογική μεταμόρφωση έχει σαρώσει σχεδόν κάθε πανεπιστημιακό campus που επισκέπτομαι.
Πριν πέντε χρόνια, συνήθως έβρισκα τείχος εχθρότητας όπως στο Cambridge.
Στη σημερινή Αμερική, οι φοιτητές ηλικίας κολλεγίου έχουν στραφεί στον Trump περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δημογραφική ομάδα.
Η πτώση της θρησκευτικότητας στους νέους έχει σταματήσει και ίσως αντιστραφεί.
Σε δεκάδες campuses τον περασμένο χρόνο συνάντησα χιλιάδες νέους που αρνούνται να αποδεχτούν παθητικά την παρακμή του πολιτισμού τους.
Αντίθετα, στο Oxbridge βρήκα κυρίαρχη μια απογοητευτική και σχεδόν μηδενιστική στάση.
Οι φοιτητές δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται ότι η χώρα τους έχει λιγότερη ελευθερία λόγου από 50 ή 100 χρόνια πριν.
Τους απασχολούσε περισσότερο αν κάποιος πίστευε ότι η ζωή αρχίζει από τη σύλληψη, παρά ότι η ίδια τους η χώρα ισλαμοποιείται σταδιακά.
Αγάπησαν τη μάχη για τη «δημοκρατία» στην Ουκρανία, αλλά θεωρούν το αποτέλεσμα της δημοκρατίας στην Αμερική πολύ άσχημο.
Αυτή η εμμονή με την Αμερική τα λέει όλα.
Υπάρχει περισσότερη ενασχόληση με τη επίρριψη ηθικών ψόγων απέναντι στον Ατλαντικό παρά με τη σωτηρία της δικής τους φθίνουσας χώρας.
Στη Βρετανία γενικά, επικρατεί μια πολύ διαφορετική στάση.
Μίλησα με όποιον μπορούσα, από οδηγούς και εργάτες μέχρι δημοσιογράφους και τον εκπληκτικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων που με αναγνώρισε στους δρόμους.
Αυτό που άκουσα ήταν σαφές.
Είναι θυμωμένοι με τις αυξήσεις στις τιμές ενέργειας λόγω net-zero (σ.σ. μηδενικών εκπομπών άνθρακα).
Είναι οργισμένοι με τα επίπεδα μετανάστευσης που επέβαλε η «Συντηρητική» κυβέρνηση τα τελευταία δέκα χρόνια.
Ξανά και ξανά μου είπαν ότι ήταν έτοιμοι να καταστρέψουν το βρετανικό κομματικό σύστημα και να εκλέξουν έναν πρωθυπουργό από το κόμμα Reform.
Η μεγάλη στροφή στη Βρετανία έρχεται.
Και όταν έρθει, οι φοιτητές του Oxbridge θα είναι οι πιο έκπληκτοι από όλους.
www.bankingnews.gr
Το The Spectator του ζήτησε να γράψει για την εμπειρία του.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό το καλογραμμένο, αστείο και τώρα περίεργα προφητικό κείμενο για την κατάσταση της Αγγλίας.
Ο Charlie Kirk πίστευε στην ελευθερία του λόγου.
Πέθανε εκφράζοντας ελεύθερα τη γνώμη του, και αποτίουμε φόρο τιμής
BREAKING - Stephen Miller just revealed that the last message Charlie Kirk sent him was a call to dismantle radical left organizations fomenting violence across the United States, confirming that mission will be carried out in his name. pic.twitter.com/NF9Hf0EdUL
— Right Angle News Network (@Rightanglenews) September 13, 2025
Αυτό είναι το κείμενο που παρέδωσε στο περιοδικό ενδεικτικό της εκληκτικής κριτικής ικανότητας του Kirk.
Όταν μεγάλωνα, οι άνθρωποι συχνά έλεγαν ότι η βρετανική πολιτική ήταν εκεί που θα βρισκόταν η αμερικανική σε πέντε, δέκα ή είκοσι χρόνια.
Αυτό σήμαινε ότι η Βρετανία βρισκόταν πιο αριστερά από την Αμερική: πιο κοσμική, πιο κοινωνικά φιλελεύθερη, πιο φίλη του περιβάλλοντος, πιο παγκοσμιοποιημένη.
Η υπόθεση ήταν ότι, με την πάροδο του χρόνου, η αριστερά θα επικρατούσε πάντα, οπότε όπου κι αν βρισκόταν η Βρετανία τώρα, η Αμερική θα έφτανε σύντομα εκεί.
Ταξίδεψα στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Μάιο για να συζητήσω με τους φοιτητές και καθηγητές των πανεπιστημίων Cambridge και Oxford, κυρίως επειδή αυτή η παλιά υπόθεση έχει πλέον καταρρεύσει.
Η πολιτική επανάσταση του Donald Trump την κατέστρεψε.
Τώρα, η Βρετανία είναι η χώρα που ακολουθεί πίσω από την Αμερική.
Μην κάνετε λάθος: η επανάσταση του Trump έρχεται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Όπως έμαθα, όμως, όπως και στην Αμερική, οι φοιτητές των ελίτ πανεπιστημίων μπορεί να είναι οι τελευταίοι που θα το συνειδητοποιήσουν.
Η πρώτη μου στάση ήταν στο Cambridge Union.
Το να περνάς στον χώρο των συζητήσεων της Ένωσης ήταν σαν να μπεις σε μια χρονομηχανή, και όχι μόνο επειδή εκεί το πάτωμα είχε χρησιμοποιηθεί για να σχεδιαστεί χάρτης των αποβάσεων της D-Day.
Το σώμα των φοιτητών του Cambridge έμοιαζε να έχει κολλήσει στο καλοκαίρι του 2020.
Παρά τη μόρφωση και το ταλέντο τους, οι φοιτητές ήταν απροετοίμαστοι και έκπληκτοι να ακούσουν απόψεις που πια είναι mainstream και ακόμη και... βαρετές στην Αμερική.
Όταν περιέγραψα τα lockdowns ως άχρηστα και την υποχρεωτική λήψη mRNA εμβολίων ως τυραννία, μου έδειξαν την αγανάκτησή τους και ψιθύριζαν δυσαρεστημένοι.
Όταν είπα ότι ο George Floyd πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών και όχι από αστυνομική βία, προκάλεσαν αναστάτωση.
Ενώ αυτοί οι φοιτητές έχουν εδώ και καιρό εγκαταλείψει την πίστη που έδωσε τα ονίματα στα Trinity και Jesus Colleges, παραμένουν βαθιά εχθρικοί απέναντι σε αιρέσεις κατά μιας άλλης θρησκείας.
Η Oxford Union ήταν λίγο πιο ανοιχτόμυαλη.
Όταν περιέγραψα την Αμερική και τη Βρετανία ως δύο από τα λιγότερο ρατσιστικά έθνη στον κόσμο, οι φοιτητές απλά γέλασαν αντί να ξεσπάσουν συλλογικά.
Με κάποιο τρόπο, οι φοιτητές στα δύο παλαιότερα πανεπιστήμια της Βρετανίας ήταν όμοιοι με αυτούς που συναντώ στις ΗΠΑ – δηλαδή, ήταν πλήρως εμμονικοί με τις λεπτομέρειες της αμερικανικής πολιτικής, ακόμη και τα εσωτερικά μας θέματα.
Ήμουν προετοιμασμένος για πολλές ερωτήσεις σχετικά με δασμούς, Ουκρανία και Ισραήλ.
Αυτό που δεν περίμενα ήταν παράπονα για αμερικανικούς φορολογικούς συντελεστές που οι φοιτητές ποτέ δεν θα χρειαστεί να πληρώσουν και αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου που δεν θα χρειαστεί ποτέ να σεβαστούν.
Ένας νεαρός έφερε μάλιστα το θέμα της Stormy Daniels.
Αποδείχθηκε ότι η Stormy έχει μιλήσει ως προσκεκλημένη και στις δύο Unions, Oxford και Cambridge.
Δεν έχουν οι Βρετανοί τα δικά τους σκάνδαλα για να ασχοληθούν;
Γιατί τόσο επενδυμένοι σε ένα μπαγιάτικο ξένο σκάνδαλο;
Όπως στην Αμερική, ένας ανησυχητικός αριθμός Βρετανών φοιτητών φαίνεται ανίκανος να κάνει μια ερώτηση χωρίς να τη διαβάζει από το κινητό.
Ωστόσο, οι φοιτητές του Oxbridge είναι σίγουρα έξυπνοι – και καλύτεροι στα προσβλητικά σχόλια από τον μέσο Αμερικανό.
Κάποιοι είναι εντυπωσιακά καλά ενημερωμένοι.
Όταν αναφέρθηκε ο πόλεμος στη Γάζα, προσπάθησα να δείξω την υπερβολική εστίαση σε αυτόν ζητώντας από έναν φοιτητή να ονομάσει ποιο αφρικανικό κράτος βρίσκεται τώρα σε εμφύλιο (Σουδάν) και ποια ασιατική χώρα βιώνει συνεχιζόμενη εθνοκάθαρση (Μιανμάρ).
Δυστυχώς για μένα, απάντησε σωστά και στις δύο ερωτήσεις.
Αλλά η εξυπνάδα δεν σημαίνει σοφία.
Αν οι φοιτητές του Oxbridge είχαν πολύ πνεύμα, είχαν λίγη σοφία.
Στις ΗΠΑ, μια ιδεολογική μεταμόρφωση έχει σαρώσει σχεδόν κάθε πανεπιστημιακό campus που επισκέπτομαι.
Πριν πέντε χρόνια, συνήθως έβρισκα τείχος εχθρότητας όπως στο Cambridge.
Στη σημερινή Αμερική, οι φοιτητές ηλικίας κολλεγίου έχουν στραφεί στον Trump περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δημογραφική ομάδα.
Η πτώση της θρησκευτικότητας στους νέους έχει σταματήσει και ίσως αντιστραφεί.
Σε δεκάδες campuses τον περασμένο χρόνο συνάντησα χιλιάδες νέους που αρνούνται να αποδεχτούν παθητικά την παρακμή του πολιτισμού τους.
Αντίθετα, στο Oxbridge βρήκα κυρίαρχη μια απογοητευτική και σχεδόν μηδενιστική στάση.
Οι φοιτητές δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται ότι η χώρα τους έχει λιγότερη ελευθερία λόγου από 50 ή 100 χρόνια πριν.
Τους απασχολούσε περισσότερο αν κάποιος πίστευε ότι η ζωή αρχίζει από τη σύλληψη, παρά ότι η ίδια τους η χώρα ισλαμοποιείται σταδιακά.
Αγάπησαν τη μάχη για τη «δημοκρατία» στην Ουκρανία, αλλά θεωρούν το αποτέλεσμα της δημοκρατίας στην Αμερική πολύ άσχημο.
Αυτή η εμμονή με την Αμερική τα λέει όλα.
Υπάρχει περισσότερη ενασχόληση με τη επίρριψη ηθικών ψόγων απέναντι στον Ατλαντικό παρά με τη σωτηρία της δικής τους φθίνουσας χώρας.
Στη Βρετανία γενικά, επικρατεί μια πολύ διαφορετική στάση.
Μίλησα με όποιον μπορούσα, από οδηγούς και εργάτες μέχρι δημοσιογράφους και τον εκπληκτικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων που με αναγνώρισε στους δρόμους.
Αυτό που άκουσα ήταν σαφές.
Είναι θυμωμένοι με τις αυξήσεις στις τιμές ενέργειας λόγω net-zero (σ.σ. μηδενικών εκπομπών άνθρακα).
Είναι οργισμένοι με τα επίπεδα μετανάστευσης που επέβαλε η «Συντηρητική» κυβέρνηση τα τελευταία δέκα χρόνια.
Ξανά και ξανά μου είπαν ότι ήταν έτοιμοι να καταστρέψουν το βρετανικό κομματικό σύστημα και να εκλέξουν έναν πρωθυπουργό από το κόμμα Reform.
Η μεγάλη στροφή στη Βρετανία έρχεται.
Και όταν έρθει, οι φοιτητές του Oxbridge θα είναι οι πιο έκπληκτοι από όλους.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών