Ολόκληρη η βάση της βιομηχανικής παραγωγής της Γερμανίας φαίνεται να έχει ραγίσει
Ιστορικά, η χημική βιομηχανία της Γερμανίας αποτελεί έναν εξαιρετικό πρώιμο δείκτη σοβαρών οικονομικών υφέσεων.
Η τρέχουσα κατάστασή της πρέπει να λειτουργήσει ως προειδοποίηση: το καθεστώς πολιτικής για το κλίμα βρίσκεται στην αρχή της κατάρρευσης του.
Και η δημοσιονομική «βόμβα» του Βερολίνου—φορτωμένη με ακόμη περισσότερα χρέη—δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Κάποιοι αναγνώστες θυμούνται το «σκάσιμο» της φούσκας των dot-com το 2001.
Για πέντε χρόνια, η ανελέητη τεχνολογική έκρηξη εκτόξευε τις αγορές, με τον Nasdaq να σκαρφαλώνει από το ένα ρεκόρ στο άλλο, θολώνοντας την κρίση τόσο των θεσμικών επενδυτών όσο και των ιδιωτών.
Κανείς δεν ήξερε πότε θα καταρρεύσει.
Η κατάρρευση των Dot-Com
Αν οι επενδυτές είχαν ευθυγραμμίσει τη συμπεριφορά τους με τις εξελίξεις στη γερμανική χημική βιομηχανία, ίσως να είχαν αποφύγει την αναπόφευκτη καταστροφή των χαρτοφυλακίων τους.
Μέχρι τα μέσα του 2000, η παραγωγή χημικών στη Γερμανία είχε ήδη μειωθεί κατά 6%—κακός οιωνός για την πραγματική οικονομία, καθώς τα χημικά αποτελούν πρώιμη αντανάκλαση των βασικών βιομηχανικών τομέων: μηχανήματα, αυτοκινητοβιομηχανία, κατασκευές και καταναλωτικά αγαθά.
Η βαθιά ενσωμάτωσή της στις αλυσίδες αξίας της πραγματικής οικονομίας καθιστά τη χημική βιομηχανία μια κρυστάλλινη σφαίρα με εξαιρετική προβλεπτική ακρίβεια.
Και πράγματι, την επόμενη χρονιά η γερμανική οικονομία εισήλθε σε ύφεση.
Η αμερικανική οικονομία αδυνάτισε επίσης, πλήττοντας άμεσα τις γερμανικές εξαγωγές χημικών.
Με την ευρύτερη οικονομία να παλεύει, το όνειρο της αγοράς μετοχών εξατμίστηκε.
Μία μικρή «τρύπα» και όλα κατέρρευσαν, πλήττοντας εκατομμύρια μικρούς επενδυτές που πλήρωσαν ακριβά την πρώτη τους «εκπαίδευση» στις αγορές.
Οι αγορές καθοδηγούνται όχι μόνο από το συναίσθημα αλλά και από τις τάσεις παραγωγικότητας και τη δυναμική της προσφοράς χρήματος.
Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, αποτελούν εκφράσεις των συνθηκών ρευστότητας και καθρέφτες του πιστωτικού κύκλου.
Ύφεση μετά την επανένωση
Ας γυρίσουμε δέκα χρόνια πίσω—στο τέλος του 1991, αρχές 1992. Ο ενθουσιασμός από την επανένωση της Γερμανίας είχε φτάσει στο προσωρινό οικονομικό του απόγειο.
Τα κυβερνητικά προγράμματα τόνωσης έριχναν πίστωση στον κατασκευαστικό τομέα, διοχετεύοντας χρήματα σε αναποτελεσματικές και περιττές υποδομές.
Μια τεχνητή μετα-ενωσιακή έκρηξη ξεκίνησε—μόνο για να χτυπηθεί σύντομα από το πρώτο σοβαρό σοκ.
Στο τέλος του έτους, η γερμανική χημική βιομηχανία βυθίστηκε σε τομεακή ύφεση, χάνοντας περίπου 7% του πραγματικού όγκου παραγωγής της μέσα στους επόμενους 18 μήνες.
Και πάλι, η προγνωστική δύναμη του χημικού τομέα αποδείχθηκε ακριβής: περίπου έξι μήνες αργότερα, η συνολική οικονομία ακολούθησε σε ύφεση.
Περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 0,8%—και το 1994 οι αγορές κατέρρευσαν ξανά.
Οι αγορές αντέδρασαν στην αυστηρή νομισματική πολιτική της Federal Reserve, που προσπάθησε να ελέγξει τον πληθωρισμό περιορίζοντας τη ρευστότητα.
Σηματοδότησε το τέλος του επιχειρηματικού κύκλου—έναν κύκλο που ο χημικός τομέας είχε προβλέψει σωστά, για μια ακόμη φορά, με επαρκή χρονικό πλεονέκτημα.
Ύφεση ή δομική ρήξη;
Μετά από κάθε πτώση, ο χημικός τομέας της Γερμανίας αναδυόταν πιο καινοτόμος και πιο ανταγωνιστικός στις εξαγωγές.
Απομάκρυνε δυσλειτουργικά τμήματα κατά τις υφέσεις και στη συνέχεια αναπτυσσόταν ξανά σαν φίδι που αλλάζει δέρμα.
Και οι δύο κρίσεις μπορούν επίσης να αναγνωστούν ως φαινόμενα νομισματικής πολιτικής. Το κόστος της κεντρικά προγραμματισμένης πίστωσης—ρυθμισμένο μέσω της επιτοκιακής πολιτικής—δημιούργησε ήπιους κύκλους έκρηξης-κατάρρευσης, ένα συστημικό ελάττωμα σε ένα κατά τα άλλα αγοραίο σύστημα που μπορούσε να απορροφήσει τέτοιες παρεμβάσεις της κεντρικής τράπεζας.
Κλασικός κύκλος ή δομική ρήξη;
Τα γεγονότα είναι σαφή. Από το 2018, δεν καταρρέει μόνο ο χημικός τομέας.
Ολόκληρη η βάση της βιομηχανικής παραγωγής φαίνεται να έχει ραγίσει.
Σε όλους τους τομείς, η παραγωγή είναι περίπου 20% κάτω από τα επίπεδα του 2018.
Τίποτα στο τρέχον περιβάλλον δεν υποδηλώνει ότι αυτό θα αλλάξει. Καμία ποσότητα τεχνητής κυβερνητικής πίστης δεν μπορεί να γεμίσει το χάσμα στη βιομηχανική βάση της Γερμανίας—ούτε μέσω συμβάσεων όπλων, ούτε μέσω επιδοτήσεων στον πράσινο τομέα.
Πράσινο τέλος της Βιομηχανίας
Η Γερμανία εισέρχεται σε μια εποχή αποβιομηχάνισης λόγω καταστροφικών πολιτικών αποφάσεων.
Τα νούμερα είναι αδιαμφισβήτητα, ακόμα και αν ηγετικά στελέχη όπως ο CEO της BASF, Markus Kamieth, αρνούνται να το παραδεχτούν δημόσια—η εξάρτηση από τις κρατικές επιδοτήσεις υπερβαίνει κάθε έννοια ευθύνης μέσα στη σημερινή εταιρική γραφειοκρατία.
Στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Παρίσι και το Λονδίνο, κυριαρχεί ένα εταιρικοπολιτικό μυαλό.
Οι πολιτικές ελίτ μεθυσμένες από την «πράσινη φούσκα» του Green Deal δημιούργησαν μια ψευδαισθητική πράσινη μετάβαση, επιβαρύνοντας τους φορολογούμενους.
Η συνεχής πτώση του χημικού τομέα δείχνει ότι η βιομηχανική παραγωγή στη Γερμανία δεν είναι βιώσιμη υπό τις τρέχουσες συνθήκες.
Ο σχεδιασμός της κεντρικά προγραμματισμένης αγοράς ενέργειας δημιουργεί κόστη που σπρώχνουν τις εταιρείες εκτός χώρας.
Μόνο πέρυσι, η Γερμανία έχασε 64,5 δισ. ευρώ σε άμεσες επενδύσεις· φέτος, το ποσό πιθανότατα θα ξεπεράσει τα 100 δισ. ευρώ.
Η γερμανική κοινωνία φτωχαίνει με ταχύτητα, καθώς η πολιτική της τάξη αρνείται να κατανοήσει ότι η βιομηχανική παραγωγή είναι η αληθινή πηγή πλούτου—και εξακολουθεί να πιστεύει ότι μια κεντρικά προγραμματισμένη τεχνητή οικονομία μπορεί να αντικαταστήσει την παραγωγική επιχείρηση.
Πολιτική καμουφλάζ
Αν ο «πράσινος καγκελάριος της αποανάπτυξης» Friedrich Merz και το επιτελείο του κάνουν τώρα προσεκτικές προσαρμογές—π.χ. νέα επιδότηση EV, σύνδεση τιμών βιομηχανικού ρεύματος με «οικολογικές επενδύσεις»—πρόκειται απλώς για πολιτικό καμουφλάζ.
Οι πολιτικοί μάχονται απεγνωσμένα για να διατηρήσουν την πράσινη πορεία.
Ο Merz είναι ουσιαστικά ένας «αυτόματος» της εποχής Merkel-Scholz—πράσινος κεντρικός σχεδιαστής με δανεικά συντηρητικά ρούχα, εγκαταλειπόμενος από το εκλογικό του σώμα.
Βιώνουμε τίποτα λιγότερο από μια πολιτισμική ρήξη—και την άνοδο ενός κλιματικο-σοσιαλιστικού καθεστώτος που ήδη βρίσκεται σε οικονομικά συντρίμμια πριν οι αρχιτέκτονές του προλάβουν να θερίσουν έστω μια ψευδή συγκομιδή.
Η πολιτική αντίδραση στην αυξανόμενη κριτική ήταν προβλέψιμη και θλιβερή: καταστολή, λογοκρισία και εκφοβισμός—μια παραδοχή αποτυχίας στην επίθεση κατά της προσωπικής ελευθερίας.
Οι αγορές πρέπει να προετοιμαστούν για υψηλή μεταβλητότητα, καθώς Βερολίνο και Βρυξέλλες συνδέουν την πολιτική τους επιβίωση με την εκτόξευση νέου χρέους και την επιτάχυνση της εθνικοποίησης της πίστωσης.
Η συνεχιζόμενη κατάρρευση του χημικού τομέα σηματοδοτεί μια πολιτική κρίση—η οποία δεν θα τελειώσει μέχρι το νέο αυτό σοσιαλιστικό πείραμα να αποτύχει πλήρως.
Μέχρι τότε, οι Γερμανοί θα πρέπει να πλοηγηθούν σε μια επιταχυνόμενη σπείρα φτωχοποίησης.
www.bankingnews.gr
Η τρέχουσα κατάστασή της πρέπει να λειτουργήσει ως προειδοποίηση: το καθεστώς πολιτικής για το κλίμα βρίσκεται στην αρχή της κατάρρευσης του.
Και η δημοσιονομική «βόμβα» του Βερολίνου—φορτωμένη με ακόμη περισσότερα χρέη—δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Κάποιοι αναγνώστες θυμούνται το «σκάσιμο» της φούσκας των dot-com το 2001.
Για πέντε χρόνια, η ανελέητη τεχνολογική έκρηξη εκτόξευε τις αγορές, με τον Nasdaq να σκαρφαλώνει από το ένα ρεκόρ στο άλλο, θολώνοντας την κρίση τόσο των θεσμικών επενδυτών όσο και των ιδιωτών.
Κανείς δεν ήξερε πότε θα καταρρεύσει.
Η κατάρρευση των Dot-Com
Αν οι επενδυτές είχαν ευθυγραμμίσει τη συμπεριφορά τους με τις εξελίξεις στη γερμανική χημική βιομηχανία, ίσως να είχαν αποφύγει την αναπόφευκτη καταστροφή των χαρτοφυλακίων τους.
Μέχρι τα μέσα του 2000, η παραγωγή χημικών στη Γερμανία είχε ήδη μειωθεί κατά 6%—κακός οιωνός για την πραγματική οικονομία, καθώς τα χημικά αποτελούν πρώιμη αντανάκλαση των βασικών βιομηχανικών τομέων: μηχανήματα, αυτοκινητοβιομηχανία, κατασκευές και καταναλωτικά αγαθά.
Η βαθιά ενσωμάτωσή της στις αλυσίδες αξίας της πραγματικής οικονομίας καθιστά τη χημική βιομηχανία μια κρυστάλλινη σφαίρα με εξαιρετική προβλεπτική ακρίβεια.
Και πράγματι, την επόμενη χρονιά η γερμανική οικονομία εισήλθε σε ύφεση.
Η αμερικανική οικονομία αδυνάτισε επίσης, πλήττοντας άμεσα τις γερμανικές εξαγωγές χημικών.
Με την ευρύτερη οικονομία να παλεύει, το όνειρο της αγοράς μετοχών εξατμίστηκε.
Μία μικρή «τρύπα» και όλα κατέρρευσαν, πλήττοντας εκατομμύρια μικρούς επενδυτές που πλήρωσαν ακριβά την πρώτη τους «εκπαίδευση» στις αγορές.
Οι αγορές καθοδηγούνται όχι μόνο από το συναίσθημα αλλά και από τις τάσεις παραγωγικότητας και τη δυναμική της προσφοράς χρήματος.
Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, αποτελούν εκφράσεις των συνθηκών ρευστότητας και καθρέφτες του πιστωτικού κύκλου.
Ύφεση μετά την επανένωση
Ας γυρίσουμε δέκα χρόνια πίσω—στο τέλος του 1991, αρχές 1992. Ο ενθουσιασμός από την επανένωση της Γερμανίας είχε φτάσει στο προσωρινό οικονομικό του απόγειο.
Τα κυβερνητικά προγράμματα τόνωσης έριχναν πίστωση στον κατασκευαστικό τομέα, διοχετεύοντας χρήματα σε αναποτελεσματικές και περιττές υποδομές.
Μια τεχνητή μετα-ενωσιακή έκρηξη ξεκίνησε—μόνο για να χτυπηθεί σύντομα από το πρώτο σοβαρό σοκ.
Στο τέλος του έτους, η γερμανική χημική βιομηχανία βυθίστηκε σε τομεακή ύφεση, χάνοντας περίπου 7% του πραγματικού όγκου παραγωγής της μέσα στους επόμενους 18 μήνες.
Και πάλι, η προγνωστική δύναμη του χημικού τομέα αποδείχθηκε ακριβής: περίπου έξι μήνες αργότερα, η συνολική οικονομία ακολούθησε σε ύφεση.
Περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 0,8%—και το 1994 οι αγορές κατέρρευσαν ξανά.
Οι αγορές αντέδρασαν στην αυστηρή νομισματική πολιτική της Federal Reserve, που προσπάθησε να ελέγξει τον πληθωρισμό περιορίζοντας τη ρευστότητα.
Σηματοδότησε το τέλος του επιχειρηματικού κύκλου—έναν κύκλο που ο χημικός τομέας είχε προβλέψει σωστά, για μια ακόμη φορά, με επαρκή χρονικό πλεονέκτημα.
Ύφεση ή δομική ρήξη;
Μετά από κάθε πτώση, ο χημικός τομέας της Γερμανίας αναδυόταν πιο καινοτόμος και πιο ανταγωνιστικός στις εξαγωγές.
Απομάκρυνε δυσλειτουργικά τμήματα κατά τις υφέσεις και στη συνέχεια αναπτυσσόταν ξανά σαν φίδι που αλλάζει δέρμα.
Και οι δύο κρίσεις μπορούν επίσης να αναγνωστούν ως φαινόμενα νομισματικής πολιτικής. Το κόστος της κεντρικά προγραμματισμένης πίστωσης—ρυθμισμένο μέσω της επιτοκιακής πολιτικής—δημιούργησε ήπιους κύκλους έκρηξης-κατάρρευσης, ένα συστημικό ελάττωμα σε ένα κατά τα άλλα αγοραίο σύστημα που μπορούσε να απορροφήσει τέτοιες παρεμβάσεις της κεντρικής τράπεζας.
Κλασικός κύκλος ή δομική ρήξη;
Τα γεγονότα είναι σαφή. Από το 2018, δεν καταρρέει μόνο ο χημικός τομέας.
Ολόκληρη η βάση της βιομηχανικής παραγωγής φαίνεται να έχει ραγίσει.
Σε όλους τους τομείς, η παραγωγή είναι περίπου 20% κάτω από τα επίπεδα του 2018.
Τίποτα στο τρέχον περιβάλλον δεν υποδηλώνει ότι αυτό θα αλλάξει. Καμία ποσότητα τεχνητής κυβερνητικής πίστης δεν μπορεί να γεμίσει το χάσμα στη βιομηχανική βάση της Γερμανίας—ούτε μέσω συμβάσεων όπλων, ούτε μέσω επιδοτήσεων στον πράσινο τομέα.
Πράσινο τέλος της Βιομηχανίας
Η Γερμανία εισέρχεται σε μια εποχή αποβιομηχάνισης λόγω καταστροφικών πολιτικών αποφάσεων.
Τα νούμερα είναι αδιαμφισβήτητα, ακόμα και αν ηγετικά στελέχη όπως ο CEO της BASF, Markus Kamieth, αρνούνται να το παραδεχτούν δημόσια—η εξάρτηση από τις κρατικές επιδοτήσεις υπερβαίνει κάθε έννοια ευθύνης μέσα στη σημερινή εταιρική γραφειοκρατία.
Στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Παρίσι και το Λονδίνο, κυριαρχεί ένα εταιρικοπολιτικό μυαλό.
Οι πολιτικές ελίτ μεθυσμένες από την «πράσινη φούσκα» του Green Deal δημιούργησαν μια ψευδαισθητική πράσινη μετάβαση, επιβαρύνοντας τους φορολογούμενους.
Η συνεχής πτώση του χημικού τομέα δείχνει ότι η βιομηχανική παραγωγή στη Γερμανία δεν είναι βιώσιμη υπό τις τρέχουσες συνθήκες.
Ο σχεδιασμός της κεντρικά προγραμματισμένης αγοράς ενέργειας δημιουργεί κόστη που σπρώχνουν τις εταιρείες εκτός χώρας.
Μόνο πέρυσι, η Γερμανία έχασε 64,5 δισ. ευρώ σε άμεσες επενδύσεις· φέτος, το ποσό πιθανότατα θα ξεπεράσει τα 100 δισ. ευρώ.
Η γερμανική κοινωνία φτωχαίνει με ταχύτητα, καθώς η πολιτική της τάξη αρνείται να κατανοήσει ότι η βιομηχανική παραγωγή είναι η αληθινή πηγή πλούτου—και εξακολουθεί να πιστεύει ότι μια κεντρικά προγραμματισμένη τεχνητή οικονομία μπορεί να αντικαταστήσει την παραγωγική επιχείρηση.
Πολιτική καμουφλάζ
Αν ο «πράσινος καγκελάριος της αποανάπτυξης» Friedrich Merz και το επιτελείο του κάνουν τώρα προσεκτικές προσαρμογές—π.χ. νέα επιδότηση EV, σύνδεση τιμών βιομηχανικού ρεύματος με «οικολογικές επενδύσεις»—πρόκειται απλώς για πολιτικό καμουφλάζ.
Οι πολιτικοί μάχονται απεγνωσμένα για να διατηρήσουν την πράσινη πορεία.
Ο Merz είναι ουσιαστικά ένας «αυτόματος» της εποχής Merkel-Scholz—πράσινος κεντρικός σχεδιαστής με δανεικά συντηρητικά ρούχα, εγκαταλειπόμενος από το εκλογικό του σώμα.
Βιώνουμε τίποτα λιγότερο από μια πολιτισμική ρήξη—και την άνοδο ενός κλιματικο-σοσιαλιστικού καθεστώτος που ήδη βρίσκεται σε οικονομικά συντρίμμια πριν οι αρχιτέκτονές του προλάβουν να θερίσουν έστω μια ψευδή συγκομιδή.
Η πολιτική αντίδραση στην αυξανόμενη κριτική ήταν προβλέψιμη και θλιβερή: καταστολή, λογοκρισία και εκφοβισμός—μια παραδοχή αποτυχίας στην επίθεση κατά της προσωπικής ελευθερίας.
Οι αγορές πρέπει να προετοιμαστούν για υψηλή μεταβλητότητα, καθώς Βερολίνο και Βρυξέλλες συνδέουν την πολιτική τους επιβίωση με την εκτόξευση νέου χρέους και την επιτάχυνση της εθνικοποίησης της πίστωσης.
Η συνεχιζόμενη κατάρρευση του χημικού τομέα σηματοδοτεί μια πολιτική κρίση—η οποία δεν θα τελειώσει μέχρι το νέο αυτό σοσιαλιστικό πείραμα να αποτύχει πλήρως.
Μέχρι τότε, οι Γερμανοί θα πρέπει να πλοηγηθούν σε μια επιταχυνόμενη σπείρα φτωχοποίησης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών